IPPB1/415-419/07-2/AJ - PIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. Z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2007 r. (data wpływu 26 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jestem wspólnikiem spółki jawnej B. Sp.j. - z którego to tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka Wnioskodawcy wynajmowała pomieszczenia użytkowe pod działalność. Wobec braku utrzymywania przez Wynajmującego lokalu w należytym stanie oraz nie wykonywania postanowień umowy najmu (m.in. brak zapewnienia swobodnego dostępu do lokalu poprzez stworzenie miejsc parkingowych i dodatkowego wejścia) - w dniu 27 lutego 2007 r. Spółka Wnioskodawcy (Najemca) rozwiązała umowę najmu bez zachowania okresu wypowiedzenia, stosownie do art. 664 § 2 i 682 Kodeksu cywilnego i opuściła lokal. Wynajmujący nie przyjął tego faktu do wiadomości i za następne miesiące wystawiał faktury VAT za najem na Spółkę Wnioskodawcy - które nie były płacone. Aby rozwiązać zaistniały stan sporny ww. Spółka wystąpiła do sądu z powództwem o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. W dniu 1 października 2007 r. doszło do ugody przed Sądem, na mocy której: 1) strony zgodnie ustaliły, iż umowa najmu spornego lokalu została rozwiązana 30 czerwca 2007 r., 2) Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wynajmującego kwoty 68 141 złotych, 3) kwota powyższa wyczerpuje wszelkie roszczenia z tytułu umowy najmu. W wyniku zawarcia ugody - Wynajmujący wystawił na Spółkę Wnioskodawcy faktury korygujące do faktur za okres 04 - 08.2007 r., w których: 1) zmniejszono należności za okres 04 - 06.2007 r. - tak, że ich ostateczna suma, wraz z należnością za m - 03.2007 r., wyniosła 68 141 złotych, 2) skorygowano na "0" faktury za okres 07 - 08. 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy należności netto z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego za miesiące 03 - 06.2007 r. stanowią koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, należności netto z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego za miesiące marzec - czerwiec 2007 r., poniesione do czasu rozwiązania umowy najmu na mocy ugody sądowej, stanowią koszty uzyskania przychodu. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W ocenie Wnioskodawcy poniesione na podstawie prawomocnej ugody sądowej wydatki, jako związane immanentnie z funkcjonowaniem Spółki, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem (podmiotu gospodarczego) pozostają w związku z przychodem, choćby z tego względu, że ich nie uiszczenie spowodowało by wszczęcie egzekucji i dodatkowe koszty, które spowodować mogłyby ograniczenie działalności, a w konsekwencji zmniejszenie czy też w ogóle utratę przyszłych przychodów. Są to więc ewidentne wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto ponoszone wydatki stanowią czynsz za okres trwania umowy najmu (została ona rozwiązana na mocy ugody sądowej z datą 30 czerwca 2007 r.). Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretację prawa podatkowego wydaną przez Naczelnika US z dn. 26 sierpnia 2005 r. W ww. piśmie organ podatkowy na pytanie podatnika, czy jest kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowanie za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu - odpowiedział twierdząco. Naczelnik US podniósł że "Poza wydatkami bezpośrednio służącym osiąganiu przychodów do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć koszty funkcjonowania podmiotu, bowiem bez ich poniesienia osiąganie przychodów nie było by możliwe. Jednakże działalność podmiotu gospodarczego może czasem prowadzić do naruszenia praw innych podmiotów i z tego tytułu podmiot może być zmuszony do ponoszenia kosztów sankcyjnych będących następstwem takiego naruszenia, np. odszkodowania. Jeżeli taki wydatek jest następstwem prowadzenia działalności gospodarczej, wynikającym z wcześniej zawartej umowy, to jego poniesienie stanowi jeden z rodzajów wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów, nawet jeżeli z tym konkretnym wydatkiem nie wiąże się skutek w postaci konkretnego przychodu". W opinii Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym związek wydatku z przychodem jest zaś jeszcze ściślejszy niż w powołanym piśmie - gdyż wydatki stanowią czynsz najmu, a nie odszkodowanie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją przepisu wyrażonego w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

Odstąpienie od umowy cywilnej nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem. Wydatki powstałe w wyniku zawarcia ugody sądowej w celu minimalizacji ewentualnych strat (kosztów egzekucyjnych) nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

W obrocie gospodarczym występują przypadki, że strona chce bądź zmuszona jest odstąpić od umowy, aby zapobiec wynikającej bądź mogącej wyniknąć z wykonania tej umowy stracie.

Zdarza się to najczęściej z uwagi na nieodpowiednie z punktu widzenia prawa lub zasad prawidłowego gospodarowania wynegocjowanie i (lub) zawarcie albo też wykonanie umowy, jak również w przypadkach mieszczących się w granicach ryzyka gospodarczego, z którym podmiot uczestniczący w obrocie powinien się liczyć.

Nie ulega wątpliwości, że wykładnia celowościowa przytaczanych przepisów podatkowych nie obejmuje przenoszenia na Skarb Państwa konsekwencji, które z tego tytułu zarówno w sferze faktów gospodarczych, jak i skutków prawnych wynikają dla podatnika.

Uznanie za koszt uzyskania przychodu czynszu za okres, w którym najemca już nie prowadził działalności gospodarczej w przedmiotowym lokalu - zarówno w celu zapobieżenia stracie związanej z potencjalnymi kosztami sądowymi i egzekucyjnymi (lub jej zmniejszenia), sprzeczne jest z analizowanymi przepisami, ich brzmieniem, jak i wyraźnie i jasno sprecyzowanym celem prawodawcy.

Ponosząc ryzyko i odpowiedzialność z tytułu zawarcia i wykonania umowy cywilnej w granicach prawa cywilnego, uczestnik obrotu gospodarczego nie może skutecznie domagać się, aby czynił to za niego inny podmiot - to jest niemający żadnego związku z przedmiotową umową Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż stanowisko Pani zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.