IP-PB3-423-62/08-2/MS - Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do samodzielnych środków trwałych urządzeń technicznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2007 r. (data wpływu 27 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do samodzielnych środków trwałych wymienionych we wniosku urządzeń technicznych a oprogramowania nabytego wraz z licencją do wartości niematerialnych i prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do samodzielnych środków wymienionych we wniosku urządzeń technicznych trwałych a oprogramowania nabytego wraz z licencją do wartości niematerialnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zlecił inwestorowi zastępczemu wybudowanie Centrum E.R (CER). Inwestycja ta została zakończona i oddana w stanie gotowym do używania "pod klucz". Zgodnie z umową płatność za wykonanie prac była dokonywana ryczałtowo. Do opłacanych ryczałtowo faktur podłączono specyfikację, gdzie wydzielono następujące obiekty:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Wnioskodawca jednocześnie wyjaśnia, iż:

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z uwagami szczegółowymi do grupy I Klasyfikacji Środków Trwałych /KŚT/ stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych /KŚT/ (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), wynika, że do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stale, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. Natomiast z uwag szczegółowych do grupy 6 wynika, że za odrębny obiekt zaliczony do tejże grupy uważa się samodzielne maszyny, aparaty, agregaty, zespoły techniczne itp., które w klasyfikacji środków trwałych określa się jako urządzenia techniczne. Natomiast w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT" środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są nabyte lub wytworzone we własnym zakresie:

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2002 r. (I SA/Łd 506/01), w którym stwierdzono, że "Urządzenia i środki trwale to maszyny i urządzenia, a nie zespoły maszyn lub urządzeń, czy ciągi technologiczne, składające się z wielu maszyn czy urządzeń. Ustalając więc wartość początkową należy brać pod uwagę cenę nabycia poszczególnych maszyn i urządzeń, a nie ich zespołów zgrupowanych w ciągi technologiczne. Kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania odnosi się do danej maszyny czy danego urządzenia, a nic oznacza kompletności i zdatności do użytku wszystkich maszyn i urządzeń tworzących określony ciąg technologiczny. Tak więc "okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z innymi, nie oznaczą że - bez tych innych maszyn czy urządzeń - jest niekompletna lub niezdarna do użytku. O niekompletności lub o niezdatności do użytku danej maszyny (urządzenia) można byłoby mówić wtedy. gdyby np. brakowało w niej jakiegoś elementu lub maszyna ta byłaby niesprawna np. z powodu uszkodzenia czy wyeksploatowania."

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że wymienione w pytaniach obiekty nie spełniają definicji części składowej rzeczy określonej w art. 47 Kodeksu cywilnego. Za część składową rzeczy mogą zostać uznane takie elementy, które nie mogą być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Przedsiębiorstwa, urządzenia o których mowa we wniosku należy kwalifikować jako odrębne środki trwale. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania ich za cześć składową instalacji z którą współpracują. Urządzenia te nie są trwale zamontowane w konstrukcję budynku, są kompletne, ich okres użytkowania przekracza rok. Przy czym należy zauważyć, że okres przydatność tych urządzeń do wykorzystania jest krótszy od okresu przydatności do użytkowania sieci.

Wnioskodawca zauważa, że powyższe stanowisko potwierdzają również organy podatkowe i przywołuje np.:

Zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, iż obiekty inwentarzowe wymienione w stanie faktycznym tj. np. klimatyzatory, piece, kotły, urządzenia informatyczne wypełniają wszelkie przesłanki pozwalające je zakwalifikować jako odrębne środki trwałe.

W ocenie Przedsiębiorstwa, w odniesieniu do oprogramowania specjalistycznego należy stwierdzić, że skoro nie stanowi ono oprogramowania podstawowego umożliwiającego uruchomienie i funkcjonowanie komputem to brak jest podstaw prawnych do uznania, że wartość tego oprogramowania zwiększa wartość środka trwałego jakim jest komputer. Oznacza to, że zakup programu specjalistycznego wraz z licencją na jego używanie, którego wartość przekracza 3.500 zł należy zaliczyć do wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać amortyzacji wg stawki przewidzianej dla niej. Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowisku wyrażonym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrocławiu w postanowieniu z dnia 8 listopada 2006 r. znak: PD I 415/1/105/06.

W świetle stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Stosowanie do art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Do rozstrzygnięcia, czy konkretny składnik majątku może być uznany za odrębny środek trwały należy posłużyć się klasyfikacją środków trwałych (KŚT) zawartą w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Przepisy podatkowe nie regulują samej kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych grup KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Zgodnie z uwagami do Grupy 1 KŚT "Budynki i lokale" do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych itp.

Natomiast z objaśnień do grupy 6 KŚT "Urządzenia techniczne" wynika, iż grupa ta obejmuje m.in. urządzenia telewizyjne i radiotechniczne, jak np.: urządzenia nadawcze i odbiorcze radia i telewizji, urządzenia elektroakustyczne, transmisji przewodowej i bezprzewodowej, urządzenia sygnalizacyjne i alarmowe; urządzenia telefoniczne; urządzenia elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające. Z uwag szczegółowych do grupy 6 wynika, że za odrębny obiekt uważa samodzielne maszyny, aparaty, agregaty, zespoły techniczne itp., które w klasyfikacji środków trwałych określa się jako urządzenia techniczne. W skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą - o ile występują - fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie.

Jak wynika z przedstawionego stanu prawnego, co do zasady, jeżeli przewody sieci są umieszczone (zainstalowane, wbudowane) trwale w ścianach budynku, to koszt ich instalacji powinien zwiększać wartość początkową budynku.

Dokonując oceny opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, składnikami niewyodrębnionymi ewidencyjnie, a przypisanymi do budynku będą także wbudowane na stałe w konstrukcję budynku:

Jednocześnie, Klasyfikacja Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencyjną przyjmuje pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. W przypadku zespołów komputerowych (rodzaj 491) przyjęto, że obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w odrębne jednostki. Rodzaj 491 obejmuje maszyny i urządzenia do wprowadzenia, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych lub analogowych, na ogół elektroniczne, określane jako komputery, minikomputer i mikrokomputery oraz urządzenia do przekazywania danych na odległość.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, wszystkie wymienione w nim urządzenia techniczne, tj. komputery służące jako centrala telefoniczna lub jako serwery dla systemu dostępu, radiole stanowiące zestawy elektroakustyczne, centrale wentylacyjne i centrale klimatyzacyjne, piece i kotły oraz agregaty sprężarkowe stanowią kompletne i zdatne do użytku urządzenia niezwiązane na stałe z budynkiem, które można zdemontować bez uszkadzania budynku i sieci. W świetle powyższego, wszystkie wymienione powyżej obiekty inwentarzowe mogą być amortyzowane jako odrębne środki trwałe.

Natomiast wszystkie instalacje strukturalne (sieci kabli strukturalnych: komputerowych, telefonicznych, rozprowadzających sygnał radiowy oraz zespoły przewodów dot. wentylacji, klimatyzacji, rozprowadzenia ciepła oraz sprężonego powietrza) są wbudowane na stałe w konstrukcję budynku i stanowią wyposażenie budynku. W konsekwencji zwiększają wartość początkową budynku.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych licencje są zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych i podlegają amortyzacji, jeżeli są użytkowane dłużej niż rok. Okres amortyzacji licencji nie może być krótszy niż 24 miesiące (art. 16m ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.). Licencje na programy komputerowe nie powiększają wartości początkowej komputera. Zawsze są odrębnym składnikiem majątkowym.

W konsekwencji, w zakresie oprogramowania specjalistycznego zakupionego wraz z licencją, którego okres użytkowania przewidziany jest na dłużej niż 12 miesięcy to należy stwierdzić, że jest to wartość niematerialna i prawna, która podlega amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.