IPPB1/415-17/08-2/PJ - Czy istnieje obowiązek składania rocznych zeznań podatkowych w Polsce i wykazywania dochodu z Irlandii, mimo tego, że dochód w Polsce wynosi zero, dokonana została aktualizacja formularza NIP-1 oraz przez cały rok podatnik przebywał w Irlandii?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2008 r. (data wpływu 7 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2004 r. Wnioskodawca wraz z żoną i dwójką dzieci mieszka i pracuje w Irlandii. W Irlandii płaci podatki, a jego dzieci chodzą do szkoły.

W Polsce Wnioskodawca posiada nieruchomość oraz zarejestrowaną działalność gospodarczą (artystyczna i literacka działalność twórcza) prowadzoną w oparciu o książkę przychodów i rozchodów (od lat nie są uzyskiwane żadne przychody z tego tytułu).

Przed wyjazdem z Polski Wnioskodawca zawiesił płatności w ZUS, natomiast stosownie do informacji uzyskanej w urzędzie skarbowym, Wnioskodawca pomimo przychodów wynoszących zero - co rok składa zeznanie podatkowe PIT- 36.

Dochód z zagranicy wykazuje się w celu określenia stawki podatkowej dla obliczenia należnego podatku od dochodu osiągniętego w Polsce. Od dochodu z Irlandii Wnioskodawca nie płaci podatku, gdyż reguluje to Umowa Dwustronna z Irlandią o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu.

W sytuacji, gdy dochód w Polsce wynosi zero, to dochód uzyskany w Irlandii nie ma żadnego wpływu na wysokość podatku do zapłaty w Polsce. Wnioskodawca dokonał aktualizacji NIP-1

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek składania rocznych zeznań podatkowych w Polsce i wykazywania dochodu z Irlandii, mimo tego, że dochód w Polsce wynosi zero, dokonana została aktualizacja formularza NIP-1 oraz przez cały rok Wnioskodawca przebywał w Irlandii?

Zdaniem Wnioskodawcy dochód z zagranicy wykazuje się w celu określenia stawki podatkowej dla obliczenia należnego podatku od dochodu osiągniętego w Polsce. Od dochodu uzyskanego w Irlandii nie powstanie obowiązek zapłaty podatku, gdyż reguluje to Umowa Dwustronna z Irlandią o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu. Tak więc, gdy dochód w Polsce wynosi zero, to dochód z Irlandii nie będzie miał żadnego wpływu na wysokość podatku od dochodu osiągniętego w Polsce.

Dlatego też nie wystąpi obowiązek złożenia zeznania podatkowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż przepis art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości.

Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy w 2007 r. należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Umowę między Rzeczypospolitą Polską, a Irlandią stanowi umowa z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 i z 2000 r. Nr 53, poz. 650)

Stosownie do art. 4 ust. 1 tejże umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Irlandii, gdyż w tym państwie mieszka i pracuje. Przebywa tam wraz z żoną i dwójką dzieci. W Irlandii dzieci uczęszczają do szkoły. W związku z powyższym, mimo zarejestrowanej działalności na terytorium Rzeczypospolitej (nie są uzyskiwane przychody z tego tytułu), zarówno centrum interesów życiowych jak i gospodarczych zostało przeniesione do Irlandii.

Na tej podstawie od 2004 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Oznacza to, iż, Wnioskodawca w Polsce podlega obowiązkowi podatkowemu, tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w art. 3 ust. 2a ustawy z uwzględnieniem postanowień polsko - irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Obowiązek składania zeznań podatkowych wynika wprost z treści art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku, kiedy to nie nastąpiło "zamknięcie źródła przychodu" z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej (nie nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej), obowiązek w zakresie składania zeznań podatkowych nie ustaje. Z obowiązku tego nie zwalnia fakt, iż w ramach tego źródła przychodu nie są uzyskiwane żadne przychody. W tym przypadku o ile nie wystąpią również przychody z pozostałych źródeł przychodu, składane zeznanie podatkowe będzie uwzględniało zerową kwotę podatku do zapłaty.

Na tej podstawie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.