IPPB1/415-155/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej od dnia 1 lipca 2011 r. działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi m.in. w:zakresie naprawy i konserwacji maszyn (PKD 33.12.Z), instalowania maszyn przemysłowych, sprzętu oraz wyposażenia (PKD 43.21.Z), wykonywania instalacji przemysłowych (PKD 43.21.Z), oraz pozostałych instalacji budowlanych (PKD 43.29.Z). Siedziba jego przedsiębiorstwa znajduje się w miejscu zamieszkania tj. w W.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł z firmą T. spółka z o.o. z siedzibą w K., wpisaną do KRS umowę generalną o świadczenie usług. Wnioskodawca zobowiązał się w wyżej wskazanej umowie do wykonywania na własne ryzyko, lecz na rzecz T. sp. z o.o. następujących usług: montażu elementów elektrowni wiatrowej, wykonywania prac pomocniczych związanych z przygotowaniem do montażu oraz prac serwisowych elektrowni wiatrowych.

Miejscem wykonywania umowy z T. sp. z o.o. ma być terytorium Polski oraz terytorium pozostałych państw Europy, zgodnie z aktualnie realizowanymi zleceniami. Państwami, w których umowa ma być wykonywana w znacznej części są Królestwo Danii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

W związku z zawarciem wyżej wymienionej umowy cywilnoprawnej ze zleceniodawcą, Wnioskodawca nie ma zamiaru przenieść centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych z Rzeczpospolitej Polskiej do innego państwa Europy, jak również nie zamierza przebywać na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej krócej niż 183 dni w roku podatkowym. Wynika to z faktu posiadania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zarówno rozumianych więzi osobistych i bliskiej zażyłości rodzinnej z członkami dalszej rodzinny. Także samo terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dla Wnioskodawca zasadniczym miejscem zamieszkiwania jaki i prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w istniejącym stanie faktycznym, w szczególności z uwagi na fakt zawarcia powołanej umowy o świadczenie usług na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i pozostałych państw Europy oraz wykonywania powołanej umowy z T. Spółka z o.o. z siedzibą w K. na terytorium różnych państw Europy, Wnioskodawca dalej podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów ze wszystkich źródeł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy stanu faktycznego w zakresie określenia obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast interpretacja indywidualna dotycząca zdarzenia przyszłego w zakresie określenia obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wydana zostanie odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt zawarcia umowy o oświadczenie usług oraz wykonywanie tych usług na terytorium Europy nie powoduje powstania po jego stronie ograniczonego obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku pobrania podatku dochodowego przez inne państwo Europy podlegają one rozliczeniu w ramach umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania z zastosowaniem odpowiedniej metody.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm,), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Zdaniem Wnioskodawcy w celu rozstrzygnięcia miejsca położenia centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) niezbędna jest analiza powiązań osobistych i gospodarczych danej osoby. Konieczne jest uwzględnienie różnego rodzaju kryteriów nie tylko ekonomicznych, ale także osobistych i rodzinnych, w tym jej powiązań towarzyskich i społecznych, ujawniających się poprzez wszelką aktywność polityczną, kulturalną, członkostwo w rozmaitych organizacjach czy stowarzyszeniach. W bardziej skomplikowanych sytuacjach konieczna jest analiza nawet takich okoliczności jak, przykładowo, przynależność do partii politycznych, stowarzyszeń czy też innych organizacji. W przypadku Wnioskodawcy przypadku wszystkie te kryteria pozostają spełnione. Kryterium ekonomiczne wypełnia fakt położenia zasadniczego członu działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polski.

Zamieszkiwanie na terytorium RP członków rodzinny, przyjaciół jak również realizowanie różnych uprawnień jak i obowiązków społecznych takich jak np. wykonywanie czynnego prawa wyborczego, korzystanie z publicznej służby zdrowia. Ponadto ponoszenie na terytorium Polski kosztów wypełnia wszelkie inne kryteria formułowane przez doktrynę i praktykę prawa podatkowego. Na powołane kryteria jako podstawę do ustalenia miejsca zamieszkania powołuje się m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 maja 2010 r. (II FSK 25/09), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 27 listopada 2012 r. (I SA/Łd 628/12), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z dnia 10 marca 2009 r. (IPPPB4/415-9/09-2/MO).

Wymaga również wskazania, że zamiarem Wnioskodawcy nie jest przeniesienie ośrodków interesów życiowych poza Rzeczpospolitą Polskę, ponieważ w Polsce ma miejsce zamieszkania oraz pracy, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz z pobytem w Polsce wiąże swoją przyszłość.

Odnosząc się do art. 3 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy należy wskazać, iż w obecnym roku podatkowym Wnioskodawca przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku, jak również zawarta umowa z T. sp. z o.o. nie zobowiązuje do opuszczenia terytorium kraju na okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.

Pomaga ustalić miejsce podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu również Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368). Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. konwencji "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie łub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie".

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się, zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Przyporządkowując powołany stan faktyczny do norm Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii, miejscem zamieszkania do celów podatkowych Wnioskodawcy będzie Rzeczpospolitą Polska. W identyczny sposób, definiuje miejsce zamieszkania art. 4 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20).

Powołane przepisy oraz przypisany do nich stan faktyczny jednoznacznie pozwala stwierdzić, iż Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązku podatkowemu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jak również zawarcie umowy, której przedmiotem jest świadczenie usług na terenie Europy nie pozbawia Wnioskodawcy tego statusu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zastrzec jedynie należy, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie m.in. Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) a nie powoływana przez Wnioskodawcę umowa z dnia 16 grudnia 1976 r. zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.