ILPP4/443-158/14-4/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 2 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 18 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - jest prawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 18 czerwca 2014 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Podstawowym przedmiotem działalności "A" Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka) jest konfekcjonowanie (czyli produkcja) i dystrybucja na terenie Polski i zagranicy, wyrobów stalowych (takich jak przykładowo: stale jakościowe, narzędziowe, konstrukcyjne w postaci blach, prętów) a także wykonanych z nich półproduktów związanych z cięciem, wypalaniem, frezowaniem i szlifowaniem. Spółka sprzedaje i będzie sprzedawać w przyszłości wyroby stalowe kontrahentom z krajów Unii Europejskiej w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Spółka jest i pozostanie w przyszłości czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE. Kontrahenci, którym sprzedaje i będzie sprzedawać wyroby stalowe posiadają właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Także dla dostaw realizowanych w przyszłości spełniony będzie warunek posiadania przez kontrahentów numeru wskazanego w poprzednim zdaniu. Transport jest i będzie realizowany z wykorzystaniem usług zewnętrznego spedytora, przy użyciu środków transportu tego spedytora. Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada i w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego - będzie posiadać - w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowody jakie posiada i - w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego - będzie posiadać Spółka to:

Po wystawieniu faktury z tytułu sprzedaży i wysłaniu towaru Spółka wysyła pocztą do danego klienta fakturę z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dokument WZ (jeszcze raz, pierwszy raz ten dokument był wydawany spedytorowi razem z towarem) i oświadczenie do podpisu.

Często dokumenty podpisane przez odbiorcę nie są podpisane z imienia i nazwiska, a tylko parafą;

4. podpisane i opatrzone pieczątką oświadczenie nabywcy potwierdzające odbiór i datę odbioru towaru objętego daną fakturą, w kraju dostawy będącym innym niż Polska krajem członkowskim Unii Europejskiej.

Oświadczenie jest sformułowane w języku angielskim i ma treść: "Potwierdzam odbiór towaru w (w tym miejscu nabywca wpisuje kraj odbioru towaru) w dniu (w tym miejscu nabywca wpisuje dzień odbioru towaru) od "A" Sp. z o.o. do (w tym miejscu wpisane są pełne dane nabywcy) do (w tym miejscu wpisane są dane nabywcy), zgodnie z dokumentami (w tym miejscu wymienione są numer faktury i numer dokumentu wydania towaru z magazynu)". Na dole oświadczenia znajduje się miejsce na podpis i pieczątkę nabywcy. Oświadczenie jest składane na formularzu przygotowanym przez Spółkę i zawiera w swojej treści oznaczenia numeru faktury dla danej dostawy, numeru dokumentu wydania z magazynu, oznaczenie danych i adresu Spółki oraz nabywcy, miejsce na wpisanie miejscowości i daty wypełnienia oświadczenia przez nabywcę, dane o kraju odbioru towaru, podpis i pieczątkę nabywcy;

Może się zdarzyć (i jest to regułą), że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Spółka posiada i - w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego - będzie posiadać w swojej dokumentacji kopię faktury, dokument wydania z magazynu Spółki towaru objętego daną dostawą podpisany przez nabywcę, oświadczenie podpisane przez nabywcę, potwierdzenie wystawione przez spedytora dla Spółki.

W złożonym uzupełnieniu Spółka wyjaśniła, że dowody jakie posiada i - w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego - będzie posiadać to:

Po wystawieniu faktury z tytułu sprzedaży i wysłaniu towaru Spółka wysyła pocztą do danego klienta fakturę z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dokument WZ (jeszcze raz, pierwszy raz ten dokument był wydawany spedytorowi razem z towarem) i oświadczenie do podpisu. Często dokumenty podpisane przez odbiorcę nie są podpisane z imienia i nazwiska, a tylko parafą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy posiadane przez Spółkę dokumenty opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym są i będą wystarczające dla przyszłych dostaw w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług dla dostaw na rzecz kontrahentów posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez niego dokumenty są wystarczające w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, by Spółka mogła zastosować stawkę 0% podatku od towarów i usług dla dostaw wewnątrzwspólnotowych zrealizowanych na rzecz danego kontrahenta. Kluczowe jest bowiem, by zgromadzone przez nią dokumenty potwierdzały fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zdaniem Spółki, w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym z taką sytuacją mamy do czynienia. Szczegółowość posiadanej kopii faktury sprzedaży i dokumentu wydania z magazynu są wystarczające dla wykazania tożsamości towarów objętych daną dostawą pobranych z magazynu Spółki. Szczegółowość obu tych dokumentów, zdaniem Spółki oznacza, że oba te dokumenty mają wszystkie cechy specyfikacji ładunku, jako dokumentu wymienionego w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Oświadczenie opisane w stanie faktycznym podpisane przez danego kontrahenta, nawet jeżeli jest to tylko parafa, bez wyraźnego określenia imienia i nazwiska pracownika tego kontrahenta - potwierdza z kolei, że dostawa objęta numerami faktury i dokumentu wydania z magazynu wymienionymi w treści tego oświadczenia zostały przez tego nabywcę odebrane w określonym miejscu i dniu a tym samym, że towar objęty daną dostawą dotarł do nabywcy w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej. Oświadczenie to jest dowodem wymienionym w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Potwierdzenie wystawione przez spedytora dla Spółki, wskazujące numer przesyłki nadany przez tego spedytora, miejsce odbioru przesyłki w Polsce, miejsce dostawy w innym niż Polska kraju członkowskim Unii Europejskiej, rubrykę "dostawa do odbioru dnia" wskazującą dzień w którym dana przesyłka została dostarczona do nabywcy - jest kolejnym dokumentem potwierdzającym fakt wywozu towaru objętego daną fakturą do innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej.

Wygenerowane z systemu bankowości elektronicznej potwierdzenie uregulowania należności ze wskazaniem numeru faktury dotyczącej danej dostawy, której przelew dotyczy potwierdza z kolei w sposób dodatkowy, że towar będący przedmiotem dostawy dotarł do nabywcy, skoro nabywca za niego zapłacił. Takie potwierdzenie ma oczywiście charakter pomocniczy wobec wyżej opisanych dokumentów.

Tak więc wszystkie opisane wyżej, posiadane przez Spółkę dokumenty łącznie potwierdzają i będą potwierdzać dla dostaw zrealizowanych w przyszłości, że towar będący przedmiotem danej wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium Polski i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innym niż Polska. Trafnie podkreśla się w orzecznictwie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. III SA/1909/08), że stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, nie powinna być zawężająca. Sąd w powołanym wyroku uznał, że dowodami, tego że dane towary stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy są dokumenty, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Pogląd o tym, że stosowanie stawki 0% w dostawie wewnątrzwspólnotowej jest regułą, a nie wyjątkiem od reguły jest już mocno ugruntowany, o czym świadczą wyroki WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07 oraz z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 155/08.

Dodatkowo wskazać należy, ze Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-146/05 (Albert Collee, orzeczenie z dnia 27 września 2007 r.) zaznaczył, że dyrektywa istotnie upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednak zdaniem ETS przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). W szczególności zaś nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe, które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług a dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa (art. 42 ust. 11 ustawy). W szczególności może to być dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazywać, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski.

Fundamentalne znaczenie dla potwierdzenia prawidłowości stanowiska Spółki ma teza wyrażona przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 11 października 2010 r. I FPS 1/10, zgodnie z którą w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 tej ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Potwierdzenie ugruntowania orzecznictwa w tym zakresie znaleźć możemy przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2011 r., sygn. I FSK 776/10, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 stycznia 2012 r., sygn. III SA/Gl 2693/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu #61485; przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT UE na terytorium Polski zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) - jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka sprzedaje i będzie sprzedawać w przyszłości wyroby stalowe kontrahentom z krajów Unii Europejskiej w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Spółka jest i pozostanie w przyszłości czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE. Kontrahenci, którym sprzedaje i będzie sprzedawać wyroby stalowe posiadają właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Także dla dostaw realizowanych w przyszłości spełniony będzie warunek posiadania przez kontrahentów numeru wskazanego w poprzednim zdaniu. Transport jest i będzie realizowany z wykorzystaniem usług zewnętrznego spedytora, przy użyciu środków transportu tego spedytora.

Artykuł 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy #61485; w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Przedmiotowa sprawa dotyczy sytuacji, gdy transport towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wykonywany jest/będzie przez przewoźnika.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

#8210; z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy #61485; w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a w konsekwencji jej opodatkowanie preferencyjną stawką podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym ważne jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest zatem w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Należy jednak stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W złożonym uzupełnieniu Spółka wyjaśniła, że dowody jakie posiada i - w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego - będzie posiadać to:

Po wystawieniu faktury z tytułu sprzedaży i wysłaniu towaru Spółka wysyła pocztą do danego klienta fakturę z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dokument WZ (jeszcze raz, pierwszy raz ten dokument był wydawany spedytorowi razem z towarem) i oświadczenie do podpisu. Często dokumenty podpisane przez odbiorcę nie są podpisane z imienia i nazwiska, a tylko parafą.

Oświadczenie jest sformułowane w języku angielskim i ma treść: "Potwierdzam odbiór towaru w (w tym miejscu nabywca wpisuje kraj odbioru towaru) w dniu (w tym miejscu nabywca wpisuje dzień odbioru towaru) od "A" Sp. z o.o. do (w tym miejscu wpisane są pełne dane nabywcy) do (w tym miejscu wpisane są dane nabywcy), zgodnie z dokumentami (w tym miejscu wymienione są numer faktury i numer dokumentu wydania towaru z magazynu)". Na dole oświadczenia znajduje się miejsce na podpis i pieczątkę nabywcy. Oświadczenie jest składane na formularzu przygotowanym przez Spółkę i zawiera w swojej treści oznaczenia numeru faktury dla danej dostawy, numeru dokumentu wydania z magazynu, oznaczenie danych i adresu Spółki oraz nabywcy, miejsce na wpisanie miejscowości i daty wypełnienia oświadczenia przez nabywcę, daty o kraju odbioru towaru, podpis i pieczątkę nabywcy.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.) od dnia 1 kwietnia 2013 r. uchylony został pkt 2 w art. 42 ust. 3 ustawy. Zatem Spółka nie ma obowiązku posiadania kopii faktury dokumentującej transakcję dostawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione dokumenty należy stwierdzić, że Spółka posiada dowody, że towary będące przedmiotem danej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Spółka posiada specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (dokument wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy), której rolę pełni zarówno wystawiona faktura dokumentująca dokonaną dostawę jak i dokument wydania z magazynu. Posiada także oświadczenie nabywcy o treści wskazanej powyżej. Należy zgodzić się ze Spółką, że takie oświadczenie podpisane przez danego kontrahenta (również parafą) potwierdza, że dane, określone towary zostały przez niego odebrane w określonym miejscu i dniu. Zatem przedmiotowe oświadczenie może być dowodem, o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy.

Zatem mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że posiadane przez Spółkę dokumenty - opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym - są i będą wystarczające, w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz kontrahentów posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Natomiast w pozostałym zakresie wydana została interpretacja indywidualna z dnia 1 lipca 2014 r. nr ILPP4/443-158/14-5/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.