ILPP3/443-132/13-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie nabywcy końcowego - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie nabywcy końcowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) podjął decyzję o instalacji na jednym z nowo wybudowanych magazynów paneli fotowoltaicznych. Kierując się długofalową koncepcją optymalizacji kosztów oraz dbając o środowisko Spółka zdecydowała się na nowy alternatywny sposób pozyskiwania energii dla własnych potrzeb. Wnioskodawca nie ukrywa, że realne zmniejszenie kosztów związane z wytwarzaniem energii mogłoby przyczynić się do instalacji podobnych paneli na innych budynkach należących do Spółki w przyszłości.

Jak wspomniano powyżej energia wytwarzana z paneli jest wykorzystywana głównie przez Wnioskodawcę dla własnych potrzeb. W związku z tym Spółka zobowiązana była do uzyskania koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej w odnawialnym źródle energii, którą uzyskała na okres od 1 czerwca 2012 r. do 31 grudnia 2030 r. (dalej: Koncesja).

Jak wynika z jej treści, przedmiot działalności objętej Koncesją stanowi działalność gospodarczą polegająca na wytwarzaniu energii elektrycznej w odnawialnym źródle energii, elektrowni fotowoltaicznej przy użyciu 459 paneli fotowoltaicznych o łącznej mocy zainstalowanej 0,124 MW, zlokalizowanej na elewacji określonego budynku magazynowego.

Wnioskodawca pragnie poinformować, że dysponuje siecią sklepów, w których zużywana energia jest nabywana bezpośrednio przez niego od różnych podmiotów zewnętrznych zajmujących się dystrybucją lub redystrybucją energii w Polsce (dalej: Dystrybutorzy) w zależności od miejsca lokalizacji sklepu. W sporadycznych przypadkach sklepy korzystają z marki Spółki na zasadach franszyzy i tam koszty energii elektrycznej są refakturowane.

Tym samym pojawiło się pytanie w zakresie faktycznych konsekwencji dla Spółki z tytułu podatku akcyzowego w związku z posiadaniem przez Wnioskodawcę koncesji na wytwarzanie energii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym opisie zdarzenia Spółka jest nabywcą końcowym w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest nabywcą końcowym w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

1. Wiążąca definicja nabywcy końcowego w interpretacji ogólnej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym - nabywcą końcowym jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem enumeratywnie wymienionych w ustawie podmiotów w ściśle określonych wypadkach niemających jednak zastosowania w sytuacji Spółki.

Określenie jaki podmiot należy uznać za nabywcę końcowego, a więc w praktyce konsumenta dostarczanej mu energii pozwala na zgodne z prawem określenie przedmiotu opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym. Należy wskazać, że wykładni definicji pojęcia "nabywca końcowy" nie można dokonywać w oderwaniu od pozostałych przepisów ustawy o podatku akcyzowym oraz ogólnych zasad podatku akcyzowego jak np. zasady jednokrotności opodatkowania.

Na potwierdzenie powyższego Spółka pragnie powołać interpretację ogólną wydaną przez Ministra Finansów z dnia 31 marca 2009 r. Nr AE61033/13/IRZ/09/I772 (dalej: Interpretacja) dotyczącą uznania podmiotu posiadającego koncesję na wytwarzanie energii za nabywcę końcowego. Minister Finansów wyraźnie stwierdza w Interpretacji, że sytuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje energię elektryczną, którą zużywa na własne potrzeby mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym. Niezależnie od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej przeznacza ją do sprzedaży czy też tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby. W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na własne potrzeby (nie przeznacza jej do sprzedaży) staje się nabywcą końcowym, jak każdy inny podmiot (ostateczny konsument), który zużywa energię na własne potrzeby (w swoim gospodarstwie domowym).

Pomimo uchwalania wielu nowelizacji ustawy o podatku akcyzowym, ustawodawca od chwili wydania Interpretacji, nie dokonał zmian w definicji nabywcy końcowego zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy. W konsekwencji braku uchylenia lub zmiany zajętego przez Ministra Finansów stanowiska oraz braku zmian legislacyjnych przedmiotowego przepisu, którego dotyczyła Interpretacja jak również ewidentnej zgodności stanu faktycznego będącego przedmiotem Interpretacji oraz zdarzenia opisanego przez Spółkę, należy uznać, że wyrażony w niej pogląd wciąż pozostaje aktualny.

Powyższe z kolei ma przełożenie na sytuację Spółki, która powinna być uprawniona do korzystania z ochrony z Interpretacji, która bez wątpienia odnosi się do stanu faktycznego i sytuacji Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, że posiadanie przez przedsiębiorcę wyłącznie koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej - koniecznej tylko do zainstalowania paneli fotowoltaicznych - determinuje, że nie może on być on zakwalifikowany jako "nabywca końcowy" w zakresie energii elektrycznej, którą zakupuje od Dystrybutorów. Celem wprowadzenia art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym było, jak wskazano w uzasadnieniu do jej projektu - druk sejmowy nr 1083 - zdefiniowanie ostatecznego konsumenta, jako podmiotu, który energię będzie zużywał. Nie ma wątpliwości, że Wnioskodawca, w odniesieniu do dokupowanej energii będzie właśnie zużywał ją na własne potrzeby a więc powinien być uznany za nabywcę końcowego. Wynika to przede wszystkim z rodzaju posiadanej przez Spółkę Koncesji wydanej przez Prezesa Urzędu Kontroli Energetyki (dalej: UKE), która dotyczy wyłącznie wytwarzania energii. Na marginesie należy dodać, że każda czynność związana z wprowadzeniem energii do obrotu wiąże się z obowiązkiem uzyskania kolejnej koncesji (przykładowo koncesji na przesyłanie bądź obrót energią).

Podsumowując, Wnioskodawca posiadający wyłącznie koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, który dokupuje z zewnątrz i wykorzystuje tę energię elektryczną na własne potrzeby jest nabywcą końcowym na gruncie art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym. Taki sposób rozumienia potwierdza zarówno wykładnia przepisu przedstawiona przez Ministra Finansów w interpretacji, jak i założenie projektu ustawy o prawie akcyzowym, o którym mowa wyżej. Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że przepis, którego omówienie przedstawiono w interpretacji nie uległ zmianie, Spółka powinna uznać za prawidłowe stanowisko Ministra Finansów wyrażone w interpretacji, gdyż stan faktyczny w niej opisany odpowiada sytuacji Wnioskodawcy.

2. Koncesja na wytwarzanie energii

Z uwagi na istotne znaczenie dla bezpieczeństwa państwa, działalność w sektorze energetycznym jest restrykcyjnie koncesjonowana. Wykonywanie działalności gospodarczej bez posiadanej koncesji jest zagrożone sankcją kanią przewidzianą w art. 60¹ ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeksu wykroczeń (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 482, z późn. zm.).

W efekcie, Wnioskodawca chcąc korzystać z odnawialnego źródła energii uzyskiwanej dzięki panelom fotowoltaicznym zobowiązany był do wystąpienia o koncesję na wytwarzanie energii. Jednocześnie gdyby zdecydował się na wytwarzanie energii ze źródeł konwencjonalnych o mocy do 50 MW (a więc w praktyce większej niż faktycznie wytwarzanej przez panele fotowoltaiczne zamontowane na magazynie Spółki) nie musiałby występować o taką koncesję.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy sam fakt posiadania koncesji na wytwarzanie energii nie może różnicować jego pozycji jako nabywcy końcowego energii dokupowanej od Dystrybutorów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.