ILPP4/443-512/12-4/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2012 r. (data wpływu 14 listopada 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

W dniu 14 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.) o wskazanie, że wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego oraz o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest producentem mebli tapicerowanych. W ramach prowadzonej działalności dokonuje on dostaw towarów na rzecz odbiorców z krajów członkowskich Unii Europejskiej, posiadających właściwe i ważne numery identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Transport tych towarów dokonywany jest przez zewnętrznego przewoźnika (spedytora). Na potwierdzenie dokonania dostaw Zainteresowany gromadzi m.in. doręczane wraz z fakturą za wykonanie usługi przez zewnętrznego przewoźnika (spedytora) następujące dokumenty, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju:

Spółka wprowadziła dowody dostawy (tzw. Lieferschein) ze względu na fakt, że przewoźnik (spedytor) jednym środkiem transportu, na podstawie jednego listu przewozowego CMR niejednokrotnie realizuje dostawy do różnych odbiorców. Identyfikacja wskazanych dokumentów z konkretną dostawą odbywa się na podstawie numeru dostawy, który każdorazowo umieszczany jest zarówno na liście przewozowym CMR, jak i na dowodach dostawy (tzw. Liferschein). Mając na uwadze dużą ilość realizowanych dostaw i chęć ułatwienia wyszukiwania oraz weryfikacji poszczególnych dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy, Wnioskodawca zamierza zawrzeć z zewnętrznym przewoźnikiem (spedytorem) porozumienie w sprawie przekazywania następujących dowodów:

Z chwilą podpisania tegoż porozumienia Zainteresowany będzie otrzymywać wymienione dowody na adres mailowy wskazany w porozumieniu oraz będzie je archiwizować i przechowywać w określonym porządku wyłącznie w formie elektronicznej.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca poinformował, że jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Z posiadanych przez niego kopii listu przewozowego CMR oraz Liferschein będzie wynikać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostaną wywiezione z terytorium Polski. Spółka oprócz dokumentów wskazanych w opisie sprawy będzie posiadała inne dokumenty potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, takie jak: korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie (dokument wskazany w art. 42 ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) oraz dokument potwierdzający zapłatę za towar (wskazany w art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Zainteresowany posiadał będzie kopię faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Kopia faktury, zgodnie z obowiązującymi przepisami, będzie przechowywana w formie elektronicznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokumentowanie wykonania wewnątrzwspólnotowej dostawy dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z art. 42 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 17, poz. 1054 z późn. zm.), otrzymywanymi i archiwizowanymi wyłącznie w formie elektronicznej uprawnia do zastosowania stawki podatku 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokumentowanie wykonania wewnątrzwspólnotowych dostaw dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z art. 42 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., zwanej dalej "ustawą VAT"), które będą otrzymywane i archiwizowane przez niego wyłącznie w formie elektronicznej, uprawnia go do opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów według stawki podatku 0%.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 i 2 ustawy VAT, warunkiem opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów według stawki podatku 0% jest posiadanie przez podatnika dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Z kolei przepis art. 42 ust. 3 ustawy VAT wskazuje, że dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Należy podkreślić, że powołany wyżej przepis określa jedynie treść, jaką powinny zawierać wskazane dowody natomiast nie odnosi się w ogóle do ich formy. Przepis art. 42 ust. 3 ustawy VAT w szczególności nie formułuje obowiązku dokumentowania dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dowodami sporządzonymi i archiwizowanymi w formie papierowej. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r., wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1909/08), "stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%".

Skoro zatem przepis art. 42 ust. 3 ustawy VAT, nie odnosi się do formy wskazanych w nim dowodów, nie ma podstaw do stosowania wykładni zawężającej tego przepisu i przyjmowania, że w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku dowody te winny być otrzymywane i archiwizowane wyłącznie w formie papierowej. Również w doktrynie (por Bartosiewicz A., Kubacki R., VAT Komentarz, LEX 2012) podzielany jest pogląd, iż nie istnieje wymóg, by dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę papierową a za dopuszczalną ich formę należy uznać każdą formę, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Ważnym jest natomiast, jak wskazano w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1909/08, by "zgromadzone przez podatnika dokumenty potwierdzały fakt, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju".

W opisanej sprawie kopia listu przewozowego CMR oraz dowody dostawy (tzw. Liferschein) zawierające nazwę i adres odbiorcy oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku opatrzonych potwierdzeniem odbiorców, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, otrzymywane będą od zewnętrznego przewoźnika (spedytora) i archiwizowane przez Spółkę jedynie w formie elektronicznej, która to forma w sposób wystarczający uprawdopodobni ich autentyczność. W świetle powyższego należy uznać, że w celu zastosowania opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów według stawki podatku 0% wystarczającym będzie, gdy Zainteresowany zgromadzi dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z art. 42 ust. 1 i 2 ustawy VAT, wyłącznie w formie elektronicznej. Jak wskazano bowiem w wyroku WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07, w świetle obowiązujących przepisów ustawy VAT nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej. Powyższe stanowisko znajduje również jednoznaczne potwierdzenie w interpretacji indywidualnej sygn. IPPP1 -443 1340/09/11-7/S/PR wydanej dnia 2 września 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której stwierdzono m.in., że dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem a na podatniku nie ciąży obowiązek dostarczania dokumentów oryginalnych i dopuszczalne jest ich gromadzenie w formie dokumentów elektronicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Artykuł 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT UE na terytorium Polski zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) - jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem mebli tapicerowanych. W ramach prowadzonej działalności dokonuje on dostaw towarów na rzecz odbiorców z krajów członkowskich Unii Europejskiej, posiadających właściwe i ważne numery identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zaznaczyć należy, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Przedmiotowa sprawa dotyczy sytuacji, gdy transport towarów w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów będzie wykonywany przez zewnętrznego przewoźnika.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a w konsekwencji jej opodatkowanie preferencyjną stawką 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków, o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego.

W art. 42 ust. 11 ustawy przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5 ustawy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest zatem w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W oparciu o art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Na podstawie delegacji zawartej w powołanym przepisie, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem, które zostało zmienione z dniem 1 stycznia 2013 r. przez rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 1428).

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż znowelizowane z dniem 1 stycznia 2013 r. rozporządzenie nie posługuje się już określeniem oryginał faktury czy kopia faktury.

Na podstawie § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia, podatnicy przechowują:

- w podziale na okresy rozliczeniowe w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z § 21 ust. 2 rozporządzenia, podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju są zobowiązani do przechowywania faktur na terytorium kraju.

Wobec regulacji § 21 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli faktury są przechowywane poza terytorium kraju w formie elektronicznej w sposób umożliwiający organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, za pomocą środków elektronicznych, dostęp on-line do tych faktur.

Z kolei na mocy § 21 ust. 4 rozporządzenia, podatnicy zapewniają organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, o których mowa w ust. 1, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych.

W świetle regulacji § 2 pkt 7 rozporządzenia, przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi albo wystawcy faktury.

Natomiast przez integralność treści faktury (§ 2 pkt 8 rozporządzenia) rozumie się to, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Stosownie do § 20a ust. 1 rozporządzenia, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług - § 20a ust. 2 rozporządzenia.

Podkreślić należy, iż z obecnie obowiązujących przepisów wykonawczych regulujących kwestie wystawiania i przechowywania faktur wynika, iż co do zasady nie ma przeszkód, aby faktury wystawione w formie papierowej przechowywać w formie elektronicznej. Przy czym musi być zachowany warunek zapewnienia autentyczności pochodzenia faktur, integralności ich treści i czytelności od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia.

Na potwierdzenie dokonywania dostaw przez Wnioskodawcę gromadzić on będzie m.in. doręczane wraz z fakturą za wykonanie usługi przez zewnętrznego przewoźnika (spedytora) następujące dokumenty, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju:

Zainteresowany wskazał, że z posiadanych przez niego kopii listu przewozowego CMR oraz Liferschein będzie wynikać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostaną wywiezione z terytorium Polski.

Spółka wprowadziła dowody dostawy (tzw. Lieferschein) ze względu na fakt, że przewoźnik (spedytor) jednym środkiem transportu, na podstawie jednego listu przewozowego CMR niejednokrotnie realizuje dostawy do różnych odbiorców. Identyfikacja wskazanych dokumentów z konkretną dostawą odbywa się na podstawie numeru dostawy, który każdorazowo umieszczany jest zarówno na liście przewozowym CMR, jak i na dowodach dostawy (tzw. Liferschein). Mając na uwadze dużą ilość realizowanych dostaw i chęć ułatwienia wyszukiwania oraz weryfikacji poszczególnych dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy, Wnioskodawca zamierza zawrzeć z zewnętrznym przewoźnikiem (spedytorem) porozumienie w sprawie przekazywania następujących dowodów

Z chwilą podpisania tegoż porozumienia, Zainteresowany będzie otrzymywać wymienione dowody na adres mailowy wskazany w porozumieniu oraz będzie je archiwizować i przechowywać w określonym porządku wyłącznie w formie elektronicznej.

Spółka oprócz ww. dokumentów będzie posiadała inne dokumenty potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, takie jak: korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie (dokument wskazany w art. 42 ust. 11 pkt 1 ustawy) oraz dokument potwierdzający zapłatę za towar (wskazany w art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy). Wnioskodawca posiadał będzie kopię faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Kopia faktury, zgodnie z obowiązującymi przepisami, będzie przechowywana w formie elektronicznej.

Z powyższego wynika, że z posiadanych przez Spółkę dokumentów jednoznacznie będzie wynikało, iż w wyniku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, towary zostaną wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wyjaśnienia, czy dokumentowanie wykonania wewnątrzwspólnotowej dostawy dowodami, otrzymywanymi i archiwizowanymi wyłącznie w formie elektronicznej, uprawnia do zastosowania stawki podatku 0%.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, że powołane powyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej, nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentom otrzymywanym i archiwizowanym w formie elektronicznej.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie dokumentowanie wykonania wewnątrzwspólnotowej dostawy dowodami wskazanymi w opisie sprawy, otrzymywanymi i archiwizowanymi wyłącznie w formie elektronicznej, uprawniać będzie Spółkę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych powołanych przez Zainteresowanego stwierdzić należy, iż stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.