ILPP3/443-13/11-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2011 r. (data wpływu 21 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wiodącym na rynku przedsiębiorstwem chemicznym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje energię elektryczną w procesach elektrolitycznych służących do otrzymania wolnego chloru (C12), który odbierany jest rurociągiem wprost z elektrolizera oraz sodu (Na), który ostatecznie w dalszym procesie łączy się z wodą odmineralizowaną tworząc ług sodowy (NaOH) oraz wolny wodór (H2). Spółka do dnia 1 marca 2009 r. (wejścia w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym - Dz. U. z 2009 r. Nr 3 poz. 11 z późn. zm.) nie dokonywała rozliczenia podatku akcyzowego z tytułu energii elektrycznej, w tym wykorzystywanej m.in. w procesach elektrolitycznych poprzez złożenie odpowiednich deklaracji podatkowych za podatek akcyzowy. Podatek ten był rozliczany przez Zainteresowanego w cenie zakupionej energii elektrycznej. W związku z wejściem w życie przedmiotowej ustawy, na skutek dokonanego zgłoszenia aktualizującego na formularzu AKC-R z dnia 4 marca 2009 r. Spółka do dnia dzisiejszego, jako podatnik podatku akcyzowego, składa do właściwego miejscowo urzędu celnego, w terminie do 25 dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, deklaracje AKC-4 wraz z załącznikami AKC-4/H.

Przedmiotem opodatkowania i rozliczenia podatkiem akcyzowym jest energia elektryczna, w tym energia elektryczna wykorzystywana w procesach elektrolitycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż przed dniem 1 marca 2009 r. podatek akcyzowy od energii elektrycznej, w tym od energii wykorzystywanej do procesów elektrolitycznych płaciła w cenie 1 MWh zakupionej energii elektrycznej. Jak już bowiem wspomniano, stosowanie do zawartych umów zakupu, Spółka otrzymaną energię elektryczną wykorzystywała i nadal wykorzystuje do procesów elektrolitycznych służących do otrzymania wolnego chloru oraz sodu. W tym celu wykorzystuje technologię polegającą na tym, że sól rozpuszczona w wodzie tworzy, tzw. solankę, która przepływa przez elektrolizer pomiędzy anodą a katodą, następnie pomiędzy którymi poprzez solankę przepływa prąd stały o bardzo dużym natężeniu powodującym w procesie elektrolizy rozkład soli na wolny chlor oraz sód.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z uiszczaniem przed datą 1 marca 2009 r., tj. w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 28 lutego 2009 r. przez Spółkę w cenie 1 MWh zakupionej energii elektrycznej, podatku akcyzowego od produktów energetycznych wykorzystywanych do procesów elektrolitycznych, uprawnia Wnioskodawcę do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy od energii elektrycznej wykorzystywanej w ww. procesach.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej również o.p.), co do zasady nadpłatą jest kwota nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Nadpłata może powstać zarówno wskutek wykonania decyzji ustalającej, jak i decyzji określającej zobowiązanie podatkowe. Źródłem nadpłaty może być również wykazanie w deklaracji i wpłacenie zbyt wysokiej kwoty daniny publicznej przez samego podatnika. Akcyza jest podatkiem pośrednim o charakterze konsumpcyjnym.

Z ekonomicznego punktu widzenia można wyróżnić formalnego oraz rzeczywistego podatnika akcyzy. Pierwszy to osoba, na której - na mocy obowiązujących przepisów prawnych - ciąży obowiązek podatkowy, drugi zaś to podmiot, który ponosi rzeczywisty ekonomiczny ciężar podatku (przeważnie będzie to kontrahent podatnika, a ostatecznie konsument). Poza sporem jest przy tym, że w sensie prawnym podatnikiem pozostaje wyłącznie ten, kogo ustawodawca podatnikiem ustanowił, czyli, nawiązując do terminologii ekonomicznej, podatnik formalny. I choć obowiązujące przepisy są jasne, w judykaturze można dostrzec, co najmniej dwie linie orzecznicze dotyczące zwrotu nadpłaty podatku konsumpcyjnego. Część sądów uważa, że przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują wyjątków od zasady zwrotu nadpłaty. Zwrotowi podlega zarówno nadpłata podatku konsumpcyjnego, jak i jakiegokolwiek innego podatku (uchwała NSA z dnia 14 marca 2005 r., sygn. akt. FPS 4/04, ONSAiWSA nr 3/2005, poz. 50; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1830/07, niepublikowany; wyrok WSA w Lublinie z dnia 12 marca 2008 r., sygn. akt. I SA/Łu 22/08, niepublikowany; wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 grudnia 2007 r., sygn. akt I SN/Lu 520/07, niepublikowany; wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 października 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 741/08, niepublikowany; wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 930/07, niepublikowany; wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 marca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 44/06, LEX nr 204455).

Druga część orzecznictwa stoi na stanowisku, że dopuszczalny jest zwrot nadpłaty podatku, jeśli jego ekonomiczny ciężar został przeniesiony na inne podmioty (wyroki NSA z dnia: 22 sierpnia 2005, sygn. akt I FSK 83/05, LEX nr 187779; 4 stycznia 2006 r., sygn. akt I FSK 420/05, LEX nr 187487 oraz wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 października 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 730/08, niepublikowany).

Na uwagę w tej mierze zasługuje nieaktualne orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r. P 7/00, opublikowane OTK-A 2002/2/13, w którym sąd zauważył, że przyjęta przez Ordynację podatkową konstrukcja nadpłaty podatkowej nawiązuje dość wyraźnie do instytucji nienależnego świadczenia.

Zawiera bowiem elementy zbliżone do istoty i natury nienależnego świadczenia określonego w art. 405-410 k.c., a przepisy te również przyznają osobie, której kosztem dokonano transferu nienależnego świadczenia, odpowiednie roszczenie o jego zwrot. Celem zwrotu jest przywrócenie równowagi przez powrót tego, co z majątku świadczącego bez podstawy prawnej wyszło lub do niego nie weszło. Jak dalej wywodzi TK, nie budzi wątpliwości, że zwrot nienależnie spełnionego świadczenia należy się zubożonemu. Trybunał nie neguje tego, że czysto formalna i literalna wykładnia przepisów Ordynacji podatkowej prowadzi do wniosku, iż uprawnionymi do zwrotu nadpłaty są wszyscy ci, których przepis (uchylony w wyniku orzeczenia TK) w sposób generalny i abstrakcyjny zobowiązywał do zapłaty podatku, niezależnie od tego, czy osoby te poniosły rzeczywiście materialny ciężar podatku, czy też przerzuciły go na konsumentów. Trybunał krytycznie jednak odniósł się do rozciągnięcia uprawnienia do zwrotu nadpłaty na konsumenta, ponoszących w rzeczywistości ciężar opodatkowania podatkiem akcyzowym. W konsekwencji NSA uchwałą składu 7 sędziów z dnia 13 lipca 2009 r. stwierdził, iż art. 72 § 1 pkt 1 O.p. nie stoi na przeszkodzie zwrotowi nadpłaty w podatku akcyzowym także wtedy, gdy ciężar podatku poniósł nabywca opodatkowanego towaru (wyrok NSA z dnia 13 lipca 2009 r., sygn. akt I FPS 4/09, niepublikowany). Od dnia 1 maja 2004 r. Polska jest państwem członkowskim Wspólnoty Europejskiej. Polskie przepisy podatkowe - oprócz tego, że muszą odpowiadać standardom legislacyjnym wynikającym z Konstytucji - muszą pozostawać w zgodności z europejskim prawem wspólnotowym rozumianym, jako prawo pierwotne i wtórne WE oraz zasady ogólne tego prawa. W wyroku z dnia 9 listopada 1983 r. w sprawie Amministrazione delIe Finanze delIo Stato v SpA San Giorgio 22, sygn. akt 199/82, ECR 1983 03595. ETS stwierdził, że odmowa zwrotu z uwagi na przerzucenie ekonomicznego ciężaru podatku jest dopuszczalna, jeśli zostanie ustalone, iż osoba zobowiązana do zapłaty podatku rzeczywiście przerzuciła jego ciężar na inną osobę.

Jakiekolwiek wymogi dowodowe, które uczyniłyby niemożliwym lub nadmiernie uciążliwym zabezpieczenie zwrotu kwot uiszczonych wbrew prawu wspólnotowemu byłyby sprzeczne z prawem wspólnotowym. Trybunał stwierdził, że w warunkach gospodarki rynkowej pytanie, czy (i w jakim zakresie) kwota podatku nałożonego na dany podmiot została przerzucona w toku kolejnych transakcji, wiąże się z pewnym stopniem niepewności, którym nie można systematycznie obciążać osoby zobowiązanej do zapłaty daniny sprzecznej z prawem wspólnotowym. Ciężar dowiedzenia, że podatek nie został rzeczywiście przerzucony, nie może spoczywać na podatniku. W związku z tym podkreślić należy, iż na tle krajowego ustawodawstwa podatkowego brak jest przepisów prawnych umożliwiających odmowę zwrotu nadpłaty jakiegokolwiek podatku z uwagi na to, że jego ciężar ekonomiczny został przerzucony na inną osobę. Nie można, zatem odmówić zwrotu kwoty pobranej wbrew prawu wspólnotowemu nawet, jeśli ciężar bezprawnie nałożonego "podatku" został przeniesiony na inny podmiot. Podatnik, który stwierdzi, że przepisy prawa krajowego naruszają przepisy prawa wspólnotowego - nawet zawarte w dyrektywie - ma prawo skorzystać, pod pewnymi warunkami, z normy prawa wspólnotowego. Jest oczywiste - jak wskazał Wnioskodawca - że chodzi tu o jego uprawnienie, nie można go w żaden sposób do tego zmusić.

Warto poza tym zwrócić uwagę, że ETS dopuszcza odmowę zwrotu podatku ze względu na przerzucenie ekonomicznego ciężaru podatku, ale stawia wymóg, by fakt przerzucenia został udowodniony, przy czym ciężar dowodu w tej mierze nie może obarczać podatnika.

Wobec powyższego stwierdzić należy bezsprzecznie, iż Spółka dysponuje prawem do wystąpienia z wnioskiem o zwrot podatku akcyzowego uiszczanego w cenie 1 MWh w zakupionej energii elektrycznej.

W tym, bowiem przypadku został przerzucony ciężar ekonomiczny podatku, co w korelacji z brakiem odpowiednich przepisów krajowego prawa podatkowego, umożliwia wystąpienie o zwrot tegoż podatku. Zgodnie z twierdzeniem NSA wyrażonym w wyroku z dnia 13 lipca 2009 r. nie istnieją w polskim prawie podstawy do odmowy zwrotu nienależnie uiszczonego podatku konsumpcyjnego, nawet gdy podlegał on przerzuceniu na nabywców towaru akcyzowego.

Ponadto Spółka stwierdza, iż przedmiotem wniosku o stwierdzenie nadpłaty będzie podatek akcyzowy, pobrany od energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach elektrolitycznych. Na niezgodność przepisów krajowego prawa z prawem unijnym w zakresie opodatkowania produktów energetycznych wskazał m.in. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. C-475/07, opublikowany PP 2009/5/46. Jak zauważono w orzeczeniu strona polska nie dostosowała w terminie do dnia 1 stycznia 2006 r. przepisów prawa krajowego do wymogów unijnych, wynikających z dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z 2003 r., str. 51 z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdział 9, L 1, str. 405, z późn. zm.). Dostosowanie przepisów prawnych nastąpiło dopiero w dniu 1 marca 2009 r. na wskutek wejścia w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.). Wobec czego w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 28 lutego 2009 r. występowała niezgodność przepisów pomiędzy Dyrektywą Energetyczną, a przepisami krajowego prawa energetycznego. Ponadto w omawianym okresie Spółka, na podstawie zawartych umów sprzedaży energii elektrycznej uiszczała podatek akcyzowy z tytułu energii elektrycznej, w tym wykorzystywanej w procesach elektrolitycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na gruncie wspólnotowym kwestię opodatkowania energii elektrycznej regulują dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz. Urz. UE L. 9, str. 12), zwana dalej Dyrektywą Rady 2008/118/WE oraz dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L. 283, str. 51 z późn. zm.), zwana dalej Dyrektywą Energetyczną.

Zainteresowany wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje energię elektryczną w procesach elektrolitycznych służących do otrzymania wolnego chloru (C12), który odbierany jest rurociągiem wprost z elektrolizera oraz sodu (Na), który ostatecznie w dalszym procesie łączy się z wodą odmineralizowaną tworząc ług sodowy (NaOH) oraz wolny wodór (H2). Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z uiszczaniem przed datą 1 marca 2009 r., tj. w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 28 lutego 2009 r. w cenie 1 MWh zakupionej energii elektrycznej, podatku akcyzowego od produktów energetycznych wykorzystywanych do procesów elektrolitycznych.

W związku z powyższym, wyjaśnić należy, iż zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 Dyrektywy Rady 2008/118/WE, ustanawia ona ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego nakładanego bezpośrednio lub pośrednio na konsumpcję poniższych wyrobów, zwanych dalej "wyrobami akcyzowymi":

Z powyższego wynika, iż zharmonizowane na terytorium Wspólnoty Europejskiej wyroby to wskazane w ww. dyrektywach towary.

W myśl art. 2 Dyrektywy Rady 2003/96/WE, który w ust. 2 stanowi, iż dyrektywa ta ma również zastosowanie do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

Definicja energii elektrycznej zawarta w art. 2 Dyrektywy Energetycznej sprowadza się do jej identyfikacji za pomocą właściwego kodu CN, tj. 2716. Energia elektryczna jest więc wskazanym w ww. przepisach Dyrektywa Rady 2008/118/WE wyrobem akcyzowym.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 4 lit. b) Dyrektywy Energetycznej, nie ma ona zastosowania m.in. do energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach elektrolitycznych.

Wnioskodawca uważa, iż niezasadnie ponosił koszt podatku akcyzowego w związku z opisanym we wniosku zużyciem. Zarzuca przy tym niezgodność polskich uregulowań prawnych z prawem wspólnotowym.

W opinii tut. Organu niezgodność taka nie występuje. Zauważyć bowiem należy, iż skoro Dyrektywa Energetyczna nie ma zastosowania do określonego w art. 2 ust. 4 tej Dyrektywy przeznaczenia, to oznacza to, iż w takim zakresie nie należy energii elektrycznej zużywanej w tych procesach traktować jak pozostałych wyrobów akcyzowych (tj. obligatoryjnie opodatkowanych akcyzą).

Tut. Organ w ww. kwestii oparł się na ustaleniach ETS zawartych w wyroku z dnia 5 lipca 2007 r. w połączonych sprawach C-145/06 i C-146/06 (dotyczących innego wyrobu niż energia elektryczna, lecz którego zasady opodatkowania w omawianym zakresie są tożsame z opodatkowaniem energii elektrycznej).

Sąd potwierdził, iż produkty takie jak oleje smarowe nie są wyrobami, o których mowa w art. 3 ust. 1 tiret pierwsze Dyrektywy 92/12/EWG.

Reasumując, skoro Dyrektywa Energetyczna nie ma zastosowania do określonego w art. 2 ust. 4 tej dyrektywy przeznaczenia, to oznacza to, iż w takim zakresie nie należy tych wyrobów traktować jak zharmonizowanych wyrobów akcyzowych (tj. obligatoryjnie opodatkowanych akcyzą).

Wobec powyższego państwa członkowskie nie są pozbawione możliwości wprowadzenia własnych regulacji, nie podlegających harmonizacji z prawem wspólnotowym w tym zakresie. Należy podkreślić, że są one uprawnione do opodatkowania olejów smarowych wykorzystywanych do innych celów niż paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania, z poszanowaniem prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 14 lutego 1995 r., sygn. C-279/93).

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 3 lit. a Dyrektywy Rady 2008/118/WE Państwa członkowskie mogą nakładać podatki na produkty inne niż wyroby akcyzowe.

W konsekwencji oznacza to, iż w ww. zakresie decyzję o opodatkowaniu ww. sposobu wykorzystania energii elektrycznej podejmuje niezależnie prawodawca krajowy.

Mając na uwadze powyższe, Polska utrzymała opodatkowanie podatkiem akcyzowym energii elektrycznej, nie będących (w świetle wyroku ETS z dnia 5 lipca 2007 r. C-145/06 i C-146/06) wyrobami, o których mowa w obowiązującym obecnie art. 1 ust. 3 lit. a Dyrektywy Rady 2008/118/WE. Jednocześnie Polska dochowała warunku, o którym mowa w art. 1 ust. 3 tej Dyrektywy, tj. utrzymując ww. opodatkowanie nie zwiększono formalności przy przekraczaniu granic w handlu pomiędzy państwami członkowskimi.

Wnioskodawca przedstawił we wniosku argumentację świadczącą o niezgodności przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą z art. 21 ust. 5 Dyrektywy Energetycznej.

W związku z upływem okresu przejściowego wynikającego z art. 18a ust. 9 akapit ostatni Dyrektywy Energetycznej, wskazał de facto, iż od dnia 1 stycznia 2006 r. Polskie uregulowania pozostają niezgodnie z ww. uregulowaniem Dyrektywy Energetycznej.

Wyjaśnić zatem należy, iż w dniu 12 lutego 2009 r. zapadł wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-475/07 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, uchybienia zobowiązaniom Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej.

Wyrok ten dotyczy jednak innej kwestii niż zasadność opodatkowania energii elektrycznej zużywanej do opisanych we wniosku procesów.

Sąd zauważył, iż: "W niniejszej sprawie zarówno z uzasadnienia, jak i z żądań skargi Komisji wynika jasno, że instytucja ta zarzuca Rzeczypospolitej Polskiej niedostosowanie się do zobowiązań wynikających z art. 21 ust. 5 Dyrektywy 2003/96 na dzień 1 stycznia 2006 r., czyli na dzień upływu okresu przejściowego przyznanego jej w tym właśnie celu. Ponadto Komisja na poparcie swoich twierdzeń, po pierwsze, wskazała uregulowanie krajowe jej zdaniem niezgodne z prawem wspólnotowym, czyli art. 6 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym i przytoczyła jego treść, a po drugie, wyjaśniła, że zarzucana niezgodność polega na tym, iż momentem powstania zobowiązania podatkowego w zakresie podatku od energii elektrycznej w Polsce nie jest moment dostawy energii elektrycznej przez dystrybutora lub redystrybutora, jak to przewiduje akapit pierwszy przywołanego przepisu prawa wspólnotowego.

Trybunał orzekł, iż poprzez zaniechanie dostosowania do dnia 1 stycznia 2006 r. swojego systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów art. 21 ust. 5 akapit pierwszy Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, zmienionej Dyrektywą Rady 2004/74/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r., w zakresie określenia momentu, w którym podatek od energii elektrycznej staje się wymagalny, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

Powyższy wyrok nie odnosi się zatem do kwestii zakresu przedmiotowego opodatkowania akcyzą - energii elektrycznej zużywanej w procesach elektrolitycznych - lecz do momentu powstania obowiązku podatkowego.

Zasadność opodatkowania zużytej energii elektrycznej wynika natomiast z uregulowań art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy. Opodatkowaniu akcyzą podlegała bowiem sprzedaż wyrobów akcyzowych.

Energia elektryczna jako wyrób wskazany w poz. 61 załącznika nr 1 do ustawy uznana została przez prawodawcę krajowego jako wyrób akcyzowy nie zharmonizowany.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż energia elektryczna zasadnie podlegała opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku akcyzowym. Przepisy ustawy są w tym względzie zgodne z przepisami prawa wspólnotowego.

Natomiast niezgodność art. 6 ust. 5 ustawy z Dyrektywą 2003/96/WE dotyczy wyłącznie kwestii momentu powstania obowiązku podatkowego. Nie wpływa ona na powstanie prawa do zwrotu akcyzy od energii elektrycznej zużytej w procesach elektrolitycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.