ILPP4/443-297/11/12-S/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 751/11 - stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. Usługi polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest zainstalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia. Ww. materiały wykorzystywane do wykonania usługi są montowane na stałe - stanowiąc jedną całość (zabudowę). Spółka nie jest producentem materiałów a jedynie nabywa je i ewentualnie docina na potrzeby konkretnego indywidualnego zamówienia.

Co do zasady wykonane zabudowy zamykane drzwiami instalowane są w przestrzeni wnękowej. Zdarza się jednak, że zabudowa nie jest wmontowana we wnękę, ale trwale przymocowana do istniejących w obiekcie budowlanym ścian, podłogi i/lub sufitu. Zatem, może wystąpić na przykład taka sytuacja, gdy zabudowa jest przytwierdzona na długości całej ściany lub jej części i jest trwale przymocowana do podłogi i sufitu.

Zabudowy wykonywane są na konkretny wymiar oraz według indywidualnie przygotowanego projektu. Mocowanie elementów konstrukcyjnych polega na ich stałym przytwierdzeniu do istniejących w obiekcie budowlanym ścian, podłogi i/lub sufitu. Wszystkie elementy, aby do siebie pasowały, muszą być wykonane na konkretny wymiar. Zabudowa ma mieć indywidualne wymiary, wyposażenie, wykończenie dostosowane do miejsca, w którym ma być zainstalowana, zgodnie z zamówieniem klienta.

Spółka wykonuje zamówienia klientów realizując kompleksową usługę w całości we własnym zakresie bądź przy udziale podmiotów trzecich. Zatem, transakcje te przebiegać mogą na trzy różne sposoby:

Spółka przy realizacji zabudowy przestrzeni korzysta również z pomocy podmiotów zewnętrznych, które wykonują projekt dla konkretnych zleceń.

Powyższe usługi sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego. Usługi głównie świadczone są w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Spółka wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, kompleksowa usługa polegająca na realizacji zamówienia na wykonanie trwałej przestrzeni, w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, podlega opodatkowaniu stawką 8% w obu przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3, tj. gdy wykonuje on zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również, gdy zabudowa realizowana jest przez zleceniobiorcę działającego w jego imieniu.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy VAT, ustawodawca przewiduje zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, którego definicja znajduje się w art. 41 ust. 12a ustawy VAT.

Zgodnie z definicją ustawową, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych. Przy czym ustawodawca przyjął, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m ^2, oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m ^2. W przypadku usług świadczonych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m ² oraz lokalach mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m ² stawkę podatku VAT należy naliczyć proporcjonalnie, tj. obniżoną stawkę można zastosować tylko w stosunku, w jakim pozostaje powierzchnia kwalifikująca się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym do całkowitej powierzchni użytkowej. W pozostałym zakresie należałoby zastosować stawkę podstawową, tj. 23% (od dnia 1 stycznia 2011 r.).

Co do zasady każde świadczenie dla celów podatku VAT powinno być traktowane odrębnie. Jednocześnie przyjmuje się, że w przypadku gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, wówczas usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatku VAT. Jeżeli świadczenia tworzą usługę kompleksową, wówczas również tworzą całość dla celów opodatkowania podatkiem VAT takiej usługi. Decydująca jest ocena, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń z tej usługi podstawowej będą one miały dla nabywcy jakąś istotną wartość. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie ETS (sprawa pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-349/96), a także w orzecznictwie polskim (np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r., sygn. akt III RN 66/01). W wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96) Trybunał orzekł: " (...) Z art. 2 (1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta który jest typowym klientem kilka odrębnych usług zasadniczych, czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

W przedstawionym stanie faktycznym poszczególne świadczenia - dostawa materiałów niezbędnych do zamontowania szafy wnękowej oraz sam montaż, są składnikami jednej usługi, odrębnie bowiem nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, ale są środkiem do prawidłowego wykonania usługi zasadniczej - zabudowy wnęki. Samo dostarczenie materiałów niezbędnych do zmontowania szafy wnękowej nie będzie miało żadnej wartości dla klientów, jeśli nie zostanie wykonana cała usługa podstawowa jaką jest zabudowa wnęki. Montaż ma charakter dominujący, bowiem to dzięki niemu klient może korzystać z zakupionego świadczenia. Z punktu widzenia klienta usługi montażowe mają dla niego wartość użytkową zakupionego świadczenia, a nie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem - materiałem niezbędnym do dokonania zabudowy - jak właściciel. Klient bowiem nie jest zainteresowany zakupem samych materiałów. Zatem to montaż stanowi dla klienta usługę podstawową i całe świadczenie powinno być od dnia 1 stycznia 2011 r. opodatkowane stawką obniżoną 8%, z zastrzeżeniem limitów wskazanych dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w art. 41 ust. 12c ustawy VAT.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 274/08, w którym po skardze kasacyjnej podatnika sąd uznał: "Z punktu widzenia klienta odbiorcy czynności wykonywanych przez podatnika - istotne było przy tym zamontowanie okien i drzwi, czyli przeprowadzenie odpowiednich robót budowlanych, a nie przeniesienie na niego prawa do rozporządzania wyprodukowanymi przez podatnika towarami (art. 7 ust. 1, podobnie: wyrok NSA z 5 lipca 2006 r. sygn. akt I FSK 945/05). Przeciwko stanowisku organów podatkowych w przedmiotowej sprawie przemawiają dwa ważne argumenty. Po pierwsze, kierowanie się zastosowaną przez nie interpretacją prowadziłoby do wniosku, że świadczenia wykonywane przez producentów okien są inaczej opodatkowane, aniżeli takie same świadczenia dokonywane przez nie producentów, co naruszałoby mającą pierwszorzędne znaczenie zasadę równości opodatkowania. (...) Dodatkowo należy zgodzić się ze Skarżącą, że za taką jak wyżej przedstawioną na wstępie wykładnią czynności określonych w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT przemawia sposób interpretowania przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości pojęcia "świadczenie usługi" zawartego w art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Przykładowo wskazać należy, iż w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C 41/04 Trybunał zajął stanowisko, że wymieniony przepis należy m.in. interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W kontekście przytoczonego orzeczenia ETS, Sąd przyznał rację Spółce, że ze względu na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług stanowi wdrożenie na grunt prawa polskiego unormowań, zawartych w VI Dyrektywie Rady, przy dokonywaniu wykładni zawartych w niej przepisów należy uwzględniać wskazówki wynikające z orzecznictwa wspólnotowego".

Podsumowując, przedmiotem transakcji dokonywanych przez Spółkę, w jej ocenie, jest kompleksowa usługa, której dominującym świadczeniem jest wykonanie montażu, instalacja materiałów koniecznych do wykonania zlecenia. Zamawiający nie jest bowiem zainteresowany zakupem poszczególnych materiałów, z których wykonuje ona zabudowę, ale efektem finalnym w postaci trwałej nieprzenoszalnej zabudowy. Nadto zauważa ona, że najbardziej pracochłonnym i wymagającym precyzyjnej pracy elementem jest sama usługa rozumiana jako montaż, instalacja elementów trwale je przytwierdzając do ściany, podłogi i/lub sufitu budynku. Z punktu widzenia trwałości wykonanych prac istotnym jest również fakt, iż po zrealizowaniu zlecenia i wykonaniu trwałej zabudowy, wszystkie jej elementy stanowią część składową budynku w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Zgodnie z założeniami metodologicznymi (zasadami tworzenia grupowań), wynikającymi z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) pkt 5.3.4, budowlane roboty instalacyjne montażowe włączając instalowanie (montaż) stolarki budowlanej własnej produkcji, klasyfikuje się w dziale 43. Tak też zostały sklasyfikowane usługi świadczone przez nią przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego, przy czym dokonuje ona montażu stolarki budowlanej ale nie jest jej producentem.

Przepis art. 41 ust. 12 ustawy VAT, nie odnosi się w żaden sposób do symboli klasyfikacji PKWiU, a jedynie operuje pojęciami potocznymi. W zakresie wymienionych w tym przepisie usług nazwanych między innymi usługami modernizacji lub remontu mieści się, według wiedzy Spółki, zakres usług będących przedmiotem zapytania. Na taki zakres wskazuje m.in. rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wydatków na remont i modernizację budynku lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 788) - wprawdzie dziś nie obowiązujące (obecnie ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 177, poz. 1468 z późn. zm.)). Z załącznika nr 2 do powyżej wskazanego rozporządzenia wynika, że zakresem robót zaliczanych do modernizacji i remontu objęte zostały między innymi remont, modernizacja lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym, w tym pozostałych elementów (np. pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków grzejników). Przy czym należy mieć na uwadze, iż wymienione przykładowo czynności stanowią katalog otwarty, w związku z czym modernizację i remont będą stanowiły również inne czynności, które będą prowadziły do wykonania trwałej zabudowy nie pozwalającej na jej przemieszczenie w inne miejsce w związku z trwałym ich przytwierdzeniem do elementów konstrukcyjnych budynku, jak również w związku ze ścisłym ich dopasowaniem do indywidualnych wymiarów danej wnęki czy powierzchni.

W ocenie Spółki, należałoby uznać, iż wykonanie montażu zabudowy wnękowej stanowi modernizację, rozumianą jako trwałe ulepszenie, unowocześnienie, prowadzące do zwiększenia wartości użytkowej przykładowo właśnie obiektów budowlanych. Podobny pogląd, opierając swoje stanowisko między innymi o założenie, że trwała zabudowa stanowi usługę modernizacyjną, wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2009 r., sygn. IPPP3-443-119/09-4/JK, powołując się między innymi na argument, "iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wraz z dostawą materiałów, w zakresie montażu zabudów przestrzennych w budownictwie mieszkaniowym sklasyfikowanym pod symbolem PKOB 11, będą korzystały z preferencyjnej, 7% stawki podatku VAT:

Ponadto, Spółka zwróciła uwagę, iż Minister Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych w analogicznym stanie faktycznym zajmował stanowisko pozytywne w zakresie możliwości zastosowania stawki obniżonej dla usług przedstawionych w stanie faktycznym. Tytułem przykładu pogląd taki przedstawiony został w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2010 r., sygn. IBPP1/443-131/10/ES, czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 października 2009 r., sygn. IBPP2/443-637/09/WN.

Podsumowując, w ocenie Spółki, na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy VAT, jest ona uprawniona do stosowania obniżonej stawki podatku VAT, która od dnia 1 stycznia 2011 r. wynosi 8% dla usług przedstawionych w stanie faktycznym w punktach 1 i 3 dotyczących zabudowy przestrzeni. Przy czym ma ona na uwadze, iż stawka 8% dotyczy wyłącznie usług realizowanych w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym, a do takiego nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m ^2, oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m ^2. Powyżej wskazanego metrażu powierzchni użytkowej oraz w odniesieniu do usług zabudowy powierzchni wnękowych w budownictwie nieobjętym społecznym programem mieszkaniowym zastosowanie znajdzie podstawowa stawka w podatku VAT.

W ocenie Spółki, kompleksowa usługa polegająca na realizacji zamówienia na wykonanie trwałej zabudowy przestrzeni w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu stawką 8% w obu przypadkach wymienionych w punktach 1 i 3 w stanie faktycznym, tj. gdy Spółka wykonuje zlecenie z udziałem własnych pracowników jak również, gdy zabudowa realizowana jest przez zleceniobiorcę działającego w imieniu Spółki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 11 lipca 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-297/11-2/JKa, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Spółka wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 23%, bowiem czynności te nie stanowią usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również usług, o których mowa w § 7 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.) Spółka Akcyjna wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2011 r. nr ILPP4/443-297/11-2/JKa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r. nr ILPP4/443/W-21/11-2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka Akcyjna, wniosła w dniu 20 września 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 9 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 751/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację wskazując, że naruszyła ona zarówno przepisy prawa materialnego jak i procesowego. W ww. wyroku stwierdzono, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów w żaden sposób nie odniósł się dla kluczowego, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zagadnienia, jakim jest możliwość zakwalifikowania/uznania usług wykonywanych przez Spółkę, za usługi o charakterze modernizacyjnym. Sąd wskazał, iż Organ uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe powinien ustosunkować się do jej argumentów zawartych we wniosku oraz wyjaśnić z jakich przyczyn nie mogą mieć one zastosowania. Wskazał także, że wyrażona w art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej norma, zobowiązuje Ministra Finansów do zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji, a zatem rozstrzygając w różny sposób, w sprawach o podobnym stanie faktycznym i prawnym, Organ powinien dokładnie wyjaśnić przesłanki, którymi kierował się wydając dany akt.

Minister Finansów nie złożył skargi kasacyjnej od wyżej powołanego wyroku WSA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 751/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi - art. 8 ust. 2a ustawy.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Artykuł 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Jak wynika z powołanego art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W myśl przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej.

W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Dla określenia właściwej stawki podatku w przedmiotowej sprawie należy zatem ustalić, czy określona czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy pomocniczo odwołać się do przepisów prawa budowlanego. Z uwagi jednak na autonomię prawa podatkowego, a także ze względu na treść art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) z którego wynika, iż definicje w nim zawarte zostały wprowadzone dla potrzeb tegoż aktu prawnego, nie należy ich traktować jako definicji legalnych na użytek innych aktów normatywnych. W związku z powyższym, posługiwanie się tymi pojęciami nie powinno odbywać się poprzez ich dokładne recypowanie na grunt ustawy, lecz winno mieć charakter pomocniczy przy dokonywaniu wykładni prawa podatkowego. Koniecznym jest zatem odwołanie się zarówno do przepisów prawa budowlanego jak i językowego znaczenia użytych w art. 41 ust. 12 ustawy pojęć.

I tak, zgodnie z art. 3 pkt 6 ww. ustawy, przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Z kolei w myśl pkt 7a tego artykułu, przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Natomiast definicję remontu zawarto w pkt 8 art. 3 cyt. ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Modernizacja to "unowocześnienie i usprawnienie czegoś"- według internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.).

W znaczeniu słownikowym ("Współczesny słownik języka polskiego", red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), "montaż" to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei "instalować" oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie "montaż" odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Należy zauważyć, iż sama usługa montażu czy też instalacja poszczególnych towarów nie może być traktowana jako modernizacja. Dopiero bowiem w połączeniu z zespołem innych czynności, w wyniku których podnosi się, bądź też przywraca poprzedni stan techniczny czy wartość użytkową budynku lub lokalu, można ją traktować jako modernizację, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zabudowy przestrzeni wnękowych. Usługi polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest zainstalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia Ww. materiały wykorzystywane do wykonania usługi są montowane na stałe - stanowiąc jedną całość (zabudowę). Zabudowy wykonywane są na konkretny wymiar oraz według indywidualnie przygotowanego projektu. Spółka wykonuje zamówienia klientów realizując kompleksową usługę w całości we własnym zakresie bądź przy udziale podmiotów trzecich. Transakcje te przebiegać mogą na różne sposoby, a mianowicie:

* Zainteresowany otrzymuje zlecenie od klienta, dokonuje niezbędnych pomiarów u klienta, sporządza indywidualny projekt, nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowych oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce, odpowiednio docina elementy a następnie montuje w miejscu ustalonym z klientem. Zabudowa realizowana jest z udziałem własnych pracowników Spółki;

* Wnioskodawca nabywa elementy niezbędne do realizacji zabudowy przestrzeni wnękowy oraz zabudowy nie instalowanej we wnęce. Elementy instalowane są przez zleceniobiorcą działającego w imieniu Spółki, który wcześniej dokonał pomiarów i sporządził indywidualny projekt. Spółka wystawia fakturę VAT na ostatecznego klienta wskazując.

Zauważyć należy, iż przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). Wyliczenie co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Wnioskodawca poinformował, że wykonywane świadczenia sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.32.10.0 jako "Roboty instalacyjne stolarki budowlanej", co zostało potwierdzone przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, że czynności które wykonuje stanowią usługi, a nie dostawę towarów.

Przedmiotem pytania Spółki jest stwierdzenie, czy realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą ona wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jej imieniu, opodatkowana jest stawką 8%.

Świadczone przez Zainteresowanego czynności polegają na wykonaniu z wcześniej zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster, szyb, elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów, prowadnic) oraz innych elementów niezbędnych do realizacji zamówienia, trwałej zabudowy, która jest instalowana, przytwierdzona na stałe bez możliwości jej przemieszczenia.

Odnosząc wskazany wyżej stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić zatem należy, iż do czynności polegających na montażu trwałej zabudowy przestrzeni, wykonywanych w obiektach budownictwa zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 23%, bowiem czynności tych nie można uznać za wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy.

Czynności te w szczególności nie stanowią, wbrew stwierdzeniu Wnioskodawcy, modernizacji. Montaż trwałej zabudowy przestrzeni należy uznać za czynność związaną z zaopatrywaniem lokalu mieszkalnego w elementy wyposażenia, niestanowiące jego elementów konstrukcyjnych lub części składowych. W tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r. sygn. akt I FSK 2067/09, w którym stwierdził m.in., "jeżeli chodzi o umeblowanie oraz sprzęt AGD i RTV, to z punktu widzenia prawnego są to ruchomości, które mogą być przedmiotem odrębnego obrotu i sam fakt wyposażenia nimi budynku (lokalu) mieszkalnego nie może decydować o staniu się częściami składowymi, gdyż musiałyby być na trwale połączone i to w taki sposób, że nie byłoby możliwe ich odłączenie od rzeczy głównej (mieszkania) bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego". Podkreślić należy, że do umeblowania, o którym mowa w powołanym wyroku NSA, została również zaliczona budowa w postaci szaf (...).

Ponadto, bez wyposażenia w postaci trwałej zabudowy przestrzeni, lokal nie traci swojego charakteru mieszkalnego i w dalszym ciągu spełnia w tym zakresie kryteria wynikające z przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), przez mieszkanie rozumie się zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mających odrębne wejście, wydzielonych stałymi przegrodami budowlanymi, spełniających niezbędne warunki do stałego pobytu ludzi i prowadzenia samodzielnego gospodarstwa domowego.

Powołany przepis mówi o "niezbędnych warunkach", które muszą być spełnione, aby określony lokal mógł być wykorzystywany na stały pobyt ludzi. Jak już wskazano powyżej, bez elementów wyposażenia lokal nie traci swojego charakteru mieszkalnego. W przeciwnym razie oznaczałoby to również, że w przypadku gdy lokal (budynek), który nie zostaje wyposażony w trwałą zabudowę przestrzeni traci funkcję "mieszkalną", gdyż nie spełnia powyższych warunków i w związku z tym nie nadaje się do zamieszkania przez ludzi. Stwierdzenie takie jest jednak nieuzasadnione, bo również taki lokal (budynek) może pełnić funkcję mieszkalną.

Modernizacja, podobnie jak w przypadku innych czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, powinna zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Natomiast trwała zabudowa przestrzeni nie jest czynnością związaną z elementami konstrukcyjnymi obiektów mieszkalnych, podnosi jedynie ich funkcjonalność i wartość, przy czym należy podkreślić, że podobną funkcjonalność i wartość można zapewnić umieszczając w obiekcie "zwykłą" szafę czy "zwykłe" meble kuchenne, nie przymocowane do ścian, sufitu bądź podłogi.

Należy wskazać, że przedmiotowe czynności korzystały z obniżonej stawki podatku na podstawie § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.), które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2010 r.

Natomiast przywołane powyżej regulacje ustawy nie przewidują, jak wskazano powyżej, możliwości opodatkowania od dnia 1 stycznia 2011 r. obniżoną - 8% stawką podatku od towarów i usług wykonywanych przez Zainteresowanego czynności polegających na montażu trwałej zabudowy przestrzeni.

Z uwagi na to, iż obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy stwierdzić należy, iż stawki te mogą mieć zastosowanie wyłącznie do czynności wskazanych wprost przez prawodawcę w art. 41 ust. 12 ustawy. Skoro zatem preferencyjna - 8% stawka podatku od towarów i usług, stosownie do ww. przepisu ma zastosowanie wyłącznie do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (jak wskazano powyżej trwała zabudowa przestrzeni nie mieści się w tych kategoriach czynności), to stwierdzić należy, iż wszelkie inne czynności dotyczące tych obiektów nie mogą korzystać z preferencji podatkowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy jest on uprawniony do stosowania obniżonej stawki podatku VAT, która od dnia 1 stycznia 2011 r. wynosi 8% dla czynności przedstawionych w stanie faktycznym w punktach 1 i 3 dotyczących zabudowy przestrzeni, jest nieprawidłowe.

Reasumując, uwzględniając zaprezentowany opis sprawy oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że realizacja zamówień na trwałą zabudowę przestrzeni, którą Zainteresowany wykonuje w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w zakresie punktu 1 i 3, czyli gdy zabudowa jest wykonywana z udziałem własnych pracowników lub gdy zabudowa realizowana jest z udziałem zleceniobiorcy działającego w jego imieniu, opodatkowana jest stawką 23%, bowiem czynności te nie stanowią czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy.

Dodatkowo tut. Organ wyjaśnia, iż w myśl art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych w celu zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji i usprawnienia obsługi wnioskodawców może, w drodze rozporządzenia, upoważnić podległe organy do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów. Zatem minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitości wydawanych interpretacji indywidualnych.

Natomiast zgodnie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powołanego powyżej przepisu wynika, iż wydając interpretację indywidualną w danej sprawie tut. Organ zdeterminowany jest opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku oraz stanowiskiem własnym wnioskodawcy. Tym samym, każda sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia traktowana jest przez niego indywidualnie. W związku z powyższym, stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Natomiast w sytuacji, w której doszło do rozbieżności w wydanych interpretacjach indywidualnych w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji, Minister Finansów wydał zmiany i tym samym usunął powstałe rozbieżności.

Końcowo należy wskazać, iż powołane przez Spółkę, już nie obowiązujące rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wydatków na remont i modernizację budynku lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 788), dotyczyło podatku dochodowego. Wobec powyższego, nie może mieć zastosowania w przedmiotowej prawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo tut. Organ informuje iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie stanu faktycznego dotyczącego stawki podatku dla montażu trwałej zabudowy przestrzeni. W pozostałych zakresach w dniu 27 czerwca 2012 r. wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP4/443-297/11/12-S1/JKa oraz nr ILPP4/443-297/11/12-S2/JKa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.