IPPB1/415-430/12/16-5/S/KS

Na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3098/13 (data wpływu 16 maja 2016 r.) stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 maj 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość (dalej: "Lokal"). Lokal został nabyty w 2009 r. wspólnie z (ówczesną) żoną Wnioskodawcy do majątku wspólnego małżeńskiego i był używany na własne cele mieszkaniowe małżonków. Nabycie lokalu zostało sfinansowane środkami pieniężnymi pochodzącymi z kredytu zaciągniętego wspólnie przez Wnioskodawcę oraz (ówczesną) żonę Wnioskodawcy, tj. byli oni dłużnikami solidarnymi względem banku.

W związku z ustaniem ustawowej wspólności majątkowej oraz rozwodem w dniu 19 marca 2012 r., Wnioskodawca oraz była żona, dokonali podziału majątku wspólnego poprzez zawarcie umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego. W wyniku zawarcia powyższej umowy, w szczególności Wnioskodawcy przypadła w całości własność lokalu.

Ponadto, Wnioskodawca, jego była żona oraz bank, który udzielił kredytu, zawarli w tym samym dniu aneks do umowy kredytowej, zgodnie z którym Wnioskodawca stał się jedynym kredytobiorcą z tytułu kredytu zaciągniętego w związku z zakupem lokalu. W związku z tym, od dnia zmiany umowy kredytowej, zobowiązania z tytułu kredytu - obejmujące w szczególności ratę kredytu, tak w części spłaty kapitału, jak też odsetek - obciążają wyłącznie i w całości Wnioskodawcę. Raty kredytu pobierane są przez bank z dołu w pierwszym dniu roboczym kolejnego miesiąca z rachunku bankowego prowadzonego przez ten bank na rzecz Wnioskodawcy, na którym gromadzone są środki pieniężne stanowiące wyłączny majątek Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę, iż w momencie zawarcia umowy o podział majątku wspólnego, lokal był zamieszkiwany przez byłą żonę Wnioskodawcy (natomiast nie był zamieszkiwany przez Wnioskodawcę), Wnioskodawca oraz była żona ustalili w umowie o podział majątku wspólnego, iż lokal ma zostać wydany Wnioskodawcy do 31 sierpnia 2012 r. Po tej dacie, Wnioskodawca zamierza wykorzystywać lokal na własne cele mieszkaniowe, jednakże nie można wykluczyć, iż lokal będzie wynajmowany.

Z uwagi na fakt, iż pomimo nabycia własności lokalu oraz obowiązku spłacania rat kredytu, Wnioskodawcy nie został wydany lokal (wydanie go ma nastąpić w terminie wskazanym powyżej), w umowie o podział majątku Wnioskodawca i była żona ustalili, iż do dnia wydania lokalu Wnioskodawcy, była żona będzie mu płacić równowartość raty kredytowej (obejmującej zarówno część odsetkową, jak też kapitałową) za każdy rozpoczęty miesiąc. Płatność równowartości raty kredytu będzie następowała na rachunek bankowy Wnioskodawcy w wysokości odpowiadającej kwocie raty określonej w zawiadomieniu o wysokości raty (wystawianym przez bank) w terminie do 29 dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym rata kredytowa zostanie pobrana przez bank z rachunku bankowego Wnioskodawcy. Przy tym, kwota płatności nie będzie przekraczać określonego limitu, tj. jeśli kwota raty kredytowej za dany miesiąc płatnej przez Wnioskodawcę na rzecz banku nie będzie przekraczać tego limitu, była żona będzie płacić Wnioskodawcy pełną kwotę raty pobieranej przez bank. Natomiast w przypadku, jeśli kwota raty kredytowej za dany miesiąc przekroczy określony limit, była żona zapłaci jedynie kwotę odpowiadającą limitowi, a pozostała część raty zostanie pokryta przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymane od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych będą stanowiły przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. najmu, dzierżawy i umów o podobnym charakterze?

2. Czy kwota rat kredytowych - w części odsetkowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów?

3. Czy kwota rat kredytowych - w części kapitałowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Otrzymane od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych będą stanowiły przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, tj. najmu, dzierżawy i umów o podobnym charakterze.

2. Kwota rat kredytowych - w części odsetkowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów.

3. Kwota rat kredytowych - w części kapitałowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów.

Ad. 1 - zaliczenie otrzymanych kwot do przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodów jest między innymi najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przedmiotowym przypadku Wnioskodawca oraz była żona ustalili w umowie o podział majątku wspólnego, na mocy której Wnioskodawca nabył wyłączną własność lokalu, iż do dnia wydania mu lokalu przez byłą żonę, będzie ona płaciła Wnioskodawcy równowartość rat kredytowych płaconych przez niego na rzecz banku. Oznacza to, iż w związku z czasowym użytkowaniem lokalu - będącego obecnie wyłączną własnością Wnioskodawcy - przez Jego byłą żonę, płaci ona na rzecz Wnioskodawcy określoną kwotę pieniężną.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy stosunek prawny nosi w tym zakresie podobieństwa do umowy najmu, poprzez którą - zgodnie z kodeksem cywilnym wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcę, należy uznać, iż płatności otrzymywane przez Wnioskodawcę od byłej żony do dnia wydania mu Lokalu stanowią przychody z umowy o podobnym charakterze do umowy najmu. Ponadto, jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a zatem lokal nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, iż przychody osiągane w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę kwot równowartości rat kredytowych od byłej żony na podstawie umowy o podział majątku wspólnego stanowią przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2 - zaliczenie kwot rat kredytowych w części odsetkowej zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jak wspomniano wyżej, Wnioskodawca jest zobowiązany do płacenia rat z tytułu kredytu obejmujących w szczególności odsetki naliczone od kredytu, który służył sfinansowaniu zakupu nieruchomości. Ponadto, lokal jest użytkowany przez byłą żonę Wnioskodawcy, w związku z czym Wnioskodawca osiąga jak wspomniano wyżej przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Należy zauważyć, iż uzyskiwanie przez Wnioskodawcę powyższych przychodów jest bezpośrednio związane z ponoszeniem obciążenia ratami kredytowymi w szczególności odsetkowymi. W analizowanym przypadku, wysokość rat kredytowych ma bowiem bezpośrednie przełożenie na wysokość płatności równowartości tych rat otrzymywanej od byłej żony. W szczególności, gdyby Wnioskodawca nie ponosił ciężaru rat kredytowych nie byłby uprawniony do uzyskiwania wspomnianej płatności od byłej żony a zatem nie osiągałby wspomnianych wyżej przychodów. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, iż kwoty rat kredytowych w części odsetkowej stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów

Ponadto, Wnioskodawca zauważa, iż możliwość zaliczenia kosztów odsetkowych do kosztów uzyskania przychodów dotyczących przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostało potwierdzone w interpretacjach organów podatkowych (np. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 marca 2012 r. sygn. IPPB4/415-923/11-4/MP).

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko przedstawione na wstępie.

Ad. 3 - zaliczenie kwot rat kredytowych w części kapitałowej zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy uwagi przedstawione w punkcie 2 będą miały również zastosowanie do części kapitałowej raty odsetkowej. Mianowicie, również ta część raty kredytowej również bezpośrednio przekłada się na kwotę przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z tytułu zwrotu równowartości raty kredytowej przez byłą żonę. Konsekwentnie, także ta część raty kredytowej będzie mogła zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa powyżej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów w dniu 11 lipca 2012 r. wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego nr IPPB1/415-430/12-2/JB stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania jest nieprawidłowe.

Interpretację doręczono w dniu 17 lipca 2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 30 lipca 2012 r. (data wpływu 1 sierpnia 2012 r.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po dokonaniu analizy zarzutów przedstawionych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 28 sierpnia 2012 r. nr IPPB1/415-430/12-4/JB.

W dniu 3 października 2012 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynęła skargę, w której Strona zaskarżyła stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji z dnia 11 lipca 2012 r. nr IPPB1/415-430/12-2/JB.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3098/12 (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wnioskodawcy na interpretację indywidualną z dnia 11 lipca 2012 r. nr IPPB1/415-430/12-2/JB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy pismem z dnia 17 lipca 2013 r. wniósł w dniu 17 lipca 2013 r. skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2389/13 po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na interpretację indywidualną z dnia 11 lipca 2012 r. nr IPPB1/415-430/12-2/JB oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym w dniu 16 maja 2016 r. do tut. Organu podatkowego wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt III SA/WA 3098/13.

Zdaniem Sądu, rozpatrzenie skargi należy rozpocząć od kwestii procesowych, albowiem kwestie merytoryczne winny być rozpoznane przez organy podatkowe w zgodzie z wymogami formalnymi, co daje dopiero podstawy do rozpatrzenia prawidłowości i wykładni przepisów prawa materialnego w interpretacji podatkowej. Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem przepisów proceduralnych, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Według Sądu w pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Rozdziału 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej: "O.p."). Specyfika postępowania w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego polega między innymi na tym, że organ rozpatruje sprawę wyłącznie w ramach stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej (stanowisko podatnika). Nie czyni w tym zakresie własnych ustaleń. Wskazać należy, iż indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego, która jest wydana w ramach art. 14b § 1 O.p., winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z jej uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 1 O.p.). Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, interpretacja indywidualna winna zawierać wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, o czym stanowi § 2 powołanego przepisu. Uzasadnienie prawne obejmuje przy tym wyjaśnienie przepisów prawa podatkowego objętych daną interpretacją oraz wskazanie ich prawidłowej wykładni. Rozstrzygnięcie organu musi spełniać wszystkie określone w przepisach Ordynacji podatkowej wymagania przewidziane dla decyzji organów podatkowych.

W orzecznictwie przyjmuje się, a zdanie to skład orzekający w pełni podziela, że tylko łączne spełnienie wszystkich warunków formalnych wskazanych w art. 210 O.p., który to ma odpowiednie zastosowanie w sprawach związanych z wydawaniem interpretacji poprzez art. 14h O.p., pozwala uznać, że dana interpretacja odpowiada (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Po 178/10).

Powyższe zdaniem Sądu należy odnieść do przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania.

W przedmiotowej sprawie uzasadnienie prawne stanowiska organu interpretacyjnego zawarte w zaskarżonej interpretacji w kwestii kwalifikacji do źródła przychodów uzyskiwanych przez Skarżącego od byłej małżonki środków pieniężnych sprowadza się do przytoczenia treści przepisów tj. art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 11 ust. 1, art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. i art. 659 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego oraz konkluzji, że: "Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca otrzymuje od byłej małżonki środki pieniężne, tj. raty kredytowe (obejmujące zarówno część odsetkową, jak też kapitałową), w związku z faktem nie opuszczenia przez nią lokalu mieszkalnego, stanowiącego obecnie wyłączną własność Wnioskodawcy. Między małżonkami nie została zawarta umowa najmu, a zatem otrzymane środki pieniężne nie mogą być utożsamiane z czynszem z tytułu najmu. Tym samym, stwierdzić należy, iż uzyskiwanie od byłej małżonki, środki pieniężne, należy zakwalifikować do źródła przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł".

Według Sądu Organ interpretacyjny uzasadniając negatywną dla Skarżącego interpretację powołał się na fakt, iż Skarżący nie zawarł umowy najmu z byłą małżonką i z tego wywiódł, iż otrzymane środki pieniężne nie mogą być utożsamiane z czynszem z tytułu najmu.

W ocenie Sądu ten fakt, iż Skarżący nie zawarł umowy najmu i nie otrzymuje czynszu z umowy najmu jest bezsporny i wynikał wprost ze złożonego wniosku o interpretację. Natomiast Skarżący wyraźnie w uzasadnieniu swojego stanowiska odnośnie zadanego pytania nr 1 wskazał, że "stosunek prawny (umowa o podział majątku wspólnego - uwaga Sądu) nosi w tym zakresie podobieństwa do umowy najmu, poprzez którą - zgodnie z kodeksem cywilnym wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz".

Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., źródłem przychodów jest między innymi najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zasadnie Skarżący w skardze podnosi, iż z treści powyższego przepisu wynika, jasno, iż oprócz wskazanych tam wyraźnie umów takich jak najem, dzierżawa, podnajem i poddzierżawa, zakwalifikowaniu do tego źródła podlegają przychody wynikające z "umów o podobnym charakterze".

Zdaniem Skarżącego jego przychody wynikające z otrzymywania równowartości rat z tytułu kredytu na zakup mieszkania do momentu jego opuszczenia przez byłą żonę mogły być kwalifikowane do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., gdyż wynikają z umowy o charakterze podobnym do umowy najmu.

Tymczasem w zaskarżonej interpretacji brak jest wywodu odnoszącego się do tego, czy otrzymane przez Skarżącego od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych, tj. przychody wynikające z zawarcia umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego, stanowią przychody z umowy o podobnym charakterze do umowy najmu.

Sąd nie podzielił stanowiska Ministra Finansów zawartego w odpowiedzi na skargę, iż wydał on rozstrzygnięcie, nie zawężając treści art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., wyłącznie do przychodów uzyskiwanych ze źródła, jakim jest najem. Organ interpretacyjny w odpowiedzi na skargę podniósł, iż "Analizując bowiem treść przywołanego powyżej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można bowiem uznać, iż przedmiotowe środki pieniężne otrzymane przez stronę Skarżącą od byłej żony, mogą stanowić źródło przychodu określone w tym artykule, tj. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Dlatego też, uznano, iż otrzymane przez Skarżącego kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych, stanowią przychód ze źródła, o którym mowa w art. 20 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9, tj. przychód z innych źródła".

Sąd podkreślił, iż nawet z przytoczonego powyżej fragmentu odpowiedzi na skargę, wynika, że organ nie dokonał prawidłowej oceny zdarzeń faktycznych przedstawionych przez Skarżącego we wniosku. Minister Finansów zajmując jedynie ogólne stanowisko, nie przeprowadził analizy, czy wskazywane przez Skarżącego źródła przychodu w postaci otrzymywanych kwot stanowiących płatności równowartości rat kredytowych należy kwalifikować jako przychód ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., gdyż wynikają z umowy o charakterze podobnym do umowy najmu (podkreślenie Sądu) czy też nie. Organ nie zajął w tym zakresie stanowiska, do czego w ocenie Sądu był zobowiązany.

Wbrew twierdzeniom Ministra Finansów, w ocenie Sądu zaskarżona interpretacja nie zawiera odpowiedniej argumentacji prawnej dlaczego Minister Finansów uważa, że stanowisko Skarżącego było błędne oraz prawidłowego odniesienia się przez organ interpretacyjny do stanowiska Skarżącego zawartego we wniosku o interpretację.

Należy podkreślić, iż zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest wyrażenie oceny, co do stanowiska Wnioskodawcy zaprezentowanego we wniosku. Ocena ta wyrażana jest poprzez stwierdzenia dwojakiego rodzaju: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe".

W razie negatywnej oceny stanowiska Wnioskodawcy w interpretacji, konieczne jest zawarcie w interpretacji wskazania stanowiska, które organ uznał za prawidłowe oraz uzasadnienie prawne tego stanowiska. Pisemna interpretacja przepisów prawa 14c § 1 O.p., zawierająca ocenę prawną stanowiska pytającego wraz z uzasadnieniem prawnym, musi być na tyle konkretna, aby podatnik mógł się do niej zastosować. W szczególności wymóg ten dotyczy interpretacji zawierającej negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy (dotyczy to rozpatrywanego przypadku), co wprost wynika z powołanego wyżej art. 14c § 2 O.p.

Sąd nie twierdzi, że stanowisko Ministra Finansów wyrażone w zaskarżonej interpretacji jest nieprawidłowe. Nie twierdzi też, że co do meritum przedstawionego we wniosku zagadnienia rację ma Skarżący. Tych bowiem okoliczności Sąd nawet nie badał.

Sąd ocenia prawidłowość zaskarżonej interpretacji. Dopiero bowiem wówczas, gdy odpowiada ona wymogom wynikającym z art. 14c § 1 i 2 O.p., a z jej treści wynika, że organ interpretacyjny na etapie wydawania interpretacji wziął pod uwagę wszystkie istotne unormowania i elementy stanu faktycznego (zdarzenia prawnego) i ocenił ich znaczenie, Sąd ma przesłanki do zbadania merytorycznej prawidłowości stanowiska Ministra Finansów.

Jeżeli zaś - jak w rozpatrywanej sprawie - wydając interpretację Minister Finansów nie uzasadnił w sposób prawidłowy negatywnej oceny stanowiska Skarżącego, a także nie uzasadnił w sposób wyczerpujący własnego stanowiska, Sąd nie ma możliwości wypowiedzenia się o prawidłowości stanowiska organu interpretacyjnego. W rezultacie zaś interpretacja pozbawiona powyższych elementów, nie może być uznana za prawidłową, a Sąd nie może przecież zająć stanowiska za organ.

Pamiętać bowiem należy, że Sąd dokonując kontroli interpretacji indywidualnej musi mieć możliwość zapoznania się z rozumowaniem, którego interpretacja ta jest rezultatem. Dopiero przedstawienie tego rozumowania umożliwiłoby Sądowi kontrolę jego poprawności i w efekcie stwierdzenie merytorycznej prawidłowości lub wadliwości stanowiska wyrażonego w zaskarżonej interpretacji. W wyroku z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1216/09, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że organ interpretacyjny powinien uzasadnić stawianą tezę przy użyciu argumentacji prawnej, w sposób, który pozwalałby wnioskodawcy (a także sądowi administracyjnemu kontrolującemu zasadność skargi) poznać przyczyny, dlaczego argumentacja zawarta we wniosku została uznana za nieprawidłową.

Nie jest więc rzeczą Sądu poszukiwanie uzasadnienia dla stanowiska organu interpretacyjnego, skoro uzasadnienia takiego nie przedstawił organ. Poddanie interpretacji kontroli Sądu nie może prowadzić do sytuacji, gdy to Sąd uzasadni wadliwość stanowiska wnioskodawcy i prawidłowość stanowiska organu interpretacyjnego. Jednocześnie Sąd nie I może odnieść się bezpośrednio (z pominięciem interpretacji) do stanowiska Skarżącego. Takie działanie Sądu równałoby się bowiem udzieleniu interpretacji, co jest obowiązkiem Ministra Finansów.

Według Sądu, Minister Finansów ponownie rozpatrzy wniosek Skarżącego o wydanie interpretacji indywidualnej. Uwzględni przy tym przedstawioną przez Sąd ocenę prawną. Sąd podkreśla, iż prawidłowa ocena stanowiska w zakresie pytania nr 1 jest konieczna do merytorycznej oceny pozostałych pytań postawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

W świetle powyższego Sąd stwierdził, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania tj. art. 14c § 1 i 2 O.p. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wobec przestawionych naruszeń prawa o charakterze formalnym, Sąd uznał, że dalej idąca wypowiedź w rozpoznawanej sprawie byłaby przedwczesna.

Sąd uchylił zaskarżoną interpretację z mocy art. 146 § 1 p.p.s.a. Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu, określono w oparciu o art. 152 tej ustawy, a rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie jej art. 200 p.p.s.a.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc po uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maj 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3098/13 r. - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 i 9:

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6);

* inne źródła (pkt 9)

W myśl zasady wyrażonej w art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenie emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w ww. przepisie.

Z treści powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

W przedmiotowej sprawie, prawidłowa kwalifikacja uzyskanych przychodów do określonego źródła przychodów, sprowadza się do oceny czy w pojęciu "innych umów o podobnym charakterze" do umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, użytym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieści się umowa o podział majątku wspólnego, w wyniku której doszło m.in. do ustalenia pomiędzy dotychczasowymi współwłaścicielami co do sposobu czasowego, odpłatnego korzystania z lokalu.

W ocenie tut. Organu podatkowego użycie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowania o podobieństwie umów przesądza, że porównania konkretnej umowy zawartej przez podatnika z umowami najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy należy dokonać w odniesieniu do cech charakterystycznych tych umów, a zatem poprzez odniesienie się do odpowiednich regulacji prawa. Mniej istotne jest podobieństwo w skutkach wywoływanych przez wzmiankowane umowy. Bez znaczenia jest podobieństwo co do formy zawarcia tych umów albowiem nie przesądza to w żadnym razie o ich cechach charakterystycznych.

Umowa najmu oraz umowa dzierżawy są umowami nazwanymi, uregulowanymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zawarcie umowy najmu nie wymaga szczególnej formy, jednak w pewnych przypadkach forma umowy może rodzić konsekwencje prawne. Zgodnie z art. 660 k.c. umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy przyjmuje się, że umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Najem jest umową zobowiązującą, konsensualną (do zawarcia wystarczy sama umowa), odpłatną i wzajemną. Minimalną treścią najmu jest ustalenie jego przedmiotu oraz czynszu. Stronami umowy najmu są wynajmujący oraz najemca.

Umowa dzierżawy również należy do kategorii cywilnych umów nazwanych prawa cywilnego. Zgodnie z przepisem art. 693 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Jak stanowi przepis art. 694 Kodeksu cywilnego, do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem odrębności przewidzianych w kodeksie cywilnym.

Dokonując zatem wykładni ujętego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcia "umowy o podobnym charakterze", należy uwzględnić charakter zawartych umów oraz dokonać stosownego ich rozdziału na gruncie prawa cywilnego poprzez analizę elementów koniecznych umowy tak, aby z treści umowy wynikało jaka umowa została zawarta i jaką umowę można uznać za "umowę o podobnym charakterze" w stosunku do umowy najmu, podnajmu, dzierżawy.

Zatem umowy najmu i dzierżawy (odpowiednio podnajmu i poddzierżawy) oraz umowy o podobnym charakterze polegają odpowiednio na:

* zobowiązaniu oddania rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony w zamian za czynsz,

* zobowiązaniu oddania rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony w zamian za czynsz.

Z charakteru tych umów jako zobowiązań wynika, że ich strony mogą oczekiwać spełnienia odpowiednich świadczeń względem siebie w zamian za umówiony czynsz. Istotna cechą ww. umów jest zobowiązanie do zapłaty czynszu.

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu, dzierżawy, lub umów o podobnym charakterze jest zatem zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy, w której strony określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten może być określony w pieniądzach, bądź też świadczeniach innego rodzaju. Czynsz ten niezależnie od formy w jakiej został określony stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, wydzierżawiającego a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże do powstania po stronie wynajmującego, wydzierżawiającego przychodu konieczne jest zaistnienie przesłanki zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli otrzymanie lub postawienie czynszu do dyspozycji.

Nadmienić w tym miejscu należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). W sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Umowa o podział majątku wspólnego musi określić cel jakim jest dokonanie podziału majątku objętego uprzednio wspólnością majątkową małżeńską. Dla osiągnięcia tego celu koniecznym jest ustalenie składu oraz wartości majątku wspólnego, a także sposobu wyjścia majątku ze wspólności.

Przystępując do oceny skutków podatkowych opisanej we wniosku umowy - wskazać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych, tj. przychody wynikające z zawarcia umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego, nie stanowią przychodu z umowy o podobnym charakterze do umowy najmu. Porównanie umów najmu, dzierżawy z zawartą przez Wnioskodawcę umową o podziale majątku wspólnego, prowadzi do wniosku, że nie jest to umowa o podobnym charakterze w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie otrzymane kwoty należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści złożonego wniosku bezspornie bowiem wynika, że Wnioskodawca nie zawarł umowy najmu i nie otrzymuje czynszu z umowy najmu (co również zauważył Sąd). W związku z ustaniem ustawowej wspólności majątkowej oraz rozwodem Wnioskodawca oraz była żona, dokonali podziału majątku wspólnego poprzez zawarcie umowy o podział majątku wspólnego. W umowie o podział majątku ustalono, że do dnia wydania lokalu Wnioskodawcy, była żona będzie płacić na jego rzecz równowartość raty kredytowej (obejmującej zarówno część odsetkową, jak też kapitałową) za każdy rozpoczęty miesiąc.

W świetle powyższego, mając na uwadze opis stanu faktycznego stwierdzić należy wbrew stanowisku Wnioskodawcy, że zawarta umowa o podział majątku wspólnego w wyniku której doszło m.in. do ustaleń (porozumienia) w zakresie udostępnienia lokalu jednemu z małżonków na pewien czas, nie jest umową o podobnym charakterze do umowy najmu. Jak już wskazano wyżej podstawą generowania przychodów z najmu, dzierżawy i umów o podobnym charakterze jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami, w której zostanie określona wysokość czynszu. Istotną cechą takiej umowy jest określenie w umowie wysokość czynszu, który stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym.

Tymczasem z treści wniosku wywieść należy, że Wnioskodawca w związku z umową o podziale majątku wspólnego dokonał ustaleń w zakresie korzystania lokalu przez byłą małżonkę. Strony zawarły umowę o podziale majątku wspólnego w wyniku, której Wnioskodawca wyraził zgodę na korzystanie z lokalu przez byłą małżonkę. Wnioskodawca i jego małżonka nie określili czynszu, nie ustanawiając przy tym żadnego z praw rzeczowych wynikających z Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawca nie osiągnął więc przychodu w postaci czynszu za wynajem, dzierżawę lub umowę o podobnym charakterze, a przychód w postaci wynagrodzenia za korzystanie z lokalu, które to wynagrodzenie w żadnym wypadku nie może być utożsamiane z czynszem za najem, dzierżawę, czy inną umową o podobnym charakterze. Tym samym opodatkowanie otrzymanej korzyści majątkowej jako czynszu za najem, dzierżawę, czy umowę o podobnym charakterze podatkiem dochodowym byłoby przykładem wykładni rozszerzającej, która jest niedopuszczalna.

Wobec powyższego brak jest możliwości zakwalifikowania powyższego świadczenia do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten dotyczy jedynie opodatkowania przychodów z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, a - jak wykazano powyżej - zawarta umowa o podziale majątku wspólnego w wyniku, której zawarto porozumienie o udostępnieniu lokalu byłej małżonce, nie jest umową o charakterze podobnym do umów enumeratywnie wymienionych we wskazanym powyżej przepisie.

W związku z powyższym, przenosząc opisane uregulowania prawne na grunt przedmiotowej sprawy oraz mając na względzie ujęty we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że świadczenie które zostało wypłacone Wnioskodawcy stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przychód uzyskany przez Niego stanowi przychód uzyskany z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat kredytowych (w części odsetkowej i kapitałowej) wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. Koszty poniesione przez podatnika należy zatem oceniać pod kątem ich celowości a więc dążenia do uzyskania przychodu a nie niezbędności.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Poza tym należy podkreślić, że koszty mają być bezwzględnie w sposób prawidłowy udokumentowane i poniesione przez podatnika a nie inne osoby.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

A zatem spłata kredytu zaciągniętego na zakup lokalu, co do zasady, w świetle ww. przepisu, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze ww. przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że zarówno wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu jak i na spłatę rat kapitałowych nie mogą być przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca zobowiązany został w wyniku zawartej umowy kredytu bankowego do spłaty rat kredytowych wraz z odsetkami, niezależnie od tego, czy uzyskuje lub będzie uzyskiwał przychody, ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie istnieje więc z punktu widzenia celowości, związek ponoszonych wydatków z uzyskiwanymi przychodami. Koszty poniesione przez podatnika należy oceniać bowiem pod kątem ich celowości a więc dążenia do uzyskania przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a nie niezbędności, która w rozpatrywanym przypadku wynika ze wcześniejszych zobowiązań.

Wnioskodawca, nie może zatem uznać za koszt uzyskania przychodu - o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatków, jakie poniósł na raty kredytowe (w części odsetkowej i kapitałowej) na rzecz banku. Wydatki te nie zostały poniesione w celu uzyskania przychodu, który został określony w katalogu art. 10 ust. 1 pkt 9 jako przychód z innych źródeł, lecz wynikają one ze wcześniejszych zobowiązań zaciągniętych przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna dotycząca przepisów prawa wydana została w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołana interpretacja indywidualna, nie jest wiążąca dla tut. organu podatkowego. Każdą sprawę organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30 sierpnia 2002 r. nowy tekst jednolity z dnia 10 maja 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.