IPPB1/415-57/09-2/KS - Możliwość zaliczenia uiszczonej opłaty za aplikację radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2009 r. (data wpływu 26 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia uiszczonej opłaty za aplikację radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe

W dniu 26 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia uiszczonej opłaty za aplikację radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 17 marca 2003 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą A. Przedmiotem tej działalności jest m.in. doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, działalność związana z tłumaczeniami i usługami sekretarskimi, działalność związana z organizacją tragów i wystaw, produkcja filmów i nagrań wideo, badanie rynku i opinii publicznej. Działalnością tą jest prowadzenie agencji public relations i świadczenie usług z tym związanych osobom trzecim.

Od lutego 2008 r. w firmie Wnioskodawczyni zatrudniony jest na umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku prawnik, pracownik odbywający od października 2007 r. aplikację radcowską wpisany na listę aplikantów radcowskich prowadzoną przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w xx. Do obecnego zakresu jego obowiązków należy w szczególności: sporządzanie umów gospodarczych i innych pism, reprezentowanie Wnioskodawczyni przed sądami i urzędami, prowadzenie dokumentacji w sprawach związanych z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Poza tym jest specjalistą w zakresie szeroko pojętego prawa mediów a więc z dziedziny bezpośrednio związanej z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Celem odbywanej przez pracownika aplikacji radcowskiej jest przygotowanie go do należytego i samodzielnego wykonywania zawodu radcy prawnego. Ponadto podnoszenie kwalifikacji pracownika jest zgodne z zajmowanym przez niego stanowiskiem pracy.

Zgodnie z art. 32 (1) ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, odbywanie aplikacji radcowskiej jest odpłatne. Wnioskodawczyni jako pracodawca opłaca od października 2008 r. swojemu pracownikowi koszty aplikacji radcowskiej.

Zdaniem Wnioskodawczyni dokształcanie pracownika ma związek z uzyskiwaniem przez firmę przychodów, ponieważ posiadanie wykwalifikowanego pracownika, odbywającego aplikację radcowską pozwoli na zaoszczędzenie kosztów związanych z wypłatą wynagrodzenia dla radcy prawnego bądź adwokata.

Według Wnioskodawczyni obecne rynkowe koszty stałej profesjonalnej obsługi prawnej przewyższają znacznie wynagrodzenie aplikanta radcowskiego oraz opłat za odbywanie aplikacji radcowskiej.

Ponadto ze względu na bliskie pokrewieństwo pomiędzy Wnioskodawczynią a pracownikiem (rodzeństwo) Wnioskodawczyni darzy swojego pracownika pełnym zaufaniem w zakresie prowadzonych przez niego spraw.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni pracodawca może wliczyć uiszczoną przez niego opłatę za odbywaną przez jego pracownika aplikację radcowską do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że odbywanie aplikacji radcowskiej przez pracownika, zatrudnionego przez pracodawcę prowadzącego działalność gospodarczą gdzie kierunek kształcenia pracownika jest zgodny z rodzajem wykonywanej przez niego pracy oraz służy do objęcie w przyszłości konkretnego stanowiska w sposób pośredni przyczynia się do osiągania przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.) określa rodzaj i zakres świadczeń przysługujących pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe i poziom wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych, zarówno organizowanych na postawie rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r., jak i tych które mogą być organizowane na podstawie innych, niż ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572), przepisów.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych może być realizowane na podstawie skierowania zakładu pracy lub bez takiego skierowania. Rozporządzenie w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych przewiduje, iż pracodawca może przyznać dodatkowe świadczenie pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe poprzez m.in. pokrycie opłat za naukę, kosztów dojazdu czy zakup podręczników.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy.

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracownika, do których zalicza się wydatki na szkolenie pracowników nie są ujęte w katalogu zawartym w art. 23 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz by był prawidłowo udokumentowany.

Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez przedsiębiorcę jest uzasadniona, wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Jednakże, aby wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych w postaci sfinansowania aplikacji radcowskiej pracownika mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy - muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że ponoszone przez Wnioskodawczynie wydatki dotyczą sfinansowania aplikacji radcowskiej pracownika. W złożonym wniosku Wnioskodawczyni podała, iż w ramach obowiązków pracowniczych aplikant m.in. sporządza umowy gospodarcze i inne pisma, reprezentuje Ją przed sądami i urzędami. Ponadto sporządza dokumentację w sprawach dotyczących prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Zatrudniony pracownik jest również specjalistą w zakresie szeroko pojętego prawa mediów czyli z dziedziny bezpośrednio związanej z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Podnoszenie kwalifikacji pracownika jest zgodne z zajmowanym przez niego stanowiskiem pracy.

Odbywanie aplikacji przez pracownika zatrudnionego w firmie Wnioskodawczyni przyczynia się do podniesienia wiedzy merytorycznej i pogłębienia doświadczenia pracownika - aplikanta. Podejmowanie przez aplikanta radcowskiego (pracownika) czynności m.in. w sądach, czy organach administracji publicznej w zastępstwie Wnioskodawczyni (pracodawcy), zgodnie z zakresem jego obowiązków, jak również czynności polegające na sporządzaniu umów gospodarczych, może prowadzić do uzyskania przychodu przez pracodawcę.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli aplikacja radcowska pracownika będzie bezpośrednio związana z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a zdobyta przez pracownika - aplikanta radcowskiego - wiedza będzie miała odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu pracodawcy (np. poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych przez firmę Wnioskodawczyni usług), ewentualnie w zachowaniu źródła tego przychodu, nie ma przeszkód prawnych aby zaliczyć wydatki związane z aplikacją radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić jednak należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków - w przedmiotowej sprawie wydatków na aplikację radcowską pracownika - w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodów), jak również prawidłowe udokumentowanie poniesienia wydatku.

Końcowo zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, że odbywanie aplikacji radcowskiej przez pracownika zatrudnionego przez pracodawcę prowadzącego działalność gospodarczą gdzie kierunek kształcenia pracownika jest zgodny z rodzajem wykonywanej przez niego pracy oraz służy do objęcia w przyszłości konkretnego stanowiska w sposób pośredni przyczynia się do osiągania przychodów z działalności gospodarczej. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock