IPPB1/415-350/10-4/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r. (data wpływu 15 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup samochodu niebędącego środkiem trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup samochodu niebędącego środkiem trwałym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

We wrześniu 2009 r. Wnioskodawca sprzedał wykorzystywany w działalności gospodarczej i zaliczony do środków trwałych samochód, a uzyskaną cenę zaliczył do przychodów z działalności gospodarczej. Z uwagi na wysokie koszty utrzymania i awaryjność, z decyzją taką nosił się od dawna, a przyspieszyła ją kolejna awaria, przez którą samochód nie nadawał się do jazdy.

Wnioskodawca pilnie potrzebował samochodu w prowadzonej działalności, zatem podjął decyzję o zakupie używanego "tymczasowego" samochodu (toyota corolla z 2003 r.), na okres dwu-trzech miesięcy, na czas kiedy spokojnie zastanowi się, jaki samochód ostatecznie kupić.

Wnioskodawca podaje, że ten "tymczasowy" samochód, również kupił we wrześniu 2009 r.

Z uwagi na zamierzony okres wykorzystywania poniżej 1-go roku nie zaliczył go do środków trwałych (nie spełniał przesłanek wymienionych w art. 22a ustawy PIT), lecz z uwagi na wykorzystywanie w działalności gospodarczej cenę zakupu zaliczył bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Ostatecznie samochód ten użytkował i nadal użytkuje w prowadzonej przeze siebie działalności gospodarczej już kilka miesięcy (założenie że będzie mógł kupić nowy w ciągu 2-3 miesięcy okazało się zbyt optymistyczne).

Zgodnie z pierwotną intencją Wnioskodawca zamierza w najbliższym czasie zakupić nowy samochód, a samochód tymczasowy przed upływem 12 miesięcy od jego zakupu sprzedać. Jednocześnie jako alternatywę zamiast sprzedaży Wnioskodawca rozważa darowanie tego "tymczasowego" samochodu osobie z bliskiej rodziny (siostrze).)

Wnioskodawca doprecyzował swój wniosek pismem z dnia 17 czerwca 2010 r. informując, iż prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a zapisów w niej dokonuje w sposób memoriałowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Odpowiedź na pytanie pierwsze stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie pytania drugiego i trzeciego zostanie rozstrzygnięta w odrębnych interpretacjach indywidualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy postąpiłem prawidłowo. Samochód nie spełniał warunków określonych w definicji środka trwałego, zawartej w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie był nabyty z zamiarem wykorzystywania w okresie dłuższym niż jeden rok. Jednocześnie, koszt nabycia samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc poniesiony w celu uzyskania przychodu) zgodnie z art. 22 cytowanej ustawy, stanowi koszt uzyskania przychodu i jako koszt niezwiązany bezpośrednio z jednym konkretnym przychodem, na podstawie art. 22 ust. 5c powinien być rozpoznany w dacie jego poniesienia. Pomimo, że ostatecznie okazało się, że samochód był wykorzystywany zarówno w 2009 jak i w 2010 r., prawidłowe było rozpoznanie kosztu w całości w 2009 r, ponieważ nie można było z góry określić, czyli ile miesięcy samochód będzie wykorzystywany w 2010 r. (a i w chwili obecnej Wnioskodawca nie wie dokładnie kiedy go sprzeda).

Interpretacja ust. 5c, zgodnie z którą podatnik byłby z założenia zmuszony do dokonywania korekt i zapłaty odsetek od zaległości podatkowych w sytuacji kiedy w dniu nabycia nie jest w stanie - z przyczyn od siebie niezależnych - precyzyjnie określić okresu wykorzystywania danego środka, byłaby sprzeczne z zasadą pewności opodatkowania oraz państwa prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej we wrześniu 2009 r. zakupił "tymczasowy" samochód (toyota corolla z 2003 r.), który z uwagi na zamierzony okres wykorzystywania poniżej 1-go roku nie został przez Wnioskodawcę zaliczony do środków trwałych. Wydatek na zakup tego samochodu Wnioskodawca zaliczył bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, w dacie jego poniesienia.

W świetle powyższego, jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu (używanego) wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, określił okres użytkowania krótszy niż rok i nie zaliczył tego samochodu do środków trwałych, to wydatek poniesiony na jego zakup mógł zostać zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie bowiem do art. 22 ust. 4 cytowanej ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Artykuł 22 ust. 5c ww. ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Natomiast zgodnie z brzmienie art. 22 ust. 6b cytowanej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Jednakże podkreślić w tym miejscu należy, że jeżeli jednak po upływie roku, zakupiony we wrześniu 2009 r. samochód tymczasowy będzie nadal użytkowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, to zastosowanie znajdzie przepis art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu n przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Stosownie do art. 22e ust. 2 ww. ustaw, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (22e ust. 3).

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składników majątku, możliwe jest więc, jeżeli podatnik wykaże, iż składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jeżeli jednak zakupiony składnik majątku nie przyczynia się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służy celom osobistym, wydatek na jego zakup nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Ciężar udowodnienia, iż zakupu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Natomiast procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. Mając powyższe na uwadze, tut. organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę tego, czy zakupiony samochód osobowy wykorzystywany jest w prowadzonej działalności.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca prawidłowo rozpoznał wydatek na zakup we wrześniu 2009 r. samochodu toyota corolla, wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poniżej jednego roku do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio (jednorazowo) w dacie jego poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.