IPPB1/415-392/12-4/MS - Możliwość dokonania jednorazowej amortyzacji motocykla.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.) oraz piśmie (data nadania 10 lipca 2012 r., data wpływu 12 lipca 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-392/12-2/MS z dnia 2 lipca 2012 r. (data nadania 2 lipca 2012 r., data doręczenia 9 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji motocykla - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji motocykla.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działania jest prowadzenie inwestycji budowlanych oraz doradztwa projektowego związanego z inwestycjami budowlanymi. Jednym z rejonów działania firmy Wnioskodawcy jest aglomeracja warszawska. Wnioskodawca porusza się tutaj często między placami budów, a biurami inwestorów, deweloperów, projektantów i różnych wykonawców robót budowlanych, których prace projektowe i wykonawcze koordynuje. Działalność ta wymaga ciągłego przemieszczania się w zatłoczonym mieście, w związku z czym Wnioskodawca zamierza kupić motocykl, dzięki użyciu którego znacznie zredukuje czas na przejazdy, spędzany dotychczas bezproduktywnie w miejskich korkach i podniesie tym samym efektywność pracy w czasie.

Pozwoli to Wnioskodawcy wprost na sprawniejszą obsługę klientów i poświęcenie większej ilości czasu rzeczywistemu przedmiotowi działalności, a nie traceniu go na przemieszczanie się.

Pismem z dnia 10 lipca 2012 r. (data wpływu 12 lipca 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe informując iż:

* spełnia definicję "małego podatnika" stosownie do art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w październiku 2011 r.

* motocykl zaliczany jest do grupy nr 740 "Motocykle, przyczepy i wózki motocyklowe" zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatek związany z zakupem motocykla Wnioskodawca może jednorazowo zaliczyć w koszty prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22k ustęp 7 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst obowiązujący od 3 kwietnia 2012 r.), "mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych."

Załącznik nr 1 do Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych" jasno odróżnia klasyfikację 740 "Motocykle, przyczepy i wózki motocyklowe" od klasyfikacji 741 "Samochody osobowe", w związku z czym dla potrzeb odpisów amortyzacyjnych motocykle są odrębną grupą środków trwałych od samochodów osobowych i tym samym mogą podlegać możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. Wnioskodawca nawiązuje do analogicznych postanowień np. Sygnatura 1439/DF/I-1745/07/AK lub 1426/US300/415-30/07/KCz, które uznają powyższe stanowisko za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2012 r. podatnicy mogą dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych do wysokości nieprzekraczającej 222.000 zł.

Zgodnie z art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. W myśl natomiast art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę ich nabycia.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy, małym podatnikiem jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł. Małym podatnikiem w 2012 r. jest podatnik, u którego w 2011 r. wartość przychodu ze sprzedaży, wraz z kwotą należnego VAT, nie przekroczyła 5.324.000 zł.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca, prowadzący indywidualnie działalność gospodarczą dla celów (na potrzeby) prowadzonej działalności zakupił motocykl. Wnioskodawca wskazał również, że posiada status "małego podatnika" w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano we wniosku, pojazd ten został zaliczony przez Wnioskodawcę do rodzaju 740 "Motocykle, przyczepy i wózki motocyklowe" Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazany we wniosku motocykl prawidłowo został zaliczony do rodzaju 740 "Motocykle, przyczepy i wózki motocyklowe", który to rodzaj umiejscowiony został w grupie 7 Środki transportu - Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 112, poz. 1317), to Wnioskodawca może skorzystać z prawa jednorazowej amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego, na zasadach wynikających z cyt. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy tym podkreślić należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony (zdarzenie przyszłe) przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę postanowienie dotyczące przepisów prawa wydane zostało w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcie organu podatkowego nie jest wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.