ILPP5/4512-1-193/16-2/IP - VAT w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest właścicielem następujących nieruchomości:

1. Nieruchomość nr 1 - Lokal mieszkalny, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o., następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Od zakupu tej nieruchomości Spółka A. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT (transakcja była zwolniona od tego podatku). Transakcja połączenia Spółek (w dniu 30 października 2001 r.), na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o. również nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość poniesione przez A. nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Spółka B. nie ponosiła już nakładów. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (siedziba) i w takiej formie wykorzystywana jest od nabycia (4 grudnia 1998 r.) do nadal.

2. Nieruchomość nr 2 - Garaż nr 13, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o. następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Wpłaty dokonane do dnia 10 lipca 1998 r. w związku z obowiązującą ówcześnie interpretacją objęte były stawką VAT 0%. Tylko ostatnia mała płatność za garaże w wys. 794,00 zł netto, była opodatkowana VAT 22%, tj. 174,68 zł. Wynikało to z otrzymania przez dewelopera interpretacji zmieniającej stawkę na garaże z 0% na 22% z terminem obowiązywania od chwili otrzymania pisma. Spółka A. dokonała odliczenia 174,68 zł łącznie za garaże nr 13 i nr 17. Transakcja połączenia Spółek, na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o., nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone (ani przez A. ani przez B.). Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana jest od nabycia (4 grudnia 1998 r.) do nadal.

3. Nieruchomość nr 3 - Garaż nr 17, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o. następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Wpłaty dokonane do dnia 10 lipca 1998 r. w związku z obowiązującą ówcześnie interpretacją objęte były stawką VAT 0%. Tylko ostatnia mała płatność za garaże w wys. 794,00 zł netto, była opodatkowana VAT 22%, tj. 174,68 zł. Wynikało to z otrzymania przez dewelopera interpretacji zmieniającej stawkę na garaże z 0% na 22% z terminem obowiązywania od chwili otrzymania pisma. Spółka A. dokonała odliczenia 174.68 zł łącznie za garaże nr 13 i nr 17. Transakcja połączenia Spółek, na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o. nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone (ani przez A. ani przez B.). Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana była od nabycia 4 grudnia 1998 r. do listopada 2001 r. Od listopada 2001 r. garaż jest do nadal wynajmowany a najem jest objęty podatkiem VAT (22% / 23%).

4. Nieruchomość nr 4 - Lokal mieszkalny, nabyty w dniu 30 września 2002 r. przez B. sp. z o.o. od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Od zakupu tej nieruchomości Spółka B. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu tego lokalu. Lokal był cały czas wynajmowany na cele mieszkalne począwszy od stycznia 2003 r. Wystawiane były faktury VAT, ale ze względu na cel wynajmu kwota czynszu była zwolniona od VAT.

5. Nieruchomość nr 5 - Garaż nr 18, nabyty w dniu 30 września 2002 r. przez B. sp. z o.o. od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Od zakupu tej nieruchomości Spółka B. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana była od nabycia w dniu 30 września 2002 r. do lutego 2005 r. Od lutego 2005 r. garaż jest do nadal wynajmowany a najem jest objęty podatkiem VAT (22% / 23%).

6. Nieruchomość nr 6 - Lokal użytkowy, nabyty w dniu 10 lipca 2001 r. - oprócz aktu notarialnego otrzymano rachunek za grunt (bez podatku VAT) oraz fakturę za lokal (z podatkiem VAT 22%). Przy nabyciu odliczono cały podatek VAT od nabycia lokalu. Nakłady na nieruchomość nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu tego lokalu. Lokal był przez cały czas wynajmowany (i nadal jest) a wynajem obciążony był i jest podatkiem VAT wg stawki podstawowej (22% / 23%).

Obecnie Spółka zamierza zbyć wymienione nieruchomości i nabrała wątpliwości w zakresie właściwych stawek podatku VAT w odniesieniu do poszczególnych nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż nieruchomości będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług, czy też będzie temu podatkowi podlegać, a jeśli tak, to wg jakich stawek?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie wszystkich wymienionych nieruchomości podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: u.p.t.u.), gdyż zbycie tych nieruchomości nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim ani też pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż dwa lata. Zdaniem Spółki pierwsze zasiedlenie nastąpiło najpóźniej w dniu nabycia przez Spółkę i przekazania do użytkowania - a zatem odpowiednio w 1998 r., 2001 r. i 2002 r. Przez pierwsze zasiedlenie należ rozumieć bowiem oddanie budynku lub budowli do faktycznego użytkowania po wybudowaniu lub przebudowie/renowacji. Oddaniu nie musi towarzyszyć dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji dojdzie do pierwszego zasiedlenia budynku lub budowli, gdy podatnik wykorzystuje nieruchomości w prowadzonej działalności gospodarczej. Gdy od momentu nabycia do momentu sprzedaży nieruchomości minie okres dłuższy niż dwa lata to sprzedaż takiej nieruchomości w każdym przypadku może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

Wynika to z następującej analizy obowiązujących przepisów.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie, stosownie do art. 2 pkt 14 u.p.t.u., rozumie się natomiast oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Tak ukształtowane pojęcie pierwszego zasiedlenia w kontekście zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. oznacza, że z pierwszym zasiedleniem na gruncie tych przepisów mamy do czynienia wówczas, gdy dany obiekt budowlany (budynek bądź budowla) zostanie:

* oddany do użytkowania,

* w wykonaniu czynności opodatkowanych,

* ich pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po jego wybudowaniu bądź kwalifikowanym ulepszeniu (gdy wydatki na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu).

Zwolnienie dostawy budynków i budowli z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112. Zgodnie z tym przepisem państwa członkowskie zwalniają (jest to zatem zwolnienie obligatoryjne) dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit.a.

W art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112 mowa jest o dostawie budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu przed pierwszym zasiedleniem. Warto zauważyć, że sam art. 12 dotyczy możliwości uznania przez państwa członkowskie za podatnika podmiotów, które okazjonalnie dokonują transakcji związanej z działalnością gospodarczą.

Norma prawna, na gruncie której zwolniono transakcje nieruchomościowe do podatku VAT brzmi zatem następująco (czytając art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112 łącznie z art. 135 ust. 1 lit. j): państwa członkowskie są zobowiązane zwolnić dostawy budynków lub części budynków oraz związanego z nimi gruntu, o ile tylko dostawa ta następuje przed pierwszym zasiedleniem.

Należy zauważyć, że w samym art. 12 w ust. 2 Dyrektywy 2006/112 stwierdza się, że państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem". Jednocześnie zaznaczono, że państwa członkowskie mogą zastosować kryterium inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między data ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Co istotne, te elementy art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112 pozostają jednak bez znaczenia prawnego dla kształtu i zakresu zwolnienia dostawy budynków i budowli od VAT. Artykuł 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112 odwołuje się bowiem jedynie do art. 12 ust. 1 lit. a (a nie do całego art. 12), a ponadto odwołanie się do tego przepisu służy wyłącznie wskazaniu rodzaju (kategorii) transakcji, które nie podlegają zwolnieniu podatkowemu. Jak już wspomniano art. 135 ust. 1 lit. j stanowi o zwolnieniu transakcji nieruchomościowych innych niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112. uprawnienie do określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia do przebudowy budynków oraz do zastosowania innych kryteriów niż kryteria pierwszego zasiedlenia (np. okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że nie przekracza on dwóch lat) dotyczą zatem wyłącznie normy prawnej (tj. są jej elementem) z art. 12 - tj. uprawnienia do poszerzenia zakresu podmiotowego opodatkowania VAT o osoby dokonujące transakcji okazjonalnych.

Samo pojęcie pierwszego zasiedlenia, kluczowe dla zakresu zwolnienia podatkowego z art. 135 ust. 1 lit. j nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie 2006/112. Nie oznacza to jednak, że państwo członkowskie ma prawo do ustanowienia własnej definicji tego terminu w prawie krajowym. Konieczne jest bowiem wypracowanie wspólnego i jednolitego (autonomicznego - w obrębie państw członkowskich UE) rozumienia pojęcia pierwszego zasiedlenia. Chodzi o to, aby uniknąć rozbieżności terminologicznych, które mogłyby doprowadzić do zakłócenia mechanizmów funkcjonowania wspólnego rynku i wspólnego systemu VAT w Unii Europejskiej.

Stąd zakres znaczeniowy pojęcia "pierwsze zasiedlenie" powinien być ustalony w oparciu o systematykę Dyrektywy 2006/112 oraz kontekst i cele zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit.j. Dyrektywy 2006/112, nie definiując pojęcia pierwszego zasiedlenia, nie wprowadza również żadnych dodatkowych wymogów, których spełnienie warunkowałoby uznanie, że dany budynek podlegał pierwszemu zasiedleniu. Pomocne w ustaleniu znaczenia pojęcia pierwszego zasiedlenia na gruncie prawa unijnego może być także odwołanie się do angielskiej i francuskiej wersji językowej Dyrektywy. Posługują się one terminem "occupation", który powinien być tłumaczony tu jako "zajęcie" czy "objęcie w posiadanie".

Zakres znaczeniowy terminu "pierwsze zasiedlenie" wyznacza również cel zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit.j. W przepisie tym chodzi o zwolnienie dostawy starych, czy używanych (już użytkowanych) budynków (po zakończeniu procesu produkcyjnego - tj. po ich wybudowaniu). Pojęcie pierwszego zasiedlenia powinno być zatem rozumiane jako pierwsze zajęcie budynku, pierwsze przyjęcie do używania budynku.

W konsekwencji należy uznać, że polski ustawodawca zawęził rozumienie pierwszego zasiedlenia w stosunku do znaczenia, jakie temu pojęciu nadaje Dyrektywa 2006/112 - do czego Polska nie była uprawniona. Stąd, w celu zapewnienia efektywności prawu unijnemu konieczne jest pominięcie tej części definicji pierwszego zasiedlenia, ustanowionej w art. 2 pkt 14 u.p.t.u., która stanowi o warunku oddania do użytkowania "w wykonaniu czynności opodatkowanych".

Na konieczność prounijnej wykładni art. 2 pkt 14 u.p.t.u. i sprzeczność tego przepisu z Dyrektywą 2006/112 zwraca się uwagę w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych. W szczególności należy zwrócić tu uwagę na wyrok NSA z 30 października 2014 r. (I FSK 1545/13) oraz z 14 maja 2015 r. (I FSK 382/14). W tym ostatnim orzeczeniu Sąd wyraził pogląd, zgodnie z którym pojęcie pierwszego zasiedlenia posiada własne, autonomiczne znaczenie na gruncie wspólnego systemu VAT, a państwa członkowskie nie są uprawnione do ustanowienia własnego rozumienia tego terminu. Sąd stwierdził przy tym, że poprzez wprowadzenie szczegółowych przesłanek zwolnienia z VAT dostawy budynków i budowli polski ustawodawca naruszył art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112. Oznacza to, że zarówno sądy administracyjne jak i organy podatkowe, w celu zapewnienia efektywności prawu unijnemu zobligowane są do dokonania prounijnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 2 pkt 14 u.p.t.u.

NSA, oceniając funkcjonowanie w polskich przepisach wymogu oddania do użytkowania obiektu budowlanego pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w wykonaniu czynności opodatkowanych uznał, że "warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku".

Ten tok rozumowania pozwolił Sądowi na uznanie, że w sytuacji, w której podatnik, który wybudował budynek i następnie użytkował go w części na własne potrzeby, doszło do pierwszego zasiedlenia tego budynku w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.t.u. interpretowanego w świetle wykładni prounijnej.

Oczywiście powyższe dotyczy również ewentualnego nabycia budynku i używania na potrzeby własne i zdaniem Spółki powyższe ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

Stanowisko takie zgodne jest z aktualnie obowiązującymi przepisami. Przykładowo, w interpretacji z dnia 14 kwietnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/4512-873/15-3/S/RD) uznał, że dostawa nieruchomości (budynków, budowli lub ich części w tym wyodrębnionych lokali) będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdy planowana sprzedaż będzie dokonywana po upływie co najmniej dwóch lat prowadzenia w danej nieruchomości działalności gospodarczej licząc od wybudowania lub dokonania kwalifikowanego ulepszenia. Tym samym w odniesieniu do przedmiotowych nieruchomości wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej (w części zwolnionej i w części opodatkowanej) doszło do pierwszego zasiedlenia i do momentu sprzedaży nieruchomości minie okres dłuższy niż dwa lata.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 15 kwietnia 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-179/16-3/JŻ) uznał, że w przypadku Budynków B10, B11, B19 do pierwszego zasiedlenia doszło w momencie zajęcia budynku (używania w prowadzonej działalności gospodarczej) przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę, natomiast w przypadku Budynku B9 pierwsze zasiedlenie nastąpiło w momencie zajęcia Budynku (używania) po dokonanym ulepszeniu, którego wartość wydatków przekroczyła 30% wartości początkowej Budynku. Zatem, planowana dostawa tych obiektów nastąpi po pierwszym zasiedleniu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy oraz od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu planowanej sprzedaży Budynków upłynie okres dłuższy niż 2 lata. W związku z tym, dostawa Budynków znajdujących się na nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dodatkowo wskazać można również interpretację z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-141/16-5/RD, z dnia 25 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-51/16-4/WH, z dnia 10 maja 2016 r., sygn. 1061-IPTPP3.4512.53.2016.3.BM.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, planowane zbycie wszystkich wymienionych nieruchomości korzystać będzie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

Z ostrożności Spółka podaje, że w przypadku gdyby tut. Organ nie zgodził się z powyższym stanowiskiem, to zwolnienie od podatku w stosunku do:

* nieruchomości nr 1 - przysługuje, zdaniem Spółki, zwolnienie od podatku na podstawie innego przepisu, a mianowicie art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u., ponieważ przy nabyciu nieruchomości nie służyło Spółce prawo do odliczenia podatku a nakłady nie przekroczyły 30% wartości początkowej tej nieruchomości,

* nieruchomości nr 2 - jako jedyna sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu stawką podstawową 23%,

* nieruchomości nr 3 - w razie uznania przez tut. Organ, że pierwsze zasiedlenie nie nastąpiło w dniu nabycia przez Spółkę i oddania do używania na potrzeby własne Spółki, to należałoby uznać, że pierwsze zasiedlenie nastąpiło w dniu przeznaczenia nieruchomości na wynajem i objęcia tego wynajmu podatkiem VAT ("w ramach czynności opodatkowanych"), a zatem od listopada 2001 r. W takim przypadku zbycie tej nieruchomości podlega zwolnieniu nadal na tej samej podstawie prawnej, tj. art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., a tylko moment pierwszego zasiedlenia nastąpił w innym okresie, przy czym nadal od tego momentu do zbycia upłynie ponad 2 lata,

* nieruchomości nr 4 - przysługuje, zdaniem Spółki, zwolnienie od podatku na podstawie innego przepisu, a mianowicie art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u., ponieważ przy nabyciu nieruchomości nie służyło Spółce prawo do odliczenia podatku a nakłady nie przekroczyły 30% wartości początkowej tej nieruchomości,

* nieruchomości nr 5 - w razie uznania przez tut. Organ, że pierwsze zasiedlenie nie nastąpiło w dniu nabycia przez Spółkę i oddania do używania na potrzeby własne Spółki, to należałoby uznać, że pierwsze zasiedlenie nastąpiło w dniu przeznaczenia nieruchomość na wynajem i objęcia tego wynajmu podatkiem VAT ("w ramach czynności opodatkowanych"), a zatem od lutego 2005 r. W takim przypadku zbycie tej nieruchomości podlega zwolnieniu nadal na tej samej podstawie prawnej, tj. art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., a tylko moment pierwszego zasiedlenia nastąpił w innym okresie, przy czym nadal od tego momentu do zbycia upłynie ponad 2 lata,

* nieruchomości nr 6 - ten lokal od razu po nabyciu został wynajęty na cele niemieszkalne i objęty podatkiem VAT wg stawki podstawowej. Tym samym nawet w przypadku różnej oceny prawidłowości implementacji dyrektywy jego pierwsze zasiedlenie nastąpiło w momencie przekazania do wynajmu (objętego podstawową stawką VAT), tj. od września 2001 r. Tym samym zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. zachowuje swoją aktualność.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest właścicielem następujących nieruchomości:

1. Nieruchomość nr 1 - Lokal mieszkalny, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o., następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Od zakupu tej nieruchomości Spółka A. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT (transakcja była zwolniona od tego podatku). Transakcja połączenia Spółek (w dniu 30 października 2001 r.) na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o. również nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość poniesione przez A. nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Spółka B. nie ponosiła już nakładów. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (siedziba) i w takiej formie wykorzystywana jest od nabycia (4 grudnia 1998 r.) do nadal.

2. Nieruchomość nr 2 - Garaż nr 13, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o., następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Wpłaty dokonane do dnia 10 lipca 1998 r. w związku z obowiązującą ówcześnie interpretacją objęte były stawką VAT 0%. Tylko ostatnia mała płatność za garaże w wys. 794,00 zł netto, była opodatkowana VAT 22%, tj. 174,68 zł. Wynikało to z otrzymania przez dewelopera interpretacji zmieniającej stawkę na garaże z 0% na 22% z terminem obowiązywania od chwili otrzymania pisma. Spółka A. dokonała odliczenia 174,68 zł łącznie za garaże nr 13 i nr 17. Transakcja połączenia Spółek, na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o., nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone (ani przez A. ani przez B.). Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana jest od nabycia (4 grudnia 1998 r.) do nadal.

3. Nieruchomość nr 3 - Garaż nr 17, nabyty w dniu 4 grudnia 1998 r. - nieruchomość ta została zakupiona jeszcze przez Spółkę A. sp. z o.o. następnie przejęty przez B. sp. z o.o. na skutek połączenia obu Spółek. Wpłaty dokonane do dnia 10 lipca 1998 r. w związku z obowiązującą ówcześnie interpretacją objęte były stawką VAT 0%. Tylko ostatnia mała płatność za garaże w wys. 794,00 zł netto, była opodatkowana VAT 22%, tj. 174,68 zł. Wynikało to z otrzymania przez dewelopera interpretacji zmieniającej stawkę na garaże z 0% na 22% z terminem obowiązywania od chwili otrzymania pisma. Spółka A. dokonała odliczenia 174.68 zł łącznie za garaże nr 13 i nr 17. Transakcja połączenia Spółek, na skutek której nieruchomość przejęła Spółka B. sp. z o.o. nie podlegała podatkowi VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone (ani przez A. ani przez B.). Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana była od nabycia 4 grudnia 1998 r. do listopada 2001 r. Od listopada 2001 r. garaż jest do nadal wynajmowany a najem jest objęty podatkiem VAT (22% / 23%).

4. Nieruchomość nr 4 - Lokal mieszkalny, nabyty w dniu 30 września 2002 r. przez B. sp. z o.o. od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Od zakupu tej nieruchomości Spółka B. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu tego lokalu. Lokal był cały czas wynajmowany na cele mieszkalne począwszy od stycznia 2003 r. Wystawiane były faktury VAT, ale ze względu na cel wynajmu kwota czynszu była zwolniona od VAT.

5. Nieruchomość nr 5 - Garaż nr 18, nabyty w dniu 30 września 2002 r. przez B. sp. z o.o. od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Od zakupu tej nieruchomości Spółka B. sp. z o.o. nie odliczyła podatku VAT. Nakłady na nieruchomość nie były nigdy ponoszone. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia w niej działalności Spółki (magazyn) i w takiej formie wykorzystywana była od nabycia w dniu 30 września 2002 r. do lutego 2005 r. Od lutego 2005 r. garaż jest do nadal wynajmowany a najem jest objęty podatkiem VAT (22% / 23%).

6. Nieruchomość nr 6 - Lokal użytkowy, nabyty w dniu 10 lipca 2001 r. - oprócz aktu notarialnego otrzymano rachunek za grunt (bez podatku VAT) oraz fakturę za lokal (z podatkiem VAT 22%). Przy nabyciu odliczono cały podatek VAT od nabycia lokalu. Nakłady na nieruchomość nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Nieruchomość nabyto w celu prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu tego lokalu. Lokal był przez cały czas wynajmowany (i nadal jest) a wynajem obciążony był i jest podatkiem VAT wg stawki podstawowej (22% / 23%).

Obecnie Spółka zamierza zbyć wymienione nieruchomości i nabrała wątpliwości w zakresie właściwych stawek podatku VAT w odniesieniu do poszczególnych nieruchomości.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy planowana sprzedaż ww. nieruchomości będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług, czy też będzie temu podatkowi podlegać, a jeśli tak, to wg jakich stawek.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że " (...) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu".

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystania ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku również dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy to należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa należy wskazać, że kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Jak wynika z opisu sprawy, wszystkie nieruchomości mające być przedmiotem sprzedaży, po ich nabyciu przez Wnioskodawcę, zostały oddane do użytkowania. W odniesieniu do niektórych z ww. nieruchomości nie były ponoszone nakłady na ulepszenie (dotyczy to nieruchomości nr 2, 3, 4 i 5) lub takie nakłady były poniesione, ale nie przekroczyły one 30% wartości początkowej nieruchomości (nieruchomość nr 1 i 6).

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia - w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE - należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie ww. nieruchomości. Powyższe wynika z faktu, że nieruchomości te były użytkowane przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto od pierwszego zasiedlenia nieruchomości do ich dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata. W konsekwencji powyższego, planowana sprzedaż nieruchomości będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w tym konkretnym przypadku, bez znaczenia dla przyjętego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że tylko kilka nieruchomości było przedmiotem opodatkowanej VAT usługi najmu. Jak wyjaśniono bowiem wyżej, "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Jak wynika z opisu sprawy, nieruchomości były używane zarówno przez poprzedniczkę prawną Wnioskodawcy, jak i przez samego Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nastąpiło zatem ich pierwsze zasiedlenie w rozumieniu jak wyżej. Zaznaczyć jednak należy, że powyższa kwestia przedstawiałaby się inaczej, w sytuacji gdyby nieruchomości zostały ulepszone, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej obiektów. Wówczas bowiem, kwestia oddania nieruchomości po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu (np. w najem), miałaby istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie. W analizowanym przypadku ulepszenie nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - jak wskazał Wnioskodawca - nie miało miejsca lub miało miejsce, ale poniesione nakłady nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości, zatem nie jest istotne, że tylko część nieruchomości była przedmiotem najmu.

W związku z tym, że dostawa przedmiotowych nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że ponieważ dostawa nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata, planowana przez Spółkę sprzedaż wskazanych we wniosku nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ze zwolnienia od podatku od towarów i usług - na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy - korzystać będzie również dostawa gruntu, z którym związane są ww. nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że zbycie wszystkich wymienionych nieruchomości podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek Zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z tym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zgodnie natomiast z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.