IPPB1/415-618/13-2/EC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Pan Jan O. jest wspólnikiem spółki J. (dalej: Spółka) będącej spółką osobową (komandytowa) z siedzibą w Niemczech.

Oprócz niego wspólnikiem Spółki jest J., będąca niemiecką spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Zgodnie z niemieckim prawem, Jan O. jest uprawniony do 100% zysku osiągniętego przez Spółkę.

Podstawowy zakres działalności Spółki obejmuje prowadzenie i zarządzanie własnością gruntową, nabywanie, rozwój, renowacje, przebudowę i sprzedaż nieruchomości w kraju (Niemczech) i za granicą.

Spółka funkcjonuje w Polsce od 2009 r. (wówczas zostały założone księgi rachunkowe dla Spółki).

Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż nie posiada w kraju żadnego własnego zaplecza technicznego, jak i personalnego (brak pracowników Spółki w Polsce).

Na terenie Polski Spółka jest inwestorem, który wybudował obiekt magazynowo-serwisowy wraz z częścią socjalno-biurową, zlokalizowany na terenie gminy L. Obiekt został wybudowany na gruncie stanowiącym własność Spółki. Obiekt ten jest wynajmowany od marca 2013 r., z czego Spółka zaczęła uzyskiwać w Polsce przychody.

Do marca 2013 r., w związku z prowadzonymi w Polsce od 2009 r. przez Spółkę działaniami, mającymi na celu wyszukanie odpowiedniej lokalizacji pod budowę oraz dopełnienie różnych wymogów formalno-prawnych, Spółka ponosiła w poprzednich latach różnego rodzaju wydatki, w tym w szczególności: koszty usług obcych (w tym usługi księgowe, doradztwo podatkowe), opłaty bankowe, opłaty z tytułu odrolnienia gruntu, podatek od nieruchomości, koszty podróży oraz różnice kursowe (podatkowe). Koszty te nie są zaliczane do wartości początkowej środków trwałych, w związku z czym nie podlegają amortyzacji podatkowej.

Na skutek rozpoczęcia przez Spółkę uzyskiwania w Polsce przychodów z wynajmu nieruchomości, Jan O. jako podatnik w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobligowany rozliczać w Polsce podatek dochodowy. Z uwagi na uprawnienie do 100% zysku (dochodu) Spółki, w swoim rozliczeniu podatkowym Jan O. musi uwzględnić całość przychodów Spółki i kosztów ich uzyskania. W konsekwencji, po stronie kosztowej są uwzględniane zarówno bieżące koszty funkcjonowania Spółki w Polsce (wraz z odpisami amortyzacyjnymi od wybudowanego i wynajmowanego obiektu), jak i koszty poniesione przez Spółkę w latach poprzednich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca (Jan O.), będący podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobligowanym do rozliczenia w całości (100%) dochodów Spółki, jest uprawniony do uwzględnienia w rachunku podatkowym w 2013 r. wskazanych rodzajowo kosztów uzyskania przychodów, poniesionych przez Spółkę w poprzednich latach przed rozpoczęciem wynajmu nieruchomości obiektowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do uwzględnienia wszystkich wskazanych kosztów poniesionych przez Spółkę przed 2013 r., gdyż były to wydatki związane z działalnością Spółki i były one ponoszone w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów ze źródła, jakim stał się wynajem posiadanej nieruchomości.

Spółka we wcześniejszych latach ponosiła szereg kosztów, w związku z działaniami zmierzającymi do znalezienia właściwej lokalizacji na swoją inwestycję. Z kolei po nabyciu odpowiedniej nieruchomości gruntowej musiała ponosić obligatoryjne opłaty i podatki z tytułu posiadania gruntu i jego odrolnienia.

Charakter działań i upływ czasu spowodował, że przez lata w Spółce skumulowała się określona wartość poniesionych kosztów. Z uwagi na fakt, że Spółka dopiero w 2013 r. zaczęła uzyskiwać przychody z wynajmu nieruchomości to dopiero w tym roku (2013) możliwe stało się uwzględnienie przedmiotowych kosztów w rachunku podatkowym Spółki, a w konsekwencji - jej wspólnika, Jana O.

Należy przy tym zaznaczyć, że Spółka, jako podmiot niemiecki, nie mogła wcześniej w żaden sposób rozliczyć tych kosztów, gdyż w świetle niemieckich przepisów nie mogła uwzględniać kosztów dotyczących funkcjonowania i przygotowywania inwestycji w Polsce. Jednocześnie, przed 2013 rokiem, Spółka nie osiągała przychodów z nieruchomości, które w myśl art. 6 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawartej pomiędzy Polską i Niemcami, byłyby opodatkowane w Polsce; tym samym nie było możliwe rozliczenie na bieżąco ponoszonych przez Spółkę kosztów.

Dopiero w 2013 r. Spółka uzyskała przychody z nieruchomości, które w świetle dwustronnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny zostać opodatkowane w kraju położenia nieruchomości, czyli w Polsce. Z tego względu, Wnioskodawca dopiero po raz pierwszy złoży w Polsce zeznanie podatkowe (za 2013 rok), w którym uwzględnione zostaną uzyskane w tym roku przychody i koszty ich uzyskania oraz wskazane koszty podatkowe z poprzednich lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Istotą ograniczonego obowiązku podatkowego jest więc to, że osoby fizyczne objęte takim obowiązkiem, mogą być zobowiązane do zapłacenia podatku dochodowego jedynie od dochodów, które powstały w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 4 ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, iż wyżej wymienione przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z wniosku wynika, że niemiecka spółka komandytowa (w której Wnioskodawca jest wspólnikiem) funkcjonuje w Polsce od 2009 r. (wówczas zostały założone księgi rachunkowe dla spółki). Spółka jako inwestor, wybudowała w Polsce obiekt magazynowo-serwisowy wraz z częścią socjalno-biurową. Obiekt został wybudowany na gruncie stanowiącym własność Spółki.

W związku z powyższym w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

W przypadku, gdy Polska jest stroną umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu, umowy takie mają pierwszeństwo w stosowaniu przed zapisami ustawy odnośnie ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 umowy, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej (art. 7 ust. 3 ww. umowy).

Jednocześnie art. 7 ust. 7 umowy stanowi" że jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Takim przepisem szczególnym jest art. 6 umowy regulujący zasady opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego.

Na podstawie art. 6 ust. 1 umowy między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego) położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 postanowienia ust. 1 niniejszego artykułu stosuje się do dochodu osiągniętego z bezpośredniego użytkowania, dzierżawy lub innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

Artykuł 6 ust. 4 stanowi, iż postanowienia ustępów 1 i 3 niniejszego artykułu stosuje się również do dochodu z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego służącego do wykonywania wolnego zawodu.

Zgodnie z powyżej wyrażonymi zasadami, państwo miejsca położenia majątku nieruchomego dysponuje pełnym prawem do nakładania podatku na dochody z niego uzyskiwane przez osoby będące rezydentami innych państw.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, regulując kwestie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego, nie definiują samego pojęcia majątku nieruchomego. Postanowienia umów stanowią jedynie, iż określenie to posiada takie znaczenie, jakie daje mu prawo tego umawiającego się państwa, w którym majątek nieruchomy jest położony.

Nie znaczy to jednak, że każde z państw może całkowicie dowolnie rozstrzygać co stanowi majątek nieruchomy w rozumieniu umowy.

W celu uniknięcia rozbieżności interpretacyjnych umowy określają rodzaje mienia i prawa, które państwa muszą zawsze traktować jako majątek nieruchomy. Określenie to obejmuje więc, co do zasady, mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi czy prawa użytkowania nieruchomości.

Jednocześnie należy podkreślić, że prawo państwa, w którym majątek nieruchomy jest położony do nałożenia podatku na dochód uzyskiwany z nieruchomości ma zawsze pierwszeństwo przed prawem państwa rezydencji.

Bezcelowe jest rozpatrywanie w przedmiotowej sprawie czy Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce zakład, bowiem na podstawie powyżej zacytowanego przepisu zyski Wnioskodawcy osiągane z majątku nieruchomego położonego w Polsce będą w całości opodatkowane zgodnie z art. 6 ww. umowy.

Powyższe nie zmienia faktu, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca osiąga przychody z działalności gospodarczej.

Rozpatrując zatem kwestię kosztów uzyskania przychodów należy wskazać na brzmienie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku muszą one zostać pokryte z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* są definitywne (rzeczywiste), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* są poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że niemiecka spółka komandytowa w związku z inwestycją dotyczącą wybudowania obiektu magazynowo-serwisowego, od 2009 r. ponosiła różnego rodzaju wydatki, w tym w szczególności: koszty usług obcych (w tym usługi księgowe, doradztwo podatkowe), opłaty bankowe, opłaty z tytułu odrolnienia gruntu, podatek od nieruchomości, koszty podróży oraz różnice kursowe (podatkowe). Koszty te nie są zaliczane do wartości początkowej środków trwałych, w związku z czym nie podlegają amortyzacji podatkowej. Od marca 2013 r. obiekt ten jest wynamowany.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód); klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru;

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie); pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Moment potrącalności kosztów został natomiast uregulowany przez ustawodawcę w art. 22 ust. 5-5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym odrębne zasady dotyczące ustalania momentu rozpoznania danego kosztu kwalifikowanego jako koszt uzyskania przychodu. Są nimi m.in.:

* zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami - zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b;

* zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - art. 22 ust. 5c ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W przypadku prowadzenia ewidencji księgowej w formie ksiąg rachunkowych (co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku) zastosowanie w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków znajdą przepis art. 22 ust. 5c oraz art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazane przez Wnioskodawcę wydatki, tj. koszty usług obcych (w tym usługi księgowe, koszty doradztwa podatkowego) opłaty bankowe, opłaty z tytułu odrolnienia gruntu, podatek od nieruchomości, koszty podróży oraz różnice kursowe są kosztami pośrednio związanymi z uzyskiwanymi przychodami, gdyż nie można ich powiązać z żadnym konkretnym przychodem, są jednak związane z całokształtem działalności Podatnika i zapewniają jego sprawne funkcjonowanie.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty pośrednie powinny być potrącone w dacie ich poniesienia. Natomiast za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszty na podstawie innego dowodu, w przypadku braku faktury (rachunku). Skoro zatem wskazane przez Wnioskodawcę wydatki stanowią koszty pośrednie to w sytuacji gdy prowadzone są księgi rachunkowe (co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) należy zaliczyć je zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, czyli - zgodnie art. 22 ust. 5d tej ustawy - w dniu ich zaksięgowania w księgach rachunkowych na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Podsumowując, ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, że w 2013 r. jest on uprawniony do uwzględnienia wszystkich wskazanych kosztów poniesionych przez spółkę przed 2013 rokiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.