IPPB1/415-266/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2013 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarcza jako osoba fizyczna. Zatrudnia pracowników, Opodatkowany jestem 19% podatkiem liniowym. Prowadzona przeze niego ewidencją księgową jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawca prowadzi różnorodną działalność:

1. Handel hurtowy niewyspecjalizowany 46.90.Z

2. Wynajem nieruchomości

3. Skup i sprzedaż nieruchomości.

4. Handel samochodami

5. Transport lotniczy

6. Szkolenia lotnicze,

7. Działalność komisowa.

W roku 2011 Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą związaną z usługami hippicznymi. Usługi te miałyby polegać na wynajmowaniu koni na imprezy rekreacyjne. Konie wynajmowane były dla osób indywidualnych oraz firm. Ponadto służyłyby w hipoterapii. Konie Wnioskodawca nabył również z myślą o reprezentowaniu jego firmy. Przyczepy i samochody służące do ich przewozu pokryte są reklamami jego firmy. W czasie imprez hippicznych Wnioskodawca poznaje potencjalnych kontrahentów. Ponadto w trakcie trwania zawodów prowadzi stoisko, na którym rozdaje materiały reklamujące swoja firmę. W toku postępowania sprawdzającego w podatku dochodowym od osób fizycznych Urząd Skarbowy zakwestionował wydatki związane z zakupem koni, oraz z ich utrzymaniem. Koronnym argumentem Urzędu Skarbowego, był brak wykazania koni w ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zamierza hodować konie sportowe. W tym celu zakupił już ziemię pod założenie stadniny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy konie powinny być wykazywane w ewidencji środków trwałych.

2. Czy zakup konia, może być jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.

3. Czy koszty ponoszone na ich utrzymanie, takie jak:

* wynajem stajni,

* koszty karmienia i, koszty leczenia,

* koszty opieki kowalskiej

mogą być kosztami uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl art. 22a ustawy o PIT, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Brak wymienienia koni w omawianym przepisie jako środka trwałego podlegającego amortyzacji jest argumentem przemawiającym za jednorazowym rozliczeniem takiego zakupu w kosztach.

W opinii Wnioskodawcy, koszty ponoszone na utrzymanie koni powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to koszty ponoszone przeze Wnioskodawcę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przychody, które będę uzyskiwał z tytułu usług do których będą wykorzystywane konie będą przychodem jego, i będzie od nich płacił stosowne podatki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepisy art. 22a-22b ustawy z dnia 16 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) definiują pojęcie środków trwałych. Stanowią one, iż są nimi: kompletne, zdatne do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą: budowle, budynki, maszyny, urządzenia, środki transportu, inne przedmioty, inwestycje w obcych środkach trwałych, wartości niematerialne i prawne.

Na gruncie prawa podatkowego koń jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku podatnika (środka trwałego czy wyposażenia). Przepisy ww. ustawy definiując pojęcie środków trwałych nie objęły jego zakresem zwierząt.

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) klasyfikują inwentarz żywy do grupy 9, obejmującej zwierzęta hodowlane, zwierzęta gospodarskie, zwierzęta cyrkowe i w ogrodach zoologicznych oraz pozostałe zwierzęta żywe, zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada, jednak przepisy o statystyce nie są podstawą do rozstrzygnięcia prawnopodatkowych konsekwencji działań podejmowanych przez podatnika. Te można ocenić jedynie na gruncie przepisów ustawy podatkowej. Mające zastosowanie w omawianej sprawie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmują pojęciem środków trwałych zwierząt. Również, wymieniony w załączniku 1 do ustawy, wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, nie obejmuje grupy 9 KŚT dotyczącej zwierząt.

W świetle powyższego wydatek na zakup konia nie stanowi wydatku na zakup środka trwałego podlegającego odpisom amortyzacyjnym.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że celem prowadzonej działalności gospodarczej jest osiągnięcie zysku w związku ze świadczeniem usług hippicznych. Usługi te miałyby polegać na wynajmowaniu koni na imprezy rekreacyjne. Konie wynajmowane były dla osób indywidualnych oraz firm. Ponadto służyłyby w hipoterapii. Wnioskodawca zamierza kontynuować działalność gospodarczą w tym zakresie, gdyż uważa, że kryje ona w sobie duży potencjał i rokuje szansę na spore zyski. Szczególnie chciałby nastawić się na wynajem koni do celów rekreacyjnych, rozszerzyć swoją ofertę o wynajem bryczek, i organizację imprez integracyjnych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów z tej działalności, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W odniesieniu do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi przez podatników w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, co do zasady - poza wyjątkami przewidzianymi w ww. ustawie (dot. np. środków trwałych) - koszt uzyskania przychodu może stanowić jedynie wartość tych składników majątku, których nabycie wiązało się z poniesieniem przez podatnika ciężaru ekonomicznego ich nabycia. Jednocześnie za koszty uzyskania przychodów można uznać (co do zasady) jedynie te wydatki, które są należycie udokumentowane, tj. w sposób właściwy dla rodzaju dokumentacji księgowej, jaką prowadzi podatnik (podatkowa księga przychodów i rozchodów, bądź też księgi podatkowe).

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b (art. 22 ust. 5 ww. ustawy). W myśl art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ww. ustawy). Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie z art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej dzielą się (co do zasady) na koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz tzw. koszty pośrednie. Za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy uznać takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru (produktu, wyrobu) - np. koszt nabycia towaru, koszt nabycia materiałów do wytworzenia wyrobu, produktu itp. - i przychód ze zbycia tej jednostki towaru (produktu, wyrobu). Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Powyższy podział kosztów uzyskania przychodów na koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty pośrednie determinuje moment potrącalności tych kosztów. Wydatki pośrednio związane z uzyskaniem przychodu są bowiem (co do zasady) potrącane w dacie ich poniesienia, przy czym:

* w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów tzw. metodą uproszczoną (o której mowa w art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) - koszty te są potrącane w całości w dacie poniesienia,

* w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe, bądź podatkową księgę przychodów i rozchodów wg tzw. metody memoriałowej (według zasad, o którym mowa w art. 22 ust. 5-5c ww. ustawy) - koszty te są potrącalne (co do zasady) w dacie poniesienia, chyba że dotyczą więcej niż jednego roku podatkowego; w takim przypadku potrąca się je proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywania w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych zakupionego konia, gdyż nie można go uznać za środek trwały, co oznacza że nie podlega on amortyzacji.

Zatem zgodnie z ogólną zasadą ustalania kosztów uzyskania przychodów wyrażoną w cyt. Art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatek poniesiony na zakup konia oraz wydatki związane z utrzymaniem konia tj. wynajem stajni, koszty karmienia i koszty leczenia konia oraz koszty opieki kowalskiej mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Podnieść w tym miejscu należy, że w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Wskazać należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.