ILPP3/443-125/12-3/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko X, przedstawione we wniosku z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 19 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego jest:

W dniu 25 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zużycia wyrobów węglowych i ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych.

Pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 19 września 2012 r.) uzupełniono przedmiotowy wniosek w zakresie własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również Kombinat) zużywa wyroby węglowe zarówno do ogrzewania pomieszczeń gospodarskich (cielętnik) jak i do ogrzewania pomieszczeń biurowych oraz warsztatów, w których prowadzone są remonty kapitalne, prace naprawcze własnych maszyn, sprzętu i urządzeń służących do prac polowych.

Ogrzewane budynki służą wyłącznie produkcji rolnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, obecnie ogrzewa on zarówno budynki mieszkalne jak i warsztaty.

Kupowanie węgla z podatkiem akcyzowym i bez jest dla Kombinatu kłopotliwe. Ponieważ urząd celny stoi na stanowisku, że do ogrzewania warsztatu powinien być kupowany węgiel z podatkiem akcyzowym, Zainteresowany w taki też sposób działa.

Sądzi jednak, że jest to niezgodne z prawem, gdyż w tym warsztacie naprawia wyłącznie maszyny rolnicze. Skoro produkcja rolnicza jest zwolniona, to zarówno ogrzewanie warsztatów jak i biur powinno odbywać się z zastosowaniem ewidencji i węgla bez podatku akcyzowego.

W opinii Zainteresowanego nie ma potrzeby prowadzenia oddzielnie ewidencji i tym samym oznakowania jej przez urząd celny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, użyte w ustawie określenia oznaczają: wyroby węglowe - wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zużywa wyroby węglowe zarówno do ogrzewania pomieszczeń gospodarskich (cielętnik) jak i do ogrzewania pomieszczeń biurowych oraz warsztatów, w których prowadzone są remonty kapitalne, prace naprawcze własnych maszyn, sprzętu i urządzeń służących do prac polowych.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż obrót wyrobami akcyzowymi objęty jest opodatkowaniem akcyzą (art. 9a ust. 1 ustawy). Natomiast w świetle art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy, użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2 ustawy podlega opodatkowaniu akcyzą.

Z powyższego wynika, m.in., iż przepis art. 31a ust. 2 ustawy wymienia na jakie cele (w tym przypadku uprzywilejowane zwolnieniem) mogą zostać przeznaczone wyroby węglowe.

Przepis art. 31a ust. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane w pracach rolniczych, ogrodniczych, w hodowli ryb, oraz w leśnictwie.

Zauważyć należy, iż samo pojęcie "prac rolniczych" oznacza, że zwolnienie to nie ma charakteru podmiotowego lecz przedmiotowy (przysługuje jedynie w określonych pracach, a nie określonemu podmiotowi, tj. rolnikowi).

Natomiast interpretacja ww. przepisu - zgodnie z regułami interpretacyjnymi - w pierwszej kolejności powinna wynikać z językowych reguł wykładni przepisów. Z Małego słownika j. polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1999 str. 789 wynika, iż rolniczy to odnoszący się do rolnictwa; związany z rolnictwem, zajmujący się rolnictwem.

Rolnictwo to uprawa i hodowla roślin oraz chów i hodowla zwierząt gospodarskich. Praca - str. 699 ww. słownika - to działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych (...).

Prace rolnicze to zatem działalność polegająca na uprawie i hodowli roślin oraz chowie i hodowli zwierząt gospodarskich.

Z analizy pojęć prac rolniczych wynika, iż zwolnienie uregulowane w art. 31a ust. 2 pkt 6 ustawy, ma charakter przedmiotowy i odwołuje się jedynie do celowej działalności z zakresu uprawy i hodowli roślin oraz chowu i hodowli zwierząt gospodarskich.

A contrario działalność, która nie jest związana z wskazanymi powyżej pracami (nie zmierza do wytworzenia ww. dóbr) nie może korzystać ze zwolnienia od podatku.

Interpretacja językowa pozwala zatem stwierdzić, iż ze zwolnienia uregulowanego w art. 31a ust. 2 pkt 6 ustawy, korzysta zużywanie wyrobów węglowych do ogrzewania pomieszczeń gospodarskich (cielętnik).

Odnośnie natomiast ogrzewania pomieszczeń biurowych oraz warsztatów, w których prowadzone są remonty kapitalne, prace naprawcze własnych maszyn, sprzętu i urządzeń służących do prac polowych, pokreślić ponownie należy, iż zwolnienie przysługuje jedynie wtedy, gdy w "ogrzewanych obiektach" wykonywane są zdefiniowane powyżej prace rolnicze. Zwolnieniu podlegają bowiem wyroby węglowe zużywane tylko w określonych w art. 31a ust. 2 pkt 6 ustawy pracach (definiowanych jako działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych) rolniczych, ogrodniczych, w hodowli ryb, oraz w leśnictwie.

Zatem przy takim zawężeniu przez prawodawcę zakresu zwolnienia - tj. do ww. prac - nie każde działania wykonywane przez dany podmiot zajmujący się rolnictwem korzystają ze zwolnienia. Stąd też zużycie węgla do ogrzewania pomieszczeń biurowych oraz warsztatów, w których prowadzone są remonty kapitalne, prace naprawcze własnych maszyn, sprzętu i urządzeń służących do prac polowych nie mieści się w ww. zakresie uprzywilejowanych prac, a więc nie korzysta ze zwolnienia od podatku w trybie art. 31a ust. 2 pkt 6 ustawy.

W kwestii prowadzenia ewidencji zauważyć należy, iż sprzedane podmiotom zużywającym - zdefiniowanym w art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy - wyroby węglowe będą korzystały ze zwolnienia jeśli spełniony zostanie (oprócz określonego przeznaczenia) warunek wskazany w art. 31a ust. 4 ustawy, tj. prowadzenie ewidencji. Zastrzec należy, iż nie dotyczy on podmiotów wymienionych w pkt 3 tego przepisu (tekst jedn.: m.in. gospodarstw domowych, przedszkoli, czy określonych podmiotów leczniczych).

Zgodnie bowiem z art. 31a ust. 4 ustawy, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 2, jest prowadzenie ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w ust. 2 pkt 3.

Powyższe uregulowanie jednoznacznie wskazuje, iż warunkiem zwolnienia wyrobów węglowych zużywanych w określonych celach - wskazanych uprzednio w dokumencie dostawy - jest prowadzenie ewidencji.

Ewidencję wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych prowadzą podmioty korzystające ze zwolnienia ze względu na przeznaczenia (art. 31a ust. 2 ustawy z wyłączeniem podmiotów z art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy).

Z kolei, z przepisów § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy (Dz. U. Nr 160, poz. 1075) wynika, iż rozporządzenie określa szczegółowy zakres danych, jakie powinna zawierać ewidencja wyrobów zwolnionych i sposób jej prowadzenia.

Ostatecznie z przepisu § 5 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia wynika, ewidencja prowadzona w formie papierowej powinna mieć formę książkową. Karty ewidencji prowadzonej w formie papierowej podlegają zszyciu przed rozpoczęciem wypełniania. Karty ewidencji numeruje się kolejno od numeru jeden i opatruje stemplem podmiotu prowadzącego ewidencję.

Natomiast przepis § 5 ust. 3 tegoż rozporządzenia wprowadza obowiązek "zatwierdzenia" tej ewidencji przez organ podatkowy bez względu na to czy podmiot prowadzi działalność gospodarczą czy też tylko rolniczą. Stanowi on bowiem, iż naczelnik właściwego urzędu celnego nakłada na przeszycie zamknięcie urzędowe w formie plomby zaciśniętej na elemencie mocującym przy użyciu plombownicy, a na ostatniej stronie ewidencji wpisuje liczbę jej stron i składa podpis.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma obowiązek przedłożenia ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych naczelnikowi urzędu celnego w celach określonych w przepisie § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.