IP-PP2-443-101/08-2/AS - Sposób wyliczania podatku należnego wykazywanego na paragonach i fakturach.

"(...) Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa VAT"), podatnicy podatku VAT są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy VAT, podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. W takiej sytuacji podatnicy zobowiązani są wystawić paragon. Na podstawie art. 106 ust. 8 ustawy VAT minister właściwy do spraw finansów publicznych został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać, oraz sposobu i okresu ich przechowywania.

Na mocy ww. przepisu, dnia 25 maja 2005 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: "rozporządzenie VAT"). Zgodnie z § 9 ust. 3 rozporządzenia VAT, sprzedawca może określić w fakturze również kwoty podatku dotyczące wartości sprzedaży poszczególnych towarów i usług wykazanych w tej fakturze; w tym przypadku łączna kwota podatku może być ustalona w wyniku podsumowania jednostkowych kwot podatku.

Na podstawie § 20 pkt 5 rozporządzenia VAT, za fakturę (...) uznaje się również rachunki wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur. Opisaną regulację dotyczącą ustalania łącznej kwoty podatku VAT stosuje się zatem także do paragonów, stanowiących rachunki dokumentujące sprzedaż na rzecz osób fizycznych dokonywaną za pośrednictwem kas rejestrujących. Z powyższego wynika zatem, że zasada określona w § 9 ust. 3 rozporządzenia VAT znajduje zastosowanie zarówno do transakcji dokumentowanych paragonami, jak i przy pomocy faktur. Spółka jest zatem uprawniona do zastosowania regulacji określonej w § 9 ust. 3 rozporządzenia VAT w odniesieniu do sprzedaży dokumentowanej paragonami lub fakturami. Regulacja umożliwiająca określanie kwoty podatku VAT w wyniku podsumowania jednostkowych kwot podatku pozostaje niezmienna od początku obowiązywania w Polsce podatku VAT. W pełni aktualne pozostaje zatem pismo Ministerstwa Finansów z dnia 24 kwietnia 1994 r. (nr PP3-8224-944/95/EO), które potwierdza, że gdy podatnik określa w fakturze kwoty podatku dotyczące wartości sprzedaży poszczególnych pozycji (wierszy) faktury kwota podatku należnego będzie wynikać z podsumowania kwot określonych w poszczególnych pozycjach (wierszach). Pismo to potwierdza zatem stanowisko Spółki przedstawione w niniejszym wniosku.

Zdaniem Spółki, pod pojęciem "poszczególny towar" należy, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy VAT w zw. z art. 155 Kodeksu cywilnego, rozumieć oznaczoną co do tożsamości lub co do gatunku rzecz ruchomą (ewentualnie energię, budynek, budowlę lub ich części) będącą przedmiotem jednej transakcji podlegającej opodatkowaniu - jednej umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Spółką a klientem. "Poszczególnym towarem" będzie zatem pojedyncza rzecz ruchoma o określonej, indywidualnej cenie. W przypadku rzeczy, której cena uzależniona jest od jednostek miary, "poszczególnym towarem" będzie wydzielona przez klienta ilość rzeczy. W takim przypadku ceną za "poszczególny towar" będzie iloczyn ceny za jednostkę miary oraz wybrana przez klienta ilość rzeczy. Biorąc powyższe pod uwagę, w oparciu o przepis § 9 ust. 3 rozporządzenia VAT, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku sprzedaży w ramach jednej transakcji większej ilości artykułów, kwoty podatku VAT mogą być wyliczane w odniesieniu do poszczególnych artykułów wykazanych na paragonie (fakturze) dokumentującym tą transakcję, a łączna kwota podatku VAT może być ustalana w wyniku podsumowania jednostkowych kwot podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe. (...)"