IPPB1/415-236/08-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2008 r. (data wpływu 25 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i jest opodatkowany podatkiem liniowym 19 %. Dla celów podatkowych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz ewidencję środków trwałych. Wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług w 2006 r. nie przekroczyła kwoty 3.180.000 zł, tj. kwoty odpowiadającej równowartości 800.00,00 euro wg średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października 2006 r., Według oceny Wnioskodawcy spełnia on wymogi definicji tzw. małego podatnika, która została zawarta w art. 5a pkt 20 ustawy podatku dochodowego od osób fizycznych. Zakresem działalności gospodarczej jest zakup i sprzedaż odpadów i złomu. Plac, na którym prowadzona jest działalność (składowanie odpadów i złomu) jest prywatną własnością Wnioskodawcy. Metraż placu został zgłoszony do podatku od nieruchomości pod działalność gospodarczą w Urzędzie Miasta i wynosi: 700 m².

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w listopadzie 2007 wnioskodawca zakupił pojazd wielofunkcyjny (quad) z wyciągarką i pługiem do odśnieżania o pojemności silnika 800 m³. Wartość netto na fakturze VAT wynosiła: 24.800,00 zł. Pojazd nie podlega rejestracji, nie jest dopuszczony do ruchu drogowego. Ze względu na swą konstrukcję przeznaczony jest do innych prac niż przewóz ładunków i osób. Za pomocą quada są przeprowadzane prace porządkowe, takie jak odśnieżanie placu, na którym magazynowany jest towar handlowy. Badanie w okręgowej stacji kontroli pojazdów stwierdziło, iż pojazd jest "pojazdem silnikowym typu KŁAD wyposażony na stałe w pług do odśnieżania terenu. Pług samojezdny nie jest przystosowany do poruszania się oraz pracy na drogach publicznych z uwagi na niespełnienie odpowiednich przepisów Prawa o Ruchu Drogowym. Przedmiotowy pług może być używany tylko na terenach zamkniętych - poza drogami publicznymi". Ze względu na funkcje pojazdu Wnioskodawca zakwalifikował go do grupy "743 KŚT" (samochody specjalne). Ze względu na to, że nie jest samochodem osobowym, dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego i ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie zakwalifikowano ww. pojazd samochodowy do grupy 743 KŚT (samochody specjalne) i czy możliwe było dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego w miesiącu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych, tj. w listopadzie 2007 r., który został potraktowany jako pomoc de minimis.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia wymogi definicji małego podatnika (art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wobec czego na podstawie art. 22k ust. 7, 8, 10 ustawy mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w listopadzie 2007 r. i zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako koszt uzyskania przychodu.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że ww. pojazd nie jest samochodem osobowym, nie jest dopuszczony do ruchu drogowego. Tym samym, w momencie wprowadzenia pojazdu do ewidencji środków trwałych mógł skorzystać z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (pomoc de minimis).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Określenie "samochód osobowy" zawarte w cytowanym przepisie należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Kluczowym elementem definicji zawartej w cytowanym art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest sformułowanie "pojazd samochodowy", które nie jest definiowane przez przepisy podatkowe. W związku z czym, konieczne jest odniesienie się do definicji wskazanego sformułowania zawartej w przepisach prawa regulujących dane zagadnienie. W tym przypadku będzie to ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), która w art. 2 pkt 33 definiuje pojazd samochodowy jako pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, określenie to nie obejmuje jednak ciągnika rolniczego.

W świetle powołanych przepisów, każdy pojazd wyposażony w silnik jest pojazdem silnikowym, a tym samym pojazdem samochodowym, z wyłączeniem motoroweru, pojazdu szynowego oraz ciągnika rolniczego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy ustalić, czy zgodnie z danymi producenta zakupiony quad jest to pojazd, który może rozwinąć prędkość jazdy powyżej 25 km/h. Jeżeli tak jest, to będzie to również pojazd samochodowy w rozumieniu ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Tym samym, w myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, quad jest samochodem osobowym, chyba że spełnia warunki wyłączenia określone w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) u.p.d.o.f. W konsekwencji, jeżeli zakupiony quad nie będzie posiadał cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji wówczas - w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - będzie samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego jest zasada stanowiąca, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot "samochody osobowe" został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie, w konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy zauważyć, iż takie odczytywanie omawianych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych determinowane jest również wykładnią systemową. Mianowicie w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ustawodawca używa określenia "samochód osobowy" zawsze w powiązaniu ze zwrotem "inne pojazdy samochodowe", traktując wskazane pojęcia jako swojego rodzaju całość. Odnosząc powyższą uwagę do rozpatrywanego problemu należy zauważyć, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez określenie "samochód osobowy" rozumie się "pojazd samochodowy", w konsekwencji zapisy ww. ustaw co do zakresu zawartych pojęć, które mają zastosowanie przy konstrukcji poszczególnych przepisów są tożsame, a jedyne różnice jakie zachodzą pomiędzy nimi wynikają z zastosowanej przez ustawodawcę techniki legislacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż odczytywanie użytego w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowania "samochód osobowy" jako określenia potocznego języka, czy też określenia definiowanego przez inne ustawy jest nieuzasadnione i sprzeczne z powszechnie przyjętymi technikami interpretacyjnymi.

Reasumując, w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, iż co do zasady nie jest możliwe dokonanie amortyzacji na warunkach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakupionego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej quada, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on traktowany tak jak samochód osobowy.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w oparciu o przepisy art. 14a i art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Na pisemny wniosek zainteresowanego Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, wydanie opinii statystycznej w przedmiocie klasyfikowania do właściwej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie jest interpretacją przepisów prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania przepisów w zakresie opinii statystycznych.

Opinie takie, ustalone na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 1995 r. Nr 88, poz. 439 z późniejszymi zm.) w zakresie KŚT - Klasyfikacji Środków trwałych (wprowadzona Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) wydaje Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Należy przy tym zważyć, iż zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych, o wskazanie zaklasyfikowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego i wydanie informacji do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż brak jest podstawy prawnej do wydania interpretacji prawa podatkowego w przedmiocie zaklasyfikowania do grupy 743 KŚT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.