IPPB1/415-162/08-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2008 r. (data wpływu 8 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej wydatków z tytułu usług świadczonych przez jednego z jej wspólników w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 8 lutego 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej wydatków z tytułu usług świadczonych przez jednego z jej wspólników w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi na terytorium I działalność gospodarczą w postaci spółki osobowej, która zajmuje się m.in. świadczeniem usług prawnych oraz nadzorem nad ich wykonaniem, w przypadku ich zlecenia podwykonawcy. W 2006 oraz 2007 r. spółka komandytowa, w której podatnik jest komandytariuszem zdecydowała się na skorzystanie z usług prawnych spółki osobowej z I w sprawach związanych z obsługą prawną dotyczącą ogółu spraw spółki komandytowej, na które to usługi spółka irlandzka wystawiła fakturę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi prawne świadczone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego innej spółki osobowej na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem są kosztem uzyskania przychodu dla tego komandytariusza w stosunku równym jego udziałowi w zysku tej spółki komandytowej.

Zdaniem wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika Wnioskodawca uważa, iż pojęcie pracy nie jest tożsame z pojęciem wykonywania usług na rzecz spółki poprzez prowadzoną inną spółkę osobową, ponieważ mamy tutaj do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi, na co powołuje się Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego o sygnaturze II US pbIA/1/415-19/12a/12/07/BB. W podobnym tonie wypowiada się Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sochaczewie, w sprawie dotyczącej współmałżonków, ale zdaniem podatnika użyta argumentacja ma zastosowanie również w przedmiotowej sytuacji, Naczelnik argumentuje, iż: "współmałżonek wspólnika spółki cywilnej nie będzie związany ze spółką umową o pracę, lecz w opisanym stanie faktycznym świadczyć będzie usługi jako odrębny podmiot, tzn. przedsiębiorca. A zatem, wartość usługi świadczonej przez firmę jednego małżonka na rzecz firmy-spółki cywilnej - drugiego małżonka stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu dla każdego ze wspólników spółki" (sygnatura postanowienia to US 28 III/415-10/MW/06).

Zbieżne poglądy dotyczące świadczenia usług, a zapisów art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały wyrażone również w postanowieniach w sprawach interpretacji prawa podatkowego wydanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kraśniku (sygnatura DP. I 415/29/05/P,), Naczelnika Urzędu Skarbowego w Suwałkach (sygnatura US. III-415/36/192/05), który dodatkowo powołuje się na glosę do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 17 listopada 1999 r. I SA/Gd 1855/98, czyli, że "należy przyjąć, mając na względzie orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, że pojęcie wartości pracy małżonka podatnika nie obejmuje pracy małżonka wykonanej w formie zorganizowanej (przedsiębiorstwo małżonka podatnika, wolny zawód)". Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pruszkowie (sygnatura 1421/BF/415-48/GJ/05) twierdzi, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ingeruje w związki dwóch niezależnych od siebie jednostek gospodarczych, które mogą kształtować swoje związki dowolnie, np. na podstawie za wartej umowy o współpracy, o ile takie działanie znajdzie swe gospodarcze uzasadnienie, podobnie Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach w postanowieniu o sygnaturze PBI/P/415-18/05.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługi świadczone w ramach jego innej spółki osobowej na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem są dla niego kosztem uzyskania w proporcji wynikającej z jego udziału w zysku spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do zapisu art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

W opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym ww. przepis nie będzie miał jednak zastosowania. Wykonywanie usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie jest pracą własną w rozumieniu powołanego przepisu.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest postanowień nadających spółce komandytowej podmiotowość podatkową, zgodnie z art. 1 powołanej ustawy podatnikami są tylko osoby fizyczne.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym precyzuje, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Stosownie do treści ust. 2 ww. przepisu zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.) przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z dwoma przedsiębiorcami.

W tym stanie rzeczy wartość usługi świadczonej przez wnioskodawcę jako przedsiębiorcę na rzecz innego przedsiębiorcy - spółki komandytowej będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla każdego ze wspólników tej spółki zgodnie z ww. regułami.

Należy przy tym mieć na względzie treść art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl którego jeżeli:

osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania albo siedzibę (zarząd) za granicą, zwana dalej "podmiotem zagranicznym" bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego podmiot, to jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja nie mocy wiążącej dla udziałowców spółki komadytowej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich udziałowców możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.