IPPB1/415-1228/12-2/MG - Ustalenie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2012 r. (data wpływu 25 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą (w chwili obecnej w zawieszeniu) w zakresie usług konsultingowych i doradczych, opodatkowaną podatkiem liniowym (PPL) na podstawie zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca w 2008 r. świadczył usługi na rzecz kontrahenta zagranicznego, wystawił w związku z tym stosowną fakturę VAT i zarachował wykazane na fakturze wartości netto, jako przychody roku 2008. Należność wynikająca z faktury nie została zapłacona w terminie i w związku z tym, po licznych monitach telefonicznych, wezwaniu do zapłaty oraz powzięciu informacji o złej sytuacji dłużnika (ogłoszenie upadłości), podatnik w 2009 r. sporządził dowód księgowy i dokonał odpisu należności uznając je za nieściągalne. Jednak z uwagi na kontrowersyjne interpretacje i brak jednolitego stanowiska organów podatkowych w sprawach indywidualnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieściągalnych wierzytelności, informacji ustnych udzielanych przez urzędy skarbowe i telefonicznych udzielonych przez informację podatkową, a także braku pewności i ewentualnych konsekwencji Wnioskodawca stwierdził, że nie miał prawa do zaliczenia tej wierzytelności w koszty uzyskania przychodu i w zeznaniu rocznym za rok 2009 nie uwzględnił kosztów związanych z odpisem. We wrześniu 2012 r. na własną prośbę podatnik otrzymał pismo od syndyka masy upadłościowej o ukończeniu postępowania upadłościowego, ostatecznym rozliczeniu wierzycieli i nieposiadaniu jakiegokolwiek udziału w podziale masy upadłościowej dłużnika. Podatnik zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną wierzytelność i dokonać korekty zeznania rocznego PIT-36L za rok 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do dokonania korekty zeznania rocznego za rok 2009 i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisu aktualizującego wartość należności dokonanego w roku 2009 a nieujętego w kosztach podatkowych tego roku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację (w tym również zeznanie, wykaz oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie odrębnych przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci) co następuje przez złożenie korygującej deklaracji. Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji.

Przepisy Ordynacji podatkowej dają podatnikom prawo do dokonania korekt złożonych deklaracji podatkowych. Ogólne zasady dokonywania korekt stanowią, że korekty można dokonać tylko do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego, który wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku bądź termin zwrotu nadpłaty. Ponieważ termin płatności podatku za rok 2009 upłynął 30 kwietnia 2010 r. korektę za ten rok można złożyć aż do końca 2015 r. Ustawodawca umożliwił dokonywanie korekt podatnikom, którzy przykładowo z jakichś powodów nie skorzystali w latach ubiegłych z możliwych odliczeń a mogło to być spowodowane np. niewiedzą i brakiem stosowanych informacji etc. Mając już stosowne informacje czy też będąc pewnym właściwej interpretacji przepisów można więc złożyć korektę deklaracji i odzyskać część nadpłaconego podatku. Taki pogląd reprezentują także zgodnie urzędy skarbowe w licznych interpretacjach, których sygnatur nie przytoczono, z uwagi na ich indywidualny charakter. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 21 tej ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa sposoby zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności nieściągalnych. Pierwszym jest odpowiednie udokumentowanie nieściągalności wierzytelności. Drugim jest dokonanie odpisu aktualizującego, określonego w ustawie o rachunkowości. Nieściągalność wierzytelności objętej odpisem aktualizującym musi być odpowiednio uprawdopodobniona. W obu przypadkach podstawowym warunkiem zaliczenia do kosztów wierzytelności nieściągalnej jest jej uprzednie wykazanie, jako przychodu należnego, co w opisanym przypadku zostało dokonane w roku 2008.

Odpisy aktualizujące mają swoje źródło w ustawie o rachunkowości. Dlatego w piśmiennictwie często kwestionowane jest prawo do ich dokonywania przez podmioty prowadzące pkpir. Prawo do dokonywania odpisów aktualizujących przez tych podatników akceptują jednak organy podatkowe. Przykładowo - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 10 czerwca 2008 r., nr ITPB1/415-168b/08/AT, uznał: Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje w art. 23 ust. 1 pkt 21, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3. Z wyżej przytoczonego przepisu nie wynika, że ma on zastosowanie jedynie do podatników prowadzących księgi rachunkowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości, Nie ma bowiem uzasadnienia do różnicowania statusu prawno-podatkowego podatnika wyłącznie z uwagi na rodzaj prowadzonych przez niego urządzeń księgowych.

Takie samo stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 26 sierpnia 2008 r., nr IBPB1/415-537/08/AB (KAN-4885/05/08).

Na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości odpisów aktualizujących należności dokonuje się, uwzględniając prawdopodobieństwo ich zapłaty, i mogą one dotyczyć:

* należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym, "należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności,

* należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umowne) kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności,

* należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku, do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot do czasu ich otrzymania lub odpisania,

* należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu (art. 35b ustawy o rachunkowości).

W przypadku Wnioskodawcy dokonanie odpisu aktualizującego uzasadniono tym, że:

Dla zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów podatnik musi uprawdopodobnić nieściągalność wierzytelności objętej odpisem zgodnie z wymogami u.p.d.o.f. Na podstawie art. 23 ust. 3 u.p.d.o.f. nieściągalność takiej należności jest uprawdopodobniona, w szczególności, gdy:

* dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji łub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo

* zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w myśl przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w myśl przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

* wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

* wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Podatnik, tworząc odpis aktualizujący w koszty uzyskania przychodu, musi uprawdopodobnić nieściągalność najpóźniej na dzień utworzenia tego odpisu, W opisanym przypadku nieściągalność należności objętej odpisem uprawdopodabnia już tylko wszczęcie postępowania upadłościowego.

Przytoczone przepisy art. 23 ust. 3 nie stanowią katalogu zamkniętego, gdyż ustawodawca wyżej wymienione przypadki podaje po słowie "w szczególności" i chodzi tu o uprawdopodobnienie faktu. Nieściągalność wierzytelności nie wymaga dowodu, lecz musi być uprawdopodobniona przez wierzyciela a jak stwierdził NSA w jednym z wyroków: "Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Chodzi, więc nie o przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, lecz o wskazanie okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu."

Według Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygnatura: ITPB1/415-111/10/MR) postanowienie zagranicznego sądu o wszczęciu postępowania upadłościowego wobec kontrahenta podatnika stanowi wystarczającą przesłankę do uznania nieściągalności tych wierzytelności za uprawdopodobnione. Nie ma znaczenia, czy postanowienie to zostało wydane przez sąd polski czy zagraniczny. Wnioskodawca dla celów dowodowych powinien jednak dysponować oryginalnym dokumentem wydanym przez właściwy sąd, przetłumaczonym na język polski.

W konsekwencji odpisy aktualizujące wartość tych należności, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, które dotyczą wierzytelności zarachowanych uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy. Z uwagi na charakter tego kosztu stanowi on pośredni koszt podatkowy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się przy tym dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy). Zatem przedmiotowy odpis aktualizujący jest potrącalny w dacie sporządzenia dowodu i stanowi on koszt uzyskania przychodów w dacie dokonania odpisu aktualizującego należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zalicza odpis aktualizujący do kosztów uzyskania przychodów w 2009 r., tj. w roku, w którym dokonał odpisu aktualizującego na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości dla wartości należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w 2009 r., a które to należności uprzednio zaliczył do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu. Tym samym ma on prawo do dokonania korekty zeznania rocznego za rok 2009, szczególnie w sytuacji, gdy uprawdopodobnienie nieściągalności zostało dodatkowo udokumentowane pismem o ukończeniu postępowania upadłościowego, ostatecznym rozliczeniu wierzycieli i braku środków dla zaspokojenia wierzytelności podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych, jako przedawnione.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że - co do zasady - odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

* są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.),

* zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* nieściągalność tych należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 ww. ustawy.

Ponadto, zauważyć należy, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle ww. przepisów, należy przyjąć, że jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności, obejmowanej odpisem aktualizującym, zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto (tekst jedn.: kwocie pomniejszonej o ten podatek).

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności, zawarte zostały w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

* należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;

* należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności;

* należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;

* należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku, do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;

* należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności, gdy:

* dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo

* zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

* wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

* wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze postępowania sądowego.

Przytoczony wyżej art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, ma zastosowanie do podatników prowadzących księgi handlowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości, jak również tych, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Brak, bowiem uzasadnienia do różnicowania statusu prawno-podatkowego podatnika wyłącznie z uwagi na rodzaj prowadzonych przez niego urządzeń księgowych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosząc się do ustawy o rachunkowości precyzują jedynie katalog należności, od których mogą być utworzone odpisy aktualizujące, które po spełnieniu pozostałych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Powyższe prowadzi do wniosku, że co do zasady odpisy aktualizujące, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile wierzytelności, których dotyczą nie uległy przedawnieniu. W cytowanym przepisie art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał przykładowego wyliczenia, jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności.

W treści wniosku Wnioskodawca wskazał, że w 2008 r. dokonał sprzedaży towarów, które zostały wykazane, jako przychody należne, a za które kontrahent nie uiścił należności. W 2009 r. Wnioskodawca uzyskał informacje o złej sytuacji dłużnika oraz o ogłoszeniu jego upadłości. Wówczas też dokonał odpisu aktualizującego ww. należności, zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości, który uznał za koszt uzyskania przychodu, ponieważ spełnione zostały przesłanki art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w zeznaniu składanym za rok 2009 Wnioskodawca nie uwzględnił w kosztach uzyskania przychodu tego odpisu. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do powstania kosztu podatkowego konieczne jest wystąpienie obu przesłanek, tj. zarówno podatkowych okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności jak i rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego.

Jeżeli zatem Wnioskodawca uzyskał informacje o ogłoszeniu upadłości dłużnika oraz dokonał odpisu aktualizującego ww. należności to spełnił oba wymagane przepisami ustawy wymogi pozwalające na ujęcie odpisu, jako kosztu uzyskania przychodu. Koszt ten powstał w momencie dokonania odpisu, czyli w roku 2009, gdyż nie może on być rozpoznany w dowolnym momencie, ale wówczas, gdy są spełnione obie przesłanki. Zatem Wnioskodawca ma prawo do dokonania korekty zeznania rocznego za rok, w którym dokonał odpisu aktualizującego.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności w koszty uzyskania przychodów będzie skutkowało zwiększeniem przychodu do opodatkowania o kwotę tegoż odpisu w sytuacji, gdy ustaną przyczyny, dla których utworzono ten odpis, stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 pkt 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub w sytuacji, gdy wierzytelności zostaną umorzone, przedawnione, lub odpisane jako nieściągalne - stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 pkt 7b ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.