ILPP5/4512-1-52/16-4/WB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2016 r. (data wpływu 25 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży działki nr 180/22 - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży działki nr 180/22. Wniosek uzupełniono w dniu 29 marca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest czynnym podatnikiem VAT. W najbliższej przyszłości planowana jest sprzedaż przez Gminę w drodze bezprzetargowej, w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 782, z późn. zm.), prawa własności nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków Miasta jako działka nr 180/22, AM 10 o powierzchni 228 m².

Przedmiotowa działka nie może zostać zagospodarowana jako odrębna nieruchomość. Stanowi ona bowiem funkcjonalną całość z nieruchomością sąsiednią. Przyszłymi nabywcami działki nr 180/22 będą współwłaściciele sąsiedniej nieruchomości zabudowanej. Na części przeznaczonej do sprzedaży działki znajduje się zabudowany kostką betonową wjazd do garażu podziemnego budynku mieszkalnego, część ogrodzenia tej posesji, utwardzone (ubita ziemia) miejsca postojowe oraz teren zielony. Nakłady na budowę obiektów budowlanych i zagospodarowanie zieleni ponieśli z własnych środków przyszli nabywcy działki nr 180/2. Ww. nieruchomość znajduje się w obszarze miasta, dla którego nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla tej działki decyzji o warunkach zabudowy.

W celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, zarządzeniem Prezydenta z dnia 29 września 2015 r. działka nr 180/22 przeznaczona została do sprzedaży, w drodze bezprzetargowej, w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 782, z późn. zm.). W tym celu, Gmina wydzieliła z działki nr 180/5, AM 10, o powierzchni 387 m², przedmiotową działkę nr 180/22 o pow. 228 m². W umowie sprzedaży przedmiotem transakcji będzie grunt wraz z naniesieniami: budowlą (podjazd stanowiący funkcjonalną część garażu podziemnego budynku) oraz fragmentem urządzenia budowlanego (część ogrodzenia posesji), terenem zielonym i miejscami postojowymi (utwardzona ziemia). Jednakże z uwagi na to, że ww. obiekty budowlane oraz tereny zielone stanowią funkcjonalną całość posesji będącej własnością przyszłych nabywców, sprzedaż gruntu nastąpi bez rozliczeń finansowych dotyczących nakładów poniesionych na ich wybudowanie.

W piśmie z dnia 17 marca 2016 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowany wskazał, że:

Ad 1. Działka nr 180/22 powstała z wydzielenia działki nr 180/5. Nieruchomość oznaczoną jako działka nr 180/5, AM-10, Gmina nabyła na własność decyzją stwierdzającą nabycie z mocy prawa, nieodpłatnie, mienia komunalnego: decyzja Wojewody z 5 marca 1993 r.

Z uwagi na opisany tryb nabycia należy stwierdzić, że Gminie z tytułu nabycia nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ad 2. Gmina w dniu 2 lutego 2015 r. oddała w dzierżawę, przyszłym nabywcom - współwłaścicielom nieruchomości, część działki nr 180/5 o pow. 55 m², która aktualnie stanowi działkę nr 180/22 - będącą przedmiotem planowanej umowy sprzedaży. Wobec tego, w dzierżawie pozostaje wyłącznie część działki nr 180/22 o pow. 55 m², z przeznaczeniem na dojazd i dojście do nieruchomości sąsiedniej.

Dzierżawa jest opodatkowana podatkiem VAT w stawce podstawowej, aktualnie 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa działki nr 180/22 będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ustawa wprowadza definicję dostawy, przez którą należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze powyższą definicję, niewątpliwie przedmiotowa działka nie spełnia definicji terenu budowlanego, nie jest bowiem objęta zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Na podstawie natomiast art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest natomiast wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 k.c.). Na podstawie natomiast art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przepis ten należy interpretować łącznie z art. 191 k.c., na podstawie którego własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Należy wskazać również, że na podstawie art. 151 k.c., jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo, że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze.

Tak więc co do zasady budynek wzniesiony na gruncie stanowił będzie część składową gruntu, a co za tym idzie będzie on własnością właściciela gruntu. Zasada ta nie ma jednakże zastosowania w sytuacji, gdy budynek został wzniesiony z przekroczeniem granic gruntu, wówczas budynek (wraz z jego częściami składowymi) stanowi własność właściciela gruntu, na którym znajduje się większa jego część (postanowienie SN z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06). Należy także podkreślić, że przedmiotem zbycia będzie jedynie grunt, bez fragmentów infrastruktury budynku, które stanowią już własność nabywcy. W związku z czym, przedmiotem dostawy, a więc przeniesienia prawa do rozporządzenia jak właściciel, będzie jedynie grunt. W ocenie Gminy fakt, że na nieruchomości znajdują się fragmenty infrastruktury ściśle związanej z budynkiem położonym na sąsiedniej działce, nie może oznaczać, że przedmiotem sprzedaży będzie grunt zabudowany, ponieważ taka interpretacja nie byłaby zgodna z rzeczywistym przebiegiem i ekonomicznym sensem transakcji gospodarczej. Skoro bowiem przedmiotem dostawy nie będzie fragment infrastruktury budynku, fakt, że jest on posadowiony na gruncie nie może wpływać na zakres opodatkowania podatkiem VAT.

Należy zwrócić również uwagę na fakt, że celem transakcji jest dokonanie dostawy gruntu tak aby polepszyć warunki zagospodarowania nieruchomości sąsiedniej. W tym celu, Gmina wydzieliła z działki nr 180/5, AM 10, o powierzchni 387 m², przedmiotową działkę nr 180/22 o pow. 228 m². Tak więc ekonomicznym celem transakcji jest doprowadzenie do stanu, w którym właściciele budynku (domu jednorodzinnego) posadowionego na działce sąsiedniej będą również właścicielami gruntu, na którym znajduje się fragment infrastruktury stanowiącej część składową budynku (wjazd do garażu podziemnego i fragment ogrodzenia posesji). Należy także podkreślić, że określając przedmiot opodatkowania należy mieć na uwadze ekonomiczny sens transakcji jaki ma ona dla stron.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Gminy, przedmiotowa transakcja korzystać będzie ze zwolnienia od opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, jako dostawa terenu niezabudowanego, innego niż budowlany.

Wnioskodawca wskazuje, że w podobnej sprawie pozytywne rozstrzygnięcie wydał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 740/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznacza się, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zwolnienie od podatku, o którym mowa w przywołanym przepisie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Jeżeli dla dostawy gruntu nie zostaną spełnione przesłanki do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Gmina) jest czynnym podatnikiem VAT. W najbliższej przyszłości Gmina planuje sprzedaż - w drodze bezprzetargowej, w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - prawa własności nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 180/22, AM 10, o powierzchni 228 m², wydzielonej z działki nr 180/5 w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej. Na działce będącej przedmiotem transakcji znajdują się: budowla (zabudowany kostką betonową wjazd do garażu podziemnego budynku mieszkalnego, usytuowanego na nieruchomości przyległej), część ogrodzenia przedmiotowej posesji (fragment urządzenia budowlanego), teren zielony i miejsca postojowe (utwardzona ziemia). Nakłady na budowę obiektów budowlanych i zagospodarowanie zieleni ponieśli z własnych środków przyszli nabywcy - będący współwłaścicielami sąsiedniej nieruchomości zabudowanej. Z uwagi na to, że ww. obiekty budowlane oraz tereny zielone stanowią funkcjonalną całość posesji przyległej - będącej własnością przyszłych nabywców - sprzedaż gruntu nastąpi bez rozliczeń finansowych dotyczących nakładów poniesionych na ich wybudowanie. Nieruchomość oznaczoną jako działka nr 180/5 Gmina nabyła na własność decyzją stwierdzającą nabycie z mocy prawa, nieodpłatnie, mienia komunalnego: decyzja Wojewody z 5 marca 1993 r. Gminie z tytułu nabycia nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Gmina w dniu 2 lutego 2015 r. oddała w dzierżawę, przyszłym nabywcom - współwłaścicielom nieruchomości, część działki nr 180/5 o pow. 55 m², która aktualnie stanowi działkę nr 180/22 - będącą przedmiotem planowanej umowy sprzedaży. W dzierżawie pozostaje wyłącznie część działki nr 180/22 o pow. 55 m², z przeznaczeniem na dojazd i dojście do nieruchomości sąsiedniej. Dzierżawa jest opodatkowana podatkiem VAT w stawce podstawowej 23%.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy przy - dokonywanej w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami - sprzedaży działki o nr 180/22, będzie miał prawo do zastosowania zwolnienia od podatku, w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy wykluczyć, że nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży jest gruntem zabudowanym lub terenem budowlanym.

Aby bowiem skorzystać ze zwolnienia od podatku w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj.:

Z opisu sprawy wynika, że na przedmiotowej działce znajdują się naniesienia: budowla (podjazd stanowiący funkcjonalną część garażu podziemnego budynku usytuowanego na sąsiedniej działce) oraz fragmentem urządzenia budowlanego (część ogrodzenia posesji).

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "obiekt budowlany". W tym zakresie należy odnieść się do przepisów art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290).

W myśl art. 3 pkt 1 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W myśl art. 3 pkt 3 cyt. ustawy - przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Natomiast art. 3 pkt 9 powołanej ustawy wskazuje, że przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Według art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit ("własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową").

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 k.c., jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze. Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać - w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 k.c. - przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 k.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06).

W tym miejscu należy nadmienić, że przywołany wyżej przepis art. 151 k.c nie będzie miał jednak odniesienia do analizowanej sprawy bowiem posadowiona na przedmiotowej działce budowla, tj. zabudowany kostką betonową wjazd do garażu podziemnego, nie została wzniesiona z przekroczeniem granic gruntu. Ww. budowla - jak wskazał Wnioskodawca - stanowi funkcjonalną część garażu podziemnego budynku posadowionego na przyległej działce, a nie część składową tego budynku. Wobec powyższego stwierdzić należy, że ww. budowla jest związaną co prawda funkcjonalnie z budynkiem posadowionym na sąsiedniej działce - ale nie stanowi części składowej tego budynku, a niezależną budowlę posadowioną na odrębnej nieruchomości.

W analizowanej sprawie istotne jest to, że ww. obiekt budowlany posadowiony na działce mającej być przedmiotem sprzedaży, został wzniesiony ze środków własnych nabywców (obecnych dzierżawców) nieruchomości oraz, że pomiędzy zbywcą a nabywcami nieruchomości nie nastąpi rozliczenie nakładów.

Należy bowiem zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Biorąc zatem pod uwagę treść przywołanego art. 7 ust. 1 ustawy, w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że skoro przyszli nabywcy "wytworzyli" towar, jakim niewątpliwie jest ww. obiekt i uczynili to z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowego towaru, chociaż przeniesie jego własność - dokonując dostawy gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę gruntu formalnie przejdzie prawo własności naniesień z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest ww. budowla.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie przedmiotem sprzedaży będzie wyłącznie grunt. Z uwagi jednak na fakt, że działka zabudowana jest wzniesioną przez przyszłych nabywców budowlą, gruntu tego nie można uznać za teren niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tym samym w odniesieniu do dostawy przedmiotowej działki nie będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że przedmiotowy grunt nie jest objęty zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została w odniesieniu do niego wydania decyzja o warunkach zabudowy, zatem nieruchomości ta, co do zasady, spełnia - zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy - definicję terenu budowlanego. Definicja terenów budowlanych odnosi się bowiem tylko do gruntów niezabudowanych, a w analizowanym przypadku przedmiotem sprzedaży - ze względu na istnienie zabudowy w postaci budowli - będzie grunt zabudowany, choć - jak wyjaśniono wyżej - dostawa nie będzie obejmowała budowli.

W odniesieniu do ww. dostawy nieruchomości - Wnioskodawca nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z opisu sprawy wynika bowiem, że nieruchomość była przedmiotem opodatkowanej VAT usługi dzierżawy. Powyższe oznacza, że nieruchomość ta nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, tym samym nie są spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku, o których mowa w ww. przepisie.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy sprzedaż opisanej we wniosku działki nr 180/22 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że ww. nieruchomość jest zabudowana budowlą (wjazd do garażu podziemnego znajdującego się pod budynkiem na sąsiedniej działce) i choć budowla nie będzie przedmiotem dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, sprzedaż działki stanowić będzie zbycie terenu zabudowanego. Planowana transakcja nie będzie również zwolniona od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nieruchomość nie była bowiem przez Wnioskodawcę wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów +prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.