ILPP3/443-118/11-2/TW - Zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym strat bądź nadwyżek wyrobów węglowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie strat i nadwyżek wyrobów węglowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie strat i nadwyżek wyrobów węglowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest podatnikiem podatku akcyzowego, którego wyrobem dominującym przy opodatkowaniu podatkiem akcyzowym jest energia elektryczna. Jednakże głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż metalu - miedzi (o czystości od 98,5% - 99,99% Cu), która odbywa się w pełnych ciągach produkcyjnych w hutach Spółki, przy wykorzystaniu technologii przetopu koncentratów miedzi w piecach szybowych bądź technologii przetopu koncentratów w piecu zawiesinowym.

Stosowane przez Spółkę technologie produkcji miedzi wymagają dla uzyskania produktu końcowego (miedzi o czystości jw.) użycia na różnych etapach produkcyjnych koksu stabilizowanego (wielkopiecowego), koksu groszek lub koksiku (karbonizatu węglowego) - wyrobów oznaczonych kodem CN 2704 00 19 (dalej: wyroby węglowe). Powyższe oznacza, że zużycie wyrobów węglowych następuje w procesach metalurgicznych oraz redukcji chemicznej, co w świetle art. 31a ust. 2 UPA, ze względu na sposób wykorzystania ww. wyrobów, od dnia 2 stycznia 2012 r. uprawniać będzie Spółkę do korzystania ze zwolnienia z akcyzy (po spełnieniu pozostałych warunków określonych w UPA).

Spółka planuje obecnie - jako podmiot zużywający w rozumieniu UPA - nabywanie powyższych wyrobów węglowych jako zwolnionych z akcyzy ze względu na przeznaczenie, od podmiotów posiadających status pośredniczącego podmiotu węglowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 23a UPA. Dostawy wyrobów węglowych realizowane przez te podmioty na rzecz Spółki dokonywane są obecnie i będą nadal od roku 2012 w dwojaki sposób:

Praktyka gospodarcza wykazuje, że w przypadku dostaw wyrobów węglowych występują sytuacje, w których w trakcie transportu dochodzi do ubytków/utraty wyrobów transportowanych bądź też nadwyżek ww. wyrobów, tj. waga dostarczonych wyrobów do Wnioskodawcy - ustalona po przeważeniu otrzymanych wyrobów przez Spółkę, jest mniejsza bądź wyższa niż waga wyrobów wydanych przez dostawcę - wynikająca z dokumentu WZ, faktury sprzedaży oraz listu przewozowego załączanego do transportowanych wyrobów.

W zaistniałych sytuacjach, Spółka ze względu na specyfikę i właściwości ww. wyrobów stosuje następujące procedury:

* gdy wskazane powyżej odchylenia wagowe (-/+) mieszczą się w granicach określonych: (i) w zawartych umowach z dostawcą - gdy za transport do Wnioskodawcy odpowiada dostawca bądź (ii) w zawartych umowach z przewoźnikiem - gdy za transport odpowiada Spółka (przy czym w obu ww. przypadkach przyjmuje się dopuszczalne odchylenia wagowe w wysokości ok. 0,8%) - wówczas Spółka przyjmuje, że waga dostawcy (określona na dokumentach wydania wyrobów sporządzonych przez dostawcę) jest prawidłowa - dokumenty dostawcy nie są korygowane; jednakże do ilościowej ewidencji magazynowej Spółki (wg dokumentu PZ) przyjmowane są ilości ustalone na wadze Zainteresowanego;

* gdy ww. odchylenia wagowe (-/+) przekraczają przyjęte w umowach z dostawcą limity (0,8%) wszczyna się postępowanie reklamacyjne wobec dostawcy, o ile za dostawę do momentu dostarczenia wyrobów odpowiedzialny jest dostawca; do ilościowej ewidencji magazynowej Spółki (wg dokumentu PZ) przyjmowane są ilości ustalone na wadze Wnioskodawcy, zaś po pozytywnym rozpatrzeniu reklamacji dokumenty wydania wyrobów sporządzone przez dostawcę podlegają korekcie do ilości rzeczywistych;

* gdy różnice wagowe (-/+) przekraczają przyjęte w umowach z dostawcą i przewoźnikiem limity (0,8%), a wydanie wyrobów (zgodnie z umową zawartą z dostawcą) następuje w miejscu działalności dostawcy, przy czym przewoźnik odpowiada za towar od momentu jego pobrania od dostawcy do przewozu do momentu jego wydania Wnioskodawcy, Spółka obciąża przewoźnika wartością niedostarczonych wyrobów (zgodnie z art. 65 Prawa przewozowego); do ilościowej ewidencji magazynowej Zainteresowanego przyjmowane są ilości ww. wyrobów (wg dokumentu PZ) według wagi stwierdzonej w Spółce.

W zakresie obrotu wyrobami węglowymi zachodzą również sytuacje, że ubytki bądź nadwyżki tych wyrobów mogą być ujawniane przez Wnioskodawcę w trakcie okresowych spisów z natury magazynowanych wyrobów. Straty te nie mają jednak charakteru strat/nadwyżek zawinionych (za które materialnie odpowiedzialne - za powierzone im wyroby - są określone osoby), gdyż wynikają z właściwości fizykochemicznych wyrobów węglowych (np. wysychanie w okresie letnim, uzależnienie ciężaru od wilgotności czy sposobu ubicia hałdy składowej, która wykazuje różne ciężary właściwe w miejscach pomiarów). Wskazane powyżej powody różnic wagowych są także przyczyną występujących odchyleń wagowych występujących przy przyjęciu wyrobów węglowych na stan magazynowy Spółki (a opisanych powyżej). Wnioskodawca przewiduje, że opisane powyżej ubytki bądź nadwyżki wyrobów węglowych będą występować również po dniu 2 stycznia 2012 r. w stosunku do wyrobów węglowych, które zamierza on nabywać w zwolnieniu od akcyzy ze względu na przeznaczenie, a których wydanie przez dostawcę do przemieszczenia będzie dokumentowane dokumentem dostawy w rozumieniu przepisów UPA.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od dnia 2 stycznia 2012 r. Spółka - jako podmiot zużywający, zobowiązana będzie do opodatkowania podatkiem akcyzowym ww. strat bądź nadwyżek wyrobów węglowych nabytych w zwolnieniu od akcyzy ze względu na przeznaczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją art. 9a ust. 1 pkt 8 UPA, w przypadku wyrobów węglowych opodatkowaniem akcyzą objęte jest powstanie ubytków wyrobów węglowych. Pojęcie ubytków w odniesieniu do wyrobów węglowych, definiuje zaś przepis art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c) UPA, który wskazuje, że ubytkami są wszelkie straty wyrobów węglowych przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy.

W świetle przywołanych przepisów, w ocenie Spółki, straty wyrobów węglowych - nabytych przez Spółkę (jako podmiot zużywający) bez akcyzy ze względu na przeznaczenie, nie będą objęte opodatkowaniem akcyzą, gdyż przywołana powyżej definicja ubytków odnosi się wyłącznie do strat, które powstaną u podmiotu posiadającego status pośredniczącego podmiotu węglowego.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii znajduje potwierdzenie w oficjalnych informatorach i wyjaśnieniach organów podatkowych, które odnośnie ww. ubytków prezentują następujące stanowisko:

* Należy pamiętać, że wszelkie straty węgla i koksu przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy podlegają opodatkowaniu akcyzą (ponadnormatywne ubytki)...,

* Opodatkowaniu akcyzą podlegają również ponadnormatywne ubytki wyrobów węglowych. Zgodnie z uzupełnioną definicją ubytków wyrobów akcyzowych obejmuje ona również wszelkie straty węgla i koksu przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy (...).

W ocenie Spółki, obowiązku opodatkowania strat wyrobów węglowych (powstałych wyłącznie na etapie przemieszczania od dostawcy do Spółki) - w stosunku do Spółki jako podmiotu zużywającego wyroby węglowe, nie można wywodzić także z definicji ubytków określonej w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. b) tiret drugie UPA.

Przepis ten stanowi, że ubytkami wyrobów energetycznych są wszelkie straty wyrobów energetycznych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na przeznaczenie - przemieszczanych, a w przypadku podmiotu pośredniczącego, również magazynowanych.

Wprawdzie wyroby węglowe stanowią wyroby energetyczne, jednakże wprowadzenie przepisu art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c) UPA oznacza, ze wolą ustawodawcy było szczególne zdefiniowanie pojęcia ubytków w odniesieniu do wyrobów węglowych, co w stosunku do tych wyrobów wyklucza stosowanie regulacji art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. b) tiret drugie UPA. Gdyby bowiem przyjąć, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. b) UPA dotyczy wyrobów węglowych, obejmowałby on już wszystkie uregulowane sytuacje dotyczące wszystkich wyrobów energetycznych. Odmienne rozumienie wskazanych przepisów pozostawałoby w rażącej sprzeczności z zasadą racjonalnego ustawodawcy. Z zasady tej wynika, ze żaden przepis ustawy, a nawet żaden z fragmentów przepisu, nie może być uznany za zbędny. Konieczność respektowania zasady racjonalności ustawodawcy uprawnia zatem do twierdzenia, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. b) tiret drugie UPA nie ma zastosowania do wyrobów węglowych, gdyż przyjęcie odmiennego stanowiska prowadzić będzie do logicznego wniosku, ze nowowprowadzona regulacja art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c) UPA byłaby zbędna.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że od dnia 2 stycznia 2012 r., w oparciu o przytoczone powyżej przepisy, jak i pozostałe regulacje art. 9a ust. 1 UPA nie będzie zobowiązana do opodatkowania strat w wyrobach węglowych, nabytych przez nią bez akcyzy ze względu na przeznaczenie, a powstałych w trakcie przemieszczania oraz magazynowania, gdyż ww. czynności nie będą wykonywane w statusie pośredniczącego podmiotu węglowego. W konsekwencji straty powyższe Spółka będzie uprawniona rozpoznać jako zużycie wyrobów węglowych dokonane na cele uprawniające do zwolnienia z akcyzy ze względu na przeznaczenie przedmiotowych wyrobów (do procesów metalurgicznych i redukcji chemicznej). W opinii Zainteresowanego, analogiczne stanowisko należy również przyjąć w odniesieniu do powstałych nadwyżek. Artykuł 9a ust. 1 UPA zawiera zamknięty katalog czynności objętych opodatkowaniu w przypadku wyrobów węglowych, jednakże w tym katalogu nie zostały wymienione nadwyżki ww. wyrobów stwierdzone u podmiotu zużywającego, których powodem powstania są właściwości fizykochemiczne wyrobów węglowych, które wpływają na ich pomiar. Spółka zauważa, że nawet w sytuacji, gdyby ww. nadwyżki, stwierdzone w momencie dostawy, zostały uznane przez Organ za darowizny w rozumieniu art. 9a ust. 2 pkt 5 w związku z art. 9a ust. 1 pkt 1 UPA (choć w ocenie Spółki taka kwalifikacja byłaby nieuprawniona) to obowiązek ich opodatkowania spoczywałby na pośredniczącym podmiocie węglowym - dostarczającym te wyroby do Spółki, w związku z regulacją art. 10 ust. 1a UPA. W konsekwencji Wnioskodawca uważa, że nadwyżki ww. wyrobów nie będą podlegać u niego (podmiot zużywający), opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, przy czym ich ilości Spółka będzie zobowiązana wykazać i rozliczyć w ewidencji wyrobów węglowych - jako przychody zwolnione z opodatkowania ze względu na przeznaczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, użyte w ustawie określenia oznaczają: wyroby węglowe - wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

W poz. 21 załącznika nr 1 do ustawy, zawierającego wykaz wyrobów akcyzowych wskazano na wyroby oznaczone kodem CN ex 2704 00 koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Podmiot zużywający to w świetle art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a) ustawy, podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest podatnikiem podatku akcyzowego, którego wyrobem dominującym przy opodatkowaniu podatkiem akcyzowym jest energia elektryczna. Stosowane przez Spółkę technologie produkcji wymagają dla uzyskania produktu końcowego użycia na różnych etapach produkcyjnych koksu stabilizowanego (wielkopiecowego), koksu groszek lub koksiku (karbonizatu węglowego) - wyrobów oznaczonych kodem CN 2704 00 19. Powyższe oznacza, że zużycie wyrobów węglowych następuje w procesach metalurgicznych oraz redukcji chemicznej.

Praktyka gospodarcza wykazuje, że w przypadku dostaw wyrobów węglowych występują sytuacje, w których w trakcie transportu dochodzi do ubytków/utraty wyrobów transportowanych bądź też nadwyżek ww. wyrobów, tj. waga dostarczonych wyrobów do Wnioskodawcy - ustalona po przeważeniu otrzymanych wyrobów przez Spółkę, jest mniejsza bądź wyższa niż waga wyrobów wydanych przez dostawcę - wynikająca z dokumentu WZ, faktury sprzedaży oraz listu przewozowego załączanego do transportowanych wyrobów.

W zakresie obrotu wyrobami węglowymi zachodzą również sytuacje, że ubytki bądź nadwyżki tych wyrobów mogą być ujawniane przez Wnioskodawcę w trakcie okresowych spisów z natury magazynowanych wyrobów. Straty te nie mają jednak charakteru strat/nadwyżek zawinionych (za które są osoby materialnie odpowiedzialne za powierzone im wyroby), gdyż wynikają z właściwości fizykochemicznych wyrobów węglowych (np. wysychanie w okresie letnim. uzależnienie ciężaru od wilgotności czy sposobu ubicia hałdy składowej, która wykazuje różne ciężary właściwe w miejscach pomiarów). Wskazane powyżej powody różnic wagowych są także przyczyną występujących odchyleń wagowych występujących przy przyjęciu wyrobów węglowych na stan magazynowy Spółki.

Przede wszystkim zaznaczyć należy, iż zasady rozliczania z kontrahentami (podmiotami pośredniczącymi) strat/nadwyżek wyrobów węglowych przedstawione przez Spółkę nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

W myśl bowiem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ze wskazanej wyżej regulacji wynika, że z wnioskiem może wystąpić osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Zatem, interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie.

Nie oznacza to jednak, iż każdy i w jakiejkolwiek sprawie - jak wskazał np. NSA w postanowieniu z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1276/10 - może o taką interpretację wystąpić. Przepis powyższy wprowadza bardzo istotne ograniczenie w zakresie możliwości wystąpienia o interpretację. Mianowicie, wniosek o wydanie interpretacji może złożyć zainteresowany podmiot w swojej indywidualnej sprawie. Przepis ten wymaga zatem istnienia pomiędzy sprawą, w której wystąpiono z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji a wnioskodawcą związku wyrażającego się w tym, że przedstawiony we wniosku problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania wnioskodawcy.

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej.

W szczególności, żądanie uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się do stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowanie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach tego podatku. W efekcie wnioskodawca ma uzyskać rzetelną informację jak - w dotyczącym go stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) - organ podatkowy interpretuje przepisy podatkowe znajdujące w nim zastosowanie, co może mieć wpływ na prawidłowość dokonania przez niego rozliczenia tegoż podatku.

Zatem w zakresie strat/nadwyżek powstałych w trakcie transportu uprawnionym do występowania z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej jest podmiot pośredniczący, który wystawia dokument dostawy, tj. dokument stwierdzający ilość dostarczonych do podmiotu zużywającego wyrobów węglowych, a nie Wnioskodawca. W ramach niniejszej interpretacji indywidualnej ww. kwestie nie mogą być rozpatrywane.

Z kolei w kwestii strat/nadwyżek wyrobów węglowych powstałych u podmiotu zużywającego, tj. u Wnioskodawcy przepisy z zakresu podatku akcyzowego - o interpretacje których zwrócił się Wnioskodawca - nie zawierają szczególnych uregulowań na wypadek ich powstania. Oznacza to, iż muszą być one rozpatrywane na gruncie istniejących przepisów prawa.

Powyższe zastrzeżenie jest o tyle istotne, iż nawet w sytuacji gdy prawodawca nie reguluje ww. przypadków - jak ma to miejsce np. w zakresie ubytków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c) ustawy - to tut. Organ upoważniony jest wyłącznie do interpretowania istniejących przepisów prawa bez możliwości ich "modyfikacji".

Wyjaśnić zatem należy, iż przeznaczenie węgla do celów opałowych - jak wynika z cyt. powyżej poz. 21 załącznika nr 1 do ustawy - pozawala zaliczyć go do wyrobów akcyzowych. Oznacza to, iż wyroby węglowe nabyte przez Spółkę z ww. przeznaczeniem są wyrobami akcyzowymi.

Zasadą jest, iż obrót tymi wyrobami objęty jest opodatkowaniem akcyzą (art. 9a ust. 1 ustawy). Z przepisu art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy wynika, iż w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych.

Powyższy przepis wskazuje, iż użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2 ustawy podlega opodatkowaniu. Precyzuje przy tym, że za takie użycie uważa się m.in. naruszenie warunków zwolnienia.

W zakresie opisanych powyżej strat magazynowych wyrobów węglowych stwierdzić zatem należy, iż będą one opodatkowane tylko gdy powstaną na skutek naruszenia warunków zwolnienia.

W świetle art. 31a ust. 2 pkt 7 ustawy zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane w procesach mineralogicznych, elektrolitycznych i metalurgicznych oraz do redukcji chemicznej (...).

Interpretacja językowa cyt. przepisu wskazuje, że podstawowym warunkiem zwolnienia wyrobów węglowych jest ich zużycie w zakresie jednego z ww. procesów.

Zauważyć przy tym należy, iż skoro prawodawca posłużył się pojęciem "zużycia" to nie można utożsamiać zakresu tego zwolnienia z innymi przeznaczeniami jak np. "oferowaniem" czy ogólnie wskazanym "przeznaczeniem" do takiego celu.

Samo pojęcie zużycia nie zostało zdefiniowane w ustawie stąd zasadnym jest odnieść się do jego znaczenia językowego. Z Małego słownika j. polskiego, wydawnictwo naukowe PWN Warszawa 1999 str. 1169 wynika, iż zużyć to używając wykończyć coś, zrobić z czego użytek.

Zwolnienie od podatku wyrobów węglowych jest zatem możliwe wyłącznie, gdy zużywając je w procesach metalurgicznych oraz do redukcji chemicznej zostaną one wyczerpane (wykończone). Sam zamiar wykorzystania wyrobów węglowych w tym celu przy ich nabyciu nie jest więc podstawą do zwolnienia ww. wyrobów od akcyzy.

Co więcej, stwierdzić należy, iż tylko ilość zużyta podlega zwolnieniu. Ta, która nie podlega w ww. procesach zużyciu nie może więc korzystać ze zwolnienia od podatku - przy czym bez znaczenia jest jakie inne przeznaczenie zostało nadane pozostałym wyrobom węglowym.

Podkreślić też należy, iż fakt wystąpienia strat (jak i nadwyżek) - jako element opisanego zdarzenia przyszłego - oraz ich przyczyny nie mogą być przedmiotem rozważań tut. Organu. Jak wcześniej zauważono przepisy prawa nie normują tych kwestii, przez co są one wyłącznie elementem opisu sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca, tj. podmiot zużywający, zobowiązany będzie do opodatkowania podatkiem akcyzowym strat magazynowych w trybie art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy w związku z naruszeniem warunków zwolnienia.

Odnośnie opisanych we wniosku nadwyżek magazynowych wyjaśnić należy, iż przedmiotem opodatkowania akcyzą, zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju.

Przy czym prawodawca wskazał, iż za sprzedaż - myśl art. 9a ust. 2 ustawy - wyrobów węglowych uznaje się ich:

Skoro Wnioskodawca posiada większą ilość wyrobów węglowych - ujawniona nadwyżka w wyniku zastosowanych metod pomiaru magazynowanych wyrobów węglowych - to oznacza tym samym, iż wyroby te nie zostały przez niego nabyte od podmiotu pośredniczącego w systemie zwolnień (nie są objęte dokumentem dostawy). Sam fakt, ich posiadania nie jednak podlega opodatkowaniu. Przedmiotem opodatkowania akcyzą takich wyrobów węglowych, będzie natomiast ich użycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Stwierdzić zatem należy, iż samo posiadanie opisanych we wniosku nadwyżek wyrobów węglowych nie podlega opodatkowaniu. Opodatkowaniu w trybie art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy będzie natomiast podlegało ich zużycie do celów opałowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.