IPPB1/415-186/13-2/MT - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów agencji pracy tymczasowej wypłaty środków na rzecz pracowników tymczasowych, przeznaczonych na dojazd do miejsca pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaty środków na dojazd do miejsca pracy pracownikom tymczasowym - jest prawidłowe.

W dniu 14.02 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaty środków na dojazd do miejsca pracy pracownikom tymczasowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od roku 2012 posiada status agencji pracy tymczasowej. W lipcu 2012 r. Wnioskodawca podpisał umowę z kontrahentem z Francji, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się zatrudnić i oddelegować pracowników do pracy we Francji - zgodnie z umową o świadczenie usług na użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych. Wnioskodawca zobowiązał się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem. Wnioskodawca nie posiada zakładu we Francji w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 213 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Pracownicy tymczasowi są zatrudniani i oddelegowani na okres od 1 m-ca z założeniem przedłużania umów na czas określony - maksymalnie do 18 m-cy. Pracownicy tymczasowi są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego, jak również zatrudniani przez Wnioskodawcę w celu oddelegowania ich do kontrahentów polskich - dalej zwanymi pracodawcami użytkownikami. Pracownicy tymczasowi delegowani do pracy we Francji mają rezydencję podatkową w Polsce. Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego. Godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego. Koszty wynagrodzeń pracownika tymczasowego ponosi Wnioskodawca, przy czym są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy nie stosujący się do zaleceń i wskazówek kontrahenta francuskiego mogą nie być zatrudnieni ponownie. Wnioskodawca nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych. Delegując pracowników tymczasowych Wnioskodawca ponosi dodatkowe koszty z tytułu dojazdu pracowników tymczasowych do miejsca określonego w umowie o pracę tymczasową jako miejsce wykonywania pracy we Francji, pod wskazany adres przez Wnioskodawcę do kontrahenta francuskiego, który zgodnie z ustawą o.z.p.t. jest pracodawcą użytkownikiem. Wnioskodawca zgodnie z zawartą umową z kontrahentem francuskim ma obowiązek zapewnić pracownikom środki na dojazd do miejsca pracy, które po wystawieniu faktury sprzedaży przez Wnioskodawcę są zwracane po rozliczeniu każdego miesiąca. Wnioskodawca wypłaca odpowiednie kwoty pracownikom tymczasowym, zapewnia im środki na dotarcie do miejsca pracy, a pracownicy tymczasowi kwitują odbiór kwot w gotówce/lub otrzymują ustalone kwoty przelewem. Wypłacone kwoty nie są traktowane jako wynagrodzenie pracowników tymczasowych. Pracownicy tymczasowi mają obowiązek otrzymane środki pieniężne wydatkować na dojazd do miejsca pracy we Francji. Wysokość wypłaconych kwot ich określana jest wspólnie z kontrahentem francuskim. Po zakończeniu miesiąca pracownicy tymczasowi otrzymują wynagrodzenie miesięczne stanowiące iloczyn stawki za 1 godzinę pracy określoną w umowie o pracę tymczasową x ilość przepracowanych godzin.

Faktura sprzedaży za rozliczenie miesięczne wystawiana dla kontrahenta z Francji obejmuje: 1) rozliczenie godzin pracy wszystkich pracowników tymczasowych określonych jako iloczyn godzin pracy pracowników x stawka za godzinę, 2) prowizję - wynagrodzenie Wnioskodawcy za usługi pośrednictwa w dostarczeniu pracowników do Francji, 3) zwrot kosztów jakie Wnioskodawca poniósł na zapewnienie dojazdu pracowników tymczasowych do Francji.

Faktura sprzedaży dla kontrahenta z Francji jest wystawiana z informacją na fakturze przy stawce VAT - Nr- wraz z informacją, że do rozliczenia podatku VAT zobowiązany jest nabywca usługi. Kontrahent francuski jest podatnikiem VAT dla potrzeb transakcji w UE.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. W zakresie pytania Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad:1

Wnioskodawca uważa, że może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość wydatków jakie Wnioskodawca ponosi na zapewnienie dojazdu pracowników tymczasowych do Francji. Zdaniem Wnioskodawcy zakwalifikowanie kosztów dojazdu pracownika tymczasowego do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej powinna jest możliwa, ponieważ koszty te pozostają w związku przyczynowo skutkowym z przychodami i nie zostały wymienione w treści art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Delegując zatrudnione osoby do pracy we Francji mają zastosowanie przepisy konwencji, tj. umowy polsko-francuskiej. Zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD - pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogól użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi, czyli Wnioskodawcy. W celu ustalenia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) konwencji należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

* czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

Faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (kontrahent z Francji) i wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 konwencji (tekst jedn.: we Francji i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa francuskiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Należy podkreślić, że to na Wnioskodawcy jako agencji pracy tymczasowej ciążą obowiązki względem pracowników tymczasowych wynikających z ustawy o.z.p.t. które przewidują określony tryb postępowania. Ma on na celu dokonanie pisemnych uzgodnień między agencją, a przyszłym pracodawcą użytkownikiem w zakresie warunków zatrudnienia pracownika tymczasowego oraz warunków współpracy tych podmiotów w ramach wykonywania pracy tymczasowej. Po pierwsze, zgodnie z art. g ust. 1 ustawy o.z.p.t. w celu zawarcia umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym pracodawca użytkownik uzgadnia z agencją w formie pisemnej:

* rodzaj pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu,

* wymagania kwalifikacyjne konieczne do wykonywania pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu,

* przewidywany okres wykonywania pracy tymczasowej,

* wymiar czasu pracy pracownika tymczasowego,

* miejsce wykonywania pracy tymczasowej.

Agencja nie może, jak to czyni każdy inny pracodawca, samodzielnie dokonać czynności związanych z zatrudnieniem pracownika tymczasowego i ustaleniem warunków jego umowy o pracę, bowiem zatrudnia go wyłącznie na potrzeby pracodawcy użytkownika. Dlatego też niezbędne jest dokonanie uzgodnień i zawarcie umowy pomiędzy agencją, a pracodawcą użytkownikiem. Podstawą powstania stosunku prawnego między agencją pracy tymczasowej a pracodawcą użytkownikiem jest odpowiednia umowa. Jest to handlowa umowa nienazwana o charakterze cywilnoprawnym, w wyniku której przyjmujący zlecenie agencja pracy tymczasowej zobowiązuje się do wykonania określonych czynności faktycznych i prawnych na rzecz dającego zlecenie - pracodawcy użytkownika. Dający zlecenie zobowiązuje się do zapłaty określonego w umowie wynagrodzenia. Jest to umowa o świadczenie usług, która nie jest odrębnie uregulowania w związku z czym na mocy art. 750 k.c. stosuje się do niej odpowiednio przepisy o zleceniu. Bezpośrednio będą również miały do niej zastosowanie ogólne przepisy prawa zobowiązań.

Ustawa o.z.p.t. nie określa wprost wymaganych elementów takiej umowy. Jednakże skoro przepisy nakładają na agencję i pracodawcę użytkownika obowiązek pisemnego ustalenia wskazanych powyżej warunków świadczenia pracy przez pracownika, to w interesie obydwu kontrahentów jest uwzględnienie ich w treści umowy handlowej.

Z kolei z art. 27.1. ustawy o.z.p.t. wynika, że kto, będąc pracodawcą użytkownikiem lub działając w jego imieniu, nie zapewnia pracownikowi tymczasowemu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy tymczasowej lub nie wyposaża stanowiska pracy pracownika tymczasowego w maszyny i inne urządzenia techniczne, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności i nie wypełnia innych obowiązków, uzgodnionych z agencją pracy tymczasowej, związanych z wykonywaniem pracy tymczasowej przez pracownika tymczasowego podlega karze grzywny.

Reasumując to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapewnienia środków pracownikom tymczasowym na dojazd do miejsca pracy we Francji, który wynika bezpośrednio z umowy z Kontrahentem z Francji realnie kontrahent z Francji nie ma możliwości kontaktu i sposobu uzgodnienia dojazdu lub przekazania środków na dojazd przyszłym pracownikom, jak tylko przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca uważa, iż w zaistniałej sytuacji wypłaconym kwotom pracownikom tymczasowym na pokrycie kosztów dojazdu można przypisać cechy narzędzia zgodnie z art. 741, 742, 143 - ustawy kodeks cywilny, które w zasadzie nie powinny stanowić ani obrotu Wnioskodawcy, ani też jego przychodu w myśl art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wzajemne rozliczenia Wnioskodawcy i kontrahenta z Francji w tej kwestii muszą się rozliczyć, tj. wartość wydatków poniesiona przez Wnioskodawcę równa jest kwocie zwrotu na fakturze sprzedaży przez kontrahenta z Francji. Być może otrzymanym wpłatom od Kontrahenta z Francji tyt. rozliczenia za dojazd pracowników do Francji nie powinny być przypisywane cechy przychodu, niestety kontrahent z Francji nie akceptuje innego dokumentu do zapłaty swoich zobowiązań względem Wnioskodawcy jak tylko faktura VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy zakwalifikowanie wydatków związanych z dojazdem pracowników tymczasowych do kosztów uzyskania przychodu wprowadzonej działalności gospodarczej jest jedynym możliwym rozwiązaniem do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania dochodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 z późn. zm.), ustawa reguluje zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej oraz zasady kierowania tych pracowników i osób niebędących pracownikami agencji pracy tymczasowej do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika.

W myśl art. 5 ww. ustawy w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami ustawy i przepisami odrębnymi do agencji pracy tymczasowej, pracownika tymczasowego i pracodawcy użytkownika stosuje się przepisy prawa pracy dotyczące odpowiednio pracodawcy i pracownika, z uwzględnieniem art. 6.

Stosownie do art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych w celu zawarcia umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym pracodawca użytkownik uzgadnia z tą agencją na piśmie:

Zgodnie z art. 9 ust. 3 pkt 3 wyż. cyt. ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych, przed zawarciem umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej, a pracownikiem tymczasowym agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik uzgadniają na piśmie zakres przejęcia przez pracodawcę użytkownika obowiązku pracodawcy dotyczącego wypłacania należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Przy czym, kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca od roku 2012 posiada status agencji pracy tymczasowej. W lipcu 2012 r. Wnioskodawca podpisał umowę z kontrahentem z Francji, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się zatrudnić i oddelegować pracowników do pracy we Francji - zgodnie z umową o świadczenie usług na użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych. Delegując pracowników tymczasowych Wnioskodawca ponosi dodatkowe koszty z tytułu dojazdu pracowników tymczasowych do miejsca określonego w umowie o pracę tymczasową jako miejsce wykonywania pracy we Francji, pod wskazany adres przez Wnioskodawcę do kontrahenta francuskiego, który zgodnie z ustawą o.z.p.t. jest pracodawcą użytkownikiem. Wnioskodawca zgodnie z zawartą umową z kontrahentem francuskim ma obowiązek zapewnić pracownikom środki na dojazd do miejsca pracy, które po wystawieniu faktury sprzedaży przez Wnioskodawcę są zwracane po rozliczeniu każdego miesiąca. Wnioskodawca wypłaca odpowiednie kwoty pracownikom tymczasowym, zapewnia im środki na dotarcie do miejsca pracy, a pracownicy tymczasowi kwitują odbiór kwot w gotówce/lub otrzymują ustalone kwoty przelewem. Wypłacone kwoty nie są traktowane jako wynagrodzenie pracowników tymczasowych. Pracownicy tymczasowi mają obowiązek otrzymane środki pieniężne wydatkować na dojazd do miejsca pracy we Francji. Wysokość wypłaconych kwot ich określana jest wspólnie z kontrahentem francuskim.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki związane z wypłatą pracownikom tymczasowym przez Wnioskodawcę jako osobę prowadzącą agencję pracy tymczasowej środków pieniężnych na dojazd do miejsca pracy mogą być co do zasady rozpoznawane zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako koszt podatkowy Wnioskodawcy, jeżeli są uzasadnione i udokumentowane. Poniesienie powyższych wydatków jest bezsprzecznie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i służy przetransportowaniu pracowników do miejsca wykonywania pracy. Wnioskodawca zobowiązany jest do ponoszenia tych kosztów na mocy umowy zawartej z kontrahentem francuskim.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż niezależnie od tego czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też dietą lub inną należnością mogą stanowić u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnią dyspozycję cyt. art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

Końcowo zauważyć należy iż przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Zastrzec również należy, iż tut. organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym zadanym przez niego pytaniem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.