ILPP5/4512-1-174/15-6/PG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego przez podatnika z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego przez podatnika z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi od 2008 r. działalność gospodarczą m.in. w zakresie realizacji projektów budowlanych, kupna i sprzedaży nieruchomości, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Działając jako osoba fizyczna, a nie przedsiębiorca, tj. nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej:

Następnie:

Podatnik od 2008 r. prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pierwszą z ww. umów deweloperskich podatnik zawarł celem przyszłego nabycia określonego w niej lokalu. Drugą i trzecią z ww. umów deweloperskich podatnik zawarł celem przyszłego zbycia wynikających z tych umów praw i obowiązków.

Jednocześnie w piśmie z dnia 4 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.) będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, że pierwszą z umów deweloperskich zawarł celem przyszłego nabycia określonego w niej lokalu celem jego wykorzystania do celów prywatnych (żeby w nim zamieszkać).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskany przez podatnika z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich (tekst jedn.: umów o wybudowanie i wyodrębnienie lokalu oraz przeniesienia prawa własności tego lokalu) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód uzyskany przez podatnika z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, bliżej opisanych w art. 5a-14 ww. ustawy, do których nie zalicza się zbycie praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenia innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Powyższe oznacza, że zgodnie z ustawą, usługi o charakterze nieodpłatnym, jako niemieszczące się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług co do zasady nie podlegają opodatkowaniu. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów - w art. 7 ust. 2 oraz w przypadku świadczenia usług - w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zatem z powołanych wyżej regulacji zawartych w art. 7 i 8 ustawy wynika, że pojęcie świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast "działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega - na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE - odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów bądź świadczenie usług (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Ponadto należy zauważyć, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem może być zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, zawarcie umów najmu tych nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania danej czynności (dostawy towarów lub świadczenia usług) jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Przyjęcie, że dany podmiot dokonując dostawy towarów lub świadcząc usługi (w tym polegające np. na przeniesieniu praw i wartości niematerialnych) działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem takiej aktywności określonej osoby, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabywanie określonych towarów lub praw w celu ich dalszej odsprzedaży, odpowiednie działania marketingowe, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie tego rodzaju usług bądź usług o podobnym charakterze itp. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca - zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług - prowadzi od 2008 r. działalność gospodarczą m.in. w zakresie realizacji projektów budowlanych, kupna i sprzedaży nieruchomości, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Działając jako osoba fizyczna, a nie przedsiębiorca, tj. nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej:

Następnie:

Pierwszą z ww. umów deweloperskich podatnik zawarł celem przyszłego nabycia określonego w niej lokalu. Drugą i trzecią z ww. umów deweloperskich podatnik zawarł celem przyszłego zbycia wynikających z tych umów praw i obowiązków. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że pierwszą z umów deweloperskich zawarł celem przyszłego nabycia określonego w niej lokalu celem jego wykorzystania do celów prywatnych (żeby w nim zamieszkać).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowany ma wątpliwości, czy przychód uzyskany przez niego z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich (tekst jedn.: umów o wybudowanie i wyodrębnienie lokalu oraz przeniesienia prawa własności tego lokalu) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy cesja praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT wymienioną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tzn., czy jest to usługa bądź dostawa towarów.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że umowa cesji praw i obowiązków wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy i w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Bowiem z przedstawionych okoliczności wynika, że przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy przedwstępnej przez Wnioskodawcę na rzecz innego podmiotu będzie świadczeniem, za które cedent (tutaj Zainteresowany) otrzyma ustalone przez strony wynagrodzenie (świadczenie pieniężne). Pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą zaistnieje zatem więź i charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowić będzie świadczenie usług za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Zainteresowany podejmie bowiem określone działania, za które otrzyma wynagrodzenie. Z kolei nabywca stanie się niewątpliwie beneficjentem tej czynności - będzie bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym.

W konsekwencji zapłatę przez nabywcę na rzecz Wnioskodawcy odpowiedniego świadczenia pieniężnego należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Zainteresowanego usługę.

Zatem teraz należy ustalić, czy dokonując cesji praw i obowiązków wynikających z umów deweloperskich, Wnioskodawca działał jako podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, czy też są to czynności w ramach zarządu majątkiem prywatnym, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (są wyłączone spod działania ustawy).

Jak wskazał Zainteresowany pierwsza z ww. umów deweloperskich została zawarta celem przyszłego nabycia określonego w niej lokalu z zamiarem jego wykorzystania do celów prywatnych (żeby w nim zamieszkać). Drugą i trzecią z ww. umów deweloperskich Wnioskodawca zawarł celem przyszłego zbycia wynikających z tych umów praw i obowiązków.

W niniejszej sprawie - zdaniem tut. Organu - Zainteresowany dokonując cesji (przeniesienia) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 27 maja 2011 r. (pierwsza z umów deweloperskich) nie działał jako podatnik podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, bowiem jak wskazał umowa ta została zawarta z deweloperem w celu nabycia określonego w niej lokalu celem jego wykorzystania do celów prywatnych (żeby w nim zamieszkać). Co istotne w sprawie, z opisu zawartego we wniosku nie wynika aby Wnioskodawca poniósł dodatkowe nakłady w celu sprzedaży tego prawa i podjął aktywność przypisywaną podmiotom profesjonalnie zajmującym się obrotem takimi prawami. Zatem w tym przypadku dochodzi do sprzedaży majątku osobistego niezwiązanego z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast w stosunku do pozostałych (drugiej i trzeciej) zawartych przez Wnioskodawcę umów deweloperskich stwierdzić należy, że dokonując cesji praw i obowiązków z nich wynikających Zainteresowany działał jako podatnik podatku VAT. Bowiem z opisu sprawy wyraźnie wynika, że umowy te zostały zawarte celem przyszłego zbycia wynikających z tych umów praw i obowiązków. Zatem, już w momencie zawarcia tych umów z deweloperem Wnioskodawca miał zamiar ich dalszej odsprzedaży, były one zwarte w celach handlowych.

Należy przy tym zauważyć - co istotne w sprawie - że Wnioskodawca profesjonalnie zajmuje się obrotem nieruchomościami - jak wskazano bowiem w opisie sprawy od 2008 r. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości oraz pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że dokonując przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich na rzecz podmiotów trzecich Zainteresowany działał w charakterze handlowca, który dokonał odsprzedaży praw do lokali mieszkalnych, które stanowiły dla Wnioskodawcy majątek związany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a nie majątek osobisty.

Należy zauważyć, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN "handel to działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług".

Zgodnie z potocznym znaczeniem pojęcia handlowca - handlowcem jest osoba, która trudni się handlem, tj. nabywa towary i usługi w celu ich odprzedaży.

Ponadto zgodnie z jednoznaczną definicją zawarta w art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność handlowców. Art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów i świadczenie usług, wykonywane za wynagrodzeniem przez podatnika występującego w takim charakterze.

Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht (sygn. C-291/92) stwierdził, że w przypadku sprzedaży przez podatnika majątku, który był przeznaczony choćby w części na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową) i którą to część traktował jako majątek osobisty realizujący cele prywatne, to w odniesieniu do sprzedaży tej części majątku nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. TSUE uznał, że brak jest regulacji prawnej uniemożliwiającej podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych/osobistych. TSUE wskazał też jednak, że majątek prywatny to taki, który jest przez cały okres jego posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych.

Tak więc w przedmiotowej sprawie niewątpliwie Wnioskodawca działał w charakterze handlowca - tj. jako podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem prawami i obowiązkami wynikającymi z przedwstępnych umów deweloperskich na rzecz podmiotów trzecich.

Mając zatem na uwadze całokształt przywołanego stanu prawnego jak i opis sprawy należy uznać, że Zainteresowany zachował się dla tych transakcji jak podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem wartościami niematerialnymi (prawami) polegającymi na przeniesieniu (cesji) praw i obowiązków wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę przedwstępnych umów deweloperskich na rzecz podmiotów trzecich, gdyż jak już wskazano wyżej Wnioskodawca na moment zawarcia tych umów miał na celu ich dalszą odsprzedaż. Zatem zawarte umowy (druga i trzecia) stanowiły dla Wnioskodawcy przedmiot handlu.

Czyli, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą - handlową, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że odpłatne przeniesienia (cesja) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich na rzecz podmiotów trzecich stanowiło działalność gospodarczą, a Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego dokonane przez Wnioskodawcę przeniesienia (cesja) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich na rzecz podmiotów trzecich podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, przychód uzyskany przez Zainteresowanego z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z pierwszej zawartej umowy deweloperskiej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, natomiast przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z drugiej i trzeciej zawartej umowy deweloperskiej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe rozstrzygnięcie i oceniając całościowo stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Informuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Zaznaczenia wymaga zatem, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze zdarzeniem opisanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ wskazuje ponadto, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast pozostała część wniosku dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych została załatwiona odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.