ILPP5/4512-1-80/16-5/IP - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) oraz pismem z dnia 20 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji pn. " (...)" - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji pn. " (...)". Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 maja 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest właścicielem składowiska odpadów w miejscowości A. Działalność na składowisku odpadów realizowana była (w przeszłości) przez zakład budżetowy Gminy o nazwie B, który generował sprzedaż.

Przedmiotowa działalność wynika z odrębnych przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, która została uchylona na mocy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21, z późn. zm.) oraz z przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo o ochronie środowiska (Dz. U. z 2013 r. poz. 1232, z późn. zm.).

Gmina zrealizowała inwestycję i poniosła wydatki związane z rekultywacją składowiska odpadów komunalnych położonego na działkach gminy w latach 2010-2014. W związku ze zrealizowaną inwestycją nie były i nie będą zawierane umowy cywilnoprawne, o których mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). W zakresie zrealizowanej inwestycji Gmina nie jest podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (art. 15 ust. 6 ustawy), gdyż podlega odrębnym przepisom prawa. Od wystawianych faktur Gmina nie odliczyła i nie będzie odliczać podatku naliczonego w składanych deklaracjach VAT-7.

Zezwolenie na zamknięcie składowiska odpadów (wraz z kolejnymi zmianami) wydane decyzją Marszałka Województwa wyznaczyło termin do 30 czerwca 2014 r. Zarządzeniem nr (...) Burmistrza wraz ze zmianą powierzono C (100% udziałów Gminy) wykonanie rekultywacji składowiska odpadów komunalnych w A. Na tej podstawie Gmina zawarła umowę wykonawczą z dnia 1 grudnia 2010 r. z C.

Wnioskodawca wskazał też, że przy realizacji inwestycji pn. " (...)" Gmina nie posiada prawa do odliczania podatku naliczonego, gdyż powstałe składniki majątkowe tej inwestycji nie będą miały związku ze sprzedażą opodatkowaną, nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności w celu uzyskiwania przychodu.

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 20 maja 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że składowisko odpadów komunalnych w A. nie było wykorzystywane do czynności opodatkowanych przez B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Gminy, że nie ma ona możliwości odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących towarów i usług związanych z realizacją inwestycji pn. " (...)".

Zdaniem Wnioskodawcy, przy zrealizowanej inwestycji pn. " (...)", Gmina nie posiada prawa do odliczania podatku naliczonego, gdyż powstałe składniki majątkowe tej inwestycji nie będą miały związku ze sprzedażą opodatkowaną, nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności w celu uzyskiwania przychodu. Gmina uważa, że powyższe okoliczności nie pozwalają na odliczenie podatku naliczonego z faktur dotyczących towarów i usług związanych z realizacją inwestycji pn. " (...)".

Artykuł 15 ust. 6 ustawy o VAT wyłącza z kategorii podatników organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem jednak czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Jakkolwiek powyższa norma jest wynikiem implementacji do polskiego porządku prawnego art. 13 Dyrektywy VAT, to jednak sposób określenia wyłączenia przewidziany w polskich przepisach różni się nieco od zawartego w regulacjach wspólnotowych. Zgodnie bowiem z art. 13 Dyrektywy: "Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, "są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji". Jak wynika z powyższego, polski ustawodawca przyjął założenie, że z zakłóceniem konkurencji będziemy mieli do czynienia w każdym przypadku, kiedy podmiot publiczny będzie podejmował działania na podstawie umów cywilnoprawnych. W rzeczywistości gospodarczej założenie to nie zawsze się potwierdza. Tak jest właśnie w przypadku, którego dotyczy niniejszy wniosek.

Podsumowując, ograniczenie zakresu wyłączenia przewidziane w polskich przepisach jest szersze, niż wynika to wprost z regulacji unijnych. W przypadku - jak w niniejszej sprawie - gdy regulacje dyrektywy są korzystniejsze niż wynikające z wadliwej implementacji regulacji krajowej, jeżeli przepis wspólnotowy jest dostatecznie jasny i precyzyjny oraz bezwarunkowy, jednostka samorządu terytorialnego może wywieść konsekwencje podatkowe swoich działań bezpośrednio z odpowiednich przepisów dyrektywy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest właścicielem składowiska odpadów. Działalność na składowisku odpadów realizowana była (w przeszłości) przez zakład budżetowy Gminy, który generował sprzedaż. Przedmiotowa działalność wynika z odrębnych przepisów. Składowisko odpadów komunalnych nie było wykorzystywane do czynności opodatkowanych przez B. W latach 2010-2014 Gmina zrealizowała inwestycję pn. " (...)" i poniosła wydatki związane z tą rekultywacją składowiska odpadów komunalnych położonego na działkach Gminy. Wnioskodawca przy realizacji ww. inwestycji nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż powstałe składniki majątkowe tej inwestycji nie miały mieć związku ze sprzedażą opodatkowaną oraz nie miały być wykorzystywane do wykonywania czynności w celu uzyskania przychodu. W zakresie zrealizowanej inwestycji Gmina nie jest podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W związku ze zrealizowaną inwestycją nie były i nie będą zawierane umowy cywilnoprawne. Od wystawianych faktur Gmina nie odliczyła i nie będzie odliczać podatku naliczonego w składanych deklaracjach VAT-7. Termin na zamknięcie składowiska odpadów wyznaczono do 30 czerwca 2014 r., a wykonanie rekultywacji powierzono C (100% udziałów Gminy).

Na tle powyższego Wnioskodawca wniósł o potwierdzenie, czy prawidłowe jest stanowisko zgodnie z którym nie ma on możliwości odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących towarów i usług związanych z realizacją inwestycji pn. " (...)".

Celem rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy wydatki związane z rekultywacją składowiska będą dokonywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT, działającego w odniesieniu do tej czynności w charakterze podatnika, a jeśli tak, to czy mają one związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) dalej: "Dyrektywa 2006/112/WE" - zgodnie z którym - krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ichz kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego, takie jak np. powiaty, gminy, są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dokonując wykładni powołanych wyżej przepisów art. 15 ust. 6 ustawy i art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE należy rozgraniczyć sferę imperium, która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług od sfery dominium, w której stosownie do wskazanych wyżej przepisów, organy powinny być traktowane jak podatnicy tego podatku. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Powyższy przepis nie jest samodzielną podstawą do określenia, kiedy organ władzy publicznej bądź obsługujący ten organ urząd jest podatnikiem VAT. Nie można go bowiem interpretować w oderwaniu od wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy definicji podatnika jako podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu ust. 2 tego artykułu, przy czym działalność ta musi być wykonywana samodzielnie - we własnym imieniu i na własny rachunek.

W tym miejscu należy przywołać art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446), zgodnie z którym gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). Zadania własne obejmują m.in. sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej - uregulowano w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2016 r. poz. 573, z późn. zm.).

W oparciu o art. 2 ww. ustawy, gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego, w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego. Do realizacji zadań w zakresie gospodarki komunalnej jednostki samorządu terytorialnego mogą również tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także mogą przystępować do takich spółek (art. 9 ust. 1 powołanej wyżej ustawy).

W świetle powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zakres aktywności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego należy interpretować w perspektywie ogólnej zasady, tj. że ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że w ocenie tut. Organu, każde działanie podejmowane przez jednostki w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu jednostek, a dotyczące mienia gminnego (w tym również nieruchomości gminnych) należy uznać za działanie publiczne, służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Z cytowanych przepisów o samorządzie gminnym wynika, że Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Do zadań własnych należy między innymi utrzymanie wysypisk i unieszkodliwianie odpadów komunalnych.

Z opisu sprawy wynika, że w przeszłości składowisko odpadów wykorzystywane było przez B, jednakże nie było ono wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Również efekty inwestycji polegającej na rekultywacji składowiska odpadów - jak wskazał Wnioskodawca - nie będą miały w żaden sposób związku ze sprzedażą opodatkowaną, nie będą wykorzystane do wykonywania czynności w celu uzyskania przychodu.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe w kontekście rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wydatki, które Gmina ponosiła w związku z rekultywacją składowiska odpadów są kosztem ponoszonym przez Gminę w związku z wykonywaniem jej zadań własnych nałożonych na Gminę na podstawie przepisów ustawy o gospodarce komunalnej oraz o samorządzie gminnym, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, czyli w związku z wykonywaniem czynności o charakterze publicznoprawnym i tym samym pozostają poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Są one bowiem realizowane przez Gminę poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Gmina realizując te czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z całokształtu działań Wnioskodawcy związanych z zakupionymi towarami i usługami wynika, że Gmina nie nabywała ich w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym dokonując zakupów nie działała w charakterze podatnika podatku VAT.

Wobec powyższego, skoro Wnioskodawca w odniesieniu do ponoszonych wydatków związanych z rekultywacją składowiska odpadów nie występował w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, to tym samym w związku z prowadzonymi działaniami nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Reasumując, w okolicznościach analizowanej sprawy, Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji polegającej na rekultywacji składowiska odpadów.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku należy również zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.