ILPP4/443-245/13/16-S2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16 - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 18 marca 2011 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 21 marca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 8 czerwca 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentu uprawniającego Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanego eksportu bezpośredniego towarów - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentu uprawniającego Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanego eksportu bezpośredniego towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 8 czerwca 2011 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego oraz w dniu 27 września 2013 r. o opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie mebli tapicerowanych. Dokonuje transakcji handlowych także z podmiotami mającymi swoje siedziby poza granicami Polski.

W styczniu 2011 r., Zainteresowany dokonał eksportu towarów na rzecz firmy "A" mającej siedzibę na terytorium Nowej Kaledonii. Jest to terytorium Republiki Francuskiej, jednakże nie wchodzące w skład Unii Europejskiej. Odprawa towarów miała miejsce w Dunkierce - porcie położonym na terytorium Republiki Francuskiej.

Spółka otrzymała od francuskiej administracji celnej dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Jednakże zdaniem Centrum Informacji Służby Celnej ww. dokument nie stanowi potwierdzenia wywozu towaru za granicę Wspólnoty, ponieważ jest to wewnętrzny dokument stosowany przez administrację celną Republiki Francuskiej. W związku z powyższym, dokument ten nie upoważnia do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług w związku z eksportem towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Należy podkreślić, że Agencja Celna która dokonała odprawy we Francji twierdzi, że Wnioskodawca nie może otrzymać innego dokumentu niż ten uzyskany od francuskiej administracji celnej w porcie w Dunkierce.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany poinformował, że dokonał eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 8 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Spółka rozpoczęła procedurę wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Wnioskodawca nie otrzymał od administracji celnej Republiki Francuskiej innych dokumentów niż ten który został wymieniony w opisie sprawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej powyżej sytuacji dokumentem potwierdzającym wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej do Nowej Kaledonii który powinien otrzymać Zainteresowany od urzędu celnego wyjścia aby być uprawnionym do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług w związku z eksportem towarów do Nowej Kaledonii powinien być komunikat IE-599?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów pod warunkiem, że podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany miesiąc otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

Ponadto zgodnie z treścią przepisu art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny wyjścia wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty.

Należy podkreślić, że materia dokonywania zgłoszeń celnych jest przedmiotem regulacji rozporządzenia Komisji Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r., które ustanawia przepisy mające na celu wykonanie rozporządzenia Rady Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U.UE.L 253/1). Zgodnie natomiast z pkt 14 preambuły rozporządzenia Komisji Nr 1875/2006 z 18 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie Nr 2454/93 (Dz.Urz.UE.L 360/64), organy celne zostały zobowiązane do zastąpienia m.in. w procedurze wywozu dokumentów papierowych dokumentami w formie elektronicznej wymiany danych.

Stosownie zaś do art. 796e rozporządzenia Nr 1875/2006 zmieniającego rozporządzenie Nr 2454/93, urząd celny wywozu potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów przesyłając zgłaszającemu komunikat "Potwierdzenie wywozu" komunikat IE-599. Wzór ww. komunikatu zawiera załącznik IV rozporządzenia Nr 1875/2006.

Spółka podkreśliła, że zgodnie z art. 288 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U.UE.C 83/47), rozporządzenie ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich Unii Europejskiej.

Na podstawie wyżej przedstawionej analizy przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca uważa, że dokumentem potwierdzającym wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej do Nowej Kaledonii, który powinien otrzymać od urzędu celnego wyjścia (port Dunkierka) jest komunikat IE-599. W świetle przedstawionych powyżej przepisów dokument taki uprawnia do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług w odniesieniu do eksportu towarów do Nowej Kaledonii. Ponadto Spółka otrzymała od administracji celnej Republiki Francuskiej dokument zawierający wszystkie elementy, które zawiera wzór komunikatu IE-599 znajdujący się w rozporządzeniu 1875/2006. Co więcej, pod względem redakcyjnym dokumenty te są do siebie podobne. Z formalnego punktu widzenia spełnia on zatem wymogi stawiane przez rozporządzenie 1875/2006 komunikatowi IE-599, i w związku z tym stwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, uprawniając zarazem do stosowania stawki 0% podatku od towarów i usług.

W dniu 27 maja 2011 r. pismem nr ILPP4/443-245/11-2/EWW tut. Organ wezwał Zainteresowanego m.in. do przeformułowania zadanego pytania w zakresie podatku od towarów i usług oraz do jednoznacznego określenia własnego stanowiska w zakresie objętym tym pytaniem. W wezwaniu tym wskazano, że kwestia rodzaju dokumentu celnego, której dotyczy pytanie Spółki nie jest regulowana przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W dniu 8 czerwca 2011 r. wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w którym Wnioskodawca nie sformułował zapytania podatkowego przyporządkowanego do przedstawionego stanu faktycznego oraz nie przedstawił jednoznacznego własnego stanowiska w zakresie objętym tym pytaniem.

W związku z powyższym zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 22 czerwca 2011 r. postanowienie nr ILPP4/443-245/11-4/EWW o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku Spółki.

Pismem z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) Zainteresowany złożył do tut. Organu zażalenie na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

W dniu 22 lipca 2011 r. odpowiadając na powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu po ponownej analizie sprawy wydał postanowienie utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie nr ILPP4/443/Z-6/11-2/EWW.

W związku z powyższym w dniu 25 sierpnia 2011 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na postanowienie utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie nr ILPP4/443/Z-6/11-2/EWW skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 21 września 2011 r. nr ILPP4/4441-14/11-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 5 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1272/11, w którym uchylił zaskarżone postanowienie.

Pismem z dnia 28 lutego 2012 r. nr ILRP-007-39/12-2/EŚ Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 635/12, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ww. skargę kasacyjną.

W dniu 23 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1272/11.

Pismem z dnia 23 września 2013 r. nr ILPP4/443-245/11/13-S/EWW tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uiszczenia opłaty od wniosku.

W dniu 23 października 2013 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPP4/443 -245/11/13-S1/EWW, w której tut. Organ stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 12 listopada 2013 r. (data wpływu 14 listopada 2013 r.) Wnioskodawca złożył do tut. Organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

Odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono dnia 9 grudnia 2013 r. nr ILPP4/443/W-23/13 -2/IM, w której stwierdzono brak podstaw do zmiany ww. interpretacji.

W związku z powyższym w dniu 13 stycznia 2014 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na interpretację indywidualną nr ILPP4/443-245/11/13-S1/EWW skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 12 lutego 2014 r. nr ILPP4/4441-1/14-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 7 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 176/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 25 czerwca 2014 r. nr ILRP-007-157/14-2/EŚ Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 1380/14, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

W dniu 22 lipca 2016 r. do tut. Organu wpłynął wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16, w którym uchylił on zaskarżona interpretację.

Doręczenie prawomocnego orzeczenia i zwrot akt do tut. Organu nastąpił w dniu 9 września 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ zaznacza, że przedmiotowa interpretacja dotyczy przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - obecnie Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą w brzmieniu obowiązującym w styczniu 2011 r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez terytorium Wspólnoty rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) - art. 2 pkt 3 ustawy.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 5 ustawy - przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Wspólnoty.

Stosownie do treści art. 2 pkt 8 ustawy przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

Jak wynika z powyższego, ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy towar będący przedmiotem dostawy eksportowej:

* jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz eksport bezpośredni lub

* gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz eksport pośredni.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie mebli tapicerowanych. W styczniu 2011 r., Zainteresowany dokonał eksportu towarów na rzecz firmy mającej siedzibę na terytorium Nowej Kaledonii. Jest to terytorium Republiki Francuskiej, jednakże nie wchodzące w skład Unii Europejskiej. Odprawa towarów miała miejsce w Dunkierce porcie położonym na terytorium Republiki Francuskiej. Wnioskodawca poinformował, że dokonał eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy.

Wątpliwości Zainteresowanego w niniejszej sprawie dotyczą rodzaju dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej (do Nowej Kaledonii), uprawniającego do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Podstawowa stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Natomiast art. 41 ust. 6 ustawy stanowi, że stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie określają, jakiego rodzaju dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty powinien posiadać podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Wskazują jedynie, że eksportem towarów jest potwierdzony przez urząd celny, określony w przepisach celnych wywóz towarów. Zatem ustalając zakres zastosowania przepisów art. 41 ustawy należy się odwołać do przepisów prawa celnego. Podatnik winien więc posiadać stosowne dokumenty spełniające warunki określone w przepisach celnych, które będą jednoznacznie potwierdzać wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty.

Kwestie dokonywania zgłoszeń celnych zostały uregulowane rozporządzeniem Komisji (EWG) Nr 2454 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnoty Kodeks Celny (Dz. U.UE.L . Nr 253, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 796e ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, urząd celny wywozu po otrzymaniu komunikatu "Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia", o którym mowa w art. 796d ust. 2, potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów, przesyłając zgłaszającemu komunikat "Potwierdzenie wywozu" lub informując go w innej, określonej w tym celu przez ten urząd formie.

Stosownie do pkt 14 preambuły rozporządzenia Komisji (WE) nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, organy celne zostały zobowiązane do zastąpienia procedury wywozu, uszlachetnienia biernego oraz powrotnego wywozu, obecnej procedury z zastosowaniem dokumentów w formie papierowej procedurą elektronicznej wymiany danych.

Od dnia 31 sierpnia 2007 r. w Polsce zaczęła w pełni funkcjonować I faza Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS). Od tego momentu zmianie uległy zasady dokonywania zgłoszeń celnych do procedury wywozu, procedury uszlachetnienia biernego i powrotnego wywozu. System ECS pozwala na dokonywanie i obsługę zgłoszenia w formie elektronicznej, zarówno w urzędzie wywozu jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń.

W ramach tego systemu dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty jest komunikat IE-599 podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca poinformował, że z tytułu dokonanego eksportu towarów na rzecz firmy mającej siedzibę na terytorium Nowej Kaledonii (terytorium nie wchodzące w skład Unii Europejskiej) otrzymał od francuskiej administracji celnej dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, posiadający wszystkie elementy, które zawiera wzór komunikatu IE-599 znajdujący się w rozporządzeniu 1875/2006. Pod względem redakcyjnym dokumenty te są do siebie podobne. W opinii Zainteresowanego, z formalnego punktu widzenia dokument ten spełnia wymogi stawiane przez rozporządzenie 1875/2006 komunikatowi IE-599. Odprawa towarów miała miejsce w Dunkierce - porcie położonym na terytorium Republiki Francuskiej. Wnioskodawca posiada informację, że nie może otrzymać innego dokumentu niż ten uzyskany od administracji celnej w porcie w Dunkierce.

W tym miejscu należy odwołać się do zapadłego w niniejszej sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnemu w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16, w którym Sąd wskazał: "(...) jak wynika z powołanych regulacji przepisy polskiej ustawy o VAT wiążą skutek w postaci zastosowania stawki preferencyjnej z rzeczywistym zaistnieniem zdarzenia w postaci opuszczenia towaru poza granice UE. W tej sprawie nie ma wątpliwości, że do wywozu towarów doszło, o czym zaświadczyła francuska administracja celna stosownym dokumentem, który przez polskie służby celne jak opisuje to wnioskodawca, potraktowany został jako dokument wewnętrzny służb francuskich, który nie potwierdza wywozu towaru poza granice Unii. (...) W ocenie sądu odwołanie się do potwierdzenia wywozu towarów poza obszar terytorium UE przez urząd celny określony w przepisach celnych - art. 2 ust. 8b ustawy o VAT nie oznacza, że ma być to potwierdzenie w jednej dopuszczalnej tylko formie (...). Cytowany przepis mówi o urzędzie celnym, który ma potwierdzić wywóz. Ze stanu faktycznego wynika, czego nie kwestionuje organ, że dokument otrzymany przez podatnika jest tym, który zaświadcza, że dokonano wywozy towaru do Nowej Kaledonii poprzez port w D. poza terytorium UE oraz, że dokument ten jest traktowany jako wewnętrzny stosowny przez administrację celną Republiki Francji na okoliczność potwierdzenia wywozu. A zatem został wydany w granicach jego właściwości. Nawet gdyby przyjąć, że podstawowym dokumentem wywozu jest komunikat IE-599 (...), to nie można odmówić tej samej cechy dokumentowi otrzymanemu przez skarżącego od administracji celnej francuskiej, tym bardziej kiedy powołuje się on, że dokument ten posiada wszystkie elementy komunikatu. Za słusznością stanowiska skarżącego, które podziela sąd, traktującego o tym, że nie tylko komunikat IE-599 jest jedynym potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium UE przemawiają także poglądy wyrażane w piśmiennictwie, wskazujące, że potwierdzenie może być dokonane w każdy inny, jednoznaczny sposób (por. J. Martini Komentarz VAT; A. Artowicz, Sposób potwierdzenia faktycznego wywozu towarów eksportowanych, Dor. Pod. 2004, nr 9; A. Bartosiewicz Komentarz do art. 41 ustawy o VAT LEX, 2015; Artur Ferlin Wybrane zagadnienia dotyczące eksportu towarów w zakresie podatku od towarów i usług Przegląd Podatkowy 5/2010). Takie poglądy można także odnotować w judykaturze (por. wyrok WSA w Białymstoku z 30 stycznia 2008 r. sygn. akt. I SA/Bk 569/07), podzielane przez sąd rozpoznający przedmiotowa sprawę.

Dostrzegając pojawiające się wątpliwości na tle stosowania różnych możliwości dowodzenia wywozu towaru w ramach eksportu, w tym komunikatu IE-599 jako wyłącznego dowodu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii, jak dowodzi interpretator, ustawodawca z dniem 1 kwietnia 2013 r. postanowił wskazać na przykładowe dokumenty potwierdzające eksport (wywóz) towarów. Nastąpiło to w dodanym do art. 41 ust. 6a cytowanej ustawy o VAT, a wyliczenie tam zawarte ma charakter jedynie przykładowy (ustawa z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw). Z uzasadnienia do projektu zmiany ustawy Druk sejmowy nr 805 wynika, że z uwagi na to, iż w zależności od państwa, w którym nastąpi objęcie procedurą wywozu, mogą występować różne dokumenty, zaproponowany został katalog otwarty dokumentów, które mogą potwierdzać wywóz towarów poza UE. Umożliwi to stosowanie stawki 0% również w sytuacji, gdyby w innych państwach funkcjonowały zgodnie z przepisami tam obowiązującymi inne niż wymienione w tym przepisie dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium UE.

Powyższe potwierdza tezę, iż mogły mieć miejsce sytuacje, kiedy urząd celny wywozu mógł nie stosować komunikatu elektronicznego generowanego przez system ECS, a tym samym podatnik tak jak spółka w niniejszej sprawie nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji tego stanu rzeczy, dlatego, iż nie mogła uzyskać komunikatu IE-599, którego państwo wyprowadzenia towaru poprzez właściwe jego organy nie stosowało. Na ten element stanu faktycznego powołała się skarżąca spółka.

Wracając na chwilę do regulacji unijnych w poruszanej kwestii, wspomnianego rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 w zakresie przepisów, które określają zasady dokumentowania faktycznego wyprowadzenia towaru poza teren Unii Europejskiej, podzielić należy na tym tle pogląd wyrażony w wyroku WSA w Poznaniu z 2 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Po 531/15, iż w sytuacji braku udokumentowania faktu wywozu towaru poza obszar celny Unii (komunikat IE-599 - przypis sądu rozpoznającego sprawę), dopuszczalne jest przedstawienie dowodów alternatywnych potwierdzających fakt wyprowadzenia danego towaru, wymienionych w art. 796da ust. 4 RWKC. (...)

Oznacza to, że podstawowe znaczenie związane z eksportem towarów a tym samym możliwość zastosowania stawki preferencyjnej należy łączyć z wyprowadzeniem towaru poza granice UE a potwierdzenie tego zdarzenia może mieć miejsce w każdej jednoznacznej i wiarygodnej formie, tym bardzie kiedy pochodzi, tak jak w stanie faktycznym podanym przez skarżącego, od francuskiej administracji celnej, która potwierdza odprawę i wywóz towarów spółki w porcie D. poza granice UE z przeznaczeniem do Nowej Kaledonii".

Otrzymany przez Zainteresowanego od francuskiej administracji celnej dokument posiada wszystkie elementy, które zawiera wzór komunikatu IE-599 znajdujący się w rozporządzeniu 1875/2006, gdyż potwierdza on faktyczny wywóz towarów poza granice Unii Europejskiej.

Zatem w świetle wyroku zapadłego w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że komunikat IE-599 nie jest jedynym dokumentem potwierdzającym wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej do Nowej Kaledonii, który powinien otrzymać Wnioskodawca od urzędu celnego wyjścia, aby być uprawnionym do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% w związku z dokonanym eksportem towarów. W przedmiotowej sprawie dokument celny który Zainteresowany otrzymał od francuskiej administracji celnej, uprawnia go do zastosowania ww. stawki podatku dla tej transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.