IPPB1/415-43/12-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskani przychodów podatku VAT w związku z dostawą mediów do wynajmowanych lokali mieszkalnych dotyczące:

* usług telekomunikacyjnych - jest nieprawidłowe,

* w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskani przychodów podatku VAT w związku z dostawą mediów do wynajmowanych lokali mieszkalnych dotyczące usług telekomunikacyjnych oraz usług za gaz, energię elektryczną, zimną wodę i ścieki, wywóz śmieci.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych i mieszkalnych, a ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zainteresowana jest czynnym podatnikiem VAT. Lokale wynajmuje innym podmiotom w celu prowadzenia działalności handlowo-usługowo-biurowej oraz osobom fizycznym na cele mieszkalne na podstawie zawartych umów najmu. Wnioskodawczyni wystawia Najemcom faktury za czynsz oraz opłaty eksploatacyjne lokali tj. gaz, energię elektryczną, zimną wodę i ścieki, wywóz śmieci oraz usługi telekomunikacyjne zgodnie z zapisem w umowach najmu. Zainteresowana ma podpisane umowy z dostawcami mediów i ponosi koszty dostawy mediów na podstawie otrzymywanych faktur, dających prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zgodnie z zapisem w zawartych umowach najmu lokali na cele użytkowe pobierane są ryczałtowe kwoty opłat eksploatacyjnych, do których nalicza się podstawową stawkę VAT. Wystawiane są dla Najemców również faktury za media zgodnie z zawartymi umowami najmu na kwoty szczegółowo określone wg rodzajów mediów (gaz, woda i ścieki oraz wywóz śmieci), ze stawką taką samą jak na fakturze pierwotnej. Dla Najemców lokali mieszkalnych wystawiane są faktury za media ze stawką taką samą jak na fakturze pierwotnej np.za dostawę wody 8%, energii elektrycznej, gazu 23%. Podatek VAT z faktur od dostawców mediów do lokali mieszkalnych pozostaje nieodliczony. Nieodliczony podatek VAT jest zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.

Zainteresowana zaznacza również, iż jest współwłaścicielem w części 1/9 gruntu oraz budynku, który się na nim znajduje wykorzystywanego do celów produkcyjno-usługowych. Adres nieruchomości jest wykazany, jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Podatek od nieruchomości obciąża solidarnie wszystkich współwłaścicieli. Wnioskodawczyni zapłaciła podatek od nieruchomości w 2008 r. za dwóch współwłaścicieli na podstawie decyzji Burmistrza Miasta. Zapłacona kwota podatku od nieruchomości została ujęta w kosztach uzyskania przychodu. Została wystawiona faktura ze stawką podatku VAT 22% za poniesiony koszt podatku od nieruchomości wg udziału w współwłasności nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek w zakresie pytania pierwszego i trzeciego zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2 podatek VAT nieodliczony z faktur za media dla lokali mieszkalnych stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskani przychodów podatku VAT w związku z dostawą mediów do wynajmowanych lokali mieszkalnych dotyczące: usług telekomunikacyjnych - jest nieprawidłowe,w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Uregulowanie powyższego art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy interpretować w powiązaniu z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

W tym miejscu wskazać należy, iż w interpretacji indywidualnej Nr IPPP1/443-61/12-2/PR z dnia 8 marca 2012 r. dotyczącej podatku od towarów i usług, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, iż w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji, kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę energii, wody, wywóz odpadów czy odprowadzanie ścieków do nieruchomości użytkowej czy też mieszkalnej będącej przedmiotem najmu nie może kosztów dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę. Opłaty ponoszone za dostawę wody, energii, wywóz nieczystości czy też odprowadzanie ścieków oraz ponoszone w związku z zawartymi umowami, czyli umową najmu stanowią element składowy świadczonych przez Wnioskodawczynię usług w zakresie wynajmu ww. lokali użytkowych oraz mieszkalnych. Tak, więc przedmiotem świadczenia są usługi główne, tj. usługa najmu, natomiast opłaty za dostawę przedmiotowych mediów należne wynajmującemu od najemcy stanowią część należności z tytułu tych usług.

Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali użytkowych, zastosowanie znajdzie opodatkowanie stawką 23%, o której mowa w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, natomiast w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, będzie to zwolnienie od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Natomiast w kwestii odsprzedaży usługi telekomunikacyjnej, którą Wnioskodawczyni również wymienia obok pozostałych "mediów", należy zauważyć, iż to świadczenie jest świadczeniem samodzielnym i odrębnym od usługi najmu. Mimo że usługi telekomunikacyjne towarzyszą korzystaniu z najmowanego obiektu, to nie są one niezbędne do korzystania z tego obiektu (por. wyrok TS UE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07).

W związku z tym należy uznać, że celem obciążenia kosztami usług telekomunikacyjnych podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest, więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Zatem w odniesieniu do usługi telekomunikacji, Wnioskodawczyni jest uprawniona do wystawienia faktury na rzecz wynajmującego ze stawką właściwą dla usługi telekomunikacyjnej. W tym, bowiem przypadku spełnione są wszystkie wymienione powyżej warunki niezbędne dla wystawienia faktury (Wnioskodawczyni nie korzysta z usługi telekomunikacyjnej, dokonuje odsprzedaży tej usługi bez marży, wystawia refakturę z uwzględnieniem stawki, która widnieje na fakturze pierwotnej).

Reasumując biorąc pod uwagę wyżej przytoczone regulacje w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie mogła uznać za koszt uzyskania przychodów z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych kwoty naliczonego podatku od towarów i usług z tytułu dostawy mediów tj. gazu, energii elektrycznej, zimnej wody i ścieków oraz wywozu śmieci. Natomiast usługi telekomunikacyjne, jako świadczenia oddzielne i odrębne od usługi najmu nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Tym samym Wnioskodawczyni nie będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokali podatku VAT naliczonego w ww. usługach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.