IPPB1/415-232/09-2/EC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia korekty rozliczeń rocznych dotyczących błędnego zaklasyfikowania nakładów jako inwestycja i rozliczenia wydatków remontowych dotyczących środka trwałego jako koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia korekty rozliczeń rocznych dotyczących błędnego zaklasyfikowania nakładów jako inwestycja i rozliczenia wydatków remontowych dotyczących środka trwałego jako koszt uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą A. Wiesław M. W 2005 r. nabył użytkowanie wieczyste gruntu i własność budynków na tym gruncie stanowiącym działkę o powierzchni 1 ha 63a 79m2 położoną w S. za cenę 59.676,00 zł. Nabycie nastąpiło na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w związku z prowadzoną sprawą egzekucyjną. Budynek był zdatny do użytku, nie dokonywano zmiany jego przeznaczenia ani też nie uzyskiwano żadnych pozwoleń na przebudowę, rozbudowę wymaganych przepisami prawa budowlanego.

Wnioskodawca dokonywał od czasu nabycia, remontu budynku na kwotę około 195.000,00 zł. Nakłady remontowe zostały błędnie rozliczone przez dział księgowości jako inwestycja zwiększająca wartość budynku podczas gdy w rzeczywistości był to remont budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku błędnego określenia i zaklasyfikowania nakładów jako inwestycja podatnik ma prawo do skorygowania rozliczeń rocznych w zakresie podatku dochodowego i rozliczenia wydatków remontowych jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku błędnego określenia i zaklasyfikowania nakładów jako inwestycja podatnik ma prawo do skorygowania rozliczeń rocznych w zakresie podatku dochodowego i rozliczenia wydatków remontowych jako koszt uzyskania przychodu.

Błąd księgowości w klasyfikacji wydatków nie przesądza bowiem o ich rzeczywistym charakterze. Były to wydatki wyłącznie remontowe, a nie o charakterze ulepszeniowym, gdyż jak wskazano w opisie stanu faktycznego budynek był zdatny do użytku, nie dokonywano zmiany jego przeznaczenia ani też nie uzyskiwano żadnych pozwoleń na przebudowę, rozbudowę wymaganych przepisami prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Uznać należy, iż środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.

Przez pojęcie "remont obiektu budowlanego" należy rozumieć natomiast wykonanie robót budowlanych polegających na odtworzeniu (przywróceniu) pierwotnego stanu (technicznego i użytkowego), wykraczających poza zakres konserwacji i nie powodujących zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont obiektu budowlanego ma na celu doprowadzenie elementów istniejącego obiektu budowlanego, zużytego w czasie użytkowania tego obiektu, do odpowiedniego stanu technicznego, zgodnie z dotychczasowym jego przeznaczeniem, lub też wymiany tych elementów na inne, celem przywrócenia warunków użytkowania tego obiektu.

Podstawową zatem różnicą pomiędzy remontem a ulepszeniem jest to, iż remont ma na celu przywrócenie środkowi trwałemu jego poprzedniej wartości użytkowej, zaś rezultatem ulepszenia jest zwiększenie wartości technicznej użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia danego środka trwałego do użytkowania.

Wydatki na remont można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Dokonując oceny stanu faktycznego przedmiotowej sprawy w powiązaniu z przytoczonymi powyżej przepisami prawa należy zauważyć, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorygowania rozliczeń w zakresie podatku dochodowego za poszczególne lata i rozliczenia wydatków remontowych jako koszt uzyskania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont i są bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą podlegały odpisom amortyzacyjnym odnoszonym w koszty sukcesywnie - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych przez podatnika robót.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja itd. Brak jest także definicji pojęcia remont i modernizacja.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) remont to wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji, a więc będą to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.

Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania dotychczasowej jego substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Natomiast ulepszenie, czy też modernizacja to trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątku do wykorzystywania go w innym celu niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego, technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji.

W świetle powyższego różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy budynek stanowi jego własność i od czasu nabycia dokonywał remontu ww. budynku. Budynek był zdatny do użytku, nie dokonywano zmiany jego przeznaczenia ani też nie uzyskiwano żadnych pozwoleń na przebudowę, rozbudowę wymaganych przepisami prawa budowlanego. Nakłady remontowe zostały błędnie rozliczone przez dział księgowości jako inwestycja zwiększająca wartość budynku podczas gdy w rzeczywistości był to remont.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy zauważyć, że podatnicy mają obowiązek ustalenia kosztów uzyskania przychodów, w tym amortyzacji składników majątkowych, zgodnie z przepisami ustaw podatkowych, jednocześnie mają prawo do dokonania korekty nieprawidłowo ustalonych kosztów.

Tak więc w odniesieniu do kosztów dotyczących wydatków o charakterze remontowym, błędnie rozliczonych jako inwestycja zwiększająca wartość budynku, należy stwierdzić, że Wnioskodawca powinien je skorygować poprzez złożenie deklaracji korygującej (zeznania).

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Z treści § 1 ww. artykuły wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą korygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty - por. art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

Korekta oznacza poprawienie błędu w tekście uprzednio złożonej deklaracji (zeznania), która zawiera wartości lub treści niezgodne ze stanem faktycznym.

Przy korekcie przedmiotowych kosztów należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Reasumując, jeżeli zatem w istocie przeprowadzone prace nie będą stanowiły ulepszenia środka trwałego to Wnioskodawca będzie miał prawo złożyć korektę deklaracji (zeznań) oraz zaliczyć poniesione wydatki na remont, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock