ILPP4/443-417/12-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2012 r. (data wpływu 20 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki budowlanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki budowlanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zainteresowany otrzymał w drodze darowizny w 2007 r. od rodziców działkę budowlaną o powierzchni 1,11 ha. W chwili nabycia podatnik nie prowadził ani nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej.

W celu ułatwienia sprzedaży nieruchomość została podzielona na działki, które będą przedmiotem umowy sprzedaży. Wydzielone działki nie będą w chwili sprzedaży zabudowane.

W chwili obecnej Wnioskodawca nie jest w stanie określić w jakim kształcie możliwa będzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości: czy cała nieruchomość znajdzie jednego nabywcę, czy też poszczególne działki sprzedawane będą wielu nabywcom.

Od dnia otrzymania darowizny na przedmiotowej nieruchomości nie dokonywano żadnych działań, nie była ona przedmiotem najmu (natomiast zawarto umowę dzierżawy na powierzchni gruntu 1230 metrów kwadratowych w celu uniknięcia zasiedzenia). Na tej powierzchni usytuowane zostały przed laty ogródki działkowe, z których dalej korzystały osoby sąsiadujące z nieruchomością. W celu przerwania biegu terminu zasiedzenia, Zainteresowany podpisał z użytkownikami umowę dzierżawy. Z tego tytułu została naliczona opłata roczna w wysokości 100 zł.

Nieruchomość nie jest użytkowana przez Wnioskodawcę w jakikolwiek sposób, w szczególności do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), jak i działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ww. ustawy.

Poza podziałem nieruchomości na poszczególne działki Zainteresowany nie dokonał i nie zamierza dokonywać czynności mających na celu przygotowanie poszczególnych działek do sprzedaży, takich jak: założenie linii energetycznej, instalacji wodnych i kanalizacyjnych, czy też infrastruktury telekomunikacyjnej. Wnioskodawca nie zamierza rozpocząć prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na obrocie nieruchomościami.

Obecnie sprzedał on jedną działkę z wydzielonych.

Zainteresowany nie jest również w stanie określić, co będzie się działo z pozostałymi działkami, czy pozostawi je dla siebie, czy też przekaże innym członkom rodziny w drodze darowizny, czy dokona ich zbycia. Nie jest również możliwe określenie w jakim terminie zostaną zbyte te nieruchomości. W chwili obecnej Wnioskodawca w ogóle nie zamierza sprzedawać pozostałej części nieruchomości. W chwili nabycia nie prowadził on, ani nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Zainteresowany, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, jest zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działki wydzielonej z otrzymanego w drodze darowizny gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki wydzielonej z gruntu otrzymanego w drodze darowizny na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako niezwiązana z prowadzoną działalnością gospodarczą, niemająca charakteru handlowego.

Zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej podatek VAT) podlegają czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku VAT, tj.:

Stosownie do art. 2 ust. 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie natomiast z ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na względzie przepisy art. 2, 5 oraz 7 ustawy o VAT, nie ulega wątpliwości, że sprzedaż gruntu jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Rozpatrując powyższą kwestię należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że w celu uznania danej czynności za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług nie wystarczy samo wykonywanie przez dany podmiot czynności wskazanej w ustawie o podatku od towarów i usług.

Zaistnieć tu muszą również jednocześnie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 i 2, a więc podmiot dokonujący danej czynności musi być osobą fizyczną wykonującą działalność gospodarczą, bez względu na jej rezultat i cel, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Aby czynność uznać za dokonaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy wykazać, że w momencie jej realizacji podmiot miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a także, że wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Tym samym w przypadku sprzedaży gruntu (dla uznania takiej czynności za związaną z działalnością gospodarczą) należy ustalić, czy nieruchomość była wykorzystywana w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy grunt został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej i w celu jego odsprzedaży.

W przedmiotowym stanie faktycznym Zainteresowany nabył grunt w drodze darowizny. Nabycie współwłasności nieruchomości nie zostało zatem dokonane w celach zarobkowych, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani też w celu jej odsprzedaży.

Szczególnie w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej związanej z działaniami handlowymi, zamiar częstotliwego wykonywania danej czynności, o której mowa w ustawie o VAT, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być ujawniony już w momencie jego nabycia, nie zaś sprzedaży. W chwili nabycia gruntu Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej związanej w jakikolwiek sposób z obrotem nieruchomościami.

Nieuzasadnione będzie zatem twierdzenie, że sprzedaż nieruchomości czy też udziału w nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny, niezależnie od tego, czy będzie dokonana w częściach, czy też w całości, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ze skutkiem uznania obdarowanego jako podatnika podatku VAT, zobowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług, z tytułu zbycia otrzymanego majątku.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowanego nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami, nie można stwierdzić bowiem, iż Wnioskodawca nabywając nieruchomość w drodze darowizny działał w charakterze handlowca, gdyż samo nabycie było niezależne od jego działań czy woli nabycie nastąpiło w drodze darowizny od rodziców.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej, w całości bądź w części, nie będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu ustawy o VAT, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalność gospodarczej, zatem nie będzie zobowiązany on do uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tych czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny w 2007 r. od rodziców działkę budowlaną o powierzchni 1,11 ha. Od dnia otrzymania darowizny na przedmiotowej nieruchomości nie dokonywano żadnych działań, nie była ona przedmiotem najmu (natomiast zawarto umowę dzierżawy na powierzchni gruntu 1230 metrów kwadratowych w celu uniknięcia zasiedzenia). Na tej powierzchni usytuowane zostały przed laty ogródki działkowe, z których dalej korzystały osoby sąsiadujące z nieruchomością. W celu przerwania biegu terminu zasiedzenia Zainteresowany podpisał z użytkownikami umowę dzierżawy. Z tego tytułu została naliczona opłata roczna w wysokości 100 zł.

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz - art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, i polega na oddaniu rzeczy do używania przez wydzierżawiającego, zaś świadczenie dzierżawcy, polega na płaceniu umówionego czynszu. Tak więc, oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi części nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, iż na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że otrzymana w drodze darowizny nieruchomość, która dzierżawiona była przez Zainteresowanego osobom sąsiadującym z przeznaczeniem na ogródki działkowe, de facto wykorzystywana była przez niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wnioskodawca poinformował, iż ww. nieruchomość o powierzchni 1,11 ha, otrzymana w drodze darowizny w 2007 r., w celu ułatwienia jej sprzedaży została podzielona na działki, które będą przedmiotem umowy sprzedaży. Wydzielone działki nie będą w chwili sprzedaży zabudowane. Zaznaczył on, że w chwili obecnej nie jest w stanie określić w jakim kształcie możliwa będzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości: czy cała nieruchomość znajdzie jednego nabywcę, czy też poszczególne działki sprzedawane będą wielu nabywcom. Zainteresowany wskazał, iż obecnie sprzedał jedną z wydzielonych działek.

Przedmiotem pytania jest obowiązek uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działki wydzielonej z otrzymanego gruntu.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca sprzedając ww. działkę, nie dokonał zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem dokonując dostawy działki wydzielonej z nieruchomości gruntowej otrzymanej przez niego w drodze darowizny, wydzierżawianej w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, wypełnił przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto, grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, zatem ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa Unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06. 347. 1), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zatem także w świetle prawa Unijnego Zainteresowany - w takim kształcie sprawy - zostałby uznany (dokonując dostawy działki gruntu wykorzystywanej w działalności gospodarczej) za podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych w niniejszej interpretacji przepisów ustawy wynika zatem, iż generalnie opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - podlegają zwolnieniu od podatku VAT.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest dostawa działki budowlanej wydzielonej z nieruchomości o powierzchni 1,11 ha, która wykorzystywana była przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej (odpłatnie dzierżawiona).

Skutkiem powyższego, dostawa opisanej działki, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto, w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Zainteresowanego działki wykorzystywanej przez niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawca w związku z jej dostawą wypełnia przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i występuje w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, z tytułu dokonanej dostawy przedmiotowej działki Zainteresowany zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.