ILPP4/443-327/13-2/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez spółkę japońską - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez spółkę japońską.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wytwarza wysokiej jakości komponenty do produkcji samochodów. Na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, Zainteresowany postanowił zakupić specjalistyczną maszynę do malowania (dalej: "maszyna"). W tym celu Wnioskodawca zawarł kontrakt z japońską spółką. (dalej: "A"), zgodnie z którym "A" był odpowiedzialny za dostarczenie przedmiotowej maszyny do zakładu Zainteresowanego w Polsce i jej zainstalowanie. Z informacji Spółki wynika, że maszynę do zakładu Wnioskodawcy faktycznie dostarczył i zainstalował polski dostawca, który działał na zlecenie "A". Proces instalacji maszyny w zakładzie produkcyjnym Zainteresowanego miał miejsce w 2010 r.

Z tytułu dostawy oraz instalacji maszyny, "A" wystawił na Wnioskodawcę faktury zawierające polski VAT naliczony według stawki 22%, przy czym faktury te nie zawierały niektórych elementów określonych w § 5 rozporządzenia w sprawie fakturowania. W szczególności, faktury te nie zawierały: numeru identyfikacji podatkowej sprzedawcy (tekst jedn.: "A"), a kwoty wyszczególnione na fakturach, w tym kwota VAT, były wykazane w walucie obcej (tekst jedn.: EUR) i nie były przeliczone na walutę polską. Niemniej jednak, przedmiotowe faktury zawierały wszystkie elementy określone w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

"A" nie posiada na terytorium Polski siedziby (siedziby działalności gospodarczej) ani też stałego miejsca prowadzenia działalności (stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej).

W momencie otrzymania od "A" wyżej wspomnianych faktur zawierających polski podatek VAT, Zainteresowany zwrócił się do "A" z prośbą:

Pomimo działań podjętych przez Wnioskodawcę, "A" nie dostarczył mu ani dowodu na rejestrację w Polsce dla celów VAT ani też dowodu poświadczającego dokonanie wpłaty do urzędu skarbowego należnego podatku VAT. Z tego powodu Zainteresowany uznał, że "A" nie dokonał rejestracji dla celów VAT w Polsce ani też nie odprowadził do polskiego urzędu skarbowego podatku VAT pobranego od niego. Mając na uwadze te okoliczności Wnioskodawca z ostrożności nie odliczył podatku VAT naliczonego na podstawie faktur zakupowych wystawionych przez "A".

Z uwagi na fakt, że Zainteresowanemu zależało na szybkim zakończeniu procesu instalacji maszyny, pomimo wątpliwości co do prawa do odliczenia VAT wykazanego na fakturach "A", zdecydował się on uregulować wystawione przez "A" faktury w całości, włącznie z wykazanym na tych fakturach podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez "A".

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach wystawionych przez "A".

UZASADNIENIE stanowiska Zainteresowanego

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT: "W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...)".

W świetle natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT: "Kwotę podatku naliczonego stanowi (...), suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (...) z tytułu nabycia towarów i usług (...)".

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik nabywający towar ma prawo do odliczenia VAT wykazanego na otrzymanej przez niego fakturze, o ile towary te wykorzysta do działalności opodatkowanej VAT. Mając jednocześnie na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w szczególności to, że nabyta przez Wnioskodawcę maszyna została wykorzystana do działalności opodatkowanej, tj. do sprzedaży wyprodukowanych za jej pomocą komponentów do produkcji samochodów, należy stwierdzić, że Zainteresowanemu zasadniczo przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego, wykazanego na fakturach "A", chyba że prawo to byłoby wprost wykluczone mocą ustawy o VAT, np. na podstawie art. 88 tej ustawy.

W powyższym kontekście należy mieć na uwadze, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym elementem konstrukcyjnym systemu podatku VAT, który ma zagwarantować pełną neutralność tego podatku dla podatnika. Przykładowo, w orzeczeniu z 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie (sprawa C-414/07) Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: "ETS") uznał, że:

" (...) prawo do odliczenia (...) stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Wykonywane ono jest od razu w odniesieniu do całego podatku naliczonego na poprzednich etapach obrotu. (...) W konsekwencji odstępstwa są dopuszczalne wyłącznie w przypadkach przewidzianych wyraźnie w szóstej dyrektywie".

O prawie do odliczenia nie można zatem mówić w kategoriach przywileju podatnika, lecz jego prawa, które zasadniczo nie może być ograniczane zaś wszelkie odstępstwa od tego prawa muszą być wprost przewidziane w ustawie i muszą być interpretowane ściśle.

Mając na uwadze powyższe uwagi należy zdaniem Zainteresowanego przyjąć, że brak na fakturach "A" niektórych elementów wymienionych w § 5 rozporządzenia w sprawie fakturowania, takich jak kwota VAT w PLN czy też numer identyfikacji podatkowej dostawcy, nie ogranicza prawa Spółki do odliczenia VAT naliczonego, wykazanego na tych fakturach. Żaden z przepisów ustawy o VAT nie wyklucza bowiem prawa podatnika do odliczenia VAT naliczonego w sytuacji, w której faktura nie zawiera wszystkich wymaganych elementów, określonych § 5 rozporządzenia w sprawie fakturowania. Co więcej, z uwagi na fakt, że prawo do odliczenia jest podstawowym elementem konstrukcyjnym systemu podatku VAT, nie może być ono determinowane aktem prawnym rangi podustawowej (a takim jak rozporządzenie w sprawie fakturowania), lecz wyłącznie ustawą (w tym przypadku ustawą o VAT). W konsekwencji należy przyjąć, że faktura uprawnia podatnika do odliczenia podatku VAT w niej wykazanego, jeśli zawiera wszelkie elementy wymagane w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT - a tak jest w przypadku faktur wystawionych przez "A". Niedopełnienie obowiązków wynikających z rozporządzenia w sprawie fakturowania może stanowić podstawę do pociągnięcia wystawcy do odpowiedzialności karnej, lecz nie może ograniczać prawa nabywcy do odliczenia podatku naliczonego.

Analogiczne stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: "NSA") w wyroku z 14 maja 1997 r., sygn. akt I SA/Lu 1231/96. Wprawdzie orzeczenie to zostało wydane w odniesieniu do ustawy o podatku od towarów i usług z 1993 r., zdaniem Spółki tezy w nim wyrażone zachowują aktualność również na gruncie ustawy o VAT. W powyższym wyroku NSA stwierdził, że:

"Warunkiem koniecznym zachowania prawa do obniżenia podatku należnego jest sporządzenie lub przyjęcie przez podatnika takiej faktury, która zawierała informacje, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Rozszerzenie tych wymogów w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów, jeżeli dotyczy innych wymogów niż określone w art. 32 ust. 1 ustawy, ma na celu usprawnienie kontroli faktur, nie stanowi natomiast materialnoprawnych wymogów faktury VAT".

Pominięcie przez wystawcę faktury niektórych jej elementów wymienionych w rozporządzeniu w sprawie fakturowania powinno być zatem traktowane jako błąd mniejszej wagi, który nie może stanowić przeszkody do odliczenia podatku naliczonego. Takie też stanowisko wyrażają sądy administracyjne, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: "WSA") w Łodzi w wyroku z 27 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 1136/07, w którym stwierdził, że:

" (...) pozbawienie podatnika prawa do odliczenia dotyczyć może jedynie takich wad i braków faktury, które wyłączają identyfikację podmiotów oraz przedmiotu transakcji, jak również ustalenie poprawności określenia podatku od wartości dodanej. Powyższe uwagi pozwalają na sformułowanie tezy, że wady faktury muszą być na tyle poważne, aby wykluczały możliwość traktowania tego dokumentu, jako fakturę VAT. Trzeba bowiem raz jeszcze zaznaczyć, że prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego jest jego głównym uprawnieniem, a zarazem istotą podatku naliczonego, który dla przedsiębiorców, będących podatnikami podatku od towarów i usług jest neutralny".

Co więcej, w ocenie Wnioskodawcy jego prawa do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymanych od "A" nie może ograniczać fakt, że "A" nie jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce (i nie był zarejestrowany w momencie, w którym przedmiotowa transakcja miała miejsce). Stanowisko takie wyraził ETS wprost w kontekście art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w orzeczeniu z 22 grudnia 2010 r. sprawie Bogusław Juliusz Dankowski przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi (sprawa C-438/09). W orzeczeniu tym ETS uznał, że:

" (...) podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej (...)".

Powyższe stanowisko potwierdzają także Izby Skarbowe, np. w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 maja 2011 r., sygn. IBPP1/443 -265/11/AZb oraz z 21 stycznia 2011 r., sygn. IBPP1/443-965/10/LSz.

Ponadto, prawo Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT nie może być uzależnione od tego, czy "A" faktycznie zapłacił podatek należny do właściwych organów podatkowych. Podejście to również znajduje oparcie w orzecznictwie ETS, w szczególności w orzeczeniu z 6 lipca 2006 r. w sprawach Axel Kittel przeciwko Państwu Belgijskiemu oraz Państwo Belgijskie przeciwko Récolta Recycling SPRL (sprawy połączone C-439/04 i C-440/04), w którym to orzeczeniu ETS stwierdził, że:

"Kwestia dotycząca tego, czy podatek VAT należny od wcześniejszych lub późniejszych transakcji sprzedaży dotyczących danych towarów został wpłacony do budżetu państwa, nie oddziałuje na prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego (...)".

W końcu prawa Wnioskodawcy do odliczenia VAT naliczonego na podstawie faktur wystawionych przez "A" nie byłoby ograniczone również w sytuacji, gdyby to Spółka (hipotetycznie) była podmiotem zobowiązanym do rozliczenia z tytułu dostawy maszyny i jej instalacji na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Odpowiedni przepis zakazujący w takiej sytuacji odliczenia VAT wykazanego na fakturze dostawcy, tj. art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, wszedł bowiem w życie dopiero 1 kwietnia 2011 r. i nie może mieć zastosowania do transakcji mających miejsce w 2010 r., czyli do transakcji dostawy i instalacji maszyny przez "A" na rzecz Zainteresowanego.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej argumenty, tj. fakt, że dostarczona Wnioskodawcy maszyna jest wykorzystywana przez Spółkę dla celów opodatkowanej działalności gospodarczej a także, że w przedmiotowym przypadku nie mają zastosowania żadne wyłączenia z prawa do odliczenia przewidziane ustawą o VAT, Spółka stoi na stanowisku, że ma ona prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawionych przez "A".

Mając powyższe na uwadze Zainteresowany wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że tut. Organ w niniejszej interpretacji dokonał oceny stanowiska Zainteresowanego w stanie prawnym obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wytwarza wysokiej klasy komponenty do produkcji samochodów. Na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, Zainteresowany postanowił zakupić specjalistyczną maszynę do malowania (dalej: "maszyna"). W tym celu Wnioskodawca zawarł kontrakt z japońską spółką. (dalej: "A"), zgodnie z którym "A" był odpowiedzialny za dostarczenie przedmiotowej maszyny do zakładu Zainteresowanego w Polsce i jej zainstalowanie.

Należy zwrócić uwagę, że podatek od towarów i usług ma charakter terytorialny, ponieważ opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia było/jest lub będzie terytorium kraju (tekst jedn.: Rzeczypospolitej Polskiej).

Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstaje obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

Regulacje dotyczące tzw. miejsca świadczenia przy dostawie towarów, zostały zawarte w art. 22 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć montaż lub instalacja, które skutkują przesunięciem miejsca świadczenia do państwa, na terytorium którego wykonywany jest montaż (instalacja towarów). Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (wersja internetowa www.pwn.pl), "montaż" to składanie maszyn, aparatów, urządzeń itp. z gotowych części, zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych. Z kolei "instalacja" to montowanie gdzieś urządzeń technicznych. Należy zwrócić uwagę, że stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ustawy, do instalacji lub montażu nie zalicza sie prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zdaniem tut. Organu, jako "proste czynności" należy rozumieć działania umożliwiające funkcjonowanie danego towaru i sprzętu, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie, np. korzystając z dołączonej instrukcji. Dlatego też, za montaż lub instalacje należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru/sprzętu.

Mając na względzie opis sprawy oraz przedstawiony powyżej przepis należy stwierdzić, że omawiana transakcja dostawy towarów powinna być traktowana dla celów podatku od towarów i usług jako dostawa towarów z montażem, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym samym miejscem jej opodatkowania - zgodnie z ww. przepisem - jest miejsce, w którym towary były montowane, czyli w tym przypadku terytorium kraju.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie kraju.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy - przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyjątkiem świadczenia usług, do których stosuje się art. 28b, oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów.

W świetle art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy - przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Wnioskodawca poinformował, że "A" nie posiadał na terytorium Polski siedziby (siedziby działalności gospodarczej) ani też stałego miejsca prowadzenia działalności (stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej). Z tytułu dostawy oraz instalacji maszyny "A" wystawił na Zainteresowanego faktury zawierające polski VAT naliczony według stawki 22%, przy czym faktury te nie zawierały niektórych elementów określonych w § 5 rozporządzenia w sprawie fakturowania. W szczególności, faktury te nie zawierały: numeru identyfikacji podatkowej sprzedawcy (tekst jedn.: "A"), a kwoty wyszczególnione na fakturach, w tym kwota VAT, były wykazane w walucie obcej (tekst jedn.: EUR).

Kontrahent japoński nie posiadał na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności. Tym samym - w myśl art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy - zagraniczny kontrahent przy dostawie dla Wnioskodawcy maszyny wraz z instalacją nie był zobowiązany do rozliczenia podatku należnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 3a ustawy - nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Zatem w sytuacji, gdy kontrahent japoński nie posiadając siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski dokonał dostawy towarów wraz z instalacją na rzecz Zainteresowanego będącego podatnikiem podatku od towarów i usług i nie rozliczył podatku należnego, zgodnie z powołanymi przepisami ustawy, to na nim - jako nabywcy ciążył obowiązek rozliczenia (opodatkowania) przedmiotowej transakcji. Tym samym faktury VAT wystawione przez zagranicznego kontrahenta - dokumentujące dostawę i instalację maszyny zawierające podatek VAT nie stanowiły dla Wnioskodawcy podstawy do obniżenia podatku należnego, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez "A".

Dodatkowo należy wskazać, że na brak prawa do odliczenia przez Zainteresowanego podatku wynikającego z wystawionych przez kontrahenta japońskiego faktur nie wpływają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), dotyczące wystawiania faktur VAT. Podstawą powyższego rozstrzygnięcia nie są bowiem wady bądź braki wystawionych faktur.

Nie można także zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że prawa do odliczenia podatku z wystawionych przez kontrahenta faktur nie ogranicza to, że na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy był on zobowiązany do rozliczenia nabytej w 2010 r. maszyny. Ponieważ z tytułu dokonania dostawy towaru dla której podatnikiem jest jej nabywca przysługiwało Zainteresowanemu prawo do odliczenia podatku (wykorzystywanie dostarczonej maszyny dla celów opodatkowanej działalności gospodarczej), co oznacza, że w przypadku odliczenia podatku z faktur wystawionych przez kontrahenta japońskiego doszłoby w przedmiotowej sprawie do ponownego (podwójnego) odliczenia tej samej kwoty podatku z tytułu jednej transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych powołanych przez Zainteresowanego należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.