IPPB1/415-311/12-4/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 27 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPP2/443-310/12-2/KG, IPPB1/415-311/12-2/AM z dnia 16 maja 2012 r. (data nadania 17 maja 2012 r., data doręczenia 22 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do skorygowania dochodu - jest prawidłowe.

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do skorygowania dochodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni działając pod firmą Biuro D. prowadziła działalność gospodarczą od roku 2003, w tym świadczyła usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Jedną z umów zawarła z podmiotem gospodarczym (spółką prawa handlowego). Umowa była zawarta na czas nieokreślony, z klauzulą zabezpieczającą że w przypadku wypowiedzenia tej umowy ma ona prawo do wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. W związku z późn. zm. organizacyjnymi u klienta Biura w styczniu 2011 r. wystąpił on z inicjatywą rozwiązania umowy i skrócenia okresu wypowiedzenia. Podatniczka wyraziła na to zgodę i zostało zawarte odpowiednie porozumienie stron umowy. W zaistniałej sytuacji podatniczka wraz z ostatnią fakturą rozliczeniową z klientem za miesiąc styczeń 2011 r. naliczyła trzymiesięczne wynagrodzenie jako odszkodowanie przewidziane umową w tym naliczyła VAT (23%). Faktura została przyjęta i uregulowana w terminie. Podatniczka odprowadziła naliczony VAT do budżetu.

W październiku 2011 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zaprzestaniu działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza z dniem 31 października 2011 r. została wyrejestrowana. W grudniu 2011 r. były klient podatniczki zgłosił pisemne roszczenie wobec Biura D. dotyczące zasadności naliczenia i wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. Były klient wskazywał na fakt, że odszkodowanie w zaistniałej sytuacji nie było należne, ponieważ strony zawarły porozumienie o rozwiązaniu umowy, a nie miało miejsce wypowiedzenie umowy, co literalnie było wymienione w umowie o współpracy między stronami.

Po analizie prawnej Wnioskodawczyni uznała argumenty klienta i nie prowadząc już działalności gospodarczej w dniu 4 stycznia 2012 r. zawarła z byłym klientem porozumienie na mocy którego zwróciła wartość brutto otrzymanego trzymiesięcznego wynagrodzenia (odszkodowania). Nie prowadząc już działalności gospodarczej i nie będąc czynnym płatnikiem podatku VAT na gruncie obowiązującego prawa nie mogła wystawić stosownej faktury korygującej. Wykazane na wcześniej wystawionej fakturze i otrzymane od kontrahenta odszkodowanie uznano w zaistniałej sytuacji jako błędnie naliczone i nienależne.

W wyniku tego powstał problem skorygowania naliczonego podatku VAT, który został naliczony i odprowadzony oraz problem pomniejszenia o kwotę netto przychodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w roku 2011 z tytułu błędnie naliczonej pozycji na fakturze, co wiąże się w przypadku podatniczki m.in. z terminem rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób fizycznych. Konsultacje we właściwym urzędzie skarbowym nie doprowadziły do znalezienia lub wskazania rozwiązania tych problemów, a ich konkluzją była sugestia o potrzebie uzyskania Interpretacji Izby Skarbowej co do dalszego postępowania w tej nietypowej sytuacji, ponieważ w obowiązującym stanie prawnym, dokonanie przez podatnika po zaprzestaniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników VAT korekty wystawionej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej jest niemożliwe.

Obecnie podatniczka ma wykazany i rozliczony wg. zapisu faktury ze stycznia 2011 r. podatek VAT i podatek dochodowy, ale po podpisaniu porozumienia z byłym kontrahentem i uznaniu roszczenia istnieje potrzeba dokonania odpowiedniej korekty nadpłaconego podatku VAT, jak również wykazania prawidłowej kwoty do opodatkowania podatkiem dochodowym za 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zawarte po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej w wyniku zgłoszonego przez byłego kontrahenta roszczenia porozumienie z podatniczką, w tym uznanie za błędnie naliczoną na ostatniej fakturze rozliczeniowej z kontrahentem pozycję wynagrodzenia w formie odszkodowania, jak również dokonany na tej podstawie zwrot uzyskanej kwoty brutto kontrahentowi jest wystarczającą podstawą do dokonania korekty deklaracji VAT i rozliczeń z tytułu podatku dochodowego w zaistniałej sytuacji, a jeśli nie to jak na gruncie obowiązującego prawa ma postąpić podatnik, aby prawidłowo dokonać korekty podatku VAT i wysokości osiągniętego za rok 2011 dochodu.

Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy konieczność skorygowania podatku dochodowego wynika wprost z faktycznej sytuacji związanej z uzyskanym przez podatnika przychodem w okresie rozliczeniowym. Po zgłoszonym w końcu roku 2011 (po wyrejestrowaniu przez podatnika działalności gospodarczej) ze strony kontrahenta roszczeniu dotyczącym okresu początku roku 2011 i uznaniu tego roszczenia w podpisanym przez strony porozumieniu oraz dokonaniu zwrotu kwestionowanej kwoty brutto (porozumienie z 4 stycznia 2012 r.) de facto podatnik uznał roszczenie i zwrócił uzyskany z tego tytułu przychód, a więc nie powinien zaliczać na tej podstawie zwróconej kontrahentowi kwoty do osiągniętego za rok 2011 dochodu.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w tej konkretnej sytuacji, gdy transakcja sprzedaży towarów lub usług od początku jej zawarcia była wadliwa (np. błędnie zastosowano zapis umowy o wypłacie trzymiesięcznego wynagrodzenia w formie odszkodowania), to korekta tego błędu powinna skutkować u sprzedającego korektą przychodów okresu, w którym był wykazany pierwotny przychód, czyli za rok 2011. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie i wyrokach Sądów Administracyjnych.

Ważnym problemem dotyczącym tej konkretnej sprawy jest natomiast właściwe udokumentowanie wystarczające do dokonania korekty uzyskanego przychodu. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w przypadku braku możliwości wystawienia faktury korygującej należy uznać zawarte porozumienie o zwrocie kontrahentowi błędnie naliczonej kwoty wynagrodzenia jako właściwy dokument księgowy upoważniający do zmniejszenia przychodu zaliczanego do przychodów roku 2011.

Wątpliwości i trudności interpretacyjne wynikają z braku przepisów, które wprost określałyby zasady postępowania w przypadku podwyższenia lub obniżenia przychodu w wyniku wystąpienia sytuacji opisanej wyżej. W prezentowanym stanowisku zostały wzięte pod uwagę inne istniejące rozstrzygnięcia prawne w sytuacjach zbliżonych do sytuacji zaistniałej w przypadku podatniczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie regulują zasad dokonywania korekty przychodów. Brak jest również uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) przychodów, tj. wskazujących, czy przychód należy stosownie powiększyć (pomniejszyć) w dacie dokonania korekty (na bieżąco), czy też w dacie powstania przychodu należnego (wstecz).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, w tym świadczyła usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Jedną z umów zawarła z podmiotem gospodarczym. Umowa była zawarta na czas nieokreślony, z klauzulą zabezpieczającą że w przypadku wypowiedzenia tej umowy ma ona prawo do wypłaty trzymiesięcznego nagrodzenia jako odszkodowania. W styczniu 2012 r. wystąpił on z inicjatywą rozwiązania umowy i skrócenia okresu wypowiedzenia. Wnioskodawczyni wyraziła na to zgodę i zostało zawarte odpowiednie porozumienie stron umowy. W zaistniałej sytuacji podatniczka wraz z ostatnią fakturą rozliczeniową z klientem za miesiąc styczeń 2011 r. naliczyła trzymiesięczne wynagrodzenie jako odszkodowanie przewidziane umową w tym naliczyła VAT (23%). W październiku 2011 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zaprzestaniu działalności gospodarczej. W grudniu 2011 r. były klient podatniczki zgłosił pisemne roszczenie wobec Biura D. dotyczące zasadności naliczenia i wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. Były klient wskazywał na fakt, że odszkodowanie w zaistniałej sytuacji nie było należne, ponieważ strony umowy, a nie miało miejsce wypowiedzenie umowy, co literalnie było wymienione w umowie o współpracy miedzy stronami.

Nie prowadząc już działalności gospodarczej i nie będąc czynnym płatnikiem podatku VAT na gruncie obowiązującego prawa Wnioskodawczyni nie mogła wystawić stosownej faktury korygującej.

Wobec powyższego, wystawione faktury nie odzwierciedlały istniejącego stanu faktycznego, tj. wysokości należnej wartości wykonanej usługi.

Odnosząc powyższe na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że wynikający z wystawionych faktur i uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód, w części nienależnej Wnioskodawczyni, został nieprawidłowo zaliczony do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, uzyskany przez Wnioskodawczynię z tego źródła przychodów dochód nie został prawidłowo opodatkowany. W konsekwencji istnieje konieczność skorygowania uprzednio wykazanych wielkości i korekta zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym wystawiona była błędna faktura.

Jeżeli w myśl odrębnych przepisów, niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do wystawiania faktur korygujących dotyczących wskazanych we wniosku nieprawidłowo wystawionych faktur pierwotnych, to w oparciu o inne posiadane dokumenty Wnioskodawczyni może dokonać korekty przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Z treści § 1 ww. przepisu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji.

Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty. Podatnik może więc skutecznie zmienić (skorygować) wysokość zobowiązania podatkowego w ramach jego samoobliczenia, o ile to zobowiązanie nie uległo przedawnieniu.

Należy jednocześnie zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera odrębnych przepisów, które ograniczałyby uprawnienie podatnika do składania korekt deklaracji (zeznań).

Dodać należy, iż w myśl art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni zawarte we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić jednak należy, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Wnioskodawcę czy zawarte porozumienie z Wnioskodawczynią jest wystarczającą podstawą do dokonania korekty rozliczeń z tytułu podatku dochodowego za rok 2011. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.