IPPB1/415-320/12-4/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 29 marca 2012 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 21 czerwca 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-320/12-2/ES z dnia 1 czerwca 2012 r. (data nadania 1 czerwca 2012 r., data doręczenia 15 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń od podatku - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń od podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 1 kwietnia 2001 r. firma E. S.j. sprzedała firmie J. M. z W. maszynę fotograficzną i wystawiła Fakturę Vat o nr x/2001. Cena netto 275.576,00 + Vat 60.626,72 = brutto 336.202,72 zł W związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 czerwca 2006 r. transakcja została unieważniona z powodu - skutecznego odstąpienia od niej firmy J. M. Powodem unieważnienia transakcji był wyrok Sądu Apelacyjnego.

Wnioskodawca w m-cu sprzedaży przedmiotowej maszyny zaksięgował Fakturę Vat, jak i odprowadził wszystkie należne podatki wynikające z ww. transakcji (dodatkowo kontrola krzyżowa potwierdziła ww. działania). Jako dłużnik na podstawie wyroku Sądu podtrzymującego skuteczne odstąpienie od umowy Wnioskodawca wpłacił na konto Firmy J. M. przelewem kwotę 233.333,00 zł (w latach 2007 i 2008).

W związku z przeciągającymi się procedurami w Sądach nie doszło do skutecznej kasacji i w 2007 r. było już za późno na wystawienie Faktury korygującej w ww. sprawie. Dodatkowo ww. maszyna cały czas pracuje w firmie J. M. i również z tego tytułu Wnioskodawca nie otrzymuje żadnych rozliczeń (za bezumowne korzystanie z ww. sprzętu).

Ponadto Wnioskodawca informuje, iż:

* Maszyna została sprzedana na podstawie FV w IV 2001,

* do dnia dzisiejszego jest używana przez Firmę J. M.,

* Firma J. M. w czerwcu 2004 r. skutecznie odstąpiła od Umowy - Firma J. M. otrzymała (na podstawie wyroku Sądowego) kwotę 233.000 zł,

* Firma E. wysłała Fakturę korygującą która została zwrócona przez Firmę J. M. (odebrana i odesłana z adnotacją "że jej nie odbiera"),

* Firma E. nie odliczyła Vatu,

* Firma E. nie może odliczyć kwoty netto jako koszty.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 1 czerwca 2012 r. Nr IPPB1/415-320/12-2/ES Wnioskodawca doprecyzował, iż:

* zobowiązanie o którym mowa we wniosku jest przedawnione,

* przyczyną skutecznego odstąpienia od umowy był wyrok Sądu wydany w czerwcu 2006 r.,

* wpłacona kwota 233.000 zł jest kwotą brutto,

* kwota stanowi zgodnie z wyrokiem zwrot części zapłaty za ww. maszynę na podstawie wystawionej w 2001 r. faktury VAT.

oraz przeformułował zadane pytania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może ww. kwotę w jakikolwiek sposób odliczyć od podatku dochodowego (Wnioskodawca ma potwierdzenie wpłaty 233.000 zł uzyskane z Sądu).

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma możliwości rozliczenia ww. kwot zgodnie z przepisami o rachunkowości i księgowości. Jednak wpłacając ww. kwoty w latach 2007 i 2008 powinien je odliczyć od podatku dochodowego w ww. latach. Nie ma niestety żadnego potwierdzenia od strony która odstąpiła od umowy sprzedaży popartej FV z 2001 r. Strona nie odebrała faktury korygującej (i miała do tego prawo).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Z treści § 1 ww. artykułu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą korygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty - art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji oraz z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Korektę zeznania podatkowego należy składać wyłącznie na odpowiednich formularzach, tj. obwiązujących przy rozliczaniu podatku za dany rok. W tym miejscu należy podkreślić, iż przy korekcie deklaracji należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie jest jednym ze sposobów wygasania zobowiązań podatkowych i jednocześnie jedną z podstawowych instytucji prawa podatkowego chroniącą pewność obrotu.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa. Termin początkowy i termin końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznaczają termin wymagalności, czyli płatności tego zobowiązania. Termin płatności podatku jest natomiast terminem, w którym dłużnik podatkowy powinien spełnić swoje świadczenie podatkowe, a jednocześnie wierzyciel podatkowy ma prawo żądania określonego zachowania się dłużnika podatkowego wynikającego z treści stosunku zobowiązaniowego.

Terminy odgrywają w prawie bardzo ważną rolę zważywszy, iż prawo istnieje i jest realizowane w danym czasie, a także ze względu na to, że samo prawo wiąże z upływem czasu określone skutki prawne. Jednym z zasadniczych warunków prawidłowego wykonania zobowiązania przez dłużnika jest, aby nastąpiło to we właściwym czasie. Inaczej należy przyjąć, że świadczenie nie zostało spełnione lub spełniono je nienależycie. Nadejście terminu realizacji zobowiązania powoduje, że staje się ono wymagalne, a konsekwencją tego jest prawo wierzyciela do żądania zaspokojenia oraz obowiązek dłużnika spełnienia tego świadczenia. Z istoty stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym wynika, że termin jego realizacji musi być ściśle określony przez prawo.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż podatnik może skutecznie zmienić (skorygować) wysokość zobowiązania podatkowego w ramach jego samoobliczenia, o ile to zobowiązanie nie uległo przedawnieniu.

W przedmiotowej sprawie do zawarcia transakcji doszło w kwietniu 2001 r. Zatem biorąc pod uwagę powyższą analizę należy stwierdzić, iż na podstawie art. 81 w zw. z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca mógł dokonać skorygowania przychodu w przeciągu 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, tj. w przedmiotowej sprawie w okresie od stycznia 2003 r. do grudnia 2007 r. Ponieważ Wnioskodawca z takiej możliwości nie skorzystał, obecnie Wnioskodawca nie może dokonać korekty przychodu od transakcji sprzedaży z Faktury wystawionej w 2001 r., która to transakcja została wyrokiem Sądu unieważniona, albowiem podatek należny z tej faktury jest związany ze zobowiązaniem podatkowym, które na skutek upływu czasu uległo już przedawnieniu.

Natomiast zgodnie z brzemieniem art. 27b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę:

Biorąc pod powyższe uwagę stwierdzić należy, iż żaden z powołanych przepisów nie umożliwia Wnioskodawcy odliczyć od podatku kwoty zwróconej kontrahentowi w wyniku odstąpienia od umowy sprzedaży maszyny fotograficznej.

Tym samym tut. Organ stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.