IPPB1/415-1151/13/15-5/S/AM - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1936/14 (data wpływu 29 maja 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2013 r. (data wpływu 7 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej m.in. w zakresie budowy lokali mieszkalnych, które są następnie sprzedawane ostatecznemu odbiorcy na wolnym rynku. Budynek, w którym znajdują się lokale przeznaczone do sprzedaży stanowi własność wspólników. Przy realizacji tego rodzaju inwestycji zasadą jest aby inwestor zapewnił co najmniej jedno miejsce parkingowe dla każdego budowanego lokalu. Dla realizacji tego warunku zawarto z gminą umowę na wybudowanie parkingu (ogólnodostępnego) na gruntach gminnych. Przy czym ilość miejsc parkingowych wybudowanych w oparciu o powyższą umowę kilkukrotnie przewyższała ilość budowanych lokali. W końcowej fazie realizacji inwestycji nadzór budowlany zakwestionował umowę zawartą z gminą i zażądał, aby miejsca parkingowe przypisane do budowanych lokali były umiejscowione na działkach inwestora. Stanowisko to wywołało konieczność wykonania dodatkowych czynności: projektowych, nabycia gruntów, budowlanych - w konsekwencji spowodowało wydłużenie terminu realizacji inwestycji.

Dla każdego sprzedawanego lokalu ustanowiono odrębną własność. Nabywcy wraz z kupnem lokalu nabywają udział w części wspólnej budynku. Transakcje sprzedaży poprzedzone są wpłatą 100% zaliczki na poczet nabywanego lokalu, potwierdzaną fakturą zaliczkową i umową przedwstępną sprzedaży lokalu. W umowach tych bywają różnorodne zapisy zabezpieczające interesy strony transakcji - zapisy te negocjowane są indywidualnie z każdym potencjalnym nabywcą.

W omawianym przypadku występowały zapisy dotyczące odstąpienia od umowy jeżeli przekazanie lokalu nie nastąpi w oznaczonym terminie. Umowa odstąpienia ma formę aktu notarialnego określającego skutki (obowiązki) sprzedawcy w przypadku ziszczenia się warunku dla odstąpienia od umowy. W umowie odstąpienia określono obok obowiązku zwrotu wpłaconej zaliczki m.in. obowiązek wypłacenia odszkodowania stanowiącego równowartość poniesionych przez nabywającego kosztów bankowych, na które składają się koszty nabycia kredytu oraz zapłaconych bankowi odsetek od udzielonego kredytu za cały okres od jego uzyskania do dnia zwrotu dokonanego w oparciu o oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Wszystkie płatności odbywają się za pośrednictwem rachunku bankowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie wypłacone w wyżej opisanych okolicznościach, stanowi koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści wskazanych norm wynika, że zakwalifikowanie poniesionych wydatków do kosztów podatkowych musi poprzedzać wystąpienie co najmniej jednej z przesłanek wskazanych w art. 22 ust. 1 oraz nie może być wydatkiem wymienionym w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są tylko takie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Pobieranie zaliczek na poczet sprzedaży mieszkań jest powszechną praktyką mającą na celu zapewnienie inwestorowi środków na realizację inwestycji. Związane z nimi umowy muszą chronić interesy zarówno inwestora jak i przyszłego nabywcy. Klauzule zabezpieczające te interesy podejmowane są w oparciu o istniejące w danym czasie uwarunkowania. Ich celem jest oprócz funkcji zabezpieczającej również funkcja uwiarygodniająca strony umowy. Jak wspomniano w opisie sprawy wszystkie umowy mają formę aktów notarialnych, a płatności dokonywane były za pośrednictwem banku, zatem udokumentowanie okoliczności dotyczących wypłaconego odszkodowania nie może budzić żadnych wątpliwości, co potwierdza istnienie związku przyczynowo - skutkowego poniesionego wydatku ze źródłem przychodu.

Tymczasem w ust. 1 pkt 19 art. 23 ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Czy wypłacone odszkodowanie mieści się w pojęciu określonym ww. przepisem. Zdaniem Wnioskodawczyni nie, gdyż odszkodowanie w nim określone odnosi się do rezultatu działania, którym jest dostarczenie wadliwych towarów, wadliwe wykonania robót i usług lub też zwłoka w usunięciu tych wadliwości.

Tymczasem w przedstawionym stanie faktycznym odszkodowanie odnosi się do terminowości dostawy nie ma, więc żadnego związku z wystąpieniem wady, bowiem nie nastąpiła dostawa towaru jakim jest mieszkanie. Wskazana norma dotyczy zdarzeń spowodowanych wadliwością, co oznacza, że wada jest podstawową przyczyną eliminującą odszkodowania z kosztów podatkowych. Ponieważ niedopuszczalna jest jakakolwiek interpretacja rozszerzająca, a ustawodawca nie odnosi się do kwestii niewykonania zobowiązania, co oznacza, że odszkodowanie za niewykonanie stanowi koszt podatkowy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB1/415-1151/13-2/AM z dnia 4 lutego 2014 r., w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Interpretacja została doręczona w dniu 18 lutego 2014 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem pismem z dnia 3 mara 2014 r. (data wpływu 6 marca 2014 r.) Wnioskodawczyni wezwała tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. Nr IPPB1/415-1151/13-4/AM (skutecznie doręczonym w dniu 16 kwietnia 2014 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Pismem z dnia 13 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) Strona złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB1/415-1151/13-2/AM z dnia 4 lutego 2014 r.

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1936/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pani M. G. na interpretację Ministra Finansów z dnia 4 lutego 2014 r. Nr IPPB1/415-1151/13-2/AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych wydał wyrok, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że w rozpoznanej sprawie kwestią sporną jest, czy wypłacone przez Skarżącą odszkodowanie w okolicznościach przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanowi koszt uzyskania przychodów. Stanowisko w tej sprawie prezentowane przez obie strony sporu zostało oparte na treści art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Niesporne jest w sprawie, iż odszkodowanie, o którym mowa w zaskarżonej interpretacji indywidualnej nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów mocą art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., w tym określonemu w pkt 19 tego przepisu. Wyłączenie to dotyczy bowiem kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, a taka sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie. Natomiast odszkodowanie zostało wypłacone nie ze względu na wady towaru, lecz ze z powodu opóźnień w oddaniu do użytkowania budynku.

Mając na uwadze treść art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazać trzeba, że zasadniczym kryterium uznania odszkodowania za koszt podatkowy jest ustalenie, czy wydatek ten został poniesiony "w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów". Użyty w tym przepisie termin "w celu" oznacza pozostawanie wydatku w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Analiza tego normatywnego zwrotu (w celu) wskazuje, że odnosi się on zarówno do przychodów i źródeł faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte.

W opinii Sądu przy kwalifikowaniu danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów należy dokonać jego oceny nie tylko pod kątem, czy poniesienie owego wydatku miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu i mieć przy tym na uwadze, iż nieosiągnięcie oczekiwanego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Trzeba też wziąć pod uwagę, że gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów.

Jak wskazuje Sąd istotne jest również, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego, uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmianę uwarunkowań gospodarczych, przyczyny zawarcia porozumienia o wcześniejszym odstąpieniu od umowy skutkujące zapłatą kary umownej lub odszkodowania, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów, a także dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jednocześnie Sąd zwraca uwagę, że przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odszkodowań należy każdorazowo odnosić je do stanu faktycznego sprawy (również prezentowanego we wniosku o udzielenie interpretacji prawa podatkowego), a także przykładać szczególne znaczenie do prawidłowej wykładni rozumienia terminów "zachowanie" i "zabezpieczenie" źródła przychodów. Przy tym jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów, czy odszkodowania) może ograniczać wydatki, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd podkreśla, że za koszty uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz by był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty w szerokim tego wyrażenia prawnego znaczeniu, a więc obok nakładów bezpośrednich również pośrednie nakłady. Ścisłe wiązanie kosztu z konkretnym przychodem może doprowadzić do skutków sprzecznych z wolą prawodawcy, który de facto przyznał przede wszystkim podatnikowi prawo do oceny danego kosztu pod kątem jego związku ze źródłem przychodów. Literalna wykładnia art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., a w szczególności użytego w nim zwrotu "w celu" wskazuje, że pierwszoplanowe znaczenie ma rzeczywisty zamiar podatnika, a nie ostateczny skutek.

Interpretując przepis art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. należy kierować się przesłankami zdrowego rozsądku przy dokonywaniu oceny racjonalności poniesienia przez danego podatnika kosztu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i też ograniczania kosztów ich uzyskania, przy czym obie te wielkości muszą być ujmowane globalnie.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd wskazuje, iż dokonując oceny, czy poniesiony przez Skarżącą wydatek na odszkodowanie stanowi koszt uzyskania przychodów, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich doszło do wypłaty odszkodowania.

Nie można zatem, jak uczynił to Minister Finansów, rozważać wyłącznie związku wypłaconego odszkodowania z przychodem lub przychodem potencjalnym, w oderwaniu od całokształtu okoliczności, w jakich doszło do jego wypłaty. Trzeba więc wziąć pod uwagę okoliczności podane przez Skarżącą, tj., iż prowadzi ona działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie budowy lokali mieszkalnych, które następnie sprzedaje ostatecznemu odbiorcy na wolnym rynku. Transakcje sprzedaży były poprzedzane wpłatą 100% zaliczki na poczet nabywanego lokalu. Zaliczki zapewniły Skarżącej środki na realizację inwestycji oraz pozwoliły na redukcję kredytów, co w efekcie finalnym zmniejszyło koszty inwestycji budowlanej o odsetki, prowizje i inne opłaty pobierane przez banki. Trudno nie zgodzić się ze Skarżącą, że klienci wpłacając zaliczkę, udzielali jej nieoprocentowanego kredytu.

Niewątpliwie budowa lokali mieszkalnych służyła osiągnięciu przez Skarżącą przychodu, natomiast przyjęta przez nią forma finansowania inwestycji budowlanej zmniejszała koszty, które musiałaby ona ponieść na jej realizację. Jednakże, aby klienci powierzyli jej pieniądze na budowę, Skarżąca wprowadziła do umów wstępnych klauzule zabezpieczające interesy klientów. Jedną z nich jest możliwość odstąpienia od umowy, jeśli przekazanie lokalu nie nastąpi w oznaczonym terminie. W takim przypadku Skarżąca zobowiązała się do zwrotu wpłaconej zaliczki i wypłaty odszkodowania stanowiącego równowartość kosztów kredytu bankowego zaciągniętego przez klienta na zakup mieszkania, tj. zapłacone prowizje i odsetki od kredytu. Nie sposób nie zgodzić się ze Skarżącą, iż zapis ten (zawarty w umowie) z jednej strony uwiarygodniał ją, jako sprzedawcę lokalu, z drugiej dawał poczucie bezpieczeństwa nabywcy. Nabywca płacąc za lokal de facto 100% jego ceny, jeszcze przed wybudowaniem lokalu, mógł liczyć na zwrot tego wydatku wraz z kosztami kredytu zaciągniętego na ten cel, w sytuacji przewidzianej w umowie. Klauzula ta mogła zachęcić potencjalnego klienta do przystąpienia do umowy niosącej w sobie duże ryzyko (nieotrzymania lokalu). Bez takiego zabezpieczenia Skarżąca mogłaby nie pozyskać klientów lub pozyskać mniej klientów, którzy podjęliby ryzyko faktycznego finansowania inwestycji budowlanej. Stwierdzić zatem można, iż owa klauzula miała na celu spowodowanie przyciągnięcia klienta i w efekcie osiągnięcie przychodu.

Poza tym koszty odszkodowania były relatywnie niskie, ponieważ obejmowały wyłącznie koszty kredytu, tj. prowizje bankowe i odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania (nie obejmowały np. utraconych korzyści). Wysokość kosztów odszkodowania należy ocenić w zderzeniu z okolicznością, iż Skarżąca takich kosztów nie musiała ponosić, finansując inwestycję w znaczącej części z pieniędzy klientów. Trudno nie zgodzić się ze Skarżącą, iż w takiej sytuacji jedyną "stratą" jest brak zamierzonej korzyści jaką miał dać nieoprocentowany kredyt (zaliczka). Poza tym ustalona przez Skarżącą wysokość kosztów odszkodowania służyła zabezpieczeniu (ochronie) źródła przychodów, gdyż je minimalizowała. Jak słusznie zauważyła Skarżącą, brak klauzuli odnośnie do odszkodowania mógłby skutkować procesem sądowym, którego koszty byłyby znacznie wyższe. Również warunki ewentualnej ugody mogłyby nie być tak korzystne finansowo, gdyż klient mógłby żądać wyrównania utraconych korzyści itp.

Zapis w umowie dotyczący odszkodowania był zatem racjonalny zarówno z punktu widzenia zdobycia klientów, jak z i z punktu widzenia ewentualnych kosztów odszkodowania, przy przyjętej przez Skarżącą formie finansowania inwestycji budowlanej. Służył więc osiągnięciu przychodu i zabezpieczeniu jego źródła.

W ocenie Sądu istotne znaczenie w niniejszej sprawie ma okoliczność, iż do opóźnienia w wydaniu lokali mieszkalnych doszło nie z winy Skarżącej, lecz jak podaje ona we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (a ten stan faktyczny jest dla organu wiążący), z powodu od niej niezależnego (sytuacji, której nie mogła przewidzieć).

Skarżąca podała, że realizując inwestycję budowy lokali, zgodnie z warunkami zabudowy zasadą jest, aby inwestor zapewnił (wybudował), co najmniej jedno miejsce parkingowe dla każdego budowanego lokalu. Dla realizacji tego warunku Skarżąca zawarła z gminą umowę na wybudowanie parkingu (ogólnodostępnego) na gruntach gminnych, przy czym ilość miejsc parkingowych wybudowanych w oparciu o powyższą umowę znacząco przewyższała ilość budowanych lokali. W końcowej fazie realizacji inwestycji, nadzór budowlany zakwestionował umowę zawartą z gminą i zażądał, aby miejsca parkingowe, warunkujące przyjęcie inwestycji przez nadzór budowlany i tym samym oddanie budynku do użytkowania, były zlokalizowane na

działkach inwestora. Stanowisko to wywołało konieczność wykonania dodatkowych czynności: projektowych, nabycia gruntów, budowlanych - w konsekwencji spowodowało wydłużenie terminu realizacji inwestycji. W rezultacie podjętych działań, został wybudowany garaż podziemny z 31 miejscami parkingowymi. Dla każdego sprzedawanego lokalu ustanowiono odrębną własność. Nabywcy wraz kupnem lokalu nabywają udział w części wspólnej budynku. Zatem opóźnienie w oddaniu do użytkowania lokali, które zrodziło obowiązek wypłaty odszkodowania dwóm klientom, którzy z powodu opóźnienia wypowiedzieli umowy, nie nastąpiło na skutek działań Skarżącej, np. jej opieszałości, złej organizacji prac itp., lecz spowodował je czynnik niezależny od niej.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności opisanych przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Sąd stwierdza, że jej działania służyły maksymalizacji przychodów i ograniczeniu kosztów ich uzyskania. Nie ma zatem żadnych przeszkód, biorąc pod uwagę wcześniej omówione przesłanki określone w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na odszkodowania wypłacone na rzecz klientów.

W świetle powyższego zgodzić się należy z zarzutem skargi, iż zaskarżona interpretacja narusza art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. Natomiast za niezasadny uznać trzeba zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 19 tej ustawy. Minister Finansów nie twierdził bowiem, iż przepis ten znajduje w sprawie, o czym wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1936/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.