IP-PP2-443-538/07-2/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2007 r. (data wpływu 2 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 7% dla obuwia dziecięcego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 listopada 2007 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 7% dla obuwia dziecięcego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, której przedmiotem działalności jest między innymi produkcja i sprzedaż obuwia dziecięcego. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z nadanym numerem VAT UE. Odbiorcami realizowanych przez Spółkę dostaw są zarejestrowani podatnicy podatku od wartości dodanej. Zgodnie z załącznikiem Nr 3 do ustawy o VAT (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) do dnia 30 kwietnia 2004 r. sprzedaż produkowanego obuwia, jako towaru dla dzieci poz. 80 ww. załącznika (obuwie - wyłącznie obuwie o numeracji metrycznej do 23 cm - PKWIU ex. 19.3) objęta była stawka podatku VAT w wysokości 7%. Od dnia 01.05.2004 w znowelizowanej ustawie o podatku od towarów i usług w załączniku Nr 3 pod poz. 47 wymieniono obuwie dziecięce jako opodatkowane stawką 7% bez względu na symbol PKWIU i numeracja metryczna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Do jakiego zakresu numeracji obuwia, Spółka ma prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 7% dokonując sprzedaży obuwia dziecięcego.

Zdaniem wnioskodawcy, mając na uwadze powołany wyżej załącznik Nr 3 do ustawy VAT Spółka ma prawo do zastosowania stawki VAT 7% do sprzedaży:

* obuwia dla małych dzieci tj. obuwia do rozmiaru 16 do 22 w numeracji francuskiej, zaprojektowanego i wykonanego jako odpowiednie do codziennego użytkowania przez dzieci,

* obuwia przedszkolnego i szkolnego tj. obuwia od rozmiaru 23 do 38 w numeracji francuskiej, zaprojektowanego i wykonanego do całodziennego użytkowania w przedszkolu lub szkole przez dzieci i młodzież.

Powyższe definicje obuwia dla małych dzieci oraz obuwia przedszkolnego i szkolnego zostały zaczerpnięte z normy PN-EN ISO19952:2007 Obuwie. Terminologia. Norma ta została przygotowana przez Komitet Techniczny ds. Skóry i Obuwia PKN i zatwierdzona przez Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego dnia 10 maja 2007 r. Jest ona tłumaczeniem angielskiej wersji Normy Europejskiej EN ISO 19952:2005, stanowiącej wprowadzenie - bez jakichkolwiek zmian - Normy Międzynarodowej ISO 19952:2005. Zgodnie z ustawą z dnia 12 września 2002 r. stosowanie polskich norm jest dobrowolne, nie zmienia to jednak faktu, że norma PN-EN ISO 19952:2007 Obuwie. Terminologia jest powszechnie stosowana przez przemysł obuwniczy.

Zgodnie z ustawą z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji, norma jest dokumentem przyjętym na zasadzie konsensu i zatwierdzonym przez upoważniona jednostką organizacyjną, ustalającym - do powszechnego i wielokrotnego stosowania - zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzających do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie a normalizacja krajowa prowadzona jest między innymi w celu ułatwiania porozumiewania się przez określanie terminów, definicji, oznaczeń i symboli do powszechnego stosowania.

Naszym zdaniem definicje obuwia dziecięcego zawarte w normie PN-EN ISO 19952:2007 Obuwie. Terminologia, powszechnie stosowane w Unii Europejskiej, powinny być podstawą do klasyfikacji obuwia dziecięcego dla celów określenia stawki VAT. Jednocześnie chcielibyśmy nadmienić, że w Nomenklaturze Taryfowej i Statystycznej CN Dział 6403 istniej podział na:

* obuwie, którego nie można określić ani jako męskie, ani jako damskie,

* obuwie damskie,

* obuwie męskie

* pozostałe, o długości podeszwy wewnętrznej,

* mniejszej niż 24 cm,

* 24 cm lub większej.

W związku z takim stanem prawno - normalizacyjnym, nie można więc, bez posiłkowania się ww. normą, dokonać prawidłowej klasyfikacji obuwia dla celów określenia stawki VAT.

Podsumowując, jako producent obuwia, uważamy, że w świetle aktualnie obowiązujących przepisów ustawy VAT, mamy prawo do zastosowania stawki 7% w stosunku do sprzedaży obuwia dziecięcego do rozmiaru 38 w numeracji francuskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik świadczy usługi w zakresie produkcji i sprzedaży obuwia dziecięcego, wymienionego w załączniku Nr 3 pod poz. 47 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy wymienione zostało obuwie dziecięce bez względu na symbol PKWiU.

W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brak jest definicji obuwia dziecięcego. W związku z tym należy przyjąć, iż dla ustalenia zakresu tego pojęcia między innymi celem właściwego oznaczenia towaru przez producenta konieczne jest odwołanie się do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.) obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 89, poz. 844), do dnia 31 grudnia 2005 r.

W przypadku, gdy sprzedawane przez Spółkę towary sklasyfikowane będą wg nomenklatury PKWiU jako obuwie dziecięce, wówczas ich sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu stawką 7%. Należy jednak podkreślić, iż Dyrektor Izby Skarbowej nie jest organem właściwym w sprawach dokonywania klasyfikacji statystycznej towarów, jak również nie jest uprawniony do udzielania odpowiedzi w zakresie, czy jedyna i wyłączną cechą obuwia dziecięcego jest długość podeszwy.

Podkreślenia wymaga fakt, że organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU. W świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zaliczenie danego towaru lub usługi do odpowiedniego grupowania tej klasyfikacji należy do obowiązków usługodawcy. W przypadku trudności w ustaleniu przez podmiot właściwego grupowania według PKWiU w odniesieniu do sprzedawanych towarów i świadczonych usług jednostką uprawnioną do wydawania informacji klasyfikacyjnych jest Urząd Statystyczny w Łodzi. Informacje są wydawane na wniosek podmiotu. Tylko w przypadku prawidłowego zaklasyfikowania do właściwego grupowania PKWiU możliwie jest rozstrzygnięcie o zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług danego towaru lub usługi. Ponadto należy zauważyć iż sklasyfikowanie ww. wyrobu należy do obowiązków producenta.

W związku powyższym należało orzec jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.