IPPB1/415-730/13-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego - jest nieprawidłowe,

* amortyzacji budynku mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 15 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła w drodze spadku, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3, art. 22g ust. 15 i art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a u.p.d.o.f., roszczenia do kamienicy wybudowanej 1937 r. W dniu 26 stycznia 2011 r. otrzymała ostateczną decyzję Prezydenta Miasta orzekającą o ustanowieniu na lat 99 prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z nieruchomością - budynkiem mieszkalnym (kamienicą) wraz z dwoma oficynami. W dniu 1 maja 2012 r. kamienica wraz z dwoma oficynami została przekazana protokołem zdawczo-odbiorczym podatniczce. Kamienica została wyceniona przez rzeczoznawcę majątkowego na dzień przekazania kamienicy tj. 1 maja 2012 r.

Podatniczka otrzymaną kamienicę wynajmuje lokatorom. A uzyskane przychody w wynajmu rozlicza na zasadach ogólnych na podstawie księgi przychodów i rozchodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). źródłem przychodu jest najem jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu.

Z informacji telefonicznej uzyskanej w dniu 7 października 2013 r. wynika, że ojciec Wnioskodawczyni zmarł w dniu 1 marca 1978 r. a matka w dniu 19 lutego 1991 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni otrzymany w spadku po rodzicach, a następnie przekazany przez Prezydenta Miasta budynek mieszkalny może wprowadzić do ewidencji środków trwałych w wartości rynkowej ustalonej na dzień otrzymania kamienicy zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

2. Czy Wnioskodawczyni może pomniejszać przychód z wynajmu o odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o PIT. Artykuł 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zdaniem Wnioskodawcy na postawione powyżej pytanie odpowiedź powinna być twierdząca, ponieważ podatniczka budynek mieszkalny-kamienicę nabyła w drodze spadku, a następnie kamienica została jej przekazana przez Prezydenta Miasta.

Podatniczka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

* w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego za nieprawidłowe,

* amortyzacji budynku mieszkalnego za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałym.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się - w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Istotnym w sprawie jest ustalenie dnia nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Zwrot nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni należy oceniać w kategoriach nabycia, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "spadek", dlatego należy w tym zakresie odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie z poglądami doktryny przedmiotu, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Określenie spadku następuje w drodze zastosowania czterech kryteriów: prawa i obowiązki mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą zmarłego, nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy osoby te są spadkobiercami.

Zgodnie z treścią art. 922 Kodeksu cywilnego spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem podlegającym przepisom prawa spadkowego. Przy nabyciu w drodze dziedziczenia decydujące znaczenie będzie mieć data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła w drodze spadku roszczenia do kamienicy wybudowanej w 1937 r. W dniu 26 stycznia 2011 r. otrzymała ostateczną decyzję Prezydenta Miasta orzekająca o ustanowieniu na lat 99 prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z nieruchomością - budynkiem mieszkalnym (kamienicą) wraz z dwoma oficynami. Protokół zdawczo-odbiorczy podpisanym został w dniu 1 maja 2012 r.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia.

Oddanie prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z nieruchomością nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych.

Wobec powyższych przepisów należy stwierdzić, iż nabycie miało miejsce w dniu śmierci spadkodawców. A zatem dla celów amortyzacji wartość początkową nieruchomości należałoby przyjąć z tych dni.

Niemniej jednak w myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 45a nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 45a) odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

Przepis ten eliminuje podwójne korzyści podatników: brak podlegania opodatkowaniu z tytułu otrzymania środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a jednocześnie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tychże środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Z regulacji tej wyłączono nabycie "w drodze spadku lub darowizny" gdyż w istocie nabycie takie jest opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn, który z ekonomicznego punktu widzenia, jest rodzajem podatku dochodowego. Ustawodawca wyraźnie przy tym wyłącza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu zarówno podatku dochodowego jak i podatku od spadków i darowizn (art. 23 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem przepis powyższy nie ma zastosowania jeżeli nieruchomość została nabyta w drodze spadku.

Reasumując Wnioskodawczyni może wprowadzić przedmiotową nieruchomość do ewidencji środków trwałych oraz pomniejszać przychód z wynajmu o odpisy amortyzacyjne.

Biorąc pod uwagę fakt, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w części w 1978 r. i w części w 1991 r. a zatem od dnia nabycia nastąpił znaczny upływ czasu Wnioskodawczyni wartość początkową może ustalić na podstawie art. 22g ust. 8 tj. w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.