IP-PP2-443-81/08-4/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2008 r. (data wpływu 17 stycznia 2008 r.) uzupełnionego pismem z dnia 1 lutego 2008 r. (data wpływu 4 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wyjazdów i wycieczek jednodniowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wyjazdów i wycieczek jednodniowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi m.in. działalność polegającą na odsprzedaży pracownikom usług organizacji wycieczek i wyjazdów nabytych uprzednio od biur turystycznych dla bezpośredniej korzyści swoich pracowników. Wśród przedmiotowych usług, mieszczą się także usługi organizacji wycieczek i wyjazdów jednodniowych, których czas trwania nie przekracza 24 godziny i nie obejmuje noclegów, lecz składa się z pozostałych elementów (transport, wyżywienie, ubezpieczenie, bilety wstępu do muzeów, galerii, na szlaki turystyczne), których części składowe zakupuje od kontrahentów zewnętrznych, tj. biur turystycznych, przewoźników, zakładów gastronomicznych i innych. Powyższy zakup finansowany jest w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Następnie wycieczki (wyjazdy jednodniowe) nabywane są przez pracowników za częściową odpłatnością, przy czym odpłatność ta przekazywana jest na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przez usługi turystyczne o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, należy rozumieć także usługi organizacji wycieczek i wyjazdów, nieobejmujące swym zakresem noclegów, których czas trwania jest krótszy niż 24 godziny.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku od towarów i usług, określając szczególne zasady opodatkowania usług turystyki, nie wprowadza definicji pojęcia "usługi turystyczne". W rezultacie powstaje wątpliwość co do zakresu tego pojęcia. Zgodnie ze znowelizowanym przepisem art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT. Z uzasadnienia do nowelizacji ustawy o VAT (ustawa z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym) wynika, że "wprowadzona zmiana zakłada stosowanie szczególnych procedur w odniesieniu do usług turystyki bez względu na klasyfikację świadczonych usług". Wyłączenie usług turystyki spod zakresu stosowania przepisów o statystyce publicznej oznacza - zdaniem Spółki - oficjalne usankcjonowanie językowej wykładni tego pojęcia. Powyższe wnioski znajdują podstawę w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który niejednokrotnie stwierdzał, iż podstawową metodą interpretacji przepisów prawa podatkowego jest wykładnia literalna (m.in. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2006 r. sygn. I FSK 299/06, wyrok NSA z 21 października 2004 r. sygn. FSK 571/04). W rezultacie, należy stwierdzić, iż pojęcie usług turystycznych powinno być interpretowane z uwzględnieniem metod wykładni językowej. Z definicji słownikowych wynika, iż turystyka to odbywanie podróży, wędrówek w celach wypoczynkowych, poznawczych (wg ",Słownika współczesnego języka polskiego", Wydawnictwo W....). W związku z powyższym, przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi świadczone na rzecz podmiotów, których zasadniczym celem jest podróżowanie. Stosunkowo krótki czas trwania podróży (mniej niż 24 godziny) oraz brak noclegu nie pozbawia danych usług charakteru usług turystycznych, o ile podstawowym celem podmiotów bezpośrednio z nich korzystających jest "odbywanie podróży, wędrówek w celach wypoczynkowych, poznawczych". Spółka pragnie jednocześnie zauważyć, iż regulacje art. 119 ustawy o VAT, nie wprowadzając autonomicznej definicji usług turystycznych, nie ograniczając też w żaden sposób zakresu tego pojęcia. W szczególności, brak jest w ustawie o VAT przepisów określających minimalny czas trwania wycieczek i wyjazdów. W świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku, iż zarówno na gruncie ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r., jak i w obecnym stanie prawnym przez usługi turystyczne, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, należy rozumieć także usługi organizacji wycieczek i wyjazdów, nieobejmujące swym zakresem noclegów, których czas trwania jest krótszy niż 24 godziny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie wprowadziła na swoje potrzeby definicji usług turystyki, dlatego też należy w tym przypadku posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

W rozumieniu ww. ustawy turysta oznacza osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc. Odwiedzający natomiast oznacza osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości oraz która nie korzysta z noclegu.

Powyżej wskazana definicja jest zgodna z definicją usług dla bezpośredniej korzyści turysty, którą wprowadziła na swoje potrzeby ustawa o podatku od towarów i usług. Zgodnie z powyższą definicją, przez usługi świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty rozumieć należy usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić jednoznacznie, iż dla potrzeb podatku od towarów i usług przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Składnikiem usług turystycznych mogą być także nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty towary (które są zdatne do użytku w postaci nieprzetworzonej) takie jak napoje czy też kanapki rozdawane turystom w trakcie wycieczki.

Ponadto art. 3 pkt 2 ustawy o usługach turystycznych zawiera definicję imprezy turystycznej, zgodnie z którą przez imprezę turystyczną rozumie się co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

Tym samym należy stwierdzić, iż z imprezą turystyczną mamy do czynienia, także jeżeli trwa ona poniżej 24 godzin i nie obejmuje noclegu, ale program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z kolei przez marżę, w tym przypadku, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca, a ceną nabycia przez podatnika podatku od towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 119 ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,

* prowadzi ewidencję o której mowa w art. 109 ust. 3 z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Odnosząc się do opisanego przez Podatnika stanu faktycznego będącego przedmiotem interpretacji, należy stwierdzić, iż spółka przekazuje swoim pracownikom, za częściową odpłatnością, która zasila konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zakupione od kontrahentów zewnętrznych usługi organizacji wycieczek jednodniowych nie obejmujących noclegów, których czas trwania nie przekracza 24 godziny, w skład których wchodzi transport, wyżywienie, ubezpieczenie, bilety wstępu do muzeów, galerii, na szlaki turystyczne. Jak wynika z powołanych wyżej unormowań prawnych stosunkowo krótki czas trwania podróży oraz brak noclegu nie pozbawia przedmiotowych usług charakteru turystycznego. W konsekwencji powyższego przedmiotowe usługi spełniają definicję usług turystycznych o których mowa w art. 119 ustawy o VAT i można wobec nich zastosować szczególną procedurę przewidzianą w tym przepisie.

Jednocześnie tutejszy organ podatkowy zauważa, że w stosunku do usług będących przedmiotem zapytania, nie wystąpi obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług - należność, którą ma zapłacić pracownik, nie stanowi bowiem obrotu z tytułu świadczenia usług, lecz jak podano w opisie stanu faktycznego, wpływa bezpośrednio na konto funduszu socjalnego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.