ILPP5/4512-1-146/16-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2016 r. (data wpływu do: Izby Skarbowej w Poznaniu 17 maja 2016 r., Biura KIP w Lesznie 18 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 1 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy wnioskodawca jest podatnikiem VAT w związku z wynajmem budynku użytkowego i tym samym, czy obowiązany jest opodatkować tę czynność podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy wnioskodawca jest podatnikiem VAT w związku z wynajmem budynku użytkowego i tym samym, czy obowiązany jest opodatkować tę czynność podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 1 lipca 2016 r.) o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która od 2010 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie systemów zabezpieczeń mienia i osób. Jednym z dodatkowych zakresów prowadzonej przez niego działalności, są usługi sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Działalności w grupowaniu 55.20.Z - tj. Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zarejestrował się jako czynny podatnik VAT. Przychody uzyskiwane z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są przez Wnioskodawcę rozliczane przy zastosowaniu podatku liniowego (tekst jedn.: wykazywane w deklaracji PIT-36L).

Wnioskodawca jest właścicielem poniższych nieruchomości:

Umowy wynajmu nieruchomości wskazanych w pkt 1 i 2, 3 które są składnikami prowadzonej działalności, Wnioskodawca zawiera w ramach prowadzonej działalności, a przychody z tego tytułu rozlicza i wykazuje w deklaracji rocznej PIT-36L, stosując przepisy dotyczące tzw. podatku liniowego. W odniesieniu do powyższego wynajmu Wnioskodawca co do zasady wystawia najemcom faktury VAT.

W odniesieniu do nieruchomości wskazanej w pkt 4 powyżej, Wnioskodawca zawarł umowy wynajmu jako osoba prywatna poza prowadzoną działalnością, a osiągane z tego tytułu przychody opodatkowywał ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5% i rozlicza w deklaracji PIT-28. Budynek użytkowy jest obecnie wynajmowany na rzecz dwóch spółek, które są powiązane z Wnioskodawcą w rozumieniu przepisów ustawy o PIT.

W związku z przeprowadzoną u Wnioskodawcy kontrolą podatkową, wyżej wskazany sposób opodatkowania wynajmu budynku użytkowego został zakwestionowany, przy czym organ podatkowy nie wskazał okoliczności uzasadniających uznanie tego wynajmu za świadczenie realizowane w ramach działalności gospodarczej (kontrola zakończyła się wydaniem protokołu z kontroli podatkowej, który doręczono 20 stycznia 2016 r.). Ze względu na ryzyko ewentualnych odsetek odpowiedzialności karno-skarbowej, mimo że Wnioskodawca nie zgadza się z ustaleniami kontroli skorygował deklarację PIT zgodnie z zaleceniami kontroli i odpowiednio skorygował deklaracje VAT uwzględniając przychód z najmu budynku użytkowego jako przychód uzyskiwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie zgadza się z powyższym stanowiskiem, w związku z czym poniżej prezentuje swoją argumentację przemawiającą za możliwością zastosowania ryczałtu od przychodów w odniesieniu do wynajmu budynku użytkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie przedstawionego stanu sprawy, Wnioskodawca w związku z wynajmem budynku użytkowego, działa jako podatnik VAT i tym samym ma obowiązek opodatkować powyższą transakcję podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wynajmem budynku użytkowego nie działa on jako podatnik VAT i tym samym nie ma on obowiązku opodatkować przedmiotowej transakcji podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi: "odpłatna dostawa towarów, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju". Na gruncie przepisów o VAT, najem stanowi świadczenie usług i tym samym co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług.

Przez podatników, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się:

"osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności".

Na gruncie przepisów o VAT działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

"obejmuje (...) wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".

Jak wskazuje się w doktrynie podatkowej, definicja działalności gospodarczej ujęta w ustawie o VAT ma:

"charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Aczkolwiek ustawa nie wyraża tego wprost, przyjąć należy, że działalnością gospodarczą jest w zasadzie tylko ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności" (A. Bartosiewcz, Komentarz do ustawy o VAT, wyd. XI).

Podobne stanowisko prezentuje również orzecznictwo sądów administracyjnych, przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 kwietnia 2012 r., o sygn. akt I FSK 890/11, gdzie stwierdzono że:

"istotne dla ustalenia czy jest podatnikiem podatku od towarów usług jest stwierdzenie czy czynność, która ma być opodatkowana stanowi działalność charakteryzującą się cechami typowymi dla czynności związanej z działalnością profesjonalisty - handlowca, czy też jest czynnością podejmowaną w ramach zwykłego wykonywania prawa własności wobec prywatnego majątku".

Niezależnie od tego, że ustawa o VAT zawiera odrębną definicję działalności gospodarczej niż ustawa o PIT, na gruncie wyżej wskazanego stanowiska doktryny i orzecznictwa o kwalifikacji najmu jako realizowanego w ramach działalności gospodarczej przesądza czy działalność jest wykonywana przez wynajmującego w ramach działalności profesjonalnej. W konsekwencji również na gruncie VAT zastosowanie mają wskazane powyżej w uzasadnieniu stanowiska na gruncie PIT argumenty, o nieprofesjonalnym świadczeniu wynajmu opisanego w stanie sprawy. W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy wynajem budynku użytkowego w sposób opisany w stanie sprawy, nie ma cech działalności profesjonalnej, a w konsekwencji aktywność ta nie powinna być kwalifikowana jako działalność gospodarcza na gruncie przepisów o VAT.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowa transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w konsekwencji przedmiotowa sprzedaż nie powinna być dokumentowana fakturą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Jedną z generalnych zasad na gruncie podatku od towarów i usług jest bowiem to, że czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy wykonane są przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tut. Organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, polegającej na wykorzystaniu towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która od 2010 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie systemów zabezpieczeń mienia i osób. Jednym z dodatkowych zakresów prowadzonej przez niego działalności, są usługi sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Działalności w grupowaniu 55.20.Z - tj. Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zarejestrował się jako czynny podatnik VAT. Przychody uzyskiwane z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są przez Wnioskodawcę rozliczane przy zastosowaniu podatku liniowego (tekst jedn.: wykazywane w deklaracji PIT-36L). Wnioskodawca jest właścicielem poniższych nieruchomości:

Umowy wynajmu nieruchomości wskazanych w pkt 1, 2 i 3 które są składnikami prowadzonej działalności, Wnioskodawca zawiera w ramach prowadzonej działalności, a przychody z tego tytułu rozlicza i wykazuje w deklaracji rocznej PIT-36L, stosując przepisy dotyczące tzw. podatku liniowego. W odniesieniu do powyższego wynajmu Wnioskodawca co do zasady wystawia najemcom faktury VAT. W odniesieniu do nieruchomości wskazanej w pkt 4 powyżej, Wnioskodawca zawarł umowy wynajmu jako osoba prywatna poza prowadzoną działalnością, a osiągane z tego tytułu przychody opodatkowywał ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5% i rozlicza w deklaracji PIT-28. Budynek użytkowy jest obecnie wynajmowany na rzecz dwóch spółek, które są powiązane z Wnioskodawcą w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. W związku z przeprowadzoną u Wnioskodawcy kontrolą podatkową, wyżej wskazany sposób opodatkowania wynajmu budynku użytkowego został zakwestionowany, przy czym organ podatkowy nie wskazał okoliczności uzasadniających uznanie tego wynajmu za świadczenie realizowane w ramach działalności gospodarczej (kontrola zakończyła się wydaniem protokołu z kontroli podatkowej, który doręczono 20 stycznia 2016 r.). Ze względu na ryzyko ewentualnych odsetek odpowiedzialności karno-skarbowej, mimo że Wnioskodawca nie zgadza się z ustaleniami kontroli skorygował deklarację PIT zgodnie z zaleceniami kontroli i odpowiednio skorygował deklaracje VAT uwzględniając przychód z najmu budynku użytkowego jako przychód uzyskiwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące tego, czy na gruncie przedstawionego stanu sprawy w związku z wynajmem budynku użytkowego, działa jako podatnik VAT i tym samym ma obowiązek opodatkować powyższą transakcję podatkiem od towarów i usług.

Z powołanego powyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Podkreślenia wymaga fakt, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W tym miejscu zauważyć należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy prowadzona jest w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji uznać należy, że najem przez Wnioskodawcę nieruchomości w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynajem spełnia bowiem określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, a Zainteresowany oddając nieruchomość na podstawie umowy najmu, działa w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Tak więc także w świetle prawa unijnego Wnioskodawca - w takim kształcie sprawy - zostałby uznany za podatnika podatku VAT.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Zainteresowany w związku z najmem budynku użytkowego opisanego w pkt 4 opisu sprawy, wypełni przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, a czynność ta podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

I tak, w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wskazano, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy wskazać należy, że przytoczony przepis nie ma zastosowania w analizowanej sprawie, gdyż Wnioskodawca nie wynajmuje/nie będzie wynajmować nieruchomości mieszkalnych na cele mieszkaniowe.

Wskazać należy, że ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku dla usługi najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, tj. budynku użytkowego, za które Zainteresowany pobiera/będzie pobierał wynagrodzenie, w związku z czym, usługa ta podlega/będzie podlegać opodatkowaniu wg właściwej stawki podatku VAT.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że Wnioskodawca świadcząc usługi najmu budynku użytkowego działa/będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższą czynność Zainteresowany jest/będzie zobowiązany opodatkować wg właściwej stawki podatku VAT.

Interpretacja dotyczy:

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - nie mogą być rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii dokumentowania usługi najmu.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy wnioskodawca jest podatnikiem VAT w związku z wynajmem budynku użytkowego i tym samym, czy obowiązany jest opodatkować tę czynność podatkiem od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.