IPPB1/415-746/13-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2013 r. (data wpływu 18 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 18 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która będzie wspólnikiem spółki jawnej (zwaną dalej: "Spółka, Korzystający). Podstawowa działalność Spółki, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca, opiera się na sprzedaży produktów, które znajdują zastosowanie w przemyśle obuwniczym oraz meblarskim. Udziałowcami Spółki będą dwie osoby fizyczne.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz planowanym dalszym rozwojem Spółki jej udziałowcy w celu poprawienia efektywności działania planują podjąć decyzję, o przyjęciu do Spółki kolejnego udziałowca. Nowym udziałowcem Spółki będzie Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka kapitałowa", "Finansujący"), która wniesie wkład do Spółki w formie wydzielonej ze swojej struktury Zorganizowanej Części Przedsiębiorstwa (dalej: "ZCP").

Spółka i Spółka kapitałowa na dzień wniesienia ZCP będą stronami umowy leasingu finansowego której przedmiotem jest nieruchomość, na mocy której Spółka jest Korzystającym a Spółka kapitałowa Finansującym.

Umowa zawarta pomiędzy stronami spełnia przesłanki z art. 23f, zatem na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 dalej: "Ustawa o PIT") spełnia przesłanki zakwalifikowania jej jako umowę tzw. leasingu finansowego.

Przedmiotowa umowa zostanie zawarta na czas określony, 10 lat. Dodatkowo, umowa leasingu przewidywać będzie, że odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej nieruchomości dokonuje Korzystający. Suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada wartości przedmiotu leasingu wykazanego w księgach rachunkowych Finansującego (wartość początkowa) podwyższonej o wynagrodzenie za użyczenie nieruchomości.

Z tytułu zawartej umowy Spółka będzie ponosić miesięczne opłaty leasingowe, tj. opłaty płatne w odstępach miesięcznych. Opłaty leasingowe składają się z dwóch części: składnika kapitałowego odzwierciedlającego wartość przedmiotu leasingu i składnika odsetkowego, stanowiącego wynagrodzenie dla Finansującego.

Zgodnie z zasadami wskazanymi w Ustawie o PIT Spółka jako Korzystający, wprowadzi do swojej ewidencji środków trwałych przedmiot umowy leasingu finansowego i dokonywała będzie odpisów amortyzacyjnych, które na gruncie ustawy o PIT uznane są za koszty uzyskania przychodu.

Za wartość początkową środka trwałego Spółka przyjmie wartość nieruchomości określoną w umowie jako wartość przedmiotu leasingu. Umowa leasingu pomiędzy Spółką a Spółką kapitałową będzie elementem ZCP wniesionego do Spółki jako wkład. Zatem na dzień wniesienia wkładu nastąpi konfuzja zobowiązań wynikających z umowy leasingu. Nieruchomość przyjęta w użytkowanie na podstawie umowy leasingu będzie nadal wykorzystywana przez Spółkę, pomimo wygaśnięcia umowy na mocy, której Spółka nabyła to prawo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w momencie wygaśnięcia umowy leasingu finansowego w wyniku konfuzji uprzedni Korzystający wykorzystujący dalej przedmiot umowy leasingu ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych uznawanych za koszty uzyskania przychodu na gruncie Ustawy o PIT od wartości wykazanej w ewidencji środków trwałych na zasadach kontynuacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a Ustawy o PIT Spółka zawierając umowę leasingu nabywa prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu użytkowania nieruchomości zakwalifikowanej jako środki trwałe. Umowa leasingu finansowego, której dotyczy art. 23f ust. 1 Ustawy o PIT, charakteryzuje się m.in. tym, że z jej zapisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących jej przedmiotem, w czasie trwania tej umowy, dokonuje korzystający.

Co więcej zgodnie z art. 23f ust. 1 Ustawy o PIT, do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niemateriałnych i prawnych, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

Przytoczony powyżej przepis wskazuje na sposób rozliczania umowy leasingu finansowego dla finansującego jako przychód a dla korzystającego jako koszt uzyskania przychodu, nie wskazując jednak dyspozycji w zakresie sposobu

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej wart, 23a pkt 1, zawartej z ich właścicielem lub współwłaścicielami jeżeli zgodnie umową odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

Wskazać przy tym należy, iż przepisy Ustawy o PIT nie określają dla korzystającego szczególnych zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem umowy leasingu finansowego.

Regulacje w tym zakresie wynikające z art. 23a pkt 7 Ustawy o PIT, odsyłają do zasad ogólnych wyrażonych w art. 22g Ustawy o PIT, który określa sposób ustalania przez podatników wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w zależności od sposobu ich nabycia, rodzaju składnika majątkowego oraz okoliczności modyfikujących wielkość wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Należy zwrócić uwagę, iż w przypadku zawarcia umowy leasingu finansowego korzystający uiszcza ratę leasingową składającą się z części kapitałowej (stanowiącej spłatę wartości przedmiotu leasingu) oraz części odsetkowej (stanowiącej wynagrodzenie finansującego). Przy ustaleniu wartości początkowej przedmiotu leasingu finansowego dla celów ustalenia odpisów amortyzacyjnych należy wziąć pod uwagę, wyłącznie sumę kapitałowych części rat leasingowych, oraz ewentualne inne koszty związane z zawarciem umowy leasingu poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania. Natomiast tzw. część odsetkowa ww. rat oraz koszty użytkowania przedmiotu leasingu podlegają bezpośrednio zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów korzystającego.

Zgodnie z art. 23f ust. 1 Ustawy o PIT do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat ustalonych w umowie leasingowej, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych, ale tzw. część odsetkową oraz odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami Ustawy o PIT.

Zatem Spółka, wartość początkową nieruchomości dla celów amortyzacji podatkowej określi jako cenę nabycia zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT czyli wartość przedmiotu umowy leasingu wskazaną w umowie leasingu.

Przedmiotowa urnowa leasingu zawarta pomiędzy Spółką a Spółką kapitałową na mocy której Spółką kapitałową stanie się Finansującym, a Spółka Korzystającym, spowoduje że po stronie Korzystającego powstanie zobowiązanie z tego tytułu, a po stronie Finansującego wierzytelność.

W wyniku planowanego wniesienia ZCP przez Finansującego do Spółki Korzystającego dojdzie do połączenia w jednym podmiocie obu stron umowy leasingu. Korzystającego oraz Finansującego. W powyższym przypadku dojdzie do zaistnienia instytucji konfuzji oraz wygaśnięcia umowy leasingu.

ZCP jest, to zespół składników majątkowych:

* który jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony wdanym podmiocie,

* którego poszczególne składniki będą przeznaczone do realizacji określonych działań biznesowych,

* który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo, zdolne do samodzielnego funkcjonowania,

* w skład którego wchodzić będą także zobowiązania (czyli zarówno aktywa i pasywa).

Aby dokonać analizy konfuzji, należy w pierwszej kolejności przybliżyć instytucję stosunku zobowiązaniowego. Artykuł 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1 964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., zwana dalej: "k.c.") definiujący stosunek zobowiązaniowy wskazuje, iż zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien to świadczenie spełnić.

Co istotne, źródłem zobowiązania może być zarówno czynność prawna dwustronna, czynność prawa jednostronna, bezpodstawne wzbogacenie, decyzja administracyjna lub inne zdarzenie. W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym do powstania stosunku zobowiązaniowego dochodzi poprzez dwustronną czynność prawną jaką jest zawarcie przez strony umowy leasingu finansowego.

Co ważne, uprawnieniem wierzyciela jest przysługująca mu wierzytelność, która stanowi prawo podmiotowe względne, odnoszące skutek jedynie w stosunku do dłużnika i służy zaspokojeniu interesów wierzyciela. W przedmiotowym stosunku, po stronie dłużnika spoczywa dług który jest jego obowiązkiem w stosunku do wierzyciela, a jego wykonanie uregulowane zostało w zawartej umowie leasingu.

Przedmiotem zobowiązania jest świadczenie, tj. zachowanie się dłużnika zgodnie z treścią zobowiązania. Po stronie Korzystającego dojdzie do powstania zobowiązania do spłaty rat leasingowych, natomiast po stronie Finansującego wierzytelność.

Choć przepisy k.c. nie zawierają definicji konfuzji ani konkretnego przepisu regulującego następstwa prawne połączenia długu i wierzytelności w jednej osobie, to skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania można ustalić na podstawie interpretacji ogólnych zasad prawa dotyczącego zobowiązań. Podstawa prawna wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji wynika, podobnie jak definicja stosunku zobowiązaniowego, z brzmienia art. 353 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązanie jest stosunkiem prawnym, w którym jedna osoba (wierzyciel) może żądać od drugiej (dłużnik) świadczenia, a ta ostatnia powinna to świadczenie spełnić. Na treść każdego stosunku zobowiązaniowego składa się istnienie uprawnienia po stronie wierzyciela i skorelowanego z nim obowiązku oznaczonego działania lub zaniechania po stronie dłużnika. Nie może więc zasadniczo istnieć ani wierzytelność bez odpowiadającego jej długu, ani też dług bez wierzytelności, gdyż nikt nie może być swoim własnym dłużnikiem i wierzycielem. Warunkiem koniecznym trwania zobowiązania jest Istnienie dwóch stron - wierzyciela dłużnika, a w przypadku zaniku jednej z nich, zobowiązanie wygasa. Nikt bowiem nie może sam od siebie żądać spełnienia świadczenia, a także go egzekwować. Zobowiązanie takie nie miałoby sensu, a ponadto, nie byłoby już przeciwstawności stron w takim stosunku, z których każda reprezentowałaby inne interesy.

Tym samym zobowiązanie wygasa na skutek zaniku istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego, a w konsekwencji - przestaje istnieć więź o charakterze prawnym (vinculum iuris).

Mimo konfuzji praw wynikających z umowy leasingu oraz połączenia w jednym podmiocie praw i obowiązków wynikających z umowy leasingu, Spółka, dotychczasowy Korzystający w dalszym ciągli będzie wykorzystywała w prowadzonej przez siebie działalności przedmiotowe środki trwałe i będzie dokonywała stosownych odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, pomimo konfuzji oraz wygaśnięcia zobowiązania wynikającego z umowy leasingu, nie wpływa to na prawo Spółki do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego wykazanego w ewidencji na dotychczasowych zasadach.

Przepisy Ustawy o PIT wskazują, że zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych łub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość niematerialna i prawna wprowadzono do ewidencji (wykazu) prowadzonego przez podatnika, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co należy stwierdzić, Korzystający po zawarciu umowy leasingu, wprowadzi przedmiot umowy leasingu tj. nieruchomości do ewidencji środków trwałych i będzie dokonywał stosownych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z poniższą regulacją.

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 Ustawy o PIT podatnicy, w odniesieniu do budynków niemieszkalnych, dla których w Wykazie stawek amortyzacyjnych przewiduje się stawkę 2,5%, mogą przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną. Okres amortyzacji dla tych budynków nie może być krótszy niż liczba lat wynikająca z różnicy 40 lat i liczby lat od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Z tym że okres ten nie może być krótszy niż 10 łat.

Spółka posiada informację potwierdzające, kiedy użytkowane przez nią nieruchomości na podstawie umowy leasingu finansowego był po raz pierwszy oddany do używania. Na tej podstawie zgodnie z przepisami Ustawy o PIT określiła indywidualna stawkę, którą stosuje do określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych liczonych od wartości początkowej wykazanej jako przedmiot umowy leasingu w tej umowie.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, z chwilą wygaśnięcia umowy leasingu finansowego w wyniku konfuzji Korzystający, wykorzystujący dalej przedmiot umowy leasingu ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych uznawanych za koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o PIT od wartości wykazanej w ewidencji środków trwałych na zasadach kontynuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie wspólnikiem spółki jawnej. Udziałowcy planują podjąć decyzję, o przyjęciu do Spółki kolejnego udziałowca. Nowym udziałowcem Spółki będzie Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która wniesie wkład do Spółki w formie wydzielonej ze swojej struktury Zorganizowanej Części Przedsiębiorstwa (dalej: "ZCP"). Spółka i Spółka kapitałowa na dzień wniesienia ZCP będą stronami umowy leasingu finansowego, której przedmiotem jest nieruchomość, na mocy której Spółka jest Korzystającym a Spółka kapitałowa Finansującym. Przedmiotowa umowa leasingu będzie elementem wniesionej Zorganizowanej Części Przedsiębiorstwa

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany. Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 cyt. ustawy, przez spółkę niebędącą osobą prawną należy rozumieć spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 cyt. ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 3d ww. ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w przypadku określonym w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit.a.

A zatem, na podstawie art. 22h ust. 3 w zw. z ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku nabycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuuje metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot wnoszący wkład, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i przywołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że spółka jawna, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości wykazanej w ewidencji środków trwałych na zasadach kontynuacji.

Zastrzec jednakże należy, iż tut. organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym zadanym pytaniem. Natomiast przedmiotem interpretacji nie było zagadnienie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, gdyż nie było ono elementem zdarzenia przyszłego oraz przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.