IPB2/4117-23/06/3 - Pilotowanie wycieczek nie jest podróżą służbową.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia XXX 2006 r. wniesionego przez XXX zam. XXX, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Katowicach z dnia XXX 2006 r. Znak: PDFD/415-xx/06 wydane w trybie art. 14a § 1 i 4 ww. aktu prawnego stwierdzające, iż nieprawidłowe jest stanowisko przedstawione przez podatnika we wniosku z dnia 14 czerwca 2006 r., uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2006 r., o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet właściciela firmy z tytułu podróży służbowej w wysokości diet przysługujących pracownikom sfery budżetowej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z turystyką - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej.

Pismem z dnia XXX 2006 r. XXX zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Katowicach z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu podróży służbowej w wysokości diety przysługującej pracownikom sfery budżetowej w przypadku, gdy w ramach działalności gospodarczej jako pilot prowadzi wycieczki krajowe i zagraniczne.

Wnioskodawca stanął na stanowisku, iż ma pełne prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów równowartość diety z tytułu podróży służbowej. Postanowieniem z dnia XXX 2006 r. Znak: PDFD/415-xx/06 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Katowicach uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe

Na powyższe postanowienie zostało wniesione zażalenie z dnia XXX 2006 r., w którym podatnik, opierając się na wykładni pojęcia podróży służbowej dokonanej w innej sprawie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zarzuca, iż osoby prowadzące działalność gospodarczą mogą rozliczyć swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przysługującą pracownikom.

Rozpatrując zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza co następuje:

Wykładnia prawa zamieszczona w uzasadnieniach wyroku sądu administracyjnego, na którą powołuje się Strona, dotyczy innej sprawy, w związku z tym nie wiąże organu podatkowego przy wydawaniu decyzji na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ww. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa w niniejszej sprawie.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane przepisami prawa podatkowego ani przepisami innych ustaw. Jedynie w Kodeksie pracy w art. 77⁵ § 1 wskazano, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługuje należność na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróże służbowe mogą być odbywane na terenie kraju lub poza jego granicami. W każdym przypadku podróż służbowa związana jest z wykonywaniem zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika. Przepisy prawa pracy regulują tzw. typową podróż służbową, której cechą charakterystyczną jest to, że w kompleksie obowiązków pracowniczych stanowi zjawisko nadzwyczajne, wyjątkowe, a czas podróży nie musi i nie ma być racjonalnie wykorzystywany do pełnienia pracy w interesie podmiotu zatrudniającego, a w każdym razie pracownik nie jest zobowiązany do jej wykonania. Należy bowiem zauważyć, że na czas odbywania podróży służbowej składają się w istocie dwa elementy: czas podróży sensu stricto (czas przejazdu i pobyt w docelowym miejscu podróży oraz powrotu z tej miejscowości) oraz czas faktycznego wykonywania zadania w miejscu wskazanym przez pracodawcę.

Dlatego czas typowej podróży służbowej nie jest w swym założeniu i przeznaczeniu czasem pracy, choć odbycie podróży stanowi konieczny warunek wykonania danego zadania. Podróż "służbowa" polegająca na permanentnym przemieszczaniu się z jednego miejsca do innego miejsca wykonywania zajęć stanowiących przedmiot pracowniczego zobowiązania stanowi integralny element sposobu wykonywania pracy w ramach tzw. "ruchomego" miejsca pracy i jest konsekwentnie w całości kwalifikowane jako czas pracy. Z tytułu podróży służbowych odbywanych na terenie kraju bądź poza jego granicami przysługuje pracownikowi dieta i zwrot określonych kosztów. Dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie (podróży krajowych) lub pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki (podróż zagraniczna).

Odnosząc te spostrzeżenia na grunt prawa podatkowego, należy stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków prowadzącego działalność gospodarczą - pilota wycieczek na jego wyżywienie w czasie podróży odbywanej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podróż taka nie stanowi bowiem podróży służbowej, a więc podróży służącej do wykonywania jakiejś czynności związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą w miejscu będącym jej celem, lecz sama w sobie stanowi prowadzenie działalności gospodarczej. Charakter tej działalności powoduje, że nie polega ona na wykonaniu czynności w tym służbowej poza miejscem siedziby przedsiębiorstwa, lecz stanowi integralny element wykonywania pracy kwalifikowanej jako czas pracy. O tym, czy podróż, krajowa lub zagraniczna, przedsiębiorcy lub osoby z nią współpracującej, stanowi w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "podróż służbową" każdorazowo decyduje cel takiej "podróży" i jej "służbowy" charakter. Oznacza to, że "podróżą służbową", nie jest osobiste wykonywanie usługi pilotowania wycieczek krajowych i zagranicznych w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa.

Nie może być bowiem tak, że przedsiębiorca świadczący osobiście usługi pilotowania wycieczek mógłby odliczać jako koszty uzyskania przychodów określoną wartość diet, a więc część kosztów swojego wyżywienia w czasie wykonywania działalności gospodarczej, a przedsiębiorca nieświadczący tych usług, lecz wykonujący inną działalność gospodarczą, pozbawiony byłby tego prawa. Przeczyłoby to nie tylko zasadzie równości podatkowej lecz również prowadziłoby do uprzywilejowania określonej kategorii podatników, gdyż świadczący usługi przedsiębiorca z jednej strony w cenie usługi mógłby wliczać koszty swojego utrzymania w czasie pilotowania wycieczek, z drugiej strony koszt ten odliczyć korzystając z dobrodziejstwa art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej ustawy, w sytuacji gdy inny podatnik nie ma takiej możliwości.

Z tych przyczyn organ podatkowy pierwszej instancji słusznie uznał, że w ciężar kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć diet związanych w wyjazdem podatnika w okolicznościach faktycznych przedstawionych we wniosku. Zaznaczyć należy, że w tożsamym stanie faktycznym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zajął takie samo stanowisko w wyroku WSA w Gliwicach z 28 listopada 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 1515/05 (niepublikowany).

Decyzja niniejsza jest ostateczna.