ILPP4/443-414/11-5/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 7 czerwca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 14 czerwca 2011 r.) oraz pismem z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wykonanej wysyłki towaru z terytorium kraju za eksport - jest prawidłowe.

W dniu 7 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wykonanej wysyłki towaru z terytorium kraju za eksport. Wniosek uzupełniono pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 14 czerwca 2011 r.) oraz pismem z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o dowód poniesionej opłaty od złożonego wniosku oraz doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dotychczas Wnioskodawca sprzedaje towary za granicę na zasadach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Towar wywożony jest głównie do Niemiec. Zdarza się, że czasem klient niemiecki kupując towar nakazuje wysłanie towaru statkiem bezpośrednio do Chin. Na fakturze widnieje klauzula CPT - Carriage Paid To: ((...) named place of destiniation) czyli Przewoźne opłacone do ((...) oznaczone miejsce przeznaczenia). Zastosowanie: wszystkie rodzaje transportu z kombinowanym włącznie. Obowiązkiem sprzedającego jest zawarcie umowy o przewóz do określonego punktu przeznaczenia i opłacenie kosztów przewoźnego. Jest on zobowiązany do dostarczenia towaru przewoźnikowi, a jeśli jest ich kilku, pierwszemu z nich. W tym miejscu ryzyko uszkodzenia i utraty towaru przechodzi na kupującego.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że jako firma recyklingowa od wielu lat pozyskuje różnych klientów, którzy potrafią zagospodarować towary, których nie potrafi on sam - tak też Wnioskodawca pozyskał klienta niemieckiego, który towar ten eksportuje do Chin. Przy jego zakupie w firmie Zainteresowanego towar został wysłany z jego firmy do polskiego portu, np. Gdyni. W kraju odbyła się odprawa celna. Jako eksporter w konosamentach zapisany był Wnioskodawca. Płatnikiem kosztów odpraw i przewozów była firma niemiecka - kupujący, formalności załatwiał Zainteresowany. Niemiecka firma posiada aktualny NIP DE 259994801. Nabywca towarów posiada siedzibę w Niemczech, ale towar był bezpośrednio wysyłany do odbiorcy końcowego do Chin. W rozumieniu Wnioskodawcy towar był kupowany u niego, resztę - czyli czynności wywozowe załatwiał Zainteresowany na życzenie i za odpłatnością kupującego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy taka czynność powinna być kwalifikowana jako eksport towarów, a nie WDT.

Zdaniem Wnioskodawcy, mylnie on deklarował opisaną sprzedaż. Powinno się ją traktować jako EKSPORT, a nie WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Wobec powyższego, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

* ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,

* następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),

* wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, w zależności od tego czy będący przedmiotem eksportu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, albo czy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi, tzw. eksport bezpośredni (art. 2 pkt 8 lit. a) ustawy). Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz (art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy). W tym przypadku polski eksporter sprzedaje towar nabywcy zagranicznemu, który wywozi go lub zleca jego wywóz poza granicę Unii Europejskiej, i dokonuje odprawy celnej we własnym imieniu. Należy przy tym zaznaczyć, iż nie należy utożsamiać pojęcia "wywóz towarów" z pojęciem "transport towarów".

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca sprzedaje towary za granicę na zasadach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Towar wywożony jest głównie do Niemiec. Zdarza się, że czasem klient niemiecki kupując towar nakazuje wysłanie towaru statkiem bezpośrednio do Chin. Obowiązkiem sprzedającego jest zawarcie umowy o przewóz do określonego punktu przeznaczenia i opłacenie kosztów przewoźnego. Jest on zobowiązany do dostarczenia towaru przewoźnikowi, a jeśli jest ich kilku, pierwszemu z nich. W tym miejscu ryzyko uszkodzenia i utraty towaru przechodzi na kupującego. Jako firma recyklingowa Zainteresowany od wielu lat pozyskuje różnych klientów, którzy potrafią zagospodarować towary, których nie potrafi on sam - tak też Wnioskodawca pozyskał klienta niemieckiego, który towar ten eksportuje do Chin. Przy jego zakupie w firmie Zainteresowanego towar został wysłany z jego firmy do polskiego portu. W kraju odbyła się odprawa celna. Płatnikiem kosztów odpraw i przewozów była firma niemiecka - kupujący, formalności załatwiał Zainteresowany. Nabywca towarów posiada siedzibę w Niemczech, ale towar był bezpośrednio wysyłany do odbiorcy końcowego do Chin.

Z powyższego wynika zatem, iż w wyniku odpłatnej dostawy, towar będący przedmiotem sprzedaży został wywieziony bezpośrednio z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej (do Chin). Jak poinformował Wnioskodawca, odprawa celna odbyła się w Polsce.

Zatem, biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, dostawa towarów będąca przedmiotem pytania spełnia definicję eksportu określoną w art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Podkreślić należy, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawno podatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.