ILPP4/4512-1-62/16-2/JN - Opodatkowanie sprzedaży działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2016 r. (data wpływu 2 marzec 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Przedstawiła następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest emerytką. Była rolnikiem. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT i nigdy nie była podatnikiem VAT, nigdy nie była rolnikiem ryczałtowym. Wnioskodawczyni posiada działki o numerach:

* 53/1, 49/4, 49/6, 49/8, 170/62 położone w B.;

* 165, 163, 164, 138/4, 133/2, 134, 142, 136/6, 136/7, 120/16, 120/27, 136/1, 136/2, 137/1, 137/2, 138/3, 148/10, 129 położone w M.;

* 631, 45/5, 6/20, 6/21, 6/22, 6/24, 44/2, 45/6, 45/7, 632, 636/1, 638, położone w P.;

* 359/1, 360, 305/1, 325/4, 309/1, 362/3 położone w S.;

* 17 położona w W.

Wnioskodawczyni działki te zakupiła przed 1999 r. z majątku własnego. Grunt ten (działki ww.) od samego początku jego zakupu oddała nieodpłatnie do uprawy Spółdzielni Rolniczej, nie ma umowy dzierżawy ani też nie ma ona z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych (żadnej zapłaty od Spółdzielni Rolniczej za użytkowanie).

Powyżej wymienione działki są ujęte w planach zagospodarowania powyższych gmin jako działki przemysłowe. Wnioskodawczyni nie poniosła i nie zamierza ponosić żadnych nakładów finansowych w celu przygotowania gruntu do sprzedaży (nie opłotowała tych działek, nie uzbrajała, nie dała ogłoszeń na sprzedaż). Wnioskodawczyni 5-6 lat temu sprzedała 3 działki pochodzące z jej majątku osobistego i pieniądze przeznaczyła na konsumpcję osobistą. Działki powyższe zostały nabyte z majątku własnego i jeśli nastąpi sprzedaż to nastąpi do majątku własnego.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadała pytanie.

Czy sprzedając działki o których mowa we wniosku inwestorom krajowym lub zagranicznym Wnioskodawczyni musi odprowadzić podatek VAT.

Wnioskodawczyni przedstawiła stanowisko własne.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym przypadku nie będzie obowiązywał podatek VAT, ponieważ grunty pochodzą z jej majątku własnego, nie sprzedaje ona płodów rolnych, nie jest rolnikiem ryczałtowym ani nie płaci podatku VAT i sprzedaż następuje do majątku własnego.

Wnioskodawczyni otrzymała interpretację indywidualną z dnia 27 października 2014 r. (której kopię w załączniku przesyła), która potwierdziła iż jej stanowisko jest prawidłowe.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni zamierza wydzierżawić grunty wymienione powyżej i ma zamiar pobierać 200-300 zł dzierżawy za 1 ha w stosunku rocznym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tej sytuacji, w świetle obecnie obowiązujących przepisów przy sprzedaży ww. działek inwestorom krajowym lub zagranicznym, Wnioskodawczyni będzie musiała odprowadzić podatek VAT, czy nadal będzie mogła opierać się na wydanej interpretacji z dnia 27 października 2014 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym przypadku nie będzie obowiązywał podatek VAT, ponieważ grunty pochodzą z jej majątku własnego, nie sprzedaje ona płodów rolnych, nie jest rolnikiem ryczałtowym, ani nie płaci podatku VAT i sprzedaż następuje do majątku własnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, zatem ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Jednak nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Wskazać należy, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Wnioskodawczyni jest emerytką i była rolnikiem. Nie jest podatnikiem VAT i nigdy nim nie była oraz nigdy nie była rolnikiem ryczałtowym. Wnioskodawczyni posiada działki położone w B. (53/1, 49/4, 49/6, 49/8, 170/62), działki położone w M. (165, 163, 164, 138/4, 133/2, 134, 142, 136/6, 136/7, 120/16, 120/27, 136/1, 136/2, 137/1, 137/2, 138/3, 148/10, 129), działki położone w P. (631, 45/5, 6/20, 6/21, 6/22, 6/24, 44/2, 45/6, 45/7, 632, 636/1, 638), działki położone w S. (359/1, 360, 305/1, 325/4, 309/1, 362/3) oraz działkę położoną w W. (17). Powyższe działki Wnioskodawczyni zakupiła przed 1999 r. z majątku własnego. Od momentu zakupu Wnioskodawczyni oddała ww. działki nieodpłatnie do uprawy Spółdzielni Rolniczej. Z tego tytułu nie została zawarta umowa dzierżawy i Wnioskodawczyni nie ma żadnych korzyści majątkowych (żadnej zapłaty od Spółdzielni Rolniczej za użytkowanie). Wnioskodawczyni poinformowała, że wymienione działki są ujęte w planach zagospodarowania powyższych gmin, jako działki przemysłowe. Wnioskodawczyni nie poniosła i nie zamierza ponosić żadnych nakładów finansowych w celu przygotowania gruntu do sprzedaży (nie opłotowała tych działek, nie uzbrajała, nie dała ogłoszeń na sprzedaż). 5-6 lat temu sprzedała 3 działki pochodzące z jej majątku osobistego, a otrzymane pieniądze przeznaczyła na konsumpcję osobistą.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni zamierza wydzierżawić ww. grunty i ma zamiar pobierać 200-300 zł dzierżawy za 1 ha w stosunku rocznym.

W takim stanie rzeczy, wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii, czy z tytułu sprzedaży opisanych powyżej działek, które będzie ona odpłatnie wydzierżawiać, będzie musiała odprowadzić podatek VAT.

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz - art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380).

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, i polega na oddaniu rzeczy do używania przez wydzierżawiającego, zaś świadczenie dzierżawcy polega na płaceniu umówionego czynszu. Tak więc, oddanie w ramach umowy dzierżawy innym podmiotom gruntów, będzie skutkowało uzyskiwaniem korzyści majątkowych po stronie Wnioskodawczyni.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni nie wskazała, aby miała zaprzestać odpłatnie wydzierżawiać grunty i wyłączyć je przed planowaną sprzedażą do majątku prywatnego.

Zatem działanie, które ma być podjęte przez Wnioskodawczynię na nabytych działkach przeznaczonych w planach miejscowych "pod przemysł", tj. odpłatne wydzierżawianie tych gruntów do momentu ich zaplanowanej sprzedaży, wskazuje na obrót mieniem wykorzystywanym uprzednio w prowadzonej działalności gospodarczej a nie na zarządzaniu majątkiem osobistym.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotowe działki, które będą wydzierżawiane przez Wnioskodawczynię, de facto wykorzystywane będą przez nią w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni sprzedając ww. działki, nie będzie dokonywać zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez nią w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zatem także w świetle prawa unijnego Wnioskodawczyni #8210; w takim kształcie sprawy #8210; zostanie uznana (dokonując dostawy działek wykorzystywanych w działalności gospodarczej) za podatnika podatku VAT.

W myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy #8210; podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy #8210; stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy #8210; w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki.

I tak, jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy #8210; zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy #8210; przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest sprzedaż działek przeznaczonych pod zabudowę przemysłową (np. fabryk).

Skutkiem powyższego, sprzedaż opisanych działek nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że jeżeli nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tekst jedn.: teren ma charakter budowlany) to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono - z dniem 1 stycznia 2014 r. - zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ww. zmiana wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Oznacza to, że towary te muszą zostać wykorzystane choć jeden raz na cele takiej działalności.

W konsekwencji z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów "handlowych" oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu.

Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

* brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że w całym okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), tj. w okresie do dnia 30 kwietnia 2004 r., dostawa gruntu nie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W świetle art. 4 pkt 1 tejże ustawy, grunt nie był uznawany za towar.

Zatem w odniesieniu do czynności nabycia przez Wnioskodawczynię działek będących przedmiotem wniosku nie wystąpił podatek od towarów i usług. Tym samym w takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych działek lub, że takie prawo jej nie przysługiwało.

Z uwagi na to, że przed dniem 1 maja 2004 r. dostawa nieruchomości gruntowej nie była objęta zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czynność taka nie mogła być nim obciążona. W konsekwencji, nie można uznać, że skoro danego podatku w momencie nabycia nieruchomości nie było to Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na to, że nie zostaną spełnione oba warunki przedstawione w tym przepisie.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawczynię działek będących przedmiotem pytania, wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni w związku z ich sprzedażą wypełni przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, z tytułu planowanej sprzedaży przedmiotowych działek, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do naliczenia podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawczyni sprzedając ww. działki inwestorom krajowym lub zagranicznym, które będą przez nią odpłatnie wydzierżawiane, będzie musiała odprowadzić podatek VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność. W szczególności dotyczy to planowanej dzierżawy działek będących przedmiotem pytania.

Odnosząc się do zapytania Wnioskodawczyni w kwestii opierania się na wydanej interpretacji z dnia 27 października 2014 r. tut. Organ informuje, że interpretacje indywidualne wydawane są w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.