IPPB1/415-434/13-6/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.) oraz piśmie z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-434/13-2/MT, z dnia 24 czerwca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uzyskiwania przychodu z tytułu najmu prywatnego - jest prawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uzyskiwania przychodu z tytułu najmu prywatnego.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Kamienicą, której Wnioskodawca jest jednym z jedenaściorga współwłaścicieli, zarządza na podstawie pełnomocnictwa Zrzeszenie Właścicieli i Zarządców Domów. On to m.in. w imieniu własnym zawiera umowy najmu lokali z najemcami, inkasuje należności i pokrywa związane z tym koszty. Na koniec roku sporządza rozliczenie; w przypadku uzyskania dochodu, pozostawia go do dyspozycji właścicieli.

Pochodzące ze spadkobrań udziały właścicieli we własności kamienicy, określone w zaprowadzonej dla niej księdze wieczystej są zróżnicowane.

Pismem z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego informując, iż dotychczasowy udział w kosztach utrzymania kamienicy przypadający na każdego ze współwłaścicieli jest i pozostanie równy. Mając to na względzie współwłaściciele podjęli jednogłośnie uchwałę, mocą której roczny dochód z kamienicy pozostawiony do ich dyspozycji przez zarządcę, będzie dzielony pośród nich w częściach równych, a nie różnych, jakby to wynikało z formalnie przysługujących im udziałów zapisanych w księdze wieczystej. W konsekwencji, u Wnioskodawcy jak też i u pozostałych współwłaścicieli, powstały w taki właśnie sposób przychód z tytułu najmu lokali w kamienicy, będzie uwidoczniony w rocznym zeznaniu podatkowym każdego z nich.

Ponadto Wnioskodawca przeformułował dotychczasowe pytanie i przedstawił w stosunku do niego stanowisko.

Ponadto pismem z dnia 10 lipca 2013 r. data wpływu 11 lipca 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego informując, iż nie prowadzi działalności gospodarczej, a przychody z najmu opodatkowuje w ramach najmu prywatnego

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wielkość prawa do udziału w zysku ze wspólnej własności, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może wynikać z przyjętej przez współwłaścicieli uchwały, czy też wyłącznie musi wynikać z wysokości udziałów określonych dla każdego z nich w księdze wieczystej nieruchomości. Innymi słowy, czy przychód ze wspólnej własności z tytułu umów najmu lokali u każdego podatnika/współwłaściciela rozumieniu art. 8 ww. ustawy określać będzie można proporcjonalnie do udziału w zysku, ustalonego mocą przyjętej przez nich uchwały.

Zdaniem Wnioskodawcy,

W art. 8 podanej wyżej ustawy brak jest wskazania konkretnego aktu, na podstawie którego ustala się wielkość prawa do udziału w zysku. Nie ma zatem przeszkód, by tą podstawę stanowiła jednogłośnie podjęta uchwała przez współwłaścicieli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Skutki prawne wynikające ze współwłasności rzeczy określone zostały w art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), zgodnie z którym przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższy przepis nakazuje podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych.

Jeżeli zatem nieruchomość stanowiąca wspólną własność jest wynajmowana i uzyskiwane są przychody z tego tytułu, to dochód uzyskiwany z tytułu najmu tej nieruchomości winien być opodatkowany przez każdego ze współwłaścicieli nieruchomości adekwatnie do posiadanego udziału we współwłasności.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 11 ustawy podatkowej przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast kwestie uprawnienia do pobierania pożytków reguluje m.in. przepis art. 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który stanowi, iż pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów: w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Wyżej powołany przepis określający zasady podziału pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia przez współwłaścicieli nakładów na nieruchomość ma charakter dyspozytywny, tj. znajduje on zastosowanie jeżeli współwłaściciele inaczej nie postanowili.

Zatem możliwe jest zastosowanie indywidualnego, umownego modelu dotyczącego współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej. Właściwą umowę zawierają współwłaściciele i ich zgodne oświadczenia woli stanowią wiążącą regulację sposobu korzystania z rzeczy wspólnej (przy jej współposiadaniu). Brak umowy zawartej przez wszystkich współwłaścicieli oznacza konieczność stosowania zwykłych reguł.

Dyspozytywność ww. przepisu oznacza, że współwłaściciele mogą w umowie dowolnie określić rozkład ciężarów i wydatków oraz przypadające poszczególnym wspólnikom części pożytków i innych przychodów

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż współwłaściciele kamienicy (w tym Wnioskodawca) podjęli jednogłośnie uchwałę, mocą której roczny dochód z kamienicy pozostawiony do ich dyspozycji przez zarządcę, będzie dzielony pośród nich w częściach równych, a nie różnych, jakby to wynikało z formalnie przysługujących im udziałów zapisanych w księdze wieczystej. W konsekwencji, u Wnioskodawcy jak też i u pozostałych współwłaścicieli, powstały w taki właśnie sposób przychód z tytułu najmu lokali w kamienicy, będzie uwidoczniony w rocznym zeznaniu podatkowym każdego z nich.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż wielkość prawa do udziału w zysku z tytułu najmu kamienicy będącej współwłasnością kilku właścicieli może wynikać z podjętej przez nich uchwały o podziale tego zysku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.