IPPB1/415-665/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko-przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2014 r. (data wpływu 13 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących spotkań z kontrahentami:

* w zakresie pytania Nr 1 - jest prawidłowe

* w zakresie pytania Nr 2 - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących spotkań z kontrahentami.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży nieruchomości oraz wyszukiwaniu nieruchomości do zakupu. Specjalizuje się w grupie zawężonej do biznesowych nieruchomości, a jego współpraca ogranicza się do kontaktów z deweloperami, funduszami inwestycyjnymi oraz profesjonalnymi właścicielami nieruchomości przeznaczonych do dalszego obrotu. Przedmiot pracy Wnioskodawcy to grunty deweloperskie, budynki komercyjne i inne obiekty profesjonalne. Wnioskodawca doradza dużym i profesjonalnym podmiotom działającym w oparciu o standardy światowe i wymagających tego samego od swoich doradców. Oznacza to, że każdy element działalności Wnioskodawcy musi być na najwyższym poziomie: wiedza, doświadczenie, strój. Tylko wtedy ma szansę na osiągnięcie przychodu. Biznes Wnioskodawcy ma swoją ścisłą specyfikę. Na przychód pracuje się długo - często dłużej niż rok-dwa lata. Praca nad pozyskaniem nabywcy na dużą nieruchomość jest długotrwała i żmudna. Nabywca musi otrzymać od Wnioskodawcy wszelkie informacje i materiały, uzyskać niezbędne wyjaśnienia. Nabywcy oczekują poświęcenia im dodatkowego czasu na uzyskanie/dostarczenie różnych danych związanych z nieruchomością. Bardzo istotne jest zbudowanie dobrej, profesjonalnej relacji z przyszłym nabywcą,

Sprzedaż tego typu wiąże się głównie ze spotkaniami, prezentacjami oraz negocjacjami mającymi na celu zwrócenie uwagi na przedmiot sprzedaży i w efekcie skłonienia partnera biznesowego do podjęcia decyzji o zakupie. To, wraz z profesjonalną pracą wykonywaną przez Wnioskodawcę, przynosi w odpowiednich okolicznościach efekt w postaci transakcji, która jest podstawą do naliczenia jego wynagrodzenia.

W trakcie takiego procesu Wnioskodawca systematycznie ponosi koszty związane z budowaniem relacji z klientem, koszty spotkań (rn.in. wynajem sal konferencyjnych, rzutników, cateringu, spotkań w restauracjach), ewentualnych upominków (np. bilety do teatru, vouchery różnego rodzaju). Koszty te stanowią duży udział w kosztach ogółem jegj działalności oraz determinują bardzo mocno osiągnięcie sukcesu (przychodu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki ponoszone na organizację spotkań z kontrahentami m.in. wynajem sal konferencyjnych, rzutników, cateringu, spotkań w restauracjach, zakupu wody, kawy itd. do podawania w siedzibie firmy.

2. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki ponoszone na zakup upominków dla kontrahentów m.in. bilety do kina, bilety do teatru, bilety na imprezy kulturalne, sportowe, różnego rodzaju vouchery, bony upominkowe.

Zdaniem Wnioskodawcy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki ponoszone na organizację spotkań z kontrahentami m.in wynajem sal konferencyjnych, rzutników, cateringu, spotkań w restauracjach, zakup wody, kawy itd do podawania w siedzibie firmy. Jest to zgodne z interpretacją z 25 listopada 2013 r. (sygn. DD6/033/127/SOH/2013/HD-120521) wydaną przez Ministra Finansów.

Jednoczenie Wnioskodawca uważa, że także koszty ponoszone na zakup upominków dla klientów m.in. biletów do kina, biletów do teatru, biletów na imprezy kulturalne, sportowe, różnego rodzaju vouchery, bony upominkowe może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej wyżej sytuacji nie znajdzie zastosowania art, 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a opisane wyżej koszty, jako poniesione w celu uzyskania przychodów stanowić mogą koszt podatkowy. Przyjęta w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "Ustawa") definicja kosztów uzyskania przychodu składa się z dwóch zasadniczych elementów. Pierwszy wskazuje na pewne cechy pozytywne, jakie musi spełniać dany wydatek, aby w świetle przepisów prawa podatkowego mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu. Zalicza się do nich przede wszystkim to, że jego poniesienie ma nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Opisane wydatki spełniają powyższe warunki.

Drugi element definicji kosztów w ustawie to katalog negatywny opisany w art. 23 ustawy. Wnioskodawca ma tu w szczególności na myśli normę art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy. Wskazać należy na brak legalnej definicji pojęcia "reprezentacja". Brak ten powoduje konieczność sięgania do definicji słownikowej tego określenia, w celu ustalenia jego normatywnego znaczenia (wykładnia językowa). Należy jednak zauważyć, że definicja słownikowa terminu "reprezentacja" nie ma rangi definicji ustawowej, jest tylko wyborem kilku podstawowych znaczeń danego pojęcia w języku polskim. Ponadto, w przeciwieństwie do definicji ustawowej zawartej w danym akcie prawnym nie ma jednej i powszechnie obowiązującej definicji słownikowej danego pojęcia, a pomiędzy poszczególnymi z nich mogą zachodzić różnice w sposobie opisu wyjaśnianego terminu oraz niezbędnych cechach i elementach, które składają się na opis wyjaśniający znaczenie określonego pojęcia. W efekcie zarówno w orzecznictwie, jak i w praktyce podatkowej termin "reprezentacja" nie jest jednolicie rozumiany, co stało się źródłem licznych wątpliwości co do stosowania go na potrzeby prawa podatkowego w sposób zgodny z prawem. Większość judykatury, zgodnie z definicją zawartą w słowniku PWN, "reprezentację" utożsamia z okazałością, wystawnością w czyimś sposobie życia, związaną z pozycją społeczną, stanowiskiem danej osoby, wytwornością.

A zatem wydatki nie mające na celu prezentacji Wnioskodawcy w sposób okazały, wystawny czy wytworny nie będą wydatkami reprezentacyjnymi w znaczeniu normy art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy. Stosując wykładnię celowościową art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy uznać trzeba, że reprezentacyjny charakter mają jedynie te wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy. Zdaniem Wnioskodawcy normą jest dbanie o dobre relacje z kontrahentami i klientami, co stanowi normę i dobry obyczaj w obecnej rzeczywistości gospodarczej, a działanie inne sprzeciwiałoby się kulturze prowadzenia działalności gospodarczej. Klienci Wnioskodawcy wymagają od niego świadczenia usług na najwyższym, światowym poziomie. Wobec tego koszty te są kosztami uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe, natomiast w zakresie pytania Nr 2 jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje przy tym terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Z uwagi na powyższe każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem kwalifikacji konkretnych wydatków jako kosztów reprezentacji, wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Zasadne jest w tym miejscu odwołanie się do etymologii tego terminu. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że"reprezentacja" w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego (w zakresie pytania oznaczonego nr 1) należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę związane z najmem sal konferencyjnych, rzutników, cateringu, spotkań w restauracjach, zakupu wody, kawy do podawania w siedzibie firmy stanowić mogą koszt uzyskania przychodów u.p.d.o.f. Wydatki te ponoszone są bowiem w związku z odbywaniem spotkań o charakterze biznesowym, prezentacjami oraz negocjacjami z potencjalnymi kontrahentami.

Zatem celem tych wydatków nie jest wyłącznie stworzenie dobrego wizerunku Wnioskodawcy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z klientami. Poniesione wydatki spełniają zatem przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. - są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy w w zakresie pytania Nr 1 należy zatem uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, a zakup upominków dla kontrahentów m.in. bilety do kina, bilety do teatru, bilety na imprezy kulturalne, sportowe, różnego rodzaju vouchery, bony upominkowe.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p,d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Zasadność przypisania poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków - na zakup upominków dla kontrahentów m.in. bilety do kina, bilety do teatru, bilety na imprezy kulturalne, sportowe, różnego rodzaju vouchery, bony upominkowe - do kosztów uzyskania przychodów należy, zatem analizować w kontekście ogólnej zasady rozpoznawania kosztów podatkowych ujętej w dyspozycji art. 22 u.p.d.o.f.

Zgodnie z powołanym art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Dokonując zestawienia przyczyny poniesienia przez Wnioskodawcę przedmiotowych wydatków z ogólną definicją kosztów zyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób - w ocenie Organu - znaleźć powiązania tych wydatków z normatywną przesłanką działania "w celu", czy też osiągnięcia przychodów, czy to zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. W przypadku tym nie wystąpi ani związek bezpośredni, ani choćby pośredni z potencjalnym przychodem.

Z oczywistych, więc względów, tego rodzaju wydatki nie mogą pozostawać w jakimkolwiek związku z przesłankami działania, które można by uznać za ukierunkowane na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła.

Możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wiązałaby się z przywilejem uzyskiwania przez Podatnika korzyści w postaci prawa zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość kosztów wygenerowanych i co najistotniejsze, kosztów ponoszonych na rzecz innych podmiotów. Konsekwencji tych nie można przerzucać na Skarb Państwa poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie wydatki, jakie planuje ponieść Wnioskodawca dla swoich kontrahentów nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie spełniają warunku wynikającego z art. 22 ust. 1, to znaczy nie mają związku z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami, nie wpływają również na zachowanie, ani na zabezpieczenie jego źródła.

Podnieść w tym miejscu należy, że w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Zaprezentowany przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego nie pozwala przyjąć, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z kosztami ponoszonymi w celu zwiększenia przychodów (zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów), o których mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i powołane przepisy prawa, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wydatków związanych z zakupem upominków dla kontrahentów m.in. bilety do kina, bilety do teatru, bilety na imprezy kulturalne, sportowe, różnego rodzaju vouchery, bony upominkowe.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 27 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi

organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.