ILPP4/443-279/11-3/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego usługi cateringowej - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego usługi cateringowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej "Spółką") wchodzi w skład hiszpańskiej grupy kapitałowej i przez okres 4 tygodni opłacał pobyt w Polsce pracownika hiszpańskiej spółki matki. Spółka opłacała następujące koszty związanie z pobytem w Polsce ww. pracownika: usługi gastronomiczne, usługi cateringowe (PKWiU 55.30.11-00.00), usługi hotelowe (PKWiU 55.11.10-00.00), przejazd taxi (PKWiU 60.22.11-00.00) oraz zakup obuwia ochronnego na produkcję.

W 2010 r. Spółka wystawiła refakturę kosztów na kontrahenta hiszpańskiego - spółkę matkę. Spółka wystawiając refakturę ww. kosztów zastosowała odpowiednio następujące stawki VAT:

Spółka przy wystawianiu refaktury kosztów zastosowała przepisy art. 28b, art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28i ust. 1, art. 28j ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy wystawieniu refaktury ww. kosztów na rzecz kontrahenta hiszpańskiego, Spółka poprawnie naliczyła podatek VAT. Zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika hiszpańskiego w opisywanym przypadku jest Hiszpania. Jednakże mając na uwadze art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28i ust. 1, art. 28j ww. ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług zakwaterowania w hotelach, jest miejsce położenia nieruchomości, miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. W związku z faktem, iż wszystkie usługi jakie zostały refakturowane na kontrahenta hiszpańskiego, spełniają zastrzeżenia przepisu art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka naliczyła odpowiednio podatek VAT:

* usługa gastronomiczna - zgodnie z art. 28i,

* catering - zgodnie z art. 28i,

* usługa hotelowa - zgodnie z art. 28e,

* przejazd taxi - zgodnie z art. 28f, 28j.

Również w przypadku zakupu obuwia ochronnego, Spółka naliczyła podatek VAT w wysokości 22% w związku z faktem, że dokonała odliczenia podatku naliczonego z faktury zakupowej oraz obuwie to było zakupione w związku z obowiązującym w Spółce regulaminem dotyczącym poruszania się po hali produkcyjnej tylko i wyłącznie w obuwiu ochronnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług istotne jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od jego poprawności bowiem zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też poza terytorium kraju.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że kontrahent Wnioskodawcy - spółka z Hiszpanii - spełnia powyższą definicję podatnika.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usług zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna ich konsumpcja.

Jednakże do ogólnej zasady zawartej w powyższym przepisie, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy jest świadczenie usług restauracyjnych i cateringowych.

Zgodnie z art. 28i ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane (...).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wchodzi w skład hiszpańskiej grupy kapitałowej i przez okres 4 tygodni opłacał pobyt w Polsce pracownika hiszpańskiej spółki matki. Opłacał on koszty związanie z pobytem w Polsce ww. pracownika, które następnie w 2010 r. refakturował na rzecz kontrahenta hiszpańskiego.

Regulacje w zakresie "refakturowania" zostały zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot "refakturujący" daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem refakturowania jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie fakturowanej przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta hiszpańskiego usługi cateringowej.

Nieodzownym elementem związanym z miejscem świadczenia usług jest zdefiniowanie pojęcia usług restauracyjnych i cateringowych oraz gastronomicznych. W ustawie o podatku od towarów i usług brak takich definicji ustawowych, jak również nie powołuje się symboli statystycznych, według których należało by zidentyfikować usługi na potrzeby określenia miejsca świadczenia.

Definicja zawarta w art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77/1) określa, iż usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Za usługi cateringowe i restauracyjne nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Z kolei w słowniku języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, catering określa się jako usługę polegającą na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że miejscem świadczenia (a tym samym opodatkowania) usługi cateringowej jest miejsce, w którym usługa jest faktycznie wykonywana. Zatem, skoro przedmiotowa usługa była faktycznie wykonana na terytorium kraju, to podlegała ona opodatkowaniu w Polsce.

Reasumując, Zainteresowany przy fakturowaniu usługi cateringowej był zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług, wg stawki właściwej obowiązującej na terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie fakturowania na rzecz kontrahenta hiszpańskiego usługi cateringowej. Natomiast pozostała część wniosku została rozstrzygnięta w odrębnych interpretacjach z dnia 4 lipca 2011 r. Nr ILPP4/443-279/11-2/JKa, ILPP4/443 279/11-4/JKa, ILPP4/443-279/11-5/JKa, ILPP4/443 279/11-6/JKa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.