IPPB1/415-1465/12-2/IF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2012 r. (data wpływu 16 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 16 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie i profesjonalnym doradztwie w zakresie nowoczesnych technologii hardware i software oraz innych usługi i rozwiązań dla operatorów. Jego klientami są zazwyczaj firmy telekomunikacyjne. Wnioskodawca oferuje sprzęt i oprogramowanie innych firm specjalizujących się w produktach dla branży telekomunikacyjnej. Rolą Wnioskodawcy jest pozyskiwanie nowych klientów, prezentacja rozwiązań dla branży telekomunikacyjnej, zawieranie i negocjowanie kontraktów z finalnymi kontrahentami.

Wnioskodawca w celu pozyskiwania potencjalnych kontrahentów, prezentowania oferty i zawierania umów często odbywa podróże służbowe w kraju i za granicą. Z tego też powodu Wnioskodawca podnosi koszty przejazdów, noclegów w hotelach oraz inne wydatki zawiązane z uzasadnionymi potrzebami jak, np. wyżywienie w trakcie podróży. Często bowiem się zdarza, że podróż służbowa trwa dłużej niż jeden dzień i Wnioskodawca po przyjeździe na miejsce je kolację czy obiad, które nie są wliczone w cenę hotelu. W trakcie podróży służbowej Wnioskodawca odbywa spotkania z potencjalnymi kontrahentami. Wszystkie wydatki dotyczące podróży służbowej są dokumentowane rachunkami lub fakturami wystawionymi na podatnika prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą. Następnie są one refakturowane na dostawców sprzętu i usług, których w swojej ofercie przedstawia Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wyżywienie (wizyta w restauracji, lunch czy kolacja) związane z podróżami służbowymi będą stanowiły koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT - do wysokości diet przysługujących pracownikom określonym odpowiednio w rozporządzeniach przytoczonych powyżej.

Z przepisów art. 22 ust. 1 ustawy PIT wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z zasadą wynikającą z powyższego przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. tej ustawy.

Prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej wiąże się często z koniecznością odbywania przez przedsiębiorcę podróży służbowych. W przepisach prawa podatkowego brak definicji takiej podróży, dlatego pojęcie to jest rozumiane zgodnie z unormowaniami Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 775 Kodeksu pracownikowi, wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Aby więc mówić o podróży służbowej przedsiębiorcy muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki:

podróż musi być wykonywana w celu realizacji zadań służbowych, a ponadto zadania te muszą być wykonywane poza miejscowością, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy. W przedmiotowej sprawie oba te warunki zostały spełnione. Wnioskodawca podróżuje w celu nawiązywania kontaktów handlowych, przedstawiania oferty i pozyskiwania nowych kontrahentów, co stanowi podstawę jego działalności gospodarczej. Jego podróże służbowe odbywają się poza miejscowością, w której jest zarejestrowana jego działalność, tj. poza Warszawą oraz poza Polską. Stanowisko to znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z 15 września 2005 r. (sygn. akt FSK 2175/04), w którym skład orzekający stwierdził, że - "Za zagraniczną podróż służbową i zależy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań spółki poza granicami kraju".

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Zakresem powyższego unormowania zostały objęte więc osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych czy przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń osób uprawnionych ze względu na miejsce czy rodzaj wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie rozróżnia także podróży służbowej w celu zawarcia umowy o świadczenie usług (tak jak w przedmiotowej sprawie), zakupu środku trwałego czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem przez ustawodawcę odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Możliwość zaliczenia diet do kosztów uzyskania przychodu w określonych w rozporządzeniach granicach została również potwierdzona w stanowiskach organów podatkowych. Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 25 marca 2010 r. (sygn. akt. ILPB1/415-128/09/10-S/AK) uznał, że ".przedsiębiorca: na prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu diety z tytułu własnych krajowych i zagranicznych podróży służbowych. Tyczy się to także podróży trwających w soboty i niedziele". Z kolei zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy: "o ile podróże krajowe i zagraniczne, jakie podatnik odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra" (interpretacja indywidualna z 7 maja 2012 r., sygn. akt. ITPB1/415-180/12/AK). Możliwość zaliczenia wydatków na wyżywienie w trakcie trwania podróży służbowej przewidział również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 25 lipca 2012 r. (sygn. akt. ITPB1/415-297/12-4/KO, który podkreślił, że "aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą i służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów, a wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach".

Wszystkie przesłanki wymienione w wyżej opisanych interpretacjach podatkowych zostały przez Wnioskodawcę spełnione. Podatnik prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą odbywa podróże służbowe w Polsce i za granicą w celu osiągnięcia przychodu. Podróże te mają związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Należy podkreślić, że przychód ten nie powstanie albo będzie znacznie niższy, jeśli podatnik nie będzie próbował pozyskać nowych kontrahentów. Prezentacja oferty, negocjowanie warunków umowy, a w końcu zawarcie umowy nie może jednak powstać bez fizycznego kontaktu podatnik - kontrahent. Podróże mają z góry określony cel - spotkanie się z potencjalnych kontrahentem. W trakcie podróży wnioskodawca ponosi dodatkowe koszty związane między innymi z wyżywieniem. Te wydatki zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy o PIT i cytowanymi interpretacjami organów podatkowych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu do wysokości jednak diet przysługującym pracownikom zgodnie z przepisami przytoczonych rozporządzeń.

Mając na uwadze powyższe uregulowania zawarte w cytowanej ustawie o PIT stwierdzić należy, że podatnik ma prawo rozliczyć wydatki poniesione na wyżywienie w trakcie podróży służbowej jako koszty uzyskania przychodu do wartości diet za czas podróży służbowej przysługującym pracownikom, określonym w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W związku powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska w opisanej powyżej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych interpretacji Organ podatkowy podkreśla, iż jakkolwiek orzeczenia podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę pism organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację z przyczyn szeroko omówionych w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.