IPPB1/415-139/10-3/JB - Powstanie ograniczonego obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z rozpoczęciem działalności gospodarczej na terytorium Polski przez podatnika posiadającego stałe miejsce zamieszkania na terytorium Niemiec.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego-jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. Na obszarze Niemiec dysponuje domem, w którym zamieszkuje wraz z rodziną. Wnioskodawca na terytorium Niemiec wykonuje obecnie samodzielnie działalność usługową dla podmiotów gospodarczych z siedzibą w Niemczech. Działalność ta podlega opodatkowaniu na terytorium Niemiec. Wnioskodawca przebywa regularnie w Niemczech zarówno w celach zawodowych jak i prywatnych.

Wnioskodawca posiada w Niemczech rachunek bankowy oraz inne aktywa finansowe. Również w Niemczech opłaca dobrowolne ubezpieczenie socjalne oraz zdrowotne. Równolegle do działalności prowadzonej w Niemczech Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, a następnie świadczyć usługi menadżerskie na rzecz podmiotu gospodarczego z siedzibą w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po rozpoczęciu działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawca nadal będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy osobę fizyczną która:

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Strona podkreśla, iż w odniesieniu do planowanych przez Niego działań istotne są zatem zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania reguły ustalania miejsca zamieszkania osób fizycznych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny.

Definicja ta odnosi się, zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Powyższe oznacza, iż w przypadku przekroczenia przez Wnioskodawcę terminu 183 dni pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Niemczech, jak i w Polsce. W takim przypadku zastosowanie zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania znajdą postanowienia art. 4 ust. 2 tej umowy, które rozstrzygają o miejscu zamieszkania, gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Zgodnie z Modelową konwencją w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD z dnia 16 lipca 2008 r. (Model Tax Convention on Income and on Capital, condensed version, 17 july 2008, OECD Committee on Fiscal Affairs, OECD 2008) pojęcie "ośrodek interesów życiowych" obejmuje powiązania osobiste i ekonomiczne, w tym stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, a także miejsce prowadzonej działalności gospodarczej i miejsce, z którego dana osoba zarządza swoim majątkiem.

Wnioskodawca podkreśla, iż jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, zamieszkuje na stałe w Niemczech i w Niemczech posiada ośrodek interesów życiowych. Tam bowiem zamieszkują: Jego żona i dzieci, tam wykonuje działalność zarobkową na rzecz niemieckich podmiotów gospodarczych, tam posiada rachunek bankowy i tam opłaca ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca będzie przebywał w Polsce jedynie na potrzeby wykonywanych usług menadżerskich zamieszkując nadal w Niemczech, gdzie pozostanie Jego ośrodek interesów życiowych, (tj. mieszka jego rodzina, prowadzi on dotychczasową działalność gospodarczą oraz posiada swój majątek), reguły kolizyjne zawarte w art. 4 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zdaniem Wnioskodawcy, w sposób jednoznaczny wskazują, iż nie będzie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.

W opinii Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż w odniesieniu do wskazanego stanu faktycznego brak jest podstaw do uznania, iż planowane zdarzenie przyszłe spowoduje powstanie ośrodka interesów życiowych Wnioskodawcy na terytorium Polski.

Strona podkreśla ponadto, iż rozpoczęcie przez Niego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, polegającej na świadczeniu usług menadżerskich na rzecz podmiotu gospodarczego z siedzibą w Polsce (dalej: polska Spółka), nie oznacza, iż będzie On posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Rolskiej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie słuszności swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje postanowienia wydane przez Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2007 r. znak DD4-033-0785/ZKK/07/MB7-9262, i z dnia 14 listopada 2007 r. znak: DD4-033-0784/ZKK/07/MB7-9263) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt. III SA/Wa 1040/08. W wyroku tym wskazano, iż. "Skoro osoba przebywa w Polsce jedynie z powodu pracy na rzecz spółek mających siedzibę w Polsce i nie podejmuje działań, które świadczyłyby o założeniu tu centrum życiowego - to niezależnie od wyrażanego przez nią braku zamiaru stałego tu pobytu, traktowania go, jako czasowy - brak jest również zewnętrznych przejawów woli uczynienia z Polski miejsca zamieszkania na stałe".

Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega również wątpliwości, iż rejestracja przez Niego działalności gospodarczej na terytorium Polski, a następnie rozpoczęcie świadczenia usług o charakterze menadżerskim na rzecz polskiej Spółki nie spowoduje iż będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku osiągania ze swojej działalności przychodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie On nadal podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednakże podkreślić należy, iż w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku WSA w Warszawie z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt. III SA/Wa 1040/08 należy stwierdzić, iż wyrok ten zapadł w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.