ILPP4/443-151/13-3/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 16 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usługi transportu za odrębną czynność od dostawy towarów oraz jej fakturowania - jest prawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usługi transportu za odrębną czynność od dostawy towarów oraz jej fakturowania. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 16 maja 2013 r.) o rozszerzenie przedmiotu sprawy o zdarzenie przyszłe oraz dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca współpracuje z firmą GmbH z Niemiec (dalej kontrahent) od ok. 15 lat. W ramach współpracy wykonuje konstrukcje stalowe, a następnie dostarcza je do Niemiec lub innego kraju na terenie UE. Zgodnie z zawartymi umowami to Wnioskodawca odpowiedzialny jest za zorganizowanie transportu i dostarczenie konstrukcji pod wskazany adres.

Wnioskodawca nie dysponuje własnym transportem, w związku z tym zleca dostarczenie konstrukcji firmie spedycyjnej, której następnie płaci za wykonaną usługę. Z umów jakie są zawierane między Wnioskodawcą i kontrahentem jasno wynika, jak wygląda harmonogram dostaw i jaką kwotę Euro zobowiązuje się zapłacić odbiorca za każdy kolejny transport. Kwota jaka ustalona jest do zapłaty za dostarczenie konstrukcji stalowej nie jest wkalkulowana w cenę konstrukcji, jest to jeden z warunków umowy.

Kontrahent nie wyraża zgody na to, aby ujmować obie czynności, tzn. dostawę konstrukcji i transport na jednej fakturze, w związku z tym fakturując dostawę Wnioskodawca opodatkowuje ją stawką 0% (posiada dokumenty potwierdzające wywóz), a wystawiając fakturę za transport traktuje ją jak usługę i przerzuca obowiązek podatkowy na nabywcę.

Niemiecki kontrahent nie chce wyrazić zgody na to, aby usługę transportową wraz z dostawą towarów opodatkować tą samą stawką, tj. 0%. Wnioskodawca nadmienił, że kilka razy podejmował próby uregulowania tej sytuacji, ale dotychczas bez rezultatu.

Kontrahent uważa, że usługa winna zostać opodatkowana w kraju ostatecznego nabywcy tej usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca (mając na uwadze zapisy zawarte w umowach i ustalenia między partnerami) ma prawo refakturowane koszty transportu potraktować jak usługę i wystawić odrębną fakturę z adnotacją "odwrotne obciążenie", gdzie podatek rozliczy niemiecki nabywca.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo potraktować wspomniany transport jako usługę, ponieważ koszty transportu nie zostały wkalkulowane w cenę konstrukcji, a z zawartych umów wynika odrębna cena za jedną tonę konstrukcji i odrębna cena za jeden transport.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z opisu sprawy wynika, iż w ramach współpracy Wnioskodawca wykonuje na rzecz kontrahenta z Niemiec konstrukcje stalowe, które następnie dostarcza do Niemiec lub innego kraju na terenie Unii Europejskiej. Zgodnie z zawartymi umowami to Zainteresowany odpowiedzialny jest za zorganizowanie transportu i dostarczenie konstrukcji pod wskazany adres. Ponieważ nie dysponuje on własnym transportem, w związku z tym zleca dostarczenie konstrukcji firmie spedycyjnej, której następnie płaci za wykonaną usługę. Z umów jakie są zawierane między Wnioskodawcą i kontrahentem jasno wynika, jak wygląda harmonogram dostaw i jaką kwotę EURO zobowiązuje się zapłacić odbiorca za każdy kolejny transport. Kwota jaka ustalona jest do zapłaty za dostarczenie konstrukcji stalowej nie jest wkalkulowana w cenę konstrukcji, co jest jednym z warunków umowy.

Spółka nie ujmuje obu czynności, tzn. dostawy konstrukcji i transportu na jednej fakturze. Fakturując dostawę Wnioskodawca opodatkowuje ją stawką 0% (posiada dokumenty potwierdzające wywóz), a wystawiając fakturę za transport traktuje ją jak usługę i przerzuca obowiązek podatkowy na nabywcę.

W niniejszej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą możliwości potraktowania usługi transportu jako czynności odrębnej od dostawy towarów i jej udokumentowania odrębną fakturą.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zagadnienie to zostało uregulowane w art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

Zatem w sytuacji, gdy świadczenie sprzedawcy zobowiązującego się dostarczyć towar kupującemu do wskazanego przez niego miejsca obejmuje także koszty transportu, które są wkalkulowane w cenę towaru, to podstawa opodatkowania takiej sprzedaży obejmuje również koszty przewozu, niezależnie od podmiotu realizującego ten przewóz, a całość świadczenia powinna być opodatkowana według stawki podatku właściwej dla realizacji świadczenia, czyli sprzedaży towaru. W takiej sytuacji brak jest jakichkolwiek podstaw do traktowania usługi przewozu, realizowanej przez wyspecjalizowanego przewoźnika na rzecz sprzedawcy, jako usługi transportowej tego sprzedawcy wykonywanej na rzecz odbiorcy towaru.

Jednakże powyżej wskazane rozwiązanie nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż koszty transportu, którymi obciążany jest niemiecki odbiorca, zgodnie z umową zawartą pomiędzy stronami, nie są wkalkulowane w cenę sprzedawanej konstrukcji (towaru), a z zawartych umów wynika odrębna cena za jedną tonę konstrukcji i odrębna za jeden transport.

W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze zapisy zawarte w umowach i ustalenia między stronami, usługę transportową uznać zatem należy za czynność świadczoną odrębnie od dostawy samego towaru.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w "stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Zgodnie z tą regulacją, jest on traktowany tak, jak gdyby sam świadczył tą usługę.

Mając na uwadze powyższy przepis stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie to Wnioskodawca świadczy/będzie świadczyć usługę transportu, która stanowi/stanowić będzie czynność odrębną od dokonywanej przez niego dostawy towarów (konstrukcji stalowych).

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Jak wynika z opisu sprawy, kontrahent z Niemiec, na rzecz którego świadczona jest przez Wnioskodawcę usługa transportu spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Po dokonaniu analizy informacji przedstawionych w opisie sprawy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, więc miejsce świadczenia usługi transportu towarów winno zostać ustalone na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Zatem w przedmiotowej sprawie miejscem świadczenia usługi transportu na rzecz podatnika niemieckiego jest/będzie miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym, usługa ta nie podlega/nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Według art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Regulacje dotyczące danych jakie powinny zawierać faktury zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. W rozporządzeniu tym ustawodawca wskazał m.in., jakie dane winna zawierać faktura, a także w określonych przypadkach, jakie zapisy nie są konieczne lub jakich faktura zawierać nie może.

Jak stanowi § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny. Faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni (§ 4 ust. 2 rozporządzenia).

Stosownie do § 26a rozporządzenia, przepisy § 4-24 stosuje się do:

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

Zgodnie z § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy "odwrotne obciążenie".

Stosownie do treści § 5 ust. 4 pkt 4 rozporządzenia, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Z przedstawionych informacji wynika, iż Zainteresowany z tytułu wykonania usługi transportu wystawia na rzecz kontrahenta niemieckiego fakturę, przerzucając na niego obowiązek podatkowy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że świadczenie usługi transportu Spółka winna dokumentować wystawiając kontrahentowi niemieckiemu fakturę zgodnie z przepisami rozporządzenia, w tym m.in. wpisując na niej adnotację "odwrotne obciążenie".

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.