IP-PP2-443-420/08-2/AZ - Możliwość wystawienia faktury VAT w walucie obcej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2007 r. (data wpływu 25 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wystawiania faktur - jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wystawiania faktur.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zagospodarowania i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. W październiku 2007 r. dokonał sprzedaży nieruchomości zagranicznej firmie, która posiada oddział w Polsce. W akcie notarialnym cena sprzedaży wyrażona została w następujący sposób: " (...) prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wraz z prawem własności usytuowanego w ich obrębie, stanowiącego odrębną nieruchomość wymienionego wyżej budynku cenę w łącznej kwocie stanowiącej równowartość w złotych polskich kwoty 6.559.000,00 EUR tj. 24.290.953,30 złotych licząc według kursu średniego NBP aktualnego na dzień sporządzenia niniejszego aktu (...)".

Przelewów za ww. nieruchomość kontrahent dokonał bezpośrednio z Hiszpanii w walucie EURO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z postanowieniami aktu notarialnego prawidłowym będzie wystawienie faktury w PLN.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura dokumentująca sprzedaż nieruchomości powinna zostać wyrażona w PLN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W prawie polskim obowiązuje zasada walutowości wyrażona w art. 358 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z nią, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, zobowiązania pieniężne na obszarze Polski mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim. Wyjątki od tej zasady zawiera ustawa z 18 grudnia 1998 r. - Prawo dewizowe, której przepisy regulują zasady zaciągania zobowiązań pieniężnych oraz dokonywania płatności w ramach obrotu dewizowego.

Należy jednak podkreślić, że przepisy tej ustawy nie uchylają zasady walutowości w całości, a jedynie przewidują sytuacje, w których art. 358 k.c. nie ma zastosowania.

Za nierezydenta (podmiot zagraniczny) uznaje się obecnie nie tylko osobę lub podmiot mający miejsce zamieszkania (siedzibę) poza granicami Polski, ale także krajowe oddziały i przedstawicielstwa osób i podmiotów, które nie mają miejsca zamieszkania (siedziby) w kraju. Rezydentami z kolei są osoby lub podmioty, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce. Za rezydentów uznaje się również spółki mające w Polsce swoją siedzibę, chociażby całość udziałów w nich miały podmioty zagraniczne.

Umowy pomiędzy rezydentem a nierezydentem są stosownie do przepisów prawa dewizowego klasyfikowane jako "obrót dewizowy z zagranicą" (art. 2 ust. 1 pkt 10 lit. a) i pkt 12 pd), a w obrocie dewizowym z zagranicą zobowiązania pieniężne mogą być wyrażone w walucie polskiej lub w walutach wymienialnych (art. 13 ust. 1 pd). Art. 13 pd stanowi wyraźny wyjątek od zasady walutowości przewidzianej w art. 358 k.c. Oznacza on, że zasada walutowości nie znajduje zastosowania do umów zawieranych między rezydentem a nierezydentem. W tych umowach dopuszczalne jest ustalenie ceny lub wynagrodzenia bądź innej płatności z nich wynikającej (np. kary umownej) w walucie obcej. Niezbędne jest przy tym, aby taka waluta obca była walutą wymienialną. Aktualny wykaz walut wymienialnych zawiera zarządzenie Prezesa Narodowego Banku Polskiego z 7 grudnia 2001 r. (M.P. z 2001 r. Nr 45, poz. 738). Wykaz obejmuje waluty, które polscy przedsiębiorcy najczęściej stosują w obrocie zagranicznym, tj. euro, dolary amerykańskie, funty brytyjskie czy franki szwajcarskie. Jeżeli umowa będzie wyrażała zobowiązanie w wymienialnej walucie obcej, to normą jest również dokonanie płatności w tej samej walucie obcej (art. 13 ust. 2 pd). Zapłata nie musi być dokonana w gotówce - może mieć postać przelewu bankowego, czeku lub innego instrumentu finansowego pełniącego funkcję płatniczą, opiewającego na kwotę wyrażoną w takiej walucie obcej. Nie wyklucza to możliwości, aby strony umowy ustaliły, że płatność - po przeliczeniu według określonego kursu - nastąpi w innej walucie wymienialnej lub w złotych polskich.

W szczególności strony mogą ustalić, że osobie uprawnionej do otrzymania zapłaty przysługuje wybór waluty płatności (przy czym dłużnik powinien wówczas dokładnie rozważyć, czy taki zapis nie będzie dla niego niekorzystny ze względu na różnice kursowe). Uprawnienie do wyboru alternatywnej waluty płatności jest zgodne z zasadą swobody umów (art. 353¹ k.c.). Na obszarze Polski dopuszczalne jest stosowanie klauzul waloryzacyjnych, czyli wyrażanie płatności w złotych polskich, ale według wartości określonego miernika, np. ceny złota, indeksu giełdowego lub notowanych na giełdzie papierów wartościowych, a także kursu innej waluty.

Istnieje pogląd, że rezydenci działający w kraju mogą wyrażać zobowiązania pieniężne w jakiejkolwiek walucie obcej, w tym również w walucie niewymienialnej - na zasadzie wyjątku od art. 358 k.c. Ma to wynikać z art. 5 ust. 2 pd, który stanowi, iż rezydenci i nierezydenci mogą dokonywać obrotu dewizowego z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w przepisach pd. Ograniczeniem takiej swobody byłby wyłącznie obowiązek uzyskania zezwolenia dewizowego na dokonywanie płatności w walutach obcych między rezydentami, z wyłączeniem płatności między osobami fizycznymi niezwiązanych z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą albo wykonywanym wolnym zawodem (art. 9 pkt 9 pd). Według takiego poglądu, bez ograniczenia wynikającego z art. 358 k.c. dopuszczalna byłaby przykładowo sprzedaż nieruchomości między osobami fizycznymi z ceną wyrażoną w euro.

Poddanie umowy prawu obcemu jest dopuszczalne wtedy, gdy wybrane prawo pozostaje w związku z zobowiązaniem (np. gdy jest to prawo państwa, w którym ma siedzibę sąd rozstrzygający spory pomiędzy stronami umowy) oraz jeżeli umowa nie dotyczy nieruchomości położonej w Polsce. Obrót nieruchomościami w kraju w transakcjach pomiędzy rezydentem i nierezydentem podlega odrębnym ograniczeniom w szczególności z ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 1933 r. Nr 24, poz. 202 z późn. zm.).

W razie uzyskania zezwolenia administracyjnego na zakup nieruchomości - cena kupna i sprzedaży powinna być wyrażona i płatna, zgodnie z art. 13.1 i 13.2 Prawa dewizowego, wyłącznie w krajowych środkach płatniczych lub w walutach wymienialnych.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. W myśl art. 106 ust. 12 w/cyt ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, sposób przeliczania kwot wykazywanych na fakturach, jeżeli na fakturach wykazywane są kwoty w walutach obcych, z uwzględnieniem przepisów w zakresie określania momentu powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z § 37 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiana w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. W przypadku gdy na dzień wystawienia faktury bieżący kurs średni waluty obcej nie został wyliczony i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony - § 37 ust. 2 ww. rozporządzenia. § 37 ust. 3 w/cyt rozporządzenia mówi, że w przypadku nie wystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio. Zgodnie z § 37 ust. 4 w/cyt rozporządzenia przepisy ust. 1 - 3 stosuje się odpowiednio do przeliczania kwot wykazywanych na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli dokumentują one czynności, które u podatnika stanowią: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca lub import usług.

W myśl uregulowań przepisu § 9 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798), kwoty podatku wskazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Przepisy prawa podatkowego innych unormowań w zakresie wystawiania faktur, nie zawierają.

W przypadku kontraktów zawartych w EURO wykonawca krajowy wystawia fakturę podając kwotę netto w EURO i PLN (wg średniego kursu NBP z dnia wystawienia faktury), a podatek VAT jedynie w PLN. A zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz ww. przepisy, stwierdzić należy iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB1/415-237/08-2/TS z dnia 8 maja 2008 r. wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie różnic kursowych związanych z dokonana transakcją sprzedaży nieruchomości, pozostawiono bez rozpatrzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.