IPPB1/415-1030/14-4/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) oraz piśmie uzupełniającym z dnia 6 listopada 2014 r. (data nadania 7 listopada 2014 r., data wpływu 10 listopada 2014 r.) na wezwanie organu z dnia 31 października 2014 r. Nr IPPB1/415-1030/14-2/AM (data nadania 31 października 2014 r., data doręczenia 4 listopada 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jawna produkuje łodzie. W ramach prowadzonej działalności posiada sklep internetowy, w którym sprzedaje odzież firmową zawierającą logo producenta i logo naszej firmy. Zgodnie z regulaminem pracy dla pracowników oraz dla właścicieli, ze sklepu jest wydawana odzież, która jest opatrzona logo firmy lub marki produktu, niestanowiąca odzieży roboczej tj: kurtki, koszulki, koszule, bluzy, kamizelki, spodnie, spodenki, czapki, rękawice.

Odzież ta jest używana w czasie wykonywania obowiązków pracowniczych na terenie biura, wyjazdach służbowych do obsługi portu, testów łodzi, sesji zdjęciowych, spotkań z kontrahentami w kraju i za granicą, spotkań z dziennikarzami, na konferencjach, szkoleniach, na targach, wystawach i innych imprezach na których są zaproszeni obecni oraz potencjalni klienci. Niejednokrotnie musi to być odzież o specyficznym charakterze, odporna na warunki pogodowe (wiatr, deszcz,warunki sztormowe), w których przeprowadzane są testy łodzi.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 listopada 2014 r. (data wpływu 10 listopada 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 31 października 2014 r. Nr IPPB1/415-1030/14-2/AM Wnioskodawca uzupełnił podając, że:

Przekazywana pracownikom lub właścicielom ze sklepu odzież jest opatrzona logo firmy spółki jawnej z charakterystycznym znakiem graficznym lub logo marki produktu wytwarzanego w Spółce jakim jest marka łodzi M.

Odzież ta ma zindywidualizowane dla firmy cechy oraz utraciła charakter odzieży osobistej poprzez umieszczenie na niej wydatnego loga. Kolorystyka oraz wygląd są ściśle określone w dokumentach wewnętrznych firmy "Brand book manual". Zgodnie z regulaminem pracy pracownicy mają obowiązek jej używać tylko podczas wykonywania obowiązków pracowniczych na terenie firmy, różnego rodzaju wyjazdach służbowych, na targach i wystawach, spotkaniach z dziennikarzami, na sesjach zdjęciowych itp. Poza tym odzież przekazywana do testów łodzi jest wykonana ze sztywnych materiałów nienadających się w codziennym użytkowaniu. W spółce prowadzona jest pełna księgowość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wydatki na zakup takiej odzieży należy uznać za wydatki na cele reklamy i możliwe jest ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup odzieży służbowej z logo firmy czy marki produktu dla pracowników, którzy mają kontakt z klientami, stanowią wydatki reklamowe i możliwe jest ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Również w przypadku właściciela nie jest to wydatek o charakterze osobistym, ale wydatek związany z osiąganym przez niego przychodem. Jeżeli pracodawca zapewnia pracownikowi określonego rodzaju odzież służbową i sam wykonując takie same czynności wykorzystuje elfa potrzeb tej działalności taki sam strój, to naszym zdaniem owe wydatki należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Wyposażenie pracowników i właścicieli w oznakowaną logo firmy odzież o standardowej jakości, przyczynia się do reklamy marki firmy, czyni tę markę rozpoznawalną, indywidualizuje firmę dla klienta. Działanie to ma również niewątpliwy wpływ na decyzje klientów dotyczące współpracy z daną firmą i pośrednio kształtuje popyt na produkty oferowane przez reklamujący się podmiot, przyczyniając się do powstawania przychodów. Stroje te jednoznacznie kojarzą się z firmą poprzez oznaczenie ich logo firmy lub marki produktu. Związek odzieży z rodzajem prowadzonej przez firmę działalności gospodarczej potwierdza również utracenie przez nią charakteru osobistego, poprzez opatrzenie jej w sposób trwały logo firmy. Za logo uznaje się znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu oraz odróżniania ich od produktów innych firm. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe, zwiększając rozpoznawalność i zachęcając do zawierania transakcji właśnie z tym podmiotem. Ze względu na fakt, że osoby ubrane w stroje z logo uczestnicząc w publicznych wydarzeniach (spotkania z kontrahentami w kraju i za granicą, spotkania z dziennikarzami na konferencjach, sesjach zdjęciowych, przy testowaniu łodzi) kierują swój przekaz do nieograniczonego kręgu odbiorców, ich działania stanowią formę reklamy o charakterze publicznym.

Za możliwością uznania przedmiotowych kosztów za ponoszone na cele reklamy przemawia również fakt wykorzystywania strojów służbowych oznakowanych logo przez pracowników i właścicieli spółki, prezentujących firmę w trakcie targów i wystaw. Podczas tego rodzaju imprez o charakterze promocyjnym, rozpowszechnianie logo firmy czy marki produktu, stanowi typowy rodzaj działań informacyjno-reklamowych dotyczących prezentowanej na targach firmy. Jest to element, który może wzbudzać zainteresowanie potencjalnych klientów produktami oferowanymi przez spółkę oraz zwiększać świadomość jej marki w odbiorze społecznym.

Poparciem stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2007 r" sygn. Akt III S.A/Wa 2644/06, gdyż jest on na tyle ważny, iż w wielu miejscach akcentuje się w nim, że oznaczenie logo określonego przedmiotu skutkuje tym, iż może być on traktowany jako przedmiot reklamowy, a nie reprezentacyjny. Sąd uznał jednocześnie, że jeżeli wygląd noszonych przez pracowników strojów jednocześnie może być bezpośrednio kojarzony z konkretna firmą (np. poprzez umieszczenie na nich stosownego logo), nie sposób im odmówić charakteru reklamowego. Wynika to z faktu, iż reklama firmy bądź oferowanych przez nią usług może być prowadzona poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi.

W ocenie Wnioskodawcy odzież ta nie ma również charakteru osobistego,gdyż w normalnych warunkach pracownik nie będzie jej nosił ze względu na wydatne logo, a odzież do testów łodzi nie nadaje się do codziennego użytku, gdyż jest wykonana z grubych i sztywnych materiałów, które są niewygodne w codziennym użytkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Powyższa regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. W związku z powyższym, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (zachowania albo zabezpieczenia), przy czym dany wydatek nie może być wymieniony w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup odzieży służbowej w postaci kurtek, koszulek, koszul, bluz, kamizelek, spodni, spodenek, czapek, rękawic zaopatrzonych w logo Spółki, stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem rozpatrując niniejszą sprawę, należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu każdych działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

* stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

* stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji "obraz przedsiębiorcy" przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego przedmiotu gospodarczego.

Pojęcie "reklamy" należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, iż reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jednocześnie wskazać należy, że za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Do reklamy można zatem zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo.

Dokonując oceny charakteru danego wydatku o charakterze reklamowym kluczowe znaczenie ma ustalenie, że działanie reklamowe przeprowadzone przez podatnika dotyczy rozpowszechniania informacji (promowania) określonego towaru, usługi czy firmy, co w konsekwencji przyczynia się do nabywania danego towaru (usługi) przez klientów/ kontrahentów.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, wskazuje On, iż zgodnie z regulaminem pracy dla pracowników oraz dla właścicieli Spółki, ze sklepu (internetowego) jest wydawana odzież, która jest opatrzona logo firmy lub marki produktu niestanowiąca odzieży roboczej tj: kurtki, koszulki, koszule, bluzy, kamizelki, spodnie, spodenki, czapki, rękawice. Odzież ta jest używana w czasie wykonywania obowiązków pracowniczych na terenie biura, wyjazdach służbowych do obsługi portu, testów łodzi, sesji zdjęciowych, spotkań z kontrahentami w kraju i za granicą, spotkań z dziennikarzami, na konferencjach, szkoleniach, na targach, wystawach i innych imprezach na których są zaproszeni obecni oraz potencjalni klienci

Wnioskodawca wskazuje, że wyposażenie pracowników i właścicieli w oznakowaną logo firmy odzież o standardowej jakości, przyczynia się do reklamy marki firmy, czyni tę markę rozpoznawalną, indywidualizuje firmę dla klienta. Działanie to ma również niewątpliwy wpływ na decyzje klientów dotyczące współpracy z daną firmą i pośrednio kształtuje popyt na produkty oferowane przez reklamujący się podmiot, przyczyniając się do powstawania przychodów.

W przedmiotowej sprawie, odzież ta nie ma charakteru odzieży osobistej, poprzez opatrzenie go cechami charakterystycznymi dla Spółki, poprzez umieszczenie na niej wydatnego logo a także poprzez fakt, iż noszony jest on tylko i wyłącznie podczas wykonywania obowiązków pracowniczych na terenie firny, różnego rodzaju wyjazdach służbowych, na targach i wystawach, spotkaniach z dziennikarzami, na sesjach zdjęciowych itp.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż odzież ta spełnia funkcję reklamową, gdyż zmierzaj do identyfikacji Spółki, a co za tym idzie Jej rozpoznawalności na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie przychodów.

Reasumując powyższe, koszty poniesione na zakup odzieży tj. kurtek, koszulek, koszul, bluz, kamizelek, spodni, spodenek, czapek, rękawic zaopatrzonych w logo Spółki, w którą ubrani są pracownicy Spółki oraz ich właściciele podczas wykonywania przez nich obowiązków pracowniczych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.